๏ หยิบดินก้อนมาประณตบริบทกล่าว
ร่ายเรื่องราวสายน้ำชุ่มฉ่ำจิต
แผ่วรำเพยพระพายคล้ายนิมิตร
อนลประสิทธิ์สรพันข้าฯกตัญญู
โอ้แว่นแคว้นอจลาที่ข้าฯรัก
ข้าฯตระหนักบุญคุณเกื้อหนุนอยู่
ทุกสรรพชีพดำเนินได้ใครอุ้มชู
ข้าฯรับรู้แม่ธรณีนี้ประทาน
แหล่งกำเนิดทั้งหมดบรรพตมาลา
ก่อพฤกษาพรรณไม้ให้อาหาร
อีกสัตว์ป่าน้อยใหญ่แลสายธาร
ล้วนบันดาลเพียงพอแม่ธรณี
เกินเอื้อนพจน์รจนาชลาสินธุ์
ข้าฯดื่มกินสนานสนุกล้นสุขี
ถิ่นอุบัติมัจฉาวนาลี
พระคุณนี้ฤๅลืมลงแม่คงคา
ระรินไหลเย็นเยียบเปรียบแดนสรวง
ทุกข์ทั้งปวงผ่อนคลายไม่รู้สา
แม่บรรเทาเนืองนับซับน้ำตา
พระกรุณาควรเคารพนบวรุณ
แผ่วผัสสะพระพายกายแช่มชื่น
แสนระรื่นรวยระรินหอมกลิ่นกรุ่น
เหล่าบุษบาพฤกษ์ไพรใดละมุน
วาโยหนุนภวังค์จิตสนิทใน
จักกี่ร้อนคลี่คลายจนหายร้อน
ช่วยพัดผ่อนปลอบขวัญคราหวั่นไหว
เมตตานี้สุดร่ายเรียงสำเนียงใด
ด้วยหัวใจของข้าฯนี้ชุลีกร
ตราบสุรีย์ยังโชติช่วงชัชวาลย์
ความอาจหาญข้าฯมนัสประภัสสร
ให้ฮึกเหิมปลุกใจไร้นิวรณ์
ชุบจิตอ่อนด้วยแสงแห่งประภา
ข้าฯยังคงก้าวไปในความหวัง
มิหยุดยั้งเพื่อสมมาตรปรารถนา
แสงอนลที่เจือจานดั่งมารดา
ขอวันทาระลึกตรึกพระคุณ ๚ะ๛
วันที่: 23 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:53:46 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
