รับแซ่บ

โอ้..ดีพอิมแพ็ค นานแล้วนะนี่ แสดงว่าไม่ได้ร้องไห้นานแล้วจิ

ต้องเอาที่ดูในโรงเท่านั้นใช่ปะ โอเชๆ

ทำไมมันเป็นแท่กที่สั้นอย่างนี้ล่ะ นึกว่าจะมีหนังที่ทำให้โกรธ หนังที่ทำให้ยิ้ม หนังที่ทำให้เพ้อ ฯลฯ อยู่ด้วย

แต่เป็นแท่กที่น่าทำดี เดี๋ยวถ้าช่วงบ่ายๆมีเวลาจะทำวันนี้เลยเน้อ

5 แพร่งนี่ตอนที่ดูจบใหม่ๆเหมือนจะชอบคนกองที่สุด แต่พอหลายวันผ่านไปในหัวจะนึกถึงแต่หลาวชะโอน (เอ่อ... นึกถึงเรื่องราวของหนังนะ ไม่ใช่น้องเก้า จิรายุ) พี่ว่าตอนนี้เขย่าเรื่องของผี บาปกรรม การสำนึกผิด ความเชื่อ ได้ลงตัวมากๆ ฉาก "กรรมสนอง" ก็ทำได้น่ากลัวดี ส่วนคนกองนี่ถ้าเปลี่ยนตอนจบได้จะดีมาก

Backpacker นี่ถ้าเปลี่ยนจากอาโอกิเป็นน้องอ้อยจะน่าดูกว่านี้อีก (แต่หนังตอนนี้มีดีแค่อาโอกิอย่างเดียวจริงๆ)

มันเป็นแถกที่สั้นดีนะ

พอนึกออกเลยว่าแต่ละคนมีโมเม้นต์ต่างกันไปเนอะ ตามแต่สิ่งที่เราเคยเจอและกระทบใจเรามา

ตอนอาฮุยเก็บเงินที่โยนมาอ่ะ สะอึกในใจเลย มันเป็นอุปมาให้เห็นหลายๆ ภาพในชีวิตได้เลย สุดยอด !!

เป็นแท็กสั้นจริงแต่ว่า...นั่งนึกตั้งนานแน่ะคะ
เพราะส่วนมากก็มีน้ำตาแตกเหมือนกันหลายๆ เรื่องเลย

ไม่รู้เป็นไร เป็นพวก sensitive เกินพอดีไปเยอะเลยค่ะ 55+

มาอ่าน tag จ้า
ยังไม่ได้อัพบล็อก คงดองไว้อีกซักพักจ๊ะ

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

มาตามอ่าน Tag เกี่ยวกับเรื่องหนังครับ

เดี๋ยวสงสัยว่าจะต้องตามไปชมที่บล็อคของคุณบลูยอชท์ด้วยดีกว่า เพราะว่าผมเป็นแฟนบล็อคของคุณบลูยอชท์เหมือนกันครับ

อิอิ

หนังนานมากกกกกเลยนะคะ แสดงว่าเป็นคนใจแข็งเอาการเลยนะเนี่ยคุณนัท-คุง 555

...





-- สาวไกด์ใจซื่อ / หลังๆผมมักจะดูหนังแบบ "นึกถึงความเป็นจริง และหลักจริยธรรม" เสียเป็นส่วนใหญ่มั้งครับ (ส่วนใหญ่ นะ)

+ อย่างหนังประเภทที่ พระเอก พูดว่า... ต่อให้ต้องตายหรือลงนรกที่ไหนก็ยอม ขอแค่ได้รักเธอ
ประเภทนี้ต่อให้บทสุดยอดหรือแสดงเยี่ยมยังไงก็ไม่อินครับ

+ กระนั้นก็ตาม ดันแอบเฮกับการล่าล้างนาซีใน Inglorious Basterds ซะงั้น




-- แฟนผมฯ / อืมมม...เนอะ พี่โอ๊ต สั้นอ่ะ
เพิ่งคิดได้ตอนพี่ทักเหมือนกัน อย่างถ้าพี่ทำก็คงเริ่มข้อหนึ่งเลย ไม่มีเกริ่นแบบผม คงสั้นดีพิลึก
แต่ก็คงทำสะดวก และทำได้เร็วอ่าเนอะ?

+ เอ่อออ... ดันจำชื่อน้องเค้าผิดไป
จริงๆเค้าชื่อ อาคิโกะ โอเซกิ อ่า

+ ว่าแต่ พี่กะผมคงเข้ากันได้ดีนะครับ เพราะคนละแนว ไม่แย่งกัน
น้องอ้อย นี่ไม่ใช่แนวผมอ่ะครับ




-- อั๊งอังอา / ใช่ครับ บางเรื่องเราเห็นว่าเล็กน้อย แต่กับบางคนมันอาจจะยิ่งใหญ่มาก

+ ฉาก อาฮุย นั่นผมประทับใจในแง่ของการยื่นมือเข้าช่วยของ ลี้น้อย อ่าครับ
พี่นิก ว่ามองได้หลายแง่ รบกวนแจงหน่อยได้ป่าวครับ อยากรู้




-- Jewnid / อินเยอะๆก็ดีครับ ดูหนังมันส์ดี แต่ถ้าเป็น หนังผี ก็สยองสุดๆเลย




-- คุณย่า / ปิดเทอมแล้ว ต้องดูแล เก๊ทน้อย ใช่ป่าวครับ?




-- อาคุงกล่อง / เห็น ล็อกอิน ของคุณใน บล็อกพี่วิน มาหลายทีแล้ว ยินดีที่ได้ปะกัน (ทางตัวอักษร) ครับ

+ อาจต้องรอ พี่วิน เป็นสัปดาห์หน้าอ่าครับ สำหรับแถ่ก เหมือนจะยังไม่รู้ตัว (แอบนินทา )




-- Kitsunegari / คงอย่างที่ผมตอบ พี่เต้ย-สาวไกด์ฯ ไปอ่าครับ เพราะดูหนังแบบเอา ความจริง มาจับมากขึ้น











-- ขอบคุณที่แวะมาครับผม --

แหะๆ เข้ามาบอกว่ายังไม่ได้อัพแท่กนัท-คุงเลย เพิ่งกลับจากไปเที่ยวเกาะช้างอ้ะ แล้วหลังๆดูหนังอะไรก็ไม่ค่อยร้องไห้ คนมันใจบาปหยาบช้า ไม่ค่อยเศร้าอะไรง่ายๆ

แต่ล่าสุดได้ดู District 9 แล้วรู้สึกหดหู่มาก (แต่ก็ยังไม่ถึงกับร้องไห้นะ) นี่กำลังนึกอยู่เนี่ย ว่าล่าสุดตรูดูหนังอะไรร้องไห้หว่า

ดีใจที่รู้ว่านัท-คุงชอบลี้น้อยเหมือนกัน ไว้เรามาถกเรื่องนี้กันแบบเต็มๆ ฉากประทับใจของลี้น้อยกับอาฮุยนี่มีเพียบ

^
^
แล้วทำไมชั้นเลือกอีโมหน้านั้นเนี่ย จริงๆจะเลือกหน้านี้นะ

แก่แล้ว หูตาฝ้าฟาง

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=pakwan&month=21-09-2009&group=1&gblog=98

อัพแล้วนะจ๊ะ

ที่จริงมองฉากเก็บเหรียญทำนองลูกจ้างบริษัท ประเภทมือดี ทำงานเก่ง รับป้ายและดาบอาญาสิทธิ์จากเจ้าของบริษัท แล้วออกไปทำงานเพื่อผลประโยชน์ของบริษัท ฟาดฟันเก็บกู้ทุกสิทธิ์ให้เจ้าของ ต่อสู้ไขเฟืองที่อ่อนล้า ขณะเดียวกันก็ตรวจดูสภาพของ "ยุทธจักร" ทั้งหมด ทำไปด้วยเต็มใจ สนุกและเห็น "งาน" คือ "กระบี่" คือ "ตัวเอง"

คืออาฮุยยังไม่ได้ทำขนาดนั้น แต่จินบ่อเมี้ยทำมาแล้ว และอาฮุยกำลังจะก้าวเดินไปในถนนเส้นนี้ ถ้าไปเจอเถ้าแก่แบบเจ้าพรรคกิมจ๊อ วันหนึ่ง ซาลารี่แมนที่หมดสภาพ ถูกโซ่ที่มองไม่เห็นล่ามไว้นานจนลืมว่าตัวมีเกียรติและศักดิ์ศรีของความเป็นคน จนลืมว่ายืนเองได้ ก็ไม่ต่างจากตอนก้มเก็บเหรียญที่โยนมาให้ ยังกะโยนเศษกระดูกให้หมาแมวข้างถนน จากประสปการณ์การทำงาน เจอแบบนี้มาเหมือนกันนะ แต่ยังโชคดี "อาฮุย" นายพี่ ไหวตัวทัน

เครียดเกินไปไหมเนี่ย ^^ มีอีกนะ ตอนอ่านนึกได้ แต่ตอนนี้ชักลืมไปแหล่ว

+ แหะๆ โทษทีครับ สัปดาห์ที่แล้วมัวแต่วิ่งวุ่น มีเวลาว่างเหลือน้อยมั่กๆ เลยไม่ได้เข้าบล็อกใครเลยแม้แต่คนเดียว! อาทิตย์นี้ว่างเพิ่มขึ้นอีกหน่อย ก็มารับแซ่บไว้ก่อน แต่จะได้ทำเมื่อไหร่ ยังไม่แน่ใจนะครับ เพราะของพี่ก็มีที่ค้างอัพหลายเรื่องเช่นกัน ทั้งหนังเดือนสิงหา (ที่ยังไม่จบ), เดือนกันยา, หนังบางกอกฟิล์ม (ที่กำลังจะดู และคาดว่าคงทำให้จบไม่ได้ภายในเอนทรี่เดียว), และทริปภูสอยดาวที่เพิ่งไปมา (ก็คงมีหลายหน้า ไม่ใช่รูปเยอะหรอก แต่จะได้มีวัตถุดิบ แฮ่ๆ ) ... แต่ tag นี้ก็สั้นดีนะครับ เด๋วไว้อาทิตย์ไหนไม่มีเวลาทำหน้าใหม่ จะยกขึ้นมาอัพโดยพลัน อุๆ

+ ว่าแต่ มันตอบยากนะเนี่ย เพราะช่วงหลังๆ พี่ก็เป็นพวก ใจหิน เช่นกัน คืออย่างมากก็แค่น้ำตาซึมๆ ไม่ถึงขั้นร้องไห้น้ำตาไหลพราก สะอื้นฮักๆ อะไรประมาณนั้น ... คือถ้าเรื่องสุดท้ายที่ทำให้ร้องจริงๆ เนี่ย มันย้อนไปนานมากเลย เด๋วไปเฉลยในบล็อกแล้วกันจ้า

+ พี่กลับชอบ Bandslam ค่อนข้างมากเลยนะ (ไม่รู้อารมณ์ประมาณพี่ปีเตอร์รึเปล่า แต่ไม่มีส่วนไหนที่ทำให้ถึงกับต้องร้องไห้อ่า) ... ส่วน Deep impact ก็ชอบค่อนข้างมากเช่นกัน (ในส่วนอารมณ์ดราม่านั่นแหละ และเลยทำให้ไม่ค่อยชอบ Armageddon เพราะมันไม่ดราม่า) แต่ของพี่ตอนที่น้ำตาซึมสุด จะเป็นตอนที่นักข่าวสาวยืนกอดกับพ่อ แล้วมองดูคลื่นยักษ์ซัดเข้าหาตัวอ่ะครับ

สวัสดีอีกรอบ

อื้มมมม ตอนที่นัทคุงว่า พี่กลับจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่แฮะ (หมายถึงบรรยากาศเศร้าๆ ที่เกิดขึ้น แต่จำเหตุการณ์ได้จ้ะ)

อาราย..ร้องไห้เวลาดูหนังอ่ะเรื่องธรรมชาติ..นัททำประจำ ดูการ์ตูนยังร้อง

เดี๋ยววันอาทิตย์นี้จะดูแฟชั่นโชว์ เดี๋ยวจะเก็บสาวๆมาฝากน๊า..

u'll never walk alone...

พี่ทำแท่กแล้วเน้อ

แหะๆ แต่อาจจะบิดเบี้ยวไปนิดนึงนะ

มาส่งเสียงทักทายยามดึกค่ะ ทำสมาธิก่อนนอนบ้างหรือเปล่าคะ

...





-- แฟนผมตัวดำ // ตอนดูผมก็งงๆเหมือนกันครับ สักพักใหญ่ๆกว่าจะตั้งหลักได้ เข้าใจคิดนะ

+ เดี๋ยวตามไปดูค้าาาบบบ...




-- สาวไกด์ใจซื่อ //




-- อั๊งอังอา // อืมมม...น่าคิดๆ ไม่เครียดครับผม
ขอบคุณที่มาเล่าสู่ค้าาาบบบ...




-- บลูยอชท์ // คุยกันไปหมดแล้วไม่รู้จะตอบอะไร อิอิ




-- Why England // คุณนัท เป็นคนน่าคบหามาก




-- ทูน่าค่ะ //




-- Kitsunegari // ใช้วิธี ฟังคลื่นพุทธศาสนาแห่งชาติ อ่าครับ ก็สงบดีนะ











-- ขอบคุณที่แวะมาครับผม --

อ้าว นึกว่าจะภาวนาเองซะอีกค่ะ ไม่เคยฟังวิทยุมานานแล้ว คลื่นนี้เปิดอะไรบ้างคะ

555 ภาวนาให้ Tag นี้ระบาดไปทั่วบล็อกค่ะ

แต่อย่ามาถึงแม่ลูกอ่อนซ้ำยังท้องแก่ คนนี้เลย 555

เพราะอ่าน tag นี้ นั่งคิดตั้งนานว่าเข้าโรงหนังครั้งล่าสุด ไปดูเรื่องอะไรเนี่ย

คนโสด ไม่มีภาระ ก็รีบเที่ยว รีบกิน (เผื่อแม่บ้านด้วยน๊า)

รักษาสุขภาพจ้าคุณนัท-คุง

สวัสดีฮะนัทคุง

Deep impact ผมก็ร้องนะ แต่เป็นฉากที่นักบินอวกาศลูบจอหาลูกที่เพิ่งเกิดแล้วบอกว่า Be good , be good


เมื่อคืนฮัลล์แหย่ไปหน่อยเดียว เป็ดกระตุกตีปีกก้าบๆเลยนะฮับ อิ อิ

สวัสดีอีกรอบนะนัทคุง

แล้วคราวนี้รู้สึกมากกับรูปลักษณ์หรือราคาอ้ะ?

จะว่าไป..ราคาสำหรับคนที่โน่นก็เท่ากับห้าสิบบาท ร้อยบาท สองร้อยบาทแหละ แต่พอเอาค่าเงินเราคูณไปก็ยังสูงเว่อร์อยู่อะนะ

ใช่แล้ว แบตกล้อง ไม่ใช่แบบเอเอหรอก อืมม์..มันไม่ใช่ของจริงโซนี่ (ที่ราคาเกือบสองพัน หย่อนไปหนึ่งบาท) เป็นของยี่ห้ออื่น ซึ่งก็ตกพันนิดๆ อะจ้ะ พี่เห็นว่ามันถูกกว่าก็เลยซื้อมา แต่ที่สนามบิน มันแค่เก้าร้อยกว่าๆ เท่านั้นเอง

...





จะไปตอบคอมเม้นท์ที่บล็อกนะค้าบ




-- ขอบคุณที่แวะมาครับผม --