เกือบไปแล้ว... ความรัก

 

ชั้นไม่ใช่คนมีประสบการณ์ความรักโชกโชนอะไรนัก เพราะเพิ่งมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่คนเดียว คนแรก (และพยายามเสมอให้เป็นคนสุดท้าย) "มุมความรัก" ที่ตั้งขึ้นมาในบล็อกนี้ จึงไม่ได้ต้องการเขียนในฐานะกูรูอะไร (เพราะกรูไม่เคยรู้จริงๆ หรอก) แค่อยากเล่าเรื่องที่เข้ามากระทบ"ใจ"แค่นั้นเอง ชั้นกับแฟน เราคบกันกำลังจะเข้าปีที่สี่ (มิถุนานี้แล้วสินะ) แต่ระหว่างปีที่สามนี่แหละที่เกือบไปไม่รอด เพราะชั้นเกิด "นอกใจ" แฟนขึ้นมา ใจเย็น อย่าเพิ่งเบือนหน้ารังเกียจคนเขียนแล้วปิ๊งคำพูดว่า "ทอม เจ้าชู้ทุกคน" เพราะการนอกใจมันมีอยู่หลายระดับ อย่างชั้นคงเรียกว่าเป็นระดับการนอกใจอยู่ในใจแบบไม่ได้ตั้งใจนั่นเอง (คำขยายเยอะจริงๆ) ตั้งแต่คบกัน เราไม่เคยทะเลาะกันซักครั้ง จะมีก็แค่งอนไปมา ประชดตามสันดาน และโต้เถียงบ้างตามวิสัย ส่วนเรื่องใช้กำลัง ลืมไปได้เลย (ใครว่าเพศที่สามชอบใช้ความรุนแรง) เรียกได้ว่าเราสองคน "เข้ากันดีกับที่หัวใจบอกไว้ ฮู้ววว..." (ร้องเพลงอีกแน่ะ) และถึงอีกฝ่ายจะจำเป็นต้องบินไปงาบความรู้ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ถึงต่างแดน ทำให้ต้องห่างกันเป็นปีๆ แต่เราก็ยังติดต่อกันทุกวัน ทั้งทางโทรศัพท์และหลักๆ เลยคือ อินเทอร์เน็ต หัวข้อที่เรามักคุยกันเสมอๆ คือ "อะไรจะเป็นสาเหตุให้เราเลิกกันได้บ้าง?" ที่ถามอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะเรากลัวอนาคต ก็แค่อยากทำความรู้จักมันไว้ จะได้เตรียมตัวล่วงหน้าบ้างก็เท่านั้น แต่แล้วคำตอบของคำถามนี้มันก็เข้ามาในวันที่เราไม่ทันตั้งตัว ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีเวลาให้ตั้งชื่อมันว่า "ความเฉยชา" แรกๆ นอนดูนาฬิกา ออนไลน์ก่อนถึงเวลาคุยกัน แค่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็สามารถสร้างรอยยิ้มที่ดีที่สุดของวันได้ หลังๆ พอนาฬิกาบอกเวลา ข้ออ้างจากความเหนื่อยสารพัดสารเพก็ประดังเข้ามา การคุยกันกลายเป็นหน้าที่ เหมือนลืมไปแล้วว่า "เรากำลังทำไปเพื่ออะไร" ชั้นไม่เคยคิดว่าความรักกับระยะทางที่ห่างไกลจะยากเย็นอะไรนักหนา จนถึงวินาทีนี้... ถ้าเราอยู่ใกล้กันในวันที่เหนื่อย แค่กุมมือและปล่อยให้เสียงที่ได้ยินคือบรรยากาศรอบกาย อะไรๆ ก็ดีขึ้นได้... เหมือนเคย แต่นี่เราไม่อาจโอบกอดกันได้ ถึงภาพวีดีโออีกฝ่ายจะอยู่ตรงหน้า แม้จะพยายามจินตนาการว่าเราอยู่ข้างกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปจากหนึ่งปีเป็นสอง กลิ่นของอีกฝ่ายที่เราพยายามจดจำไว้กลับถูกบดบังด้วยกลิ่นโลหะและความร้อนจากคอมพิวเตอร์ และแล้วชั้นก็ค่อยๆ ลืมความรู้สึกซาบซึ้งในตอนที่เรามีกันและกัน "ตกลงมันเป็นยังไง" ทฤษฎีที่พูดมาทั้งหมดอาจใช้ไม่ได้ผลกับคนจิตใจมั่นคง ปราศจากความโลเล แต่สำหรับชั้น คนที่มักจะหวั่นไหวไปกับสิ่งรอบข้าง มันได้ผลชะงักทีเดียว เป็นธรรมดาของมนุษย์ เมื่อเกิดอาการเบื่อ เราจะวิ่งไปหาสิ่งเร้า/ สารกระตุ้นความสุข หรืออะไรก็ตาม แล้วแต่จะเรียก ส่วนชั้น ในวินาทีนั้น ชั้นเลือกวิ่งไปหา "เพื่อน" และทุกอย่างคงไม่พันกันยุ่งเหยิง ถ้าตัวปัญหาอย่างชั้นไม่ไปเผลอใจมองเห็นรอยยิ้มของคนอื่นว่ามีค่า กว่าจะรู้ตัวความสำคัญของคนที่ถูกเรียกว่าแฟนก็เหลือพื้นที่อยู่นิดเดียว ถึงการปันใจในครั้งนี้ชั้นจะเก็บไว้ในใจคนเดียว แต่สุดท้ายแฟนก็รับรู้ได้ (สงสัยที่เค้าว่ากันว่า เซ็นส์ผู้หญิงแรง คงจะจริง) จึงเป็นที่มาของ "สงครามจิตวิทยาขั้นฮาร์ดคอร์" ระหว่างคุยกันผ่านอินเทอร์เน็ต เธอ (แฟน) พยายามยกสถานการณ์ของเพื่อนๆ เกี่ยวกับการนอกใจมาให้ชั้นออกความคิดเห็นและตั้งคำถามชวนให้เอะใจ (แอบร้ายเนอะ) แต่ไม่สำเร็จเนื่องจากชั้นเป็นพวกความรู้สึกช้า อีกอย่าง ชั้นไม่คิดจะบอกความจริงอยู่แล้ว เพราะคิดว่าบอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ตรงกันข้ามอาจทำให้ความรักของเราแย่ลง ชั้นไม่เคยคิดว่าเราจะเลิกกัน และไม่เคยอยากให้เราเลิกกัน แค่ต้องการเวลาทำใจจากอีกคน แล้วถ้าเธอรู้ว่าชั้นแอบชอบคนอื่นไปด้วยทั้งที่เราคบกัน ก็จะไม่เป็นผลดีต่อใครเลย "ถ้าตัดใจได้เมื่อไหร่ ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมเอง" ชั้นคิดอย่างนั้น ด้วยความเครียดที่ทวีคูณขึ้นทุกวัน ชั้นปรึกษาทุกคนที่เข้ามาใกล้ ไม่เว้นแม้แต่พี่ที่บริษัทที่เพิ่งรู้จักได้ไม่กี่เดือน (นี่ถ้ามีสัตว์สปีชีส์อื่นพูดกันรู้เรื่อง คงโดนหางเลขไปด้วย) เพื่อนที่รู้จักนิสัยกันดี บอกให้ตัดใจ เลือกทางใดทางหนึ่ง ส่วนผู้หลักผู้ใหญ่ที่บริษัทบอกว่า ถ้าไม่รู้สึกรักแล้วก็อย่าไปยื้อเค้าไว้ แถมฟันธงอย่างผู้รู้ด้วยว่า "รักทางไกลมันไม่ใช่ความจริง" (งั้นที่ผ่านมาชั้นคงฝันอยู่ตลอดสินะ) กิจวัตรที่ทำประจำตอนนั้นคือ กระวนกระวาย สับสน และดิ้นพล่านๆ ทุกคืน คิดหนัก สิวขึ้น แต่ยังไม่มีทีท่าว่าทางออกจะผุดขึ้นมา จนกระทั่งวันที่แฟนกลับไทยเพื่อทำธุระและตั้งใจกลับมาเคลียร์ในคราวเดียว (โหดจริงๆ) ที่น่าตลกคือชั้นไม่รู้มาก่อนว่าแฟนรู้เรื่องที่ชั้นปันใจ และไม่คิดจะบอกความจริง ส่วนเธอคนนี้รู้มาตลอด แต่ต้องทำเป็นไม่รู้เพื่อรอให้ชั้นเป็นคนยอมรับเอง สถานะที่เราเป็นอยู่เลยก่อให้เกิดบรรยากาศมาคุตลอดเวลา มีความรู้สึกเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกันตั้งแต่ไปรับที่สนามบิน การมีความลับต่อกันมันกระอักกระอ่วนบอกไม่ถูกจริงๆ เรากลับมาใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนอย่างเคยเท่าที่เวลามีอยู่ ในตอนนั้น ถึงเธอจะอยู่ตรงหน้าแล้ว ชั้นยังคงตอบตัวเองไม่ได้ว่า ชั้นจะตัดใจได้เมื่อไหร่ หรือความรักของเราจะกลับคืนมาได้มั้ย ท่ามกลางความสับสนนั้น ชั้นตัดสินใจกอดเธอโดยไม่มีสาเหตุ กอดเธอแน่นอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน กอดเธอเนิ่นนานอย่างที่ควรจะทำตั้งแต่เราเจอกันอีกครั้งที่สนามบิน กอดเธอในห้องแคบๆ หน้าตู้เสื้อผ้า เหมือนเดิม ยังมีคำถามมากมายที่ชั้นก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ วินาทีนั้นรู้อยู่อย่างเดียวว่า "คนนี้แหละที่จะไม่ยอมเสียไป" สุดท้ายเราเปิดใจนั่งคุยกัน ชั้นได้แต่อึ้งและเสียใจที่เธอรู้มาตลอด ส่วนเธอไม่โกรธแถมยังปลอบชั้น และพร้อมยอมรับทุกการตัดสินใจ (แม้ชั้นจะเลือกปล่อยมือไปก็ตาม) รู้ดีว่าไม่มีสิ่งใดช่วยสมานความรักของเราได้เร็วอย่างที่ต้องการได้ และคงไม่มีใครช่วยให้ความรู้สึกไม่มั่นคงในความรักของเราหายไปได้ ชั้นยังจำคำพูดของตัวเองในวันนั้นได้ "ถึงเธอจะไม่เชื่อใจ ไม่คาดหวังว่าชั้นจะทำได้ก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้อย่าหมดหวังในตัวชั้นก็พอ" ถึงตอนนี้ ต้องขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เราผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ ขอบคุณเธอนะที่ผ่านวินาทีแห่งความยากเย็นและเห็นแก่ตัวของชั้นมาด้วยกัน ขออุทิศบทความนี้ให้แก่ความรักของเราที่จะครบรอบวันที่ 24 มิถุนายน 2553 นี้ ขอให้ทุกคนฟันฝ่าอุปสรรคไปให้ได้ เข้มแข็งเอาไว้ แม้ว่าคุณจะไม่มั่นใจในตัวเองแค่ไหน แต่อย่าปล่อยให้คำปรึกษาของใครมาตัดสินชีวิตคุณ แล้วสู้ต่อไปด้วยกันนะ บทความนี้เป็นเพียงหนึ่งมุมมองจากเพศที่สามในสังคม อย่างที่เราเรียกตัวเองว่า "มุมมองที่สาม (Third EyeS View)"

Create Date : 03 มิถุนายน 2553		7 comments
Last Update : 3 มิถุนายน 2553 19:31:27 น.
Counter : 732 Pageviews.
Share Tweet