TAAG … TAG แถกกกก แท็ก

ขอบคุณคุณ Supergirl (I am not Superman) ที่ TAAG มานะคะ

เลยทำให้ได้หวนคิด ย้อนไปถึงเรื่องต่าง ๆ แล้วเก็บมาจดไว้เป็นไดอารี่เล่มนี้

เริ่ม ไล่เรียงไปตามกาลเวลา เด็กน้อยปฐมวัย เรียนอยู่ชั้นประถมแห่งหนึ่ง โรงเรียนใกล้บ้านเล็ก ๆ เด็กน้อยหน้าตาธรรมดา เลยดูน่ารักโดดเด่นขึ้นมา ถูกเลือกให้ร่วมกิจกรรม ทั้งเต้น ทั้งรำ ประจำปี ชอบมาก ๆ เลย ได้โดดเรียนไปซ้อมเนี่ย ชอบมาก ๆ เลย ได้แต่งหน้าสวย ๆ โดดเด่นบนเวทีเนี่ย ชอบมาก ๆ เลย เป็นที่สนใจของเด็ก บุรุษและสตรี แต่ด้วยเทรนด์ในยุคนั้น ต้องทำเป็น ไม่ชอบ ไม่อยากเล่น ไม่อยากรำ ไม่อยากเด่น ไม่อยากดัง ถ้าใครตรงข้ามกับที่กล่าว จากที่เป็นเด็ก จะกลับกลายเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งมีนอ อ่ะค่ะ ฉะนั้น เลยต้องทำตรงข้ามกับใจคิด วันงานทุกปี เวลาเต้น เวลารำ ก็ต้องแบบว่า ทำหน้าไม่ค่อยเต็มใจ ไม่ค่อยชอบเลย ไม่ค่อยยิ้ม รูปที่ถ่ายออกมาเลย หงิก ๆ งอ ๆ ตามสมัยนิยม เฮ้อ ย้อนกลับมาคิดแล้วก็อนาถใจ แทนที่จะให้ความบันเทิงแก่ท่านผู้ชม แทนที่จะมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองชอบ กลับต้องแทรกด้วยอารมณ์แกล้งไม่ชอบซะงั้น และสิ่งที่น่าเสียใจที่สุด ก็คือ พอเด็กคนนี้โตขึ้นมา ความน่ารักในวัยเยาว์ก็หายไปหมด กลายเป็นคนที่หน้าตาธรรมดา เข้าขั้นไม่น่าดู เสียด้าย เสียดาย รูปถ่ายที่ควรจะสวยงาม น่ารัก ได้สวมชุดโน่น ชุดนี่ งดงามตามอัตภาพ ก็เป็นอันต้องอันตรธานหายไป เหลือแค่ความทรงจำแถกกก แถกกก ไว้ ให้จดจำ

สอง .. ถึงหน้าตาค่อนไปทางไม่น่าดู แต่ก็มีความรักกะเขาเหมือนกันนะ ... แต่ ... รักเขาข้างเดียวนะ เดี๋ยว ๆ รักสองข้างก็มีนะยะ ข้อถัด ๆ ไป ... แอบรักคนข้างบ้าน แอบจีบแบบเนียน ๆ แต่สงสัยจะไม่ใช่มืออาชีพ เขาเลยจับได้ เท่านั้นล่ะ หนีฉันใหญ่เลย ตอนนั้นเศร้ามาก ๆ เลยหยุด ... หยุดขาด ไม่ยุ่ง ไม่เกี่ยว ไม่เจอ อะไรอีกแล้ว แต่บังเอิญทีเดียว (จริง ๆ นะ ไม่ได้แกล้ง) ดั๊นไปได้งานที่เดียวกับพี่เขา เราก็เลยทำเป็นไม่สนใจบ้าง เชิดใส่บ้าง สักพัก พอเขารู้ว่าเราหายรู้สึกแบบนั้นกับเขาแล้ว เขาก็เป็นฝ่ายเข้ามาหา ในฐานะพี่ชายข้างบ้าน มาคิด ๆ ตอนนี้ ยิ่งรักพี่ชายคนนี้มากขึ้น จริง ๆ ไอ้เราก็ไม่ได้ขี้ริ้ว ฐานะก็ดีกว่าพี่เขาเยอะ ถ้าเขาจะแกล้ง ๆ เข้ามาทางสะพานที่เราทอดไว้ เพื่อหวังอะไรบางอย่างในตัวผู้หญิงที่ผู้ชายสมัยนี้ชอบทำกัน ก็ง่ายนิดเดียว แต่เขาก็ไม่ทำ ... ขอบคุณนะคะ พี่ชายที่แสนดี

สาม .. รักสองข้างที่ไม่เท่ากัน ก็เรารักเขาน้อยกว่าที่เขารักเราไง หลาย ๆ ครั้งที่รู้สึกว่า เขายังไม่ใช่ หลาย ๆ ครั้งที่อยู่ด้วยกันแล้ว ไม่มีความสุข ขัดแย้ง เข้ากันไม่ได้ เคยมีครั้งหนึ่งที่ขอเลิก แต่เสียดายคนดี ๆ เลยลองคบกันดูอีกที ... จนแล้วจนรอดก็ไปไม่รอด เราผิดเองแหละ ผิดที่กลัวว่า ถ้าเลิกแล้วจะไม่มีใครอีก หรือเลิกแล้วจะไม่เจอคนที่ดีและรักเราอย่างนี้อีก เลยทน ๆ คบ ๆ กันไปสามปี นานเนอะ ... แล้วเราก็เจอกับคนข้อสี่ เขาเข้ามาใกล้เรานิด นิด เราก็ตัดสินใจบอกเลิกกับคนนี้ (คนข้อสาม) ทันที โดยที่เรายังไม่รู้เลย ว่าคนข้อสี่เนี่ย จะจริงใจ จริงจัง หรือรักเราหรือเปล่า แต่เราต้องรีบตัดสินใจก่อนที่จะทำผิดกับเขาไปมากกว่านี้ เราขอโทษ ...

สี่ .. และแล้ว ก็ถึงตอน Happy Ending เราแต่งงานกับพี่ข้อสี่เนี่ยแหละ ... ก่อนที่ชีวิตจริง จะเริ่มต้นในข้อห้า เราขอเล่าเรื่องแถกกก แถกกก แทรกหน่อย ... เสนอตอน ไปเที่ยวเขื่อน ... เราคิดมาตลอดว่า เขื่อน คืออ่างเก็บน้ำที่เป็นพื้นที่สี่เหลี่ยม ๆ มีประตูน้ำ แล้วก็มองเห็นได้ในรัศมีสายตา เพราะแต่ก่อนป๊าก็พาไปนะ แต่ตอนนั้นมันร้อน ๆ อ่ะ ป๊าก็เลยพาไปไอ้ที่เหลี่ยม ๆ เนี่ยแหละ เราก็นึกว่าเขื่อนมีแค่นี้ ตอนไปเขื่อนแก่งกระจาน เห็นไอ้เหลี่ยม ๆ ที่ว่า เลยเรียกมันว่าเขื่อนอ่ะ สามีขำกลิ้ง เอามาล้อเราตลอดเลย เราเพิ่งรู้ว่า เขื่อนเนี่ยสวยจริง ๆ นะ พาดผ่านภูเขาลูกแล้วลูกเล่า กลายเป็นเกาะขนาดเล็ก ๆ มีน้ำผ่านไหลหลาก สวยมาก ๆ เลยล่ะ (เราพูดถูกเปล่าเนี่ย ถ้าไม่ถูก ก็กลายเป็นแถกกกข้อหก ไปแล้วกันนะ)

ห้า ... ในละครมันมักจบตอนที่พระเอกกับนางเอกแต่งงานกันเสมอ คนที่ยังไม่แต่งงานเลยไม่รู้ว่า คำว่า Happy Ending มันจบแค่ในตอน แต่หลังจากนั้น มันยังมีภาคต่อ จะแค่สอง สาม สี่ หรือเป็นมหากาพย์ ก็แล้วแต่ชีวิตแต่ละชีวิต แล้วแต่ว่าใครเป็นผู้กำหนดไว้ เราพยายามทำดีมาตลอด พยายามเข้ากับครอบครัวของสามีให้ดีที่สุด ตามหน้าที่ที่ลูกสะใภ้พึงปฏิบัติ หนึ่งปีผ่านไป ... เริ่มเข้าปีใหม่ เรื่องก็เกิด วันสงกรานต์ ไปไหว้กระดูกยายเขา ... เราก็เป็นสะใภ้ฝ่ายครัว ช่วยแม่ผัวหยิบจับ ... คราวซวยก็บังเกิด เมื่อเราดั๊น เอาข้าวที่ตักแล้วเหลือไปใส่หม้อข้าวไว้ ... แล้วเขาก็เอาหม้อใบนั้นไปไหว้ยาย ถึงวัด พอแม่เปิดฝาหม้อขึ้นมาเท่านั้นแหละ เสียงเขียว ตาไฟ ถามว่า ใครเป็นคนทำ เราก็ได้แต่สั่น ๆ ตอบไปว่า เราทำเอง แม่เขาก็ดี ไม่ได้ว่าไรต่อ แต่ไอ้นิสัยที่ต่างกันสุดขั้วของแม่ผัว ลูกสะใภ้คู่นี้ คนหนึ่งก็แข็งแกร่งดังภูผา อีกคนก็ sensitive ถูกเลี้ยงมาอย่างไข่ในหิน ก็ทำให้เราแอบน้อยใจ น้ำตาไหล ต่อหน้าวงศาคณาญาติบ้านเขา สักพัก แม่เขาก็มาสอนแบบดุ ๆ อีกว่า เขาไม่ให้เอาข้าวที่เหลือมาไหว้ เราก็แบบว่า หยุดไม่ได้แล้วไง คนไม่เคยถอย เลยเดินหน้าร้องต่อไป แม่เขาก็ยิ่ง ... นึกว่าเราโกรธเขา เลยยิ่งด่าไปใหญ่ว่า สอนแล้วโกรธ สอนแล้วไม่ฟัง ทีหลังจะไม่สอนอีก ได้ผล ยิ่งร้องหนัก น้ำหู น้ำตาไหล ....................

เป็นอันจบกัน ความพยายาม ความดี ที่เราสั่งสมมา มลายหายไปในพริบตา ... เราไม่ดีเอง เพราะหลังจากนั้น เราก็สร้างกำแพง ป้องกันตัวเอง ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากพูดเล่น เอาอกเอาใจเขาเหมือนแต่ก่อน เขาก็ไม่อยากเข้าใกล้ เพราะรู้สึกว่าเราแตะไม่ได้ เดี๋ยว(ไข่) แตก ก็เลยห่าง ๆ กันไป และผสมกับทิฐิแรงกล้าของเรา ความสัมพันธ์มันเลยง่อนแง่น แต่ด้วยความที่แม่เขาดี ... เราเองก็รักเขาเป็นทุนเดิม ... ผ่านไปอีกเกือบปี เราว่าตอนนี้ทุกอย่างมันดีขึ้น อาจจะไม่เหมือนดั้งเดิม แต่เราก็พอใจ มันทำให้เราคิดว่า กำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง มันกลับเป็นกำแพงที่กั้นเราไว้ให้ห่างจากแม่ออกไป เมื่อกำแพงมันบางลงด้วยเหตุผลตามกาลเวลา หรือทิฐิมานะที่ลดลง หรือความรักที่เราแม่ผัว ลูกสะใภ้ สะสมเก็บไว้ให้กัน มันเลยพังทลายลง เสียดาย เราไม่น่ารอเวลาเลย เราน่าจะพังมันลงเองด้วยใจของเรา หลาย ๆ อย่างมันคงดีกว่านี้

คุณผู้อ่านทุกท่านขา ไหน ๆ ก็เสียเวลาอ่านแล้ว กรุณาเก็บไปคิด และแก้ไข ห้ามลอกเลียนแบบนะคะ กำแพงถูกสร้างเพื่อคุ้มกันภัย แต่ถ้ารู้เมื่อไหร่ว่า นอกจากศัตรูแล้ว มันยังกันเราออกจากสิ่งดี ๆ ต่าง ๆ รอบตัวได้ด้วย เราก็ทำลายมันลงไปเถอะค่ะ ชีวิตนี้สั้นนัก จะทนทุกข์เป็นปี ๆ อย่างดิฉันทำไมล่ะคะ ขอเถอะ

จบละ คนไหนที่ยังไม่ถูกแท็ก ขอใช้โอกาสนี้ แท็กกลับให้ทุกคนที่อยากเขียนค่ะ ถึงไม่อยากเขียน แต่ลองคิด ลองตรองดูก็ได้นะคะ เผื่อว่าปัญญาจะบังเกิด ความผิดพลาดจะบางเบา

Create Date : 20 มกราคม 2550		5 comments
Last Update : 20 มกราคม 2550 18:19:36 น.
Counter : 492 Pageviews.
Share Tweet