กลับบ้าน สงกรานต์ กับสนามขยะ

 

ว่าไงไอ้เด็กบ้านนอกทั้งหลาย!! ขึ้นต้นอย่างนี้ก็แค่อยากจะทักทายเด็กต่างจังหวัดเหมือนๆ กัน ไม่ได้ตั้งใจจะกดขี่ใคร เพราะคงข่มเหงหน้าไหนๆ ไม่ได้ทั้งนั้น (ถ้าแข่งกันว่าใครบ้านนอกกว่าก็ไม่แน่) สงกรานต์ที่ผ่านมา ดูจากข่าวรถราสาธารณะทุกที่ทุกเที่ยวเต็มก็พอจะคาดการณ์ได้ว่า เด็กตจว.หลายคนคงได้กลับบ้านเกิด มาสาดน้ำกับเพื่อนๆ รดน้ำกดหัวพ่อแม่ เอ้ย! รดน้ำดำหัวผู้หลักผู้ใหญ่ที่บ้านกันบ้าง ชั้นก็เป็นอีกคนที่กลับบ้าน แต่สงกรานต์นี้ไม่ได้เปียกน้ำเลยซักนิด แล้วก็ไม่ได้อยากเปียกซักกะติ๊ดเพราะเป็นช่วงหวัดกินพอดี ได้กลับบ้านทีไร รู้สึกว่าสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคย ช่วยให้กล้ามเนื้อส่วนต่างๆ ในร่างกายมันกระตุกน้อยลงอย่างบอกไม่ถูก คนที่วาดภาพไม่ออกหรือไม่เคยมีบ้านเกิดอยู่ต่างจังหวัด อาจไม่เข้าใจว่าจังหวะชีวิตนอกเมืองหลวงมันช้าลงกว่าตอนอยู่ศูนย์กลางประเทศขนาดไหน แนะนำให้ลองหาภาพยนตร์เรื่อง "หมานคร" มาดู ฉากที่ตัวเอกกลับบ้านนอก แล้วเห็นว่าอะไรๆ ช้าไปหมด เค้าทำได้เยี่ยมจริงๆ ก่อนเดินทางกลับครั้งนี้ ชั้นจัดแจงเครื่องอำนวยความสนุกกลับบ้านเพียบ เพราะรู้ดีว่า "อยู่บ้านจะไปมีอะไรทำ" ตอนยัดของลงกระเป๋าเลยไม่ได้มีแค่เสื้อผ้าชั้นใน-ชั้นนอก แต่ยังพกนิตยสารอีกหลายเล่ม เกม แล้วก็คอมพิวเตอร์เน็ตบุ๊คอีกเครื่องนึงกลับมาด้วย วันแรกๆ ที่มาถึง นอกเหนือจากการเฝ้าร้านและขายของช่วยพ่อแม่ พอว่างปั๊บมือก็ควานรีโมทขึ้นมากดช่อง "3 5 7 9 TPBS สทท." วนไปวนมาอย่างอัตโนมัติ เพื่อค้นพบว่า "ทำไมไม่มีรายการอะไรให้ดูเลยหว่า" (ไม่นับรวมสถานการณ์ชุมนุมที่น่าสนใจเสมอ ครบทุกรสจริงๆ) หันไปถามคุณพ่อว่าอยู่แบบนี้ได้ไงทั้งวัน ไม่เบื่อบ้างเหรอ ได้คำตอบสั้นๆ กลับมาว่า "มันมีแค่นั้น ก็ดูเท่าที่มีนั่นแหละ...ทำไงล่ะ" ปลายประโยคไม่ใช่น้ำเสียงประชดชีวิต หรือประชดใคร แต่เป็นเสียงโทนเย็นๆ เหมือนเคย พร้อมกับยิ้ม ประมาณว่าเข้าใจสิ่งที่มันเป็นอยู่ นั่นสิ...ทำไงได้ล่ะ? (ประโยคนี้สิ ประชดจริง) ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือกหรอกนะ เพราะไม่นานมานี้คุณพ่อเพิ่งติดยูบีซีสนองความอินเทรนด์ของคุณแม่ เมื่อยังพอมีช่องทาง ชั้นจึงยังไม่ยอมสยบต่อความเบื่อ ไล่กดช่องทางเลือกใหม่ไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ได้คำตอบเพิ่มเติมว่ารายการที่เปิดค้างไว้ ดึงดูดความสนใจระยะสั้นของจิ้งจกได้ แต่ดึงดูดความสนใจระยะยาวของชั้นไม่ได้เลย (อาจเพราะเลือกแพ็คเก็ตขนาดเล็กเกินไป เลยเอ็นเตอร์เทนไม่พอ) จากชีวิตที่รายล้อมด้วยกิจกรรมในเมืองกรุง เบื่อปั๊บ นั่งรถแป๊บก็เดินห้าง ดูหอศิลป์ได้ กลับกลายเป็นไม่มีที่ไป ไม่มีอะไรให้ทำ วันๆ ได้แต่กินกับกิน เพื่อไม่ให้หลับ แล้วก็คิดกับตัวเองว่า "กลับบ้านแล้วรู้สึกชีวิตไร้สาระจริงๆ ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเอาซะเลย" จะเหลือก็แต่ตอนเย็นที่มีกิจกรรมพิเศษเพิ่มขึ้นมาหน่อย คือการจูงหมาไปปล่อยของเสียแถวๆ บ้าน เจ้าหมาตัวที่กำลังพูดถึงเพิ่งอายุได้ราวๆ สิบขวบ พันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ คุณแม่สอยมันมาสร้างภาระให้คุณพ่อเลี้ยงเล่นๆ ตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก จนตอนนี้หน้ามันเกือบจะยาวกว่าขาชั้นซะแล้ว (หรือเพราะชั้นขาสั้น) ต่อมาพี่สาวของชั้นตั้งชื่อให้มันว่า "จีเนียส" ใช่ จีเนียสที่แปลว่าฉลาดน่ะแหละ แต่เท่าที่ได้มีเวลาอยู่กับมัน ชั้นว่าเจ้าตัวเนี้ยมันคงฉลาดสุดๆ เรื่องกิน...กินไม่หยุด อันที่จริงก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าจีเนียสมันฉลาดเรื่องอะไรกันแน่เหมือนกัน รู้แค่ว่าประโยคที่อธิบายพฤติกรรมของมันได้บ่อยๆ ในบ้านก็คือ "ไอ้จีเนียส...ฉลาดจริงๆ นะเรื่องโง่ๆ เนี่ย" เจ้าจีเนียสกินแล้วก็นอน (พฤติกรรมคุ้นๆ แฮะ) พอตื่นมาก็เซ้าซี้เอาแต่เล่น สรุปแล้วไม่ว่ามันจะฉลาดหรือโง่ มันก็ยังต้อง "กิน-ขี้-ปี้-เยี่ยว" อยู่ดี (อย่ามองว่าหยาบคายเลย กำลังพูดถึงกิจของหมาตัวนึงอยู่) แต่จริงๆ แล้วยังไม่อนุญาตให้มันทำประการที่สามหรอก เพราะงั้นเพื่อแก้ปัญหาเหม็นทั่วบ้าน ทุกเช้าและเย็น คุณพ่อจะพามันไปเดินเล่นสนามหญ้าแถวบ้าน และปล่อยให้มันทำธุระส่วนตัวไปด้วยระหว่างทาง (ตามวิจารณญาณการดมของมัน) สนามหญ้าแถวบ้านที่ว่า ไม่ใช่สนามหญ้าส่วนตัวหรูๆ ที่มาคู่กับแพ็คเก็จบ้านของบางชนชั้นแต่อย่างใด แต่เป็นพื้นที่ป่ารกร้างแถวบ้านที่จีเนียสลากคุณพ่อไปให้ค้นพบ ออกท่องโลกกว้าง ก่อนออกจากบ้าน คุณพ่อหยิบคีมคีบน้ำแข็งไปด้วยหนึ่งอัน ชั้นนึกสงสัยอยู่ว่าจะพกไปทำไม แต่ก็ไม่ได้ถาม แล้วก็เพิ่งมาถึงบางอ้อเอาตอนที่พ่อหยิบคีมขึ้นมาคีบขยะ ย้ำ! คีบขยะ ไม่ใช่น้ำแข็ง ตอนแรกนึกว่าเล่นมุกให้ดู แต่พอเห็นคุณพ่อก้มๆ เงยๆ เก็บขยะทั่วสนาม ขะมักเขม้นยัดลงถุงพลาสติกใบโตอยู่พักใหญ่ ถึงได้เข้าใจ "แต่ก่อนตรงนี้มีแต่ขยะเต็มไปหมด มองไม่เห็นหญ้าสีเขียวๆ นี่เลยนะ แล้วไอ้จีเนียสมันก็ชอบคาบถุงไปกัดเล่น มันคันเขี้ยวมัน ป๊าเลยต้องคอยเดินเก็บขยะไปรวมกันตรงหลุมตรงนู้น ไม่ให้มันกัด" "หลังๆ เลยเดินเก็บประจำตอนรอมันวิ่งเล่น ถือว่าได้ก้มขึ้นก้มลง ออกกำลังไปในตัว ที่เห็นเขียวๆ นี่ ฝีมือป๊าหมดนะเนี่ย" พ่อเล่าความเดิมของสนามขยะให้ฟัง แล้วก็หันมายิ้มแบบหมดจดให้ชั้นหนึ่งที...มันหมดจดจริงๆ ต่างคนต่างออกกำลัง เหมือนเดิม...ถ้าไม่นับรวมการได้กลับมาพบเจอบุคคลอันเป็นที่รักในครอบครัว ชั้นยังคงมองว่าการกลับบ้านเป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่คราวนี้มันต่างออกไปตรงที่... ชั้นมองเห็นความน่ารักของกิจวัตรเดิมๆ และประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ จากคีมคีบเล็กๆ ของคุณพ่อ กลับบ้านครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้เดินเป็นเพื่อนคุณพ่อจูงจีเนียสไปวิ่งเล่นบนสนามหญ้า กลับบ้านครั้งนี้ ได้มองเห็นความสุขของจีเนียส คุณพ่อ และสนามสีเขียว ที่มาบรรจบกันอย่างช้าๆ แต่ลงตัว กลับบ้านครั้งนี้ คุณพ่อสร้างสวนสาธารณะขึ้นมาเองได้ โดยไม่ต้องใช้เงินกว้านซื้อ กลับบ้านครั้งหน้า ชั้นคงรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์น้อยกว่านี้ ถ้าลองเปิดใจให้ไปบรรจบกับอะไรซักอย่างที่นี่...ที่บ้านเกิด น่าเบื่อ...ไร้สาระ...ไร้ประโยชน์ --- มันเกิดจากความคิดของชั้นทั้งนั้น เท่านั้นเอง เสร็จกิจวัตร เดินกลับพร้อมเพื่อนร่วมทาง

Create Date : 29 เมษายน 2553		5 comments
Last Update : 29 เมษายน 2553 18:48:42 น.
Counter : 900 Pageviews.
Share Tweet