๏ ก วีโวอวดวากย์โว้............โวหาร
ข นบแบบโคลงบุราณ.........เล่นถ้วน
ค นึงจิตคิดอาจหาญ...........เหิมอวด เบ่งฤๅ
ง ง่าศรอักษรล้วน...............ต่างเงื้อต้องยิง ๚

การได้อ่านสุดยอดโคลงเบ่งบทนี้ เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญมากสำหรับการศึกษาวิชาโคลงของหมี
ด้วยความเข้มของรสคำ และโดยเฉพาะรสความ
มันเปลี่ยนทัศนะการแต่งโคลงของหมีไปโดยสิ้นเชิง .. โอ้ววว
บทนี้เป็นฝีมือการแต่งของครู หนอนสุรา สุดยอดอย่างไร ฟังหมีสาธยายพลัน

สุดยอดการอวด

บทนี้แต่งแบบอวด กระทู้หน้าบาท กะ ขะ คะ งะ
เท่านั้นยังไม่พอ หน้าบาททั้งหมดยังอยู่ในสถานะเป็นเมียเก็บ เอ้ย ลูกเก็บ เหมือนกันอีกด้วย
ที่สำคัญคือ รสความ ของโคลงบทนี้ ไม่ใช่ลีลาอวดแบบกุ๊ยกวนเมือง แต่อวดได้อย่างน่าชื่นชมประหนึ่งเฮียหลิวสมัยกระทงๆ ..
เป็นการอวดของสุดยอดนักเลงว่างั้นเหอะ

ก่อนได้เคล็ดวิชาโคลงบทนี้ หมีคิดว่าการแต่งโคลงควรถ้อยทีถ้อยอาศัย ความหวังดีบางอย่างต้องเก็บไว้ในใจ คล้ายสุภาพบุรุษนักโคลง
แต่บัดนี้กระจ่างแล้วว่า .. เมื่อคิดจะเป็นนักเลงโคลง ต้องกล้าอวด กล้าโชว์ฝีมือ ไม่มัวเงื้อง่าราคาคุย .. ชะชิชะ

สุดยอดการเบ่ง

สรุปรวมก็เสียดาย เอาเป็นว่าโคลงหนึ่งบทมีสี่บาท และโคลงบทนี้เบ่งทุกบาท หมีจึงต้องขอโม้ไปทีละบาทก็แล้วกัน

กวีโวอวดวากย์โว้............โวหาร

ขึ้นต้นด้วยรสความที่น่าสนใจ รสคำ ก็เล่นการซ้ำเสียงว.ว. (วีโว,วากย์โว้)
แถมจบด้วยเสียงจัตวา..สูงได้แบบชวนคนอ่านให้ค้างคาใจใคร่ติดตามต่อ บาทนี้ถ้าลงสามัญจะลดความน่าสนใจลงฮวบฮวบเลยฮะ
แต่นั่นยังไม่ใช่เรื่องเบ่ง!!
ที่เบ่งคือ หมีเปิดดิกคำว่า โว้ ไม่ยักกะเจอ .. อ้ะอา.. ตั้งใจจะผิดนี่นา!!
ครั้นจะใช้ โม้ ก็ฟังยี่เก .. เวลาผ่านไป หมีพยายามหาคำที่จะใส่แทนแล้วโคลงดีอย่างเดิมไม่ได้ ..
คนเขียนตั้งใจให้ผิดแต่คนอ่านไม่มีปัญญาแก้ให้ถูก ..สุดยอดดด!!.. โอ้วว

ขนบแบบโคลงบุราณ.........เล่นถ้วน

บาทนี้จริงๆไม่มีตำหนิ แต่เนื่องจากต้องการหาเรื่องติ จึงตะบี้ตะบันแตะได้เพียงจุดเดียวคือ ขนบแบบ ความไม่เดิน (คนติแสบสีข้างเล็กน้อย..ฮ่า)
แต่ครั้นจะแก้เป็น ขนบแนบ ก็ฟังจั้กจี้รูหูเข้าไปใหญ่ .. เลยต้องยอมรับอย่างสุดขั้วหัวใจ

คนึงจิตคิดอาจหาญ...........เหิมอวด เบ่งฤๅ

บาทนี้เป็นบาทเดียวที่หาที่ติจนได้ .. แม้สุดท้ายคนติเองก็คิดว่าต้นฉบับกะฉบับแก้ไข เบ่งได้เสมอกัน..ไม่แตกต่างก็ตาม
ก่อนอื่นไปดูความลงตัวของต้นฉบับ.. ซึ่งความสอดรับอย่างลงตัว นั้นทำให้ต้องย้อนไปดูตั้งแต่บาทแรกเลยทีเดียว..
โคลงบทนี้เด่นมากเรื่อง รสความ การลำดับตามสูตร เปิด-ปู-เปลี่ยน-ปิด ทำได้อย่างสมบูรณ์
โดยเริ่มเปิด+ปูประเด็นไว้ว่า .. การจะอวดโม้ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นกวีนั้น..
ต้องสำแดงวิทยายุทธได้ครบทุกสำนักทุกกระบวนท่าที่มีปรากฏในยุทธจักร ..ข้านี้สุดยิกที่สุดแว้ววว.. ว่างั้นเหอะ
แต่พอคนอ่านกำลังจะเริ่มหมั่นไส้ .. คนแต่งก็เปลี่ยนประเด็นเบนอารมณ์ไปด้วยคำรำพึงกึ่งถามว่า..
ที่กะลังโชว์ออฟอยู่เนี่ย .. เพราะขาดจริยธรรมตามอย่างผู้นำรัฐบาล หรือหนาอย่างองค์กรกลางบางแห่ง กระนั้นฤๅ
ก่อนสรุปจบตบท้ายอย่างไว้ลาย และไม่ต้องอายเฮียหลิวว่า ..
คมดาบเมื่อออกจากฝัก หากไม่ดื่มเลือดย่อมป่วยการที่จะชัก ..
ฮ่า ฮ่า ..

ย้อนกลับมาบาทสาม..
บาทนี้ลำดับความได้ลงตัวดังที่บอกข้างบน ด้าน รสคำ ก็มีแทรก สัมผัสใน - ที่แม้ในโคลงจะไม่เน้น แต่ก็ทำให้ลีลาลื่นไหลอ่อนนุ่มนัก
ท้ายบาทลงเสียงจัตวารับจัตวาจากบาทแรก .. ซึ่งตรงนี้มีตำราบอกมาหลายแบบ ซึ่งหมีคิดว่าแล้วแต่หูใครใจใครมากกว่า
สำหรับหมีเอง .. ส่วนตัวเห็นว่าต้องขึ้นกะเนื้อหาในโคลงเป็นหลัก ..
และเมื่อมองเฉพาะบทนี้ การจบแต่ละบาทด้วย จัตวา-สามัญ-จัตวา-สามัญ (หาร,ราณ,หาญ,ยิง) ถือว่าลงตัวอย่างเยี่ยมยอดอยู่แล้ว
แต่.. อ้ะ..อ้ะ.. หาร กะ หาญ ตั้งใจเขียนให้ผิดอีกแล้ววว !!!
แต่ขอยกเรื่องการชำแหละแกะเกา.. เอาไปไว้หลังจากสาธยายบาทสี่จบก่อนแล้วกัน
เพื่อจะได้ซึมซับรับอรรถรสความมันส์ของสุดยอดโคลงบทนี้ได้โดยไม่มีโฆษณาคั่น

งง่าศรอักษรล้วน...............ต่างเงื้อต้องยิง

โคลงจะดีไม่ดี เค้าว่าให้ดูที่บาทจบ .. และนี่คือการสรุปโคลงได้อย่างสมบูรณ์ ทั้งรสความ รสคำ
แถมอวดเบ่งได้อย่างอะร้าอร่ามฤดีหมียิ่งนัก โอ้..

- การใช้คำว่า งง่า ทั้งเสียงแลความ ย้ำอารมณ์เงื้อง่าราคาแพงได้เป็นอย่างดี
- การเล่นคำว่า ศรอักษร นอกจากจะซ้ำเสียง (ศร,ษร) โชว์แล้ว เมื่อรวมความ..ยังเป็นอุปมาที่เท่ห์เป็นที่สุด อุแม่เจ้า..
- ต่างเงื้อต้องยิง สี่คำสำคัญ แถมจบโคลงทั้งบทด้วยเสียงสามัญ .. โอ้วว เรื่องอวดวิชานี้ช่างปรกติชิวชิวสำหรับผู้แต่งซะจริง

และการแกล้งตกเอกเล่น (ศร) ไม่เสียทั้งเสียงและเนื้อความ แถมจนปัญญาจะแก้ให้ไม่ตกเอกได้ .. สุดยอดพะยะค่ะ

.......................................................................................................................

ชำเราเคล้าชำแหละบาทสาม

โคลงบทนี้อวดเบ่งโดยตั้งใจให้ผิดอยู่ 3จุด .. สองจุดแรกคือตกเอกในบาทหนึ่ง, บาทสี่ ซึ่งเบ่งจนพี่ตำราได้แต่ทำตาปริบๆไปแล้ว
จุดสุดท้ายคือสัมผัสซ้ำในบาทสาม (หาร,หาญ) .. ซึ่งเป็นจุดเดียวที่พอจะแก้ได้
หมีเริ่มการแก้จากการมองว่าตรง คะนึง,จิต,คิด ตัดทิ้งได้ 1-2 พยางค์ .. เพราะคำว่า คะนึง เฉยๆความก็ครบอยู่แล้ว
จากเนื้อความ หมีประมาณว่า .. เมื่อคิดสรตะแล้ว มันใช่การอวดเบ่งซะที่ไหนกัน
จึงได้คลอดเวอร์ชั่น 0.1เบต้า ออกมาว่า

คนึงครบคะนองการ...........เหิมอวด เบ่งฤๅ

แต่การใช้คำว่า การเหิมอวดเบ่ง มันจั๊กจี้อยู่เล็กๆ ครูหนอนจึงดีบั๊กออกมาได้เวอร์ชั่นเต็มเป็น

คนึงครบคะนองกานท์.........เหิมอวด เบ่งฤๅ

เวอร์ชั่นแก้ไขจึงออกมาต่างจากต้นฉบับตรงที่ไม่มีสัมผัสซ้ำ
แถมเสียงบาทสาม จากที่เคยฟังลื่นเรียบชวนหลับ เปลี่ยนเป็นใช้เสียงเต้นให้มีลีลายียวนกวนมู้ด .. สมตามเนื้อหาประสานักเลงโตอีกด้วย
รีลีสเวอร์ชั่น จึงมีหน้าตาดังนี้

๏ ก วีโวอวดวากย์โว้..........โวหาร
ข นบแบบโคลงบุราณ.........เล่นถ้วน
ค นึงครบคะนองกานท์........เหิมอวด เบ่งฤๅ
ง ง่าศรอักษรล้วน...............ต่างเงื้อต้องยิง ๚

.......................................................................................................................

ไหนๆก็ไหนๆ .. ปิดท้ายด้วยโคลงอวดเบ่งของลูกศิษย์บ้าง
แม้จะเคยโดนคณาญาติยำรวมมิตรไปแล้ว .. แต่ก็ขอลงไว้เป็นเครื่องเคียงโคลงครูละกัน .. ฮิฮิ

๏ แต่ง โคลงเบ่งเบ่งคล้อย.........คชการ อยากแล
ติด แต่สัณฐานขาน.................อึ่งน้อย
เบ่ง จวบห้องทวารบาน............จักร่ำ ฦๅฤๅ
ฤ ฦๅว่าอ้ายอึ่งจ้อย.................อวดโอ้อุโรฬาร ๚