...ค่ำวันหนึ่ง ก่อนเราจะกินข้าวมื้อเย็นกัน เรานำอาหารที่ช่วยกันหาซื้อเข้ามา โดยมิได้นัดหมายกัน มาวางบนโต๊ะ ปากของฉันเริ่มบ่นกระปอดกระแปด ทั้งที่รู้ว่าฉันได้เริ่มทำลายบรรยากาศของการ"กินข้าว" อย่างชะงักนัก แต่ทำไมฉันไม่หยุด ก็ไม่อาจรู้ได้ "...เมื่อตอนกลางวัน ฉันเดาได้เลยว่า คุณลืมหากับข้าวให้ลูกกิน ใช่มั้ย" สามีของฉัน ทำหน้าเด๋อด๋า แล้วรับว่า ทำงานยุ่งจนลืมไป ส่วนลูกน้อยของ ฉันสองคนกลับทำสีหน้ารำคาญใจที่ฉันเริ่มบทบาท"ตัวทำลายบรรยากาศ" เช่นเคย เมื่อฉันมองหน้าลูกสาวทั้งคู่ ที่ไม่เข้าข้างฉันเอาเสียเลย โดยเฉพาะไม่เห็นวี่แววของ เด็กหิวโหยเพราะขาดอาหารกลางวันสักกะนิด ฉันก็เริ่มมีโทสะ คราวนี้หยุดไม่ได้จริง ๆ "...อย่างนี้ทุกที คุณเห็นงานสำคัญกว่าพวกเราเสมอ ดูซิ คุณปล่อยให้ลูกหิวได้ แต่งานของคุณต้องมาก่อนใช่ไหมมั๊ย" เงียบ ทุกคนนิ่ง เพราะรู้ดี โต้ตอบอะไรก็ยิ่งจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง ยิ่งคนอื่น ๆ นิ่ง ฉันยิ่งโมโหเดือด ตามองปราดไปที่มือเล็ก ๆ ขาว ๆ บาง ๆ ของลูกสาวตัวเล็ก ที่เริ่มตักอาหารใส่จานบางส่วนใส่ถุงพลาสติก ถุงเล็ก ถุงน้อยที่เตรียมไว้ พร้อมใช้หนังยางรัดปากถุงรวมกันไว้ "...แล้วมัวทำอะไรเล่นอยู่น่ะ จะเอากับข้าวไปไหนอีก ก็เพิ่งใส่จานให้ กินนี่ไงล่ะ? ลงนั่งกินให้เสร็จ ๆ ไปเสียทีซิ...แม่จะรีบไปทำอย่างอื่นต่อ..." "...กับข้าวมันเยอะมาก เรากินกันไม่หมดหรอกแม่ ก็แม่เคยบอกว่า ถ้ากับข้าวมีเยอะให้ตักแบ่งให้คนอื่นก่อนที่เรากินไงแม่ วันก่อนหนูเห็น แม่ตักแบ่งไปให้"ยาม"ที่หน้าบ้าน หนูก็เลยจะลองทำดูบ้าง ไม่เลอะเทอะ หรอกแม่..." หน้าเรียวบางของลูกหมองลง ตอบกลับคำถามที่เกรี้ยวกราดของฉัน อย่างตะกุกตะกัก มือข้างหนึ่งตกลงข้างตัว แอบใช้นิ้วปาดน้ำแกงจืดที่หก เลอะเทอะอยู่บนโต๊ะ อย่างกลัวว่าแม่จะเห็น สายตาของลูกสาวคนโตที่เริ่มตัดพ้อฉัน และภาพของพี่สาวใช้แขนโอบตัวน้องสาวตัวเล็ก ๆ ที่เริ่มสั่น ที่กลัวว่าแม่จะตีเข้ามาข้างตัว มันหยุดฉัน ได้เหมือนกดปุ่ม ความรู้สึกผิด แล่นขึ้นมาเป็นริ้วบาง ๆ "...ก็...อย่าลืมเอาข้าวไปด้วยแล้วกัน..." ฉันพูดเสียงอ่อย สีหน้าของลูกสาวคนเล็ก แจ่มใสขึ้นอย่างกระทันหัน เหมือนกดปุ่มเช่นกัน เจ้าตัวเล็กกุลีกุจอ ตักข้าวหก ตก ๆ หล่น ๆ ตามเคย แต่คราวนี้ฉันกลับเห็นว่าไม่น่ารำคาญ เหมือนเพียงชั่วอึดใจที่แล้ว ลูกสาวคนเล็กแสนจะช่างพูดช่างจ้อของฉันพูดต่อว่า "...ข้าวร้อน ๆ ไข่เจียว กับแกงจืดแบบนี้ หนูว่าพี่ ๆ เขาต้องดีใจแน่เลย.." ฉันอดหมั่นใส้แกมเอ็นดูไม่ได้ จึงพลั้งปากออกไปว่า "...รู้ได้ไง..." หน้าเรียวบาง แก้มใส ๆ เงยหน้าขึ้น ตากลมโตจ้องฉันอย่างเด็ดเดี่ยว แล้วตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "รู้ซิแม่...ก็หนูเคยหิวเหมือนกันนี่..."
คุณแม่นี่ ในความดุก็มีน้ำใจนะ
เหมือนเราเลยดุ แต่ใจดี ฮ่าฮ่า ภาพสวยค่ะ ^^