ดวงใจของแม่...วันที่แม่ต้องขับรถร่วม 250 กม.พาน้องวินนี่ย์ไปโรงพยาบาล
ปกติแล้ว แม่หมวยจะเล่าแต่เรื่อง สนุกๆ ขำๆ ขอวินนี่ย์นะคะ แต่วันนี้ แม่หมวยอยากเล่าเรื่องหนึ่ง ที่มันเป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลง มันไม่ได้เลวร้าย แต่มันเป็นช่วงเวลาที่บอกความรู้สึกไม่ถูกเลยว่า ตัวเองรู้สึกอย่างไร ทั้งเครียด รีบ สับสน กลัวณ.เวลานั้น นึกอิจฉาโนบิตะ ที่มีโดราเอมอนช่วยตลอด แต่แม่ไม่มีใคร นอกจากรถยนต์คันหนึ่ง กับความสามารถของตัวเอง ที่จะขับรถพาน้องวินนี่ย์ไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แม่อยากได้ประตูสารพัดสถานที่ที่เพียงแต่คิดว่าจะไปไหน เปิดปุ๊บก็ถึงที่ๆต้องการได้เลย
เมื่อปีที่แล้ว ในวันพุธ ประมาณปลายเดือนกันยายน หรือ ต้นเดือนตุลาคม น้องวินนี่ย์ไม่สบายเป็นไข้ เลยไม่ได้ไปโรงเรียน แม่พาวินนี่ย์ไปหาหมอ หมอบอกว่า คอแดง เป็นหวัด หมอให้ยาแก้หวัด ยาฆ่าเชื้อ ยาลดไข้ มาให้ทานตามปกติ แม่ก็ให้ยาวินนี่ย์ทานตามเวลา วันรุ่งขึ้น น้องวินนี่ย์เหมือนอาการดีขึ้น กินข้าวแต่ก็ทานน้อย(ก็คิดว่าเป็นไข้ ธรรมดาเด็กจะทานน้อยลง) และวินนี่ย์เล่น ตามปกติ แต่พอวันศุกร์ น้องวินนี่ย์ทานน้อยลง ไม่ค่อยทาน เป็นไข้ แม่ก็คิดว่า น้องเป็นหวัดยังไม่หาย ก็ให้ยาที่คุณหมอให้มา และ เช็ดตัวให้ พอทานยา วินนี่ย์ก็ดีขึ้น แต่แล้วไข้ก็กลับมาอีก แม่ก็ให้ยาทาน และเช็ดตัว คืนนั้นก่อนนอน แม่ให้วินนี่ย์แปรงฟัน วินนี่ย์บอกว่า "เจ็บปาก" ไม่อยากแปรง แม่เลยให้บ้วนปาก ด้วยน้ำยาล้างปากรสอ่อนๆผสมน้ำแทน คืนนั้น วินนี่ย์ก็ไม่ยอมทานนม แต่ทานยา แล้วก็ไปนอน แต่พอดึกๆคืนนั้น วินนี่ย์ก็ตัวร้อนมากๆ แม่เลยเช็ดตัวให้วินนี่ย์ แล้วก็รู้สึกว่า วินนี่ย์คงไม่ได้เป็นหวัดแล้วหล่ะ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น แต่ตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว แม่ก็นึกไม่ออกว่าจะพาวินนี่ย์ไปหาหมอที่ไหนดี เพราะบ้านเราห่างจากโรงพยาบาลประจำอำเภอเขาค้อ 30 กม. ต้องขับรถขึ้นเขาไป อยู่ห่างจากอ.หล่มสัก 30 กม. ซึ่งก็เหมือนกับโรงพยาบาลเขาค้อ ดึกขนาดนี้ โทรไปกลับไม่มีหมอ หมอมาตอนเช้า ห่างจากเพชรบูรณ์ 70 กม. ห่างจากพิษณุโลก 100 กม. แม่เลยคิดว่า ดูแลวินนี่ย์ก่อน เช็ดตัว ทานยาลดไข้ แม่เก็บเสื้อผ้า เตรียมกระเป๋าไว้ ตื่นเช้ามา จะพาวินนี่ย์ไปโรงพยาบาล คืนนั้น วินนี่ย์ก็เป็นไข้ เดี๋ยวไข้ขึ้น เดี๋ยวลง อยู่อย่างนั้น พอจับมือวินนี่ย์มาดู พบเป็นจุดๆแดงๆ แม่นึกถึงโรค"มือ เท้า ปาก"ที่เป็นกันมากในเด็กเล็กๆ วัยอนุบาล แม่คิดว่า วินนี่ย์คงเป็นโรคนี้แน่ๆ คืนนั้นแม่ก็แทบไม่ได้นอนเลย
พอเช้าปุ้บตี 4 กว่าๆแม่รีบอุ้มวินนี่ย์ลงมาข้างล่างเตรียมไปหาหมอ ตอนนั้นวินนี่ย์ก็ตัวรุมๆ แม่บอกอากง อาม่า ของวินนี่ย์ว่าต้องพาไปโรงพยาบาลแล้ว อากง อาม่าเห็นด้วย ด้วยความที่แกอยากให้หลานได้หมอที่ดีที่สุด เก่งที่สุด โรงพยาบาลดีที่สุด อากง อาม่าแนะนำว่า ให้พาไปโรงพยาบาลเด็กที่พิษณุโลกเลย ก่อนไป แม่พยายามให้วินนี่ย์ทานยาลดไข้ แต่วินนี่ย์ไม่ยอมทาน บอกว่า "เจ็บปาก" จึงขับรถออกจากบ้านตอนนั้นเกือบ ตี 5 วินนี่ย์ไม่ยอมทานยา อาม่าเลยบอกว่า งั้นก็เช็ดตัวให้ลูกบ่อยๆนะ
พอขับรถไปพิษณุโลก แม่ก็เหลือบมองวินนี่ย์บ่อยๆวินนี่ย์ปากแดงแจ้ด จับตัวก็ร้อน แม่จอดรถให้น้องวินนี่ย์กินน้ำ กินยา ก็ไม่ยอมกินอะไรเลย แม่เลยเช็ดตัวให้วินนี่ย์ ใจแม่เริ่มกระวนกระวาย เป็นห่วงวินนี่ย์มาก ขับรถไปพิษณุโลก จากเขาค้อ ต้องขึ้นเขา แล้วก็ลงเขา ตอนที่ลงเข้าเลยบ้านทรัพย์ไพวัลย์ไป ถนนสายนี้ จะขนานไปกับลำน้ำเข็ก แม่ขับไปตอนนั้นซัก 6 โมงเช้าแล้ว เริ่มสว่างแล้ว เห็นข้างๆถนน มีน้ำปริ่มขอบถนนเลย ทั้งที่ปกติแล้ว น้ำจะไม่เยอะอย่างนี้ นี่บ้านเรือนริมน้ำหายไปหมด ร้านอาหาร เพิงขายอาหารก็หายไป น้ำก็เชี่ยวมาก มองเห็นเป็นสีโคลน ไหลมามากเหมือนแม่น้ำขนาดใหญ่ มองไม่เห็นอีกฝั่งที่อยู่ตรงข้าม ขับผ่านบางช่วง มีคนยืนริมถนนเต็มไปหมด ฝนก็ตกพรำๆ แม่ก็ต้องค่อยๆขับไป ทั้งที่ใจอยากจะขับเร็วๆ ให้ลูกไปถึงมือหมอเร็วๆ ยิ่งได้เห็นวินนี่ย์ตอนนั้น ใจมันก็ยิ่งร้อนรน ขับรถไปเกือบถึงอำเภอวังทอง ก่อนถึงตัวอำเภอ ทุ่งนา 2 ข้างทางที่เคยเห็น เต็มไปด้วยน้ำ ขับเกือบถึงตัวอำเภอ ต้องจอดรถ เพราะคนเต็มถนนไปหมด แม่ลงมายืนข้างรถ มองไปข้างหน้า เห็นรถติดจอดกันเป็นแถวยาว ตำรวจคนหนึ่งเดินมาถามว่า จะไปที่ไหน แม่บอกว่า จะเข้าพิษณุโลก ตำรวจบอกว่า "ไปไม่ได้ เพราะน้ำท่วมมาก ทางขาด ถนนช่วงที่จมน้ำมันต่ำ ระดับน้ำตรงนั้นท่วมสูง รถผ่านไปไม่ได้เลย" ทันทีที่ได้ยิน มีความรู้สึกว่า แล้วลูกเราจะทำอย่างไร อีกประมาณ 15 กม.ก็ถึงตัวเมืองพิษณุโลกแล้ว แม่พยายามถามทางอื่นๆจากตรงนี้ที่พอจะผ่านไปพิษณุโลกได้ ตำรวจบอกว่า "ทางอื่นๆก็น้ำท่วมเต็มไปหมด บางที่เป็นทางลูกรัง ถนนเละเลย น้ำท่วมลึกบ้าง ไม่ลึกบ้าง ขับรถไปไม่ได้หรอก อันตราย" แม่ยืนดู มองดูวินนี่ย์ เหตุการณ์ตอนนั้น ดูชุลมุนวุ่นวาย มีรถบางคัน ถอยกลับไปทางเดิมที่มา แม่เลยตัดสินใจพาน้องวินนี่ย์กลับไปตามทางเดิมที่ขับมา ระหว่างขับรถ ก็คิดตลอด จะเอาวินนี่ย์ไปโรงพยาบาลไหน แล้วก็ตัดสินใจ พาวินนี่ย์ไปโรงพยาบาลในเพชรบูรณ์ วินนี่ย์นอนอยู่เบาะข้างๆ หลับบ้าง ตื่นบ้าง แต่ไม่ยอมทานอะไร ทั้งนมและน้ำ ยิ่งเห็นใจมันก็ร้อนรน อยากให้ถึงมือหมอไวๆ แม่ขับรถกลับไปทางเดิม ฝนตกตลอดทาง ไม่แวะที่บ้าน เลยไปยังตัวจังหวัด ถนนทางไปตัวจังหวัดก็กำลังทำถนนใหม่ มีทางเบี่ยง ทางขรุขระ ฝนก็ตกบ้าง หยุดบ้าง ตลอดทาง แม่ขับรถเร็วไม่ได้ แต่ใจแม่นี่นะ มันอยากจะทะยานพุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียวเลย แต่แล้วก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเพชรบูรณ์ โชคดี ที่ไม่มีอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้น ไปถึงโรงพยาบาลเกือบ 10 โมงเช้า พอไปถึง แม่อุ้มวินนี่ย์ไปหาหมอ ไข้น้องวินนี่ย์สูงเกือบ 40 องศา คุณหมอให้นอนโรงพยาบาล ให้น้ำเกลือ ตอนให้น้ำเกลือ วินนี่ย์ไม่ร้องไห้เลย มีสะดุ้งเล็กน้อย ตอนที่พยาบาลแทงเข็มน้ำเกลือเท่านั้น วินนี่ย์พักในโรงพยาบาล 2 คืน เป็นขวัญใจของพยาบาล เพราะพูดเก่ง และตลก พักอยู่ 2 คืน หายแล้วก็กลับมาร่าเริง แข็งแรงเหมือนเดิม
ตอนที่พาน้องวินนี่ย์เข้าห้องพักไปแล้ว แม่ได้ดูทีวี มีข่าวน้ำท่วมหนักที่จังหวัดพิษณุโลก ยังนึกว่า ยังดีที่ยังมีสติบ้าง ไม่ขับรถประมาท ไม่เช่นนั้น ถนนลื่น ฝนตก ถ้ารถตกน้ำขณะที่น้ำเชี่ยวกรากขนาดนั้น หรือ ประมาทขับรถตกเขา เราแม่-ลูก คงตายกันไปทั้งคู่
สรุปวันนั้น แม่ขับรถพาลูกฝ่าฝน ถนนขรุขระ ขึ้นเขา ลงเขา รวมแล้วประมาณ 240 กม. เพื่อพาลูกไปหาหมอ มันเป็นประสบการณ์ที่สุดๆเหตุการณ์หนึ่งในชีวิตของเราแม่ลูก
Create Date : 09 มิถุนายน 2551 |
|
36 comments |
Last Update : 9 มิถุนายน 2551 13:54:05 น. |
Counter : 897 Pageviews. |
|
|
|
เป็นประสบการณ์ที่ไม่อาจลืมเลือนจริงๆเลย