ผมได้พยายามเป็นอย่างมากแล้วที่จะเล่าให้รู้เรื่องไม่นอกลู่นอกทางอะไรไปเรื่อยเปื่อยอิเหรื่อยเฉื่อยแฉะ(นี่ก็เริ่มและ)

แล้วก็จะพยายามพิมพ์ไปเว้นวรรคไปด้วยโดนด่ามาหลายรอบแล้ว(จะพยายามนะ)

เว้นวรรค

โอเคก็เว้นวรรคกันไปตามประสาคนเพิ่งหัดเว้นวรรค? เกี่ยวหรอ ไม่ใช่นั่นไงมันเริ่มนอกลู่นอกทางอีกแล้ว ไม่ได้ทันตั้งตัวมันเป็นนิสัยที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้แต่อย่างใด

นี่ยังไม่เริ่มเล่าเรื่องเลยนะเนี่ยปาไปกี่บรรทัดแล้ว เก่งจริงๆแถได้เมพมาก โอ้เจ้าประคุณรุณช่อง (เขียนงี้ป่ะเนี่ย)

ที่จะมาเล่าเรื่องของผมไม่ใช่เรื่องของเส้นผม แต่หมายถึงเรื่องราวของตัวผมเอง ก็ไม่ใช่ไรหรอกอยู่ดีๆก็อยากเล่า (มีปัญหาไรป่ะ ก็อยากเล่า ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ)

จะเล่าแล้วนะ

นึงงง

ส่องงงง

ซั่มมมมมมม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วสมัยที่กระผมนั้นยังศึกษาเล่าเรียนอยู่มัธยมศึกษาตอนต้นเดี๋ยวนะ มันดูจริงจังไปหน่อย เหมือนเขียนสารคดีสัตว์โลก ไม่เอาเปลี่ยน(นี่ยังไม่ได้เริ่มเล่าเป็นจริงเป็นจังซักทีนะเนี่ย)

ตอนอยู่ม.ต้น(นี่ืคือบทสรุปของอิบรรทัดนั้นจริงๆหรอ? ได้เต็มเรื่องการย่อความรึเปล่า(ไม่ยิ่งเขียนไทยนี่ตก))

ไม่เอา ไม่เริ่มเล่าจากตรงนี้แล้วดีกว่าเปลี่ยนใหม่ คือจะมาเล่าเรื่องแฟนผมเองแหละว่าง่ายๆเลยละกันนะ(ที่พ่นมาทั้งหมดนี่คืออะไร?)

แฟนผมครับชื่อของแฟนผมเป็นเครื่องดนตรีไทยชนิดหนึ่ง(ไปเดาเอาเอง)

แต่เท่าที่ดูโค้ดลับในนี้เรียกว่าไอติมใช่มั้ยโอเคก็จะเรียกต่อไปว่าไอติม เพื่อความไม่สับสนมึนงงมงมวย ไม่ งงงวย

ไอติมก็ชอบกินไอติมแฟนผมเป็นคนนิสัยกลับกับผมโดยสิ้นเชิงคือ จริงจัง ไม่พูดเล่น ล้านปีขำเศษสามส่วนสี่ทีเส้นลึก เล่นมุกไม่ขำ ดูโน้ตไม่หัวเราะ

นานๆจะเห็นฟันซักทีเพราะไม่ค่อยยิ้มถ้าอยากเห็นฟันต้องบอกว่า ผักติดฟัน(ไม่จริงหรอกเพราะถ้าพูดแบบนี้ไปสิ่งที่จะได้คือโดนลุกหนีไปเข้าห้องน้ำ)ดุ เหวี่ยงคนชอบบรรยายง่ายๆด้วยคำว่า เย็นชาเป็นอาจิณ ชอบใส่เสื้อเฉดสี ดำ เทา ขาวนานๆมีครีมมาที ไม่รู้ว่าครีมหรือเสื้อขาวที่มันเหลือง สำหรับหลายๆคนบอกว่าเป็นบุคลิกที่ไม่น่าวุ่นวายด้วยและไม่ควรเข้าใกล้ แต่เห็นอย่างนี้จริงๆใจดีนะแค่ไม่พูดเป็นพวกพูดว่าตัวเองทำอะไรให้ใครแล้วรู้สึกกระดากเพราะชอบคิดว่าพรีเซ้นต์ตัวเองมากเกินไปรอให้คนอื่นเค้ารู้เองดีกว่า ผิดกับผมที่ไม่มีอะไรดีเลยแต่ประกาศไปทั่ว 55

รู้จักกันตอนม.ต้นโดนครูจับให้อยู่กลุ่มเดียวกันตอนสอบราวกระทบไม้ ก่อนหน้านั้นไม่เคยคุยกันเลยจนต้องมาซ้อมรำนี่แหละ เลยคุย(?หรอ) โดนด่ามากกว่า เพราะหนีซ้อมตลอด สุดท้ายพาลพาสอบตกคนที่เรียนดีแล้วไม่เคยสอบตก แต่ต้องมาตกเพราะคนอื่นก็เลยเหวี่ยงหนักระงับอารมณ์ไม่อยู่ ตู้มมมมมมมมมมมมม เอาสมุดฟาดที่หัวเข้าอย่างจังแล้วก็โดนเมินอย่างเต็มรูปแบบ ไม่ทัก ไม่ยิ้ม จะทักก็เดินหนี รู้สึกแย่ไงไม่เคยโดนทำแบบนี้ ก็เลยต้องหาทางให้เค้ากลับมาคุยให้ได้ ถ้าเรียกแบบตามจริงก็คือวุ่นวาย ตื้อ เสือกเรื่องเค้าตลอด จนเค้าชินกับการเสือกอันเป็นกิจวัตรประจำวันตอนแรกๆก็เสือกแบบสนุกๆ เสือกไปเสือกมาก็รู้ว่าเค้านิสัยไง ก็ชอบเลยแหละแล้วเพราะไอติมพูดไม่เก่งเลย เลยพยายามจะหาเรื่องคุย รู้ว่าชอบกินไอติมก็เลยจะกินไอติม แล้วคุยเรื่องไอติมตลอด ตอนนั้นน้ำหนักขึ้นไม่ต่ำกว่า 5 โลเพราะกินไอติมเกือบตลอดเวลา สมัยก่อนเป็นแฟนพันธุ์แท้ไอติมตู้วอล เนสเล่ อะไรอีกแมคโนเลีย หมดอ่ะ อะไรที่มันมีอยู่ในตู้ กินแม่งหมดคือถ้าแบกไอติมข้างนอกใส่กล่องเก็บเย็นได้นี่ใส่แล้ว แต่ก็ดูลงทุนไปนิดนึง มันจะไม่งามเป็นผู้ชายต้องรักนวลสงวนตัวนิด(ผิด) ไม่ใช่ มันจะโจ่งแจ้งไปนิด สมัยก่อนที่โรงเรียนก็ชอบล้อกัน ใครชอบใครสนุกกกก เพื่อไม่ให้เป็นขี้ปากใคร จัดการเอง ด้วยการ บอกให้ทุกคนรับรู้ว่า ชอบคนนี้วันธรรมดาก็พยายามหาให้มันมีอีเว้นตลอด คิดครบรอบโง่ๆ หาเรื่องฉลองไปทั่วไม่ใช่ไรหรอก ตอนนั้นก็คิดง่ายๆแบบเด็กว่าอยากให้ทุกวันมันเป็นวันพิเศษเวลาอยู่กับเราก็แค่นั้นเอง (โรแมนติกใช่มั้ยล่ะรู้ครับผมรู้ ผมโรแมนติก ขอบคุณมากสำหรับคำชม มันมาถึงครับน้อมรับไว้ด้วยความยินดีครับ) สรุปคบกันตอนไหนก็ไม่รู้แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนะที่ผมไปอยู่ใกล้ๆก็เลยเข้าข้างตัวเองไปเลยว่าเค้าโอเคด้วย 555 ชอบตอนที่ไปทัศนะศึกษาที่กาจนบุรีที่สุดคือว่าไม่เคยเข้าครัวเลย จะนั่งกินนอนกินอาหารของเฮียตลอดวันนั้นอยากโชว์ฝีมือเชฟมาก เลยเข้าครัวด้วยตัวเอง ทำอาหารกล่องไปให้มันคือเมนูที่ยากที่สุดในพิภพนี้ ข้าวไข่เจียวใส่ไข่ ไม่ใช่ ใส่ใจคนเจียวที่เลือกเมนูนี้ไม่ใช่ไรหรอกนะ มันอร่อยง่ายสุดแล้วอ่ะ ยังไงมันก็ไข่ เปอร์เซ็นต์น้อยสุดแล้วที่จะได้ฟังคำว่าไม่อร่อยถ้าไม่อร่อยไปว่าคนเลี้ยงไก่โน้น เลี้ยงไก่ไม่เก่งเลยออกไข่ไม่อร่อยไม่เกี่ยวกับคนทอด ทอดไปน้ำมันก็กระเด็นแบบพร้อมใจกันกระเด็นเป็นกองทัพคือไม่เข้าใจว่าจะกระเด็นอะไรนักหนา ทีคนที่ทำกับข้าวเป็นดันไม่กระเด็นกระเด็นใส่แต่คนทำกับข้าวไม่เป็น ออกรบกับกระทะด้วยการมีตะหลิวเป็นโล่กำบังที่ทรงพลังแสนยานุภาพแล้วก็เอาไปให้กิน แล้วด้วยความที่ว่าชอบอะไรที่ grand opening ตอนที่เค้าแจกข้าวโฟมกัน ก็เดินเอาไปให้ท่ามกลางสายตาทุกคนเป็นครั้งแรกที่เห็นเค้าอาย การไปรบกับกระทะนี่คุ้มโคตรๆ (แต่ให้รบทุกวันก็ไม่ไหวนะ) เค้าเป็นคนติดหนี้ใครไม่เป็นแต่คิดว่าไม่ใช่นะ ข้ออ้างมากกว่า วันถัดไปก็ทำโกโก้ใส่กระติกมาให้ แล้วก็บอกว่าเออเอามาใช้หนี้จะได้เจ๊ากันไป อยากจะแซวอยู่หรอกนะ แต่กลัวแซวแล้วแม่นางจะไม่กล้าทำเลยไม่แซว แอ๊บโง่ต่อไปอย่างน่ารัก ยาวจัง ขี้เกียจพิมพ์และ เลิก ไว้ค่อยว่ากันเมื่อย