BlogGang.com : : ธราธร : สายน้ำแห่งความรัก (๑๔)

สายน้ำแห่งความรัก (๑๔)

'เมื่อคืนนี้คนดีของพี่ไม่งอน น้องยังออดอ้อนชิดชมให้พี่สุขสมวิญญาณ หวานล้ำเกินจะพรรณนา หวานที่เธอมอบมา ช่างหวานซึ้งใจ

แต่เวลานี้ไยน้องหมางเมินไปเล่า รู้ใจพี่บ้างหรือเปล่า ว่าเจ็บรวดร้าวเพียงใด พี่พลั้งหรือผิดอย่างไร น้องควรให้อภัย อย่ารีบด่วนตัดไมตรี

คำโบราณว่าปราชญ์ที่เก่งกาจก็ยังพลาดอยู่ดี โถ… ตัวพี่แค่นี้ จะไม่มีพลั้งเลยเชียวหรือแก้วตา

เมื่อคืนนี้คนดีของพี่น่ารัก พี่เองยังได้ประจักษ์ว่าน้องน่ารักทุกเวลา คืนนี้พี่ให้สัญญา เว้นดาวเดือนบนฟ้า นอกนั้นพี่มอบให้เธอ'

เสียงเพลง "เมื่อคืนนี้" ดังแว่วมาจากบ้านทรงไทยในเช้าวันใหม่ที่อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเย็นฉ่ำ ทำให้วฤธถึงกับอมยิ้มพลางแอบนึกฝันหวานว่าเมื่อไหร่นางกลางใจของเขาจะน่ารักอย่างในเพลงนี้บางนะ

"ผมมาตามฟ้ากลับบ้านนะครับ หนีกลับมานอนที่นี่ไม่ยอมบอก" ชายหนุ่มรีบแจ้งวัตถุประสงค์ทันทีที่เขาโผล่ขึ้นเรือนแล้วเจอป้าใหญ่ น้าน้อย และน้าเล็กกำลังนั่งคัดขนาดดอกมะลิ ดอกรัก จำปี และกุหลาบจากสวนไว้ร้อยมาลัยถวายพระ ทุกคนได้แต่หัวเราะเอ็นดูชายหนุ่ม

"โน่นแนะลงไปเล่นน้ำแต่เช้าแล้ว ไม่เห็นขึ้นมาเสียที ป่านนี้ตัวซีดตัวเซียวแล้วมั้ง วันหยุดละเป็นไม่ได้ ไปหาตัวในน้ำนั่นแหละถึงจะเจอ" ป้าใหญ่กล่าวอย่างระอา

"น่าอิจฉาจริ๊งคู่นี้ เมียหายมาไม่ทันข้ามคืน เราก็ตามมาทวงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง นกกายังไม่ออกจากรัง" น้าน้อยสัพยอก

"น่าเห็นใจต่างหากครับ ฟ้าเล่นหลบหน้าผมแบบนี้ ผมแย่เลยครับ" ชายหนุ่มยิ้มเขิน ๆ

"เราปล่อยให้ฟ้ากลับมานอนที่นี่บ่อย ๆ แล้วเมื่อไหร่จะมีหลานให้น้าอุ้มกันละนี่" น้าเล็กถามยิ้ม ๆ

"โธ่…จะมีได้อย่างไรละครับ ฟ้ายังให้ผมนอนหน้าเตียงอยู่เลย แถมหยิกผมตัวเขียวไปหมด มือยังหนักอีกต่างหากครับ" ชายหนุ่มได้โอกาสถึงกับฟ้องทุก ๆ คน

"ยังไม่หมดฤทธิ์อีกเหรอ เราก็อย่าไปตามใจเขาสิ" น้าน้อยรีบเข้าข้างวฤธ

"ฟ้าเขาบอกว่าถ้าผมรังแกเขา เขาจะหนีมาอยู่นี่เลย ไม่ยอมกลับไปครับ"

"ฟ้านี่ดื้อจริงเชียว เดี๋ยวน้าจะใส่กุญแจห้องเขาไว้เอง กลับมานี่ก็ไม่มีที่นอนเองละ" น้าเล็กอาสาจะช่วย

"ขอบคุณครับ ผมจะได้วางใจ" วฤธยิ้มกริ่มที่ทุกคนหันมาให้ความรักและเอ็นดูเขาแทน

"พ่อวฤธจะไปตามน้อง ก็ไปที่ท่าน้ำนั่นแหละลูก" ป้าใหญ่เอ่ยอนุญาต

"ครับ เดี๋ยวผมกลับมานะครับ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ผละเดินลงเรือนไป ท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสามที่มองตามอย่างเอาใจช่วย

*******************************************************************

บรรยากาศยามเช้าปกคลุมด้วยหมอกขาวบาง ๆ น้ำค้างที่ยังคงเกาะยอดไม้ใบหญ้าหยดพราวลงต้องผิวดินชุ่มชื้น ใบไม้เขียวสดพริ้วสะบัดไหวตามแรงลมอย่างเริงร่า ปลาตัวน้อยว่ายทวนน้ำอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยเป็นเพื่อนหญิงสาว ฟ้าครามดำผุดดำว่ายอย่างเพลิดเพลินในกระแสน้ำที่ไหลเอื่อย ๆ ผ่านท่าน้ำหน้าบ้าน หล่อนไม่มีทีท่าว่าจะขึ้นง่าย ๆ เหนื่อยนักก็โผเข้าเหนี่ยวรากไม้ใหญ่ริมตลิ่งเพื่อหยุดพัก พลางนอนลอยตัวฟังเสียงนกร้อง เสียงปลาโผขึ้นเหนือน้ำเพื่อฮุบอากาศหายใจและเสียงสายน้ำไหล ฟ้าครามเบื้องบนครึ้มฉ่ำไปด้วยละอองไอน้ำและก้อนเมฆเทาทะมึน ต่ำลงมาคือสีเหลืองสดของดอกราชพฤกษ์ ตัดกับสีแดงดั่งเปลวเพลิงของหางนกยูง และม่วงเข้มของตะแบก กอผักตบชวาที่กำลังออกดอกสีม่วงหวานค่อย ๆ ลอยตามน้ำไปเรื่อย ๆ หญิงสาวปล่อยอารมณ์ไปกับธรรมชาติสดชื่นรอบกายอย่างเบิกบาน แต่พลันกลับสะดุ้ง เมื่อมีมือมาโอบรอบเอวอย่างเงียบ ๆ ทางด้านหลัง

"เอ๊ะ เล่นอะไรค่ะเนี่ย ฟ้าตกใจนะ" ฟ้าครามร้องเสียงดังเมื่อเห็นวฤธลงมาลอยคออยู่ข้าง ๆ

"ไม่ได้เล่นครับ มาตามหาเมีย เห็นบ้างมั๊ย หนีพี่มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" ชายหนุ่มรั้งแผ่นหลังหญิงสาวเข้ามาแนบตัว

"อ๋อ เห็นแวบ ๆ ค่ะ ดูเหมือนจะเพิ่งพายเรือผ่านไปเมื่อกี้นี้เอง" ฟ้าครามตอบลอยหน้าลอยตา พลางชี้มือไปตามกระแสน้ำเพื่อบอกทิศทาง

"ว้า…แย่จริง แล้วพี่จะตามทันหรือเนี่ย อือ… ไม่เป็นไร มีอีกคนในอ้อมแขนนี้แทนแล้ว" ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมเคลียแก้มลงกับแก้มเย็นชื้นของหญิงสาว

"โอ๊ย…." ชายหนุ่มร้องออกมาเมื่อหญิงสาวทุบเขาเข้าให้ และพยายามดิ้นรนให้พ้นจากอ้อมกอด

"ดิ้นเดี๋ยวกระโจมอกหลุดไม่รู้นะ" ชายหนุ่มเป็นฝ่ายขู่หล่อนเข้าบ้าง สายตาพราวระยับ

"คิดถึงวันแรกที่พี่กลับมาบ้านแล้วเห็นฟ้าเล่นน้ำอยู่นะ ดีใจจนบอกไม่ถูกที่ได้กลับมาพบ นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้แต่งกับสาวคนที่อยู่ในใจคนนี้ซะแล้ว" ชายหนุ่มหันกายหญิงสาวให้หันมาหาเขาพร้อมกอดไว้แนบอกอย่างแสนรัก

"คนอะไร เห็นสาวเล่นน้ำก็มองได้มองดี" ฟ้าครามค้อนให้อย่างเต็มรัก

"ก็ของมันน่ามองนี่หน่า" นัยน์ตายิ้มได้ของชายหนุ่มแทบจะหยด ขณะมองเรียวคอระหงระเรื่อยไปยังต้นแขนกลมกลึงดั่งลำเทียน พร้อมก้มลงหอมที่บ่าหญิงสาวแผ่วเบา

"ฟ้ารู้มั๊ย เท่านี้พี่ก็เสียเชิงชายเต็มที่แล้ว ที่ยังปล่อยฟ้าไว้แบบนี้ ใคร ๆ ก็ถามว่าเมื่อไหร่เราจะมีลูก" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาวขณะไล้ปลายจมูกไปตามแก้มนวล

"ไม่รู้ อยากมีก็ไปหาสาวอื่นสิ ฟ้าไม่อยากมีสักหน่อย" ฟ้าครามพยายามผลักอกชายหนุ่มออกห่างตัว

"แน่นะ… เดี๋ยวพอพี่ไปมีจริง ขี้คร้านจะมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่งมาขอซบอกพี่"

"จ้างให้ ดีเสียอีกไม่มีคนกวนใจ"

"อีกหน่อยก็ทั้งกวนตัวและกวนใจละ" ชายหนุ่มเย้าเมื่อเห็นหญิงสาวสะบัดหน้าอย่างแสนงอน

"ฟ้ารักพี่บ้างมั๊ย" วฤธกระซิบถาม แต่ฟ้าครามได้แต่สั่นหน้า

"นะ… รักพี่หน่อยนะ เดี๋ยวพี่ให้ฟ้านอนซุกอกทุกคืนเลย ไม่หวงด้วย นะ…" เสียงชายหนุ่มยังคงออดอ้อน จนหญิงสาวถึงกับกลั้นยิ้มไม่อยู่ เพราะอดเอ็นดูสีหน้าแสนซื่อเว้าวอนที่อยู่ต่อหน้าไม่ได้ หล่อนนึกย้อนถึงถ้อยคำคล้าย ๆ กันนี้เมื่อนานแสนนานมาแล้ว แต่ต่างกันที่ขณะนั้นเด็กหนุ่มเฝ้างอนง้อเด็กสาวแสนดื้อให้หายโกรธโดยใช้ของกินมาล่อแทน

"ไม่รักพี่ แล้วฟ้าจะรักใครละค่ะ" ฟ้าครามเขย่งตัวขึ้นหอมปลายคางชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เท่านี้หัวใจวฤธก็แทบจะพองคับอก ถึงกับเผลอกอดกระชับหญิงสาวอย่างแนบแน่น

"เมื่อเรามีลูก พี่จะบอกกับลูกว่า พ่อสารภาพรักกับแม่ครั้งแรกในสายน้ำที่ไหลผ่านบ้านเรานี่เอง สายน้ำแห่งความรักของเราสองคน" วฤธก้มลงจุมพิตหน้าผากหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

ฟ้าครามได้แต่ซุกหน้าลงแนบอกสามีด้วยความอาย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา ในที่สุดหล่อนก็แพ้ความจริงใจของชายหนุ่มที่มอบให้ แต่ที่สำคัญหญิงสาวคงแพ้ใจตัวเองต่างหาก ต่อไปนี้หล่อนพร้อมจะเป็นคู่ชีวิตของเขาไม่ว่าทุกข์หรือสุข ถ้าเปรียบวฤธเป็นผืนดิน ฟ้าครามก็คงจะเป็นสายน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงให้ความชุ่มชื่นแก่ผืนดินแห่งบ้านสวนนี้กระมัง

'บ้านของใคร ของใครก็รักเรือนเขา บ้านของเรา หนอเราก็เฝ้ารักปอง
บ้านฉันมีนกร้อง ส่งเสียงทองคล้องขัน
มีไม้ไพรพฤกษ์พร้อม พร่างพะยอมหอมหวนอวลอ้อม ละมุนละม่อมออมขวัญ
มีพริ้วเพลงผูกพัน เธอรักอันรอท่า
นกเขามันเฝ้าปราศรัย พิรี้พิไรรักร่า
ฟังเคลิ้มคล้ายกับว่า กล่อมให้อุรา รักหลังนิทราเรือนทอง

บ้านของใครของใครก็รักเรือนเขา บ้านของเราหนอเราก็เฝ้ารักปอง
บ้านฉันมีนกร้อง ส่งเสียงทองร้องหา
เรือนฉันมีรักหวาน โอบชีวิตฉันไว้ในบ้าน แล้วโลมใจร่านลอยล้า
มีวิมานอุรา คอยค้างคาอารมณ์
เขารู้มันจู่เพลงพ้อ ขันล้อทำคอโค้งโก่ง
ชีวิตหนอพอตรม ก็กลับชื่นชมเพราะเพลินภิรมย์เรือนทอง

*************************************
(ขึ้น ๘ ค่ำ อาทิตย์ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๔๕)

*************************************

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียน
กลับมาย้อนอ่านดูอีกที ก็อายค่ะ
ฝีมือไม่ได้เรื่องเลย

แต่ถ้าจะเขียนใหม่ ก็คงไม่ดีไปกว่านี้แล้ว
ถือว่าเก็บไว้เป็นความทรงจำเก่า ๆ เนอะ

ด้วยรัก
ธราธร

Create Date : 27 พฤษภาคม 2549

Last Update : 27 พฤษภาคม 2549 18:43:25 น.

4 comments

Counter : 599 Pageviews.

สนุกมากค่ะ

โดย: แอน IP: 203.170.239.213 วันที่: 5 กรกฎาคม 2549 เวลา:16:43:37 น.

ใครบอกว่าไม่ได้เรื่อง เดี๋ยวจะมีเรื่อง

โดย: hb IP: 61.91.173.172 วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:01:36 น.

คุณมีเนื้อเพลงบ้านของเรามั้ยคะอยากได้มากรบกวนช่วยส่งให้หน่อยได้ไหมคะ
o_pratana007@hotmail.com

โดย: เนกขัมมะ IP: 203.170.236.195 วันที่: 4 มิถุนายน 2551 เวลา:8:06:01 น.

สนุกสุดๆๆๆๆ

โดย: pllove IP: 118.172.61.171 วันที่: 11 มกราคม 2552 เวลา:13:32:49 น.