BlogGang.com : : ธราธร : สายน้ำแห่งความรัก (๒)

สายน้ำแห่งความรัก (๒)

"อ้าว ยัยฟ้า ขึ้นจากน้ำแล้วเหรอ ดูสิ เล่นซะตัวซีดตัวเซียวเชียว" น้าเล็กร้องทักขึ้นเมื่อเห็นหล่อนเดินกระย่องกระแย่งขึ้นเรือน

"ถ้ายังไม่เจอคนทำให้หงุดหงิดก็ยังไม่ขึ้นหรอกคะ น้าเล็ก" ฟ้าครามบ่นให้น้าสาวของหล่อนฟัง

น้าเล็กก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างขำ ๆ ไม่ซักถามต่อเพราะไม่ถือเป็นเรื่องจริงจังอะไรนัก รู้ดีว่าหลานสาวเป็นคนค่อนข้างดื้อรั้น แถมดื้อเงียบซะด้วย เลยไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด

"ขึ้นมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวมาช่วยน้าจัดชมพู่ลงชะลอมหน่อยนะ เดี๋ยวเราจะได้เอาไปฝากคุณยายบัว เห็นว่าแกไม่ค่อยสบาย เป็นไข้หวัด จะได้ถือโอกาสไปเยี่ยมด้วย ตั้งแต่ฟ้ากลับมาทำงานที่บ้านก็ไปหาแกไม่กี่ครั้งไม่ใช่หรือ"

คุณยายบัวเป็นเจ้าของสวนขนัดถัดไปจากบ้านหญิงสาว แกเป็นผู้ใหญ่สูงอายุใจดีเป็นที่รักใคร่ของชาวสวนแถบนี้ทั้งสิ้น เนื่องด้วยความเป็นคนโอบอ้อมอารี และเอื้อเฟือเผื่อแผ่

"ส่วนมากฟ้าก็จะเจอน้องรินแถว ๆ ท้ายสวนนะคะ ก็เลยไม่ค่อยไปถึงบ้านคุณยายเท่าไหร่ ฟ้านี่แย่จัง คุณยายไม่สบาย ยังไม่รู้เรื่องเลย" หญิงสาวกล่าวถึงรินนภา ซึ่งเป็นหลานสาวของคุณยายบัวและเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหล่อนในละแวกนี้ เพราะหญิงสาวจากบ้านไปเรียนที่อื่นเสียนาน

"เราจะไปรู้เรื่องอะไรละ วัน ๆ พอเสร็จจากงานก็เห็นอยู่แต่ในสวน ดูสิผิวพรรณก็กระดำกระด่าง มือก็หยาบกระด้างไปหมด หนุ่มที่ไหนเขาจะมาขอจูงมือละนี่" น้าเล็กคนสวยส่งค้อนให้หล่อนอย่างขวาง ๆ ด้วยความที่ฟ้าครามไม่เคยสนใจดูแลรักษาความงามเหมือนน้า ๆ ของหล่อนเลย

"แหม … ทำไมต้องให้ใครมาจูงจมูก เอ้ย … จูงมือ ด้วยละค่ะ เกะกะเปล่า ๆ แถวนี้นะฟ้าหลับตาเดินก็ยังตกท้องร่อง" หญิงสาวทำหน้าอวดเก่ง แถมยังยิ้มล้อเลียนน้าสาว พลางกล่าวต่อ

"แล้วมันก็เป็นงานของฟ้านี่ค่ะ เป็นเกษตรตำบลก็ต้องลุยเป็นธรรมดา ถ้าดีแต่พูดแต่ปาก ชาวบ้านชาวช่องที่ไหนเขาจะเชื่อละค่ะ ก็ต้องลงมือทำไปด้วย ยิ่งเรามีสวนของเราเองด้วย ก็ยิ่งต้องทำให้เห็นเป็นแบบอย่างที่ดีนะคะ ตอนนี้ชาวบ้านก็หันมาให้ความสนใจนโยบายเศรษฐกิจแบบพอเพียงของในหลวงท่านกันใหญ่เลยคะ เพราะสามารถใช้ประโยชน์ของพื้นที่ที่เรามีอยู่ได้อย่างเกิดประโยชน์สูงสุดจริง ๆ ฟ้าก็เลยจะทำเป็นตัวอย่างให้กับชาวสวนที่นี่ได้เห็นคะ"

"จ้า แม่ม้าดีดกระโหลก เอาละ เสร็จแล้ว เดี๋ยวฟ้าเอาไปเยี่ยมคุณยายบัวเลยนะ แล้วรีบไปรีบกลับละ อย่ามัวโอ้เอ้เล่นอยู่กับยัยริน พี่ใหญ่บอกน้าว่าวันนี้เขาจะมาซื้อมะม่วงในสวนด้วย เราจะได้มาช่วยกันคุมคนงาน"

"เจ้าคะ" ฟ้าครามยิ้มล้อเลียนน้าเล็กของหล่อน พร้อมฉวยชะลอมชมพู่ติดมือรีบวิ่งออกจากบ้านทันที

"นี่ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นะ เดี๋ยวผ้านุ่งผ้าถุงหลุดกันพอดี ยัยฟ้านี่ ทะเล้นจริง ๆ โตจนเป็นสาวเป็นนางแล้ว"

ฟ้าครามได้แต่อมยิ้มกับเสียงน้าเล็กที่ตะโกนตามหลังหญิงสาวมาแว่ว ๆ พลางนึกตอบในใจ

"ดูถูกเราซะแล้ว ผ้าถุงนี่ทำยังไงก็ไม่หลุด ถึงหลุดก็นุ่งใหม่ได้ไม่เห็นอายใครเลยเนอะ ฟ้าครามเนอะ" ด้วยความที่ผู้หญิงชาวบ้านละแวกนี้นุ่งผ้าถุงกันทั้งหมด บวกกับที่ป้าใหญ่พยายามสอนให้หล่อนนุ่งผ้าถุงมาแต่ไหนแต่ไร ฟ้าครามก็เลยหันมาใส่ผ้าถุงเวลาอยู่บ้านเพื่อจะได้ไม่แปลกแยกจากสาว ๆ ชาวสวนทั้งหลาย แถมยังนุ่งได้ทะมัดทะแมง จะให้ปีนต้นไม้หรือกระโดดท้องร่องหล่อนก็ยังไหว

หญิงสาวเดินตัดผ่านสวนของหล่อนที่มีต้นไม้ขึ้นเขียวครึ้มร่มรื่นไม่นานนักก็มาถึงบ้านคุณยายบัวโดยไม่ทันรู้ตัว เสียงรินนภาแจ๋ว ๆ พูดคุยอย่างมีความสุขลอยตามลมมาแว่ว ๆ ทำให้ฟ้าครามอดยิ้มเอ็นดูในความน่ารักของน้องรินไม่ได้ เพราะฉะนั้นเมื่อหล่อนโผล่พ้นประตูชานบ้านขึ้นไปก็เหมือนกับกำลังส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มที่หันกลับมาเห็นหล่อนเข้าพอดี ฟ้าครามหุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อเห็นชายหนุ่มกวนประสาทคนเดิมที่หญิงสาวพบเมื่อตอนเช้านั่งอยู่ในวงสนทนาด้วย ส่วนคุณยายบัวนั้นนอนเอกเขนกฟังหลานสาวคุยอย่างไม่รู้เบื่อ

"อ้าว หนูฟ้า มาหายายหรือลูก เข้ามาสิลูก" คุณยายทักขึ้นมาอย่างยินดีเมื่อเห็นหญิงสาว

ฟ้าครามเลยเดินเข่าอย่างเรียบร้อยสุดชีวิตเข้าไปหาคุณยาย พร้อมทั้งส่งยิ้มทักทายให้รินนภา

"ฟ้ามาเยี่ยมคุณยายคะ ทุกคนที่บ้านฝากชมพู่จากสวนมาให้ด้วยคะ คุณยายเป็นอย่างไรบ้างค่ะ ค่อยยังชั่วหรือยังค่ะ"

"ขอบใจมากเลยจ๊ะ ฝากขอบใจที่บ้านหนูด้วย ยายดีขึ้นมากแล้ว แค่เป็นหวัดนิด ๆ หน่อยเท่านั้นเอง นอนพักซะก็หาย ลำบากหนูเปล่า ๆ แต่หนูมาหา ยายก็ดีใจมากลูก อ้อ หนูยังจำพี่วฤธได้มั๊ยละลูก หลานยาย พี่ชายของรินนภาไงละจ๊ะ เห็นกันตอนเด็ก ๆ โตขึ้นก็คงผิดหูผิดตาไปมาก เขาเพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อเช้านี้เองลูก"

อ้อ ที่แท้ก็ตาวะริด แต่ไม่ใช่แค่ผิดหูผิดตาหรอก แถมไม่ถูกชะตาเลยละ ฟ้าครามแอบนึกอยู่ในใจ แต่ก็หันไปไหว้วฤธอย่างเสียไม่ได้

"ผมยังจำน้องได้ครับ เห็นกันตอนเช้าที่ผมนั่งเรือโดยสารเข้ามา เมื่อก่อนฟ้าน่ารักยังไง เดี๋ยวนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมครับ" ชายหนุ่มตอบผู้เป็นยายแต่หันมายิ้มตาเป็นประกายกับหล่อน

"สงสัยพี่เขาจะจำผิดนะคะคุณยาย ตัวดำ ๆ แกร็น ๆ อย่างฟ้านี่นะไม่น่ารักหรอกคะ หรือไม่เขาก็เห็นฟ้าในระยะสิบวาละไม่ว่า" ฟ้าครามหันไปพูดคุยแบบติดตลกกับคุณยายบัว แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มอดอมยิ้มไม่ได้

"ผิวอย่างหนูเขาเรียกว่าผิวสีน้ำผึ้งจ๊ะ สวยสมกับเป็นสาวชาวสวนแล้วละลูก แต่ติดที่หนูนะผอมไปหน่อย ต้องพยายามกินเยอะ ๆ จะได้มีแรงยกจอบยกเสียม" คุณยายแย้งอย่างเอ็นดู

"พี่วฤธ เขากลับมารับราชการที่บ้านเราเหมือนพี่ฟ้าเลยนะคะ" รินนภากล่าวเสริมขึ้นอย่างภูมิใจในตัวพี่ชาย "แต่พี่วฤธเป็นวิศวกรชลประทานคะ ถ้ารินเรียนจบเมื่อไหร่ รินก็จะกลับมาทำงานที่นี่เหมือนกันนะคะ กลับมาทำประโยชน์ให้กับบ้านสวน สายน้ำ และแผ่นดินเกิดที่รินรัก"

วฤธกับฟ้าครามส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับสาวน้อยนักอุดมคติตรงหน้าอย่างขำ ๆ ในความช่างคิดช่างพูดของหล่อน แต่ยิ้มของชายหนุ่มก็ส่งเลยมาถึงฟ้าครามด้วย แต่หล่อนก็ไม่ทันเห็น หรือไม่ได้สนใจจะมองก็ว่าได้ สายตาชายหนุ่มเฝ้าแต่วนเวียนมองใบหน้าสวยหวานด้วยความคิดถึง โดยเฉพาะดวงตากลมโตสุกใสและยิ้มหวานของหญิงสาวเมื่อยามที่ยิ้มให้คุณยายและน้องสาวของเขา ไม่นึกว่าโตขึ้นฟ้าครามจะสวยน่ารักกว่าตอนเด็ก ๆ มากนัก

นั่งสนทนากันต่ออีกสักพัก หญิงสาวก็ขอตัวกลับเพราะเกรงว่าทุกคนที่บ้านจะรอ ชายหนุ่มและรินนภาเลยลุกตามมาส่ง

"เดี๋ยวรินให้พี่วฤธเดินไปเป็นเพื่อนพี่ฟ้านะคะ วันนี้รินยังไม่ได้ทำการบ้านเลย ขอทำการบ้านก่อนนะคะ ไปเล่นด้วยไม่ได้แล้วคะ"

ฟ้าครามแสนจะอาย เมื่อเห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มข้าง ๆ เขาเห็นหล่อนเล่นซนเป็นเด็ก ๆ กับน้องสาวของเขาละสิ ถึงได้ยิ้มแบบกวน ๆ อีกแล้ว

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ พี่เดินกลับเองได้ เกรงใจพี่วฤธเปล่า ๆ เพิ่งกลับถึงบ้านคงอยากพักผ่อน เดี๋ยวถ้ารินว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยไปหาพี่ก็ได้จ๊ะ ตอนนี้ระกำหวานท้ายสวนได้ที่แล้วนะ ไว้พี่จะพาไปเก็บมากินกันนะจ๊ะ"

"อู๊ย ดีจังเลยคะ อยากกินระกำหวาน ถ้างั้นเดี๋ยวรินรีบไปทำการบ้านให้เสร็จไว ๆ เล้ย" แล้วรินนภาก็ผละจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หนุ่มสาวทั้งคู่ตกลงกันเองว่าจะเอายังไง ฟ้าครามก็เลยหันหลังกลับออกเดินเอาเสียดื้อ ๆ ไม่พูดไม่จา ส่วนชายหนุ่มก็ออกเดินตามมาติด ๆ

"เดี๋ยวสิฟ้า จำพี่ไม่ได้เหรอ ตั้งแต่เจอกันยังไม่เห็นพูดกับพี่สักคำ สมัยเด็กฟ้าออกจะช่างอ้อนพี่ออก"

"ก็ฟ้าสวัสดีแล้วไงค่ะ พี่จำไม่ได้เหรอ" หญิงสาวย้อนคำพูดของเขาบ้าง

"ยังไม่หายเคืองเรื่องเมื่อเช้าหรือ พี่ไม่ได้ตั้งใจมองฟ้าโป๊นะ แต่พี่จำฟ้าได้คลับคล้ายคลับคลา เลยลืมตัวมองนานไปหน่อย"

"นี่ ฟ้าไม่ได้โป๊นะ พูดดี ๆ หน่อย นุ่งกระโจมอกเล่นน้ำที่นี่นะมันเรื่องธรรมดานะเจ้าค่ะ ใคร ๆ เขาก็ทำกัน จะมีก็แต่คนไม่มีมารยาทนะแหละที่จ้องเอาอยู่ได้"

ชายหนุ่มไม่ได้โต้ตอบ กลับยอมรับข้อกล่าวหาแต่โดยดี พลางหัวเราะเบา ๆ อยู่ในลำคอ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากจะขัดใจหล่อน เขาเป็นฝ่ายตามใจหญิงสาวมาตั้งแต่เด็กแล้ว กลับมาพบเจอกันอีกครั้งหลังจากจากกันไปนาน ฟ้าครามก็ยังดื้อเหมือนเดิม เขาก็เลยเสเปลี่ยนเรื่องคุยที่เขาจะไม่ต้องโดนเหน็บอีก

"พี่มาทำงานที่นี่ ฟ้าก็ถือว่าพี่เป็นน้องใหม่ก็แล้วกันนะ อย่าดุนักเลย ยังไงเราก็คงต้องประสานงานร่วมกันบ้าง ต่อไปพี่คงต้องขอคำแนะนำจากฟ้าบ้างในเรื่องการจัดสรรน้ำเพื่อการเกษตร"

"ได้คะ แล้วจะรับน้องแบบโหดเลย หวังว่าจะรับมือไหวนะคะ" หญิงสาวกล่าวทิ้งท้ายพร้อมรอยยิ้มอย่างมาดหมายก่อนที่จะขึ้นเรือน แต่ชายหนุ่มก็ยังตามติดขึ้นไปด้วย ไม่ยอมกลับบ้านตัวเอง

Create Date : 27 พฤษภาคม 2549

Last Update : 27 พฤษภาคม 2549 18:17:31 น.

0 comments

Counter : 167 Pageviews.