คิดอะไรก่อนตาย?

...


สวัสดีครับ



เคยคิดกันเล่นๆมั้ยครับว่า...หาก เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ แต่ละคนกำลังจะขาดใจตายไปในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า (ตั้งตัวเลขขึ้นมาเล่นๆให้เห็นเป็นสัก 3 วินาที ก็ได้) จะคิดถึงอะไรกันครับ?

อะไรก็ได้ อาทิ
คน - คนที่เรารักมาก คนที่เราชอบ คนที่เราเฉยๆ คนที่เราเกลียด คนที่เราเกลียดสุดๆ (อยากจะฆ่ามัน ) ฯลฯ
สัตว์ - สัตว์เลี้ยงของเราเอง สัตว์ที่เคยมากัดเรา สัตว์ที่เราชอบ สัตว์ที่เราเกลียด ฯลฯ
สิ่งของ - บ้านที่เราอยู่ โรงเรียนที่เราเคยเรียน ร้านอาหารที่เคยไปนั่งกับเพื่อน ที่ทำงานที่เราเคยทะเลาะกับเพื่อนร่วมงาน ห้องน้ำที่เคยแอบได้ยินคนอื่นนินทา ฯลฯ

หรือจะเป็นอื่นๆที่ประกอบด้วยตัวอย่างทั้งสามข้างต้น เช่น ประสบการณ์อันเลวร้ายในชีวิต เรื่องตอนถูกสารภาพรัก เรื่องกลุ้มใจที่หางานทำไม่ได้ เรื่องดีใจที่มีเพื่อนจำวันเกิดของเราได้ ฯลฯ



...

ตอนยังเป็นเด็กเล็ก (เดี๋ยวนี้เป็นเด็กโต )
นัท-คุง ได้อ่านการ์ตูนที่ซื้อเลหลังมาเรื่องหนึ่ง ชื่อเรื่อง "คินนิคุแมน"
เป็น คินนิคุแมน ช่วงแรกๆที่เป็นการ์ตูนตลกติงต๊อง ก่อนจะกลายเป็นการ์ตูนบู๊ภายหลัง

จำได้ตอนที่อ่านเป็นตอนที่ คินนิคุแมน พระเอกของเรื่องกำลังประสบเคราะห์อะไรสักอย่าง แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย
คินนิคุแมน นึกย้อนไปถึงเรื่องราวในวัยเด็กของตัวเอง แล้วก็มีตัวหนังสือบรรยายภาพในกรอบนั้นว่า...เวลาที่คนเราจะตาย มักจะนึกย้อนไปถึงช่วงที่เรายังเป็นเด็ก

(เขียน -- หรือให้ถูกต้องใช้คำว่า "พิมพ์" -- มาถึงตอนนี้ ทำให้นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องราวหลายอย่างในชีวิตเหลือเกินที่ นัท-คุง ได้รู้มาจากหนังสือการ์ตูน )




...

เคยอ่านเจอเรื่องเมื่อครั้งพุทธกาล ( ขอเล่าแบบเน้นแต่เนื้อหาหลัก และเรียบเรียงแต่งเติมให้เหมาะกับการเล่าของ นัท-คุง นะครับ ไม่คงเรื่องรายละเอียด หากใครอ่านพบว่ามันบิดเบือนอย่างไร ขออภัย และรบกวนชี้แนะด้วยครับ ) เรื่องหนึ่งในกระทู้พันทิปห้องศาสนา

มีภิกษุรูปหนึ่งมรณภาพ ภิกษุอีกรูปเดินผ่านมาถึงกุฏิของภิกษุที่มรณภาพ
เห็นผ้าจีวรแขวนอยู่ จึงคิดจะนำมาใช้ประโยชน์เนื่องด้วยเจ้าของท่านก็สิ้นไปแล้ว
เผอิญขณะนั้น พระพุทธองค์ทรงผ่านมาพบเข้าจึงเตือนให้ภิกษุนี้หยุดความตั้งใจของตนก่อน

พระพุทธองค์: เธอเห็น ตัวเล็น ที่เกาะชายจีวรนั้นหรือไม่?

ภิกษุ: เห็นพระพุทธเจ้าข้า

พระพุทธองค์: เมื่อวานนี้ โยมพี่สาวของภิกษุเจ้าของจีวรนี้นำผ้าจีวรผืนใหม่มาถวาย ท่านนึกยินดีในใจและก็ปรารถนาว่าจะห่มจีวรของพี่สาวในวันรุ่งขึ้นให้จงได้ แต่ในกลางดึกคืนดังกล่าวนั้นเอง ท่านเกิดอาพาธและสิ้นไป

ในขณะที่ชีวิตดับสูญไปนั้น จิตของท่านยังคงผูกพันอยู่กับความปรารถนาดังกล่าว เมื่อมรณภาพไปจึงมาเกิดเป็น ตัวเล็น เกาะจีวรดังกล่าว ต้องรออีก 7 วันนั่นแล ตัวเล็น นี้จึงจะสิ้นอายุขัย และไปเสวยผลของกรรมดีที่ท่านปฏิบัติต่อไป



...

มีอยู่คืนหนึ่ง

นัท-คุง ฝันว่าตัวเองกำลังเดินกลับเข้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์แล่นมาดานหลัง
แล้วคนขี่มอเตอร์ไซค์ก็ควักปืนออกมาจากเสื้อแจ๊กเก็ต ยิงเข้าใส่ นัท-คุง ประมาณ 2 - 3 นัด ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์หนีไป

ในความฝันรับรู้ได้ว่า อั้ยมือปืนคนนี้มันยิงผิดตัว มันต้องไม่ใช่ นัท-คุง ดิ ก็ นัท-คุง ไม่เคยไปมีเรื่องบาดหมางอะไรขนาดอยู่ร่วมโลกกับใครไม่ได้นี่หว่า!

ความรู้สึกนี้โผล่ขึ้นมาแว่บนึงแล้วก็หายไป เพราะไม่ว่าจะยิงผิดหรือไม่ผิด...มันก็ยิงไปแล้วอ่ะนะ

ความรู้สึกที่เข้ามาแทนที่คือ "ความเจ็บปวด"
นัท-คุง เจ็บแผลที่ถูกยิงมากๆ บอกกับตัวเองในฝันว่า...ความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตก็คือครั้งนี้นี่เอง

หลังจากรู้สึกเจ็บปวดเสร็จ ความคิดหนึ่งก็แว่บเข้ามาในหัวสมองของ นัท-คุง
ด้วยเคยได้ยินได้ฟังมาว่า หากก่อนตายเราคิดถึงพระพุทธเจ้า คิดถึงวัด คิดถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตายไปจะได้ไปเกิดในที่ดีๆ ไปสู่สุคติ

นัท-คุง ที่นอนกองอยู่กับพื้นถนนหน้าบ้านก็เลยพยายามตั้งสติ (ทั้งๆที่เจ็บเจียนตายนั่นแหละ)
จินตนาการภาพของพระพุทธองค์ที่เคยเห็นตามผนังโบสถ์ และตามรูปภาพต่างๆขึ้นมาในหัวสมองและในสำนึก

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

แล้ว นัท-คุง ก็ตื่นครับ
เลยไม่รู้ว่าตกลงคนอย่าง นัท-คุง นี่หลังจากตายแล้วและนึกถึงพระพุทธองค์ก่อนสิ้นลมจะตายแล้วไปไหน



...

มาหลังๆได้อ่านเรื่อง ธรรมะ มากขึ้น ทำให้ได้รู้ถึงสิ่งเกี่ยวเนื่องเพิ่มมาอีก

"...พระพุทธองค์ทรงกล่าวว่า ผู้ละโลกนี้ไปในขณะที่จิตเศร้าหมอง ทุคติเป็นอันหวังได้
กิเลสทั้งปวงเป็นเครื่องเศร้าหมองของจิต จิตที่มีกิเลสเป็นจิตที่เศร้าหมอง กิเลสมากจิตก็เศร้าหมองมาก กิเลสน้อยจิตก็เศร้าหมองน้อย

...จิตที่มีกิเลสเศร้าหมองเมื่อละจากร่างไปสู่ภพภูมิใดก็จะคงกิเลสนั้นอยู่ คงความเศร้าหมองนั้นไว้
ภพภูมิที่ไปจึงเป็นทุคติ คติที่ชั่ว คติที่ไม่ดี มากน้อยเบาตามกิเลสความเศร้าหมองของจิต..."

(ที่มา: หัดตายก่อนตายจริง โดย สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชสกลมหาสังฆปริณายก)


...


คงเพราะอย่างนี้ล่ะครับ ที่พระท่านจึงว่าอย่าปล่อยใจให้หลงไปกับอารมณ์

อย่าโกรธหรืออารมณ์เสีย -- ใจจะร้อนเป็นไฟในระดับเดียวกับ "นรก" ซึ่งแน่นอนว่าคงไม่พ้นไปจากนรกสำหรับภพภูมิใหม่

อย่าโลภด้วยตัณหา -- ความอยากได้สิ่งใดๆแบบผิดๆและไม่ถูกไม่ควร จะนำใจเราไปสู่ระดับเดียวกับ "เปรต"

อย่าหลงมัวเมาความชั่วด้วยอวิชชา -- ความหลงโง่งมเห็นผิดเป็นชอบ จะนำใจเราต่ำไม่ผิดอะไรกับ "เดรัจฉาน" ที่ทำทุกอย่างด้วยสัญชาตญาณโดยไม่คำนึงถึงคุณธรรม


...


เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ เคยได้ยินกันใช่มั้ยครับ? กับประโยคที่ว่า

"จงทำวันนี้ให้เหมือนเป็นวันสุดท้ายของชีวิตตัวเอง"

แรกๆที่ นัท-คุง ได้ยินรู้สึกเห็นแย้งอย่างมาก
คิดในใจว่า...บ้าอ่ะดิ! ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายในชีวิต ข้าพเจ้าคงถ่อไปทำงานแต่เช้าหรอกนะ คงนั่งทำงานส่งหัวหน้าหรอกนะ คงจะไปยืนต่อคิวเอาบัตร Smart Pass แตะผ่านช่องทางเดินขึ้นไปโดยสารรถ BTS หรอกนะ และอื่นๆ...


แต่พอมาคิดดูอีกที
มันคือการที่ให้เรามีชีวิตอยู่อย่างไม่มีอะไรติดค้างในใจต่างหาก
ถ้าวันนี้คือวันทำงาน เราก็มาทำงานตามปกติเพราะมันเป็นหน้าที่ ทำงานไปให้เต็มความสามารถ ทำได้เท่านี้ก็พอเท่านี้

มีใครที่เป็นที่รักและห่วงใย ก็ปฏิบัติต่อเขาหรือเธอไปอย่างผู้ที่รักและห่วงใยปฏิบัติต่อกันเท่าที่ทำได้อย่างสุดความสามารถ ทำได้แค่ไหนก็ทำแค่นั้น


แล้วพอหมดวัน หากเราต้องตายจริงๆ มันก็จะไม่มีอะไรติดค้างในใจแล้ว
เราไม่ร้อนใจที่ไปบึ้งตึงใส่คนที่เรารู้สึกดีด้วย เพราะเราไม่ได้ทำอย่างนั้น เราปฏิบัติต่อเขาหรือเธออย่างดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ณ ขณะนั้นๆไปแล้ว

เราไม่ร้อนใจที่เราทำงานไม่เสร็จ เพราะเราทำไปเต็มความสามารถเท่าที่เวลามีให้แล้ว ไม่เสร็จก็คือไม่เสร็จ ถ้าได้มาทำงานใหม่ก็ทำ ถ้าไม่ได้ก็ไม่ติดค้างอะไรในใจ

เราไม่ร้อนใจที่เรายังไม่ได้ทำอะไรในชีวิตอีกหลายอย่าง เพราะเราทำมันไปเต็มที่เท่าที่จะทำได้ และเท่าที่เวลามันเอื้ออำนวยให้เราทำแล้ว

นัท-คุง คิด (เอาเอง) ว่า แค่เราคิดที่จะทำเรื่องพวกนี้...ทั้งต่องาน ต่อพ่อแม่ ต่อคนที่เรารัก และต่อตัวเอง...เท่านี้เราก็ไม่น่าจะเหลือเวลา ไปโกรธ ไปโลภ ไปหลง อะไรได้อีกมากนักแล้วนะครับ


แล้วความคิดคำนึงสุดท้ายก่อนตายของเรา...มันคงไม่ดึงเราไปสู่ "ทุคติภูมิ" ได้ง่ายดายนักหรอก...เนอะ?


...

เคยอ่านเจอว่า

มนุษย์เราเนี่ย ขอแค่ให้ชั่วขณะสุดท้ายของชีวิตรู้ตัวเองว่า "กำลังหายใจเข้าหรือหายใจออก" อยู่ เท่านี้ล่ะถือว่าสมบูรณ์แล้วล่ะ

ฟังดูง่ายดีเนอะ?



ธรรมรักษาทุกคนครับ

-- ขอบคุณที่แวะมาครับผม --

Create Date : 27 กันยายน 2550		27 comments
Last Update : 27 กันยายน 2550 17:32:44 น.
Counter : 791 Pageviews.
Share Tweet