อยู่กับโลก ส่วนตัว เพราะกลัวเจ็บ
ด้วยร้าวราน หนามเหน็บ เจ็บเหลือหลาย
ทนหม่นหมอง ชอกช้ำ ที่กล้ำกราย
เพียงเดียวดาย กับถ้อยรส บทกวี


เพียงผ่อนคลาย ความเหงา เข้าถาถม
โลกโสมม ที่มากหลาย ใจบัดสี
วาจาเฉือน เปื้อนป้าย ให้ราคี
ทุกข์ทวี ท้วมท้น ล้นดวงมาลย์


ในวิถี ชีวิต ถูกขีดเส้น
ให้ตกเป็น คนไร้ค่า ไม่กล้าหาญ
โน่นก็กลัว นี่ก็กลัว กลัวร้าวราน
เพราะชีวิต ที่ผ่าน นั้นระทม


ฉันนั้นเป็น เศษดิน ที่สิ้นค่า
ถูกเหยียบย่ำ เสมอมา พาขื่นขม
ตรมมิวาย ไม่เคยชื่น รื่นภิรมย์
ไยต้องถม ถ่มย้ำ คอยซ้ำเติม


ฉันเขียนกลอน ฉะอ้อนหวาน ผสานเศร้า
ด้วยความเหงา รุกเร้า เข้าหึกเหิม
จินตนา ภาษาศิลป์ อยู่ถิ่นเดิม
ร้อยกรองเสริม กำลังใจ ให้ตัวเอง


อยู่กับโลก ส่วนตัว เพราะกลัวเจ็บ
ต้องทนเก็บ ความสับสน คนข่มเหง
ด้วยน้ำถ้อย วลี ที่ครื้นเครง
จากคนเก่ง คนดี ที่แฝงตัว/...