BlogGang.com : : ธราธร : เพียงพอเพราะรัก

เพียงพอเพราะรัก

เพียงรักเล่นลวงล่อก็พอใจ
เพียงรอใช้กรรมเวรที่เคยก่อ
เพียงพบอีกสักครั้งดังคำขอ
เพียงพอรักนี้มีเพียง ‘รัก’

ฟ้าฉ่ำฝนเย็นชื้นในยามรุ่งอรุณปลุกให้หญิงสาวร่างบางตื่นขึ้นจากความฝัน ฝันหวานที่กำลังจะกลายเป็นจริงในเช้าวันนี้ วันแต่งงานที่เพียงพบเฝ้ารอมาเนิ่นนานกว่าห้าปีหลังแรกรักกับกล้าพบ ชายหนุ่มที่หล่อนจำได้ทันทีด้วยแรงอธิษฐานแต่ครั้งอดีตชาติ

สายฝนพรำหลังฟ้าอิ่มน้ำพัดพากลิ่นไอดินหอมรื่น หรีดหริ่งเรไรร้องระงมราวเพลงสวรรค์วันวิวาห์ เพียงพบบรรจงแซมดอกกุหลาบขาวเข้ากับมวยผมที่เกล้าไว้ด้านหลังอย่างประณีต ภาพจากกระจกใสบานยาวสะท้อนร่างงามในชุดไทยประยุกต์ขาวเจือชมพู ขับผิวให้ผ่องนวลยวนตา ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้มหวาน รอยยิ้มที่เรียกยิ้มตอบจากใครต่อใครที่ได้พบเจอ ดวงตาโตดำขลับเปล่งประกายล้อไฟดวงน้อยด้วยความปิติยินดี ดวงใจอิ่มเอิบซึมซับทุกวินาทีที่กำลังล่วงผ่าน มือยาวเรียวยกขึ้นประนมหว่างอก ตั้งจิตระลึกถึงพระพุทธคุณและคุณความดีทั้งหลายที่ได้กระทำทั้งหมดทั้งสิ้นในชาตินี้ กรรมเวรที่เคยก่อไว้ในครั้งบรรพกาลคงจบสิ้นแล้ว วันนี้จึงมาถึง ...

ลมหนาวแต่เช้าตรู่ค่อยคลายกลับกลายเป็นลมฝน ญาติผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวทยอยร่นหลบเข้าชายคาขณะที่คู่หนุ่มสาวรอพระภิกษุสงฆ์ออกบิณฑบาต หญิงสาวหันมาสบตาคมที่เฝ้ามองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ชายผู้นี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน ใช่แต่เพียงรูปกาย แม้ใจก็เช่นกัน

“เพียงดีใจมั้ยครับที่มีวันนี้” มือหนาอุ่นเอื้อมมาจับมือบางเย็นเฉียบ ไม่อาทรต่อละอองฝนพรำ

“ยิ่งกว่าดีใจเสียอีก กล้ารู้มั้ยค่ะว่าเพียงรอวันนี้มานานแค่ไหนแล้ว” มือเล็กเรียวส่งแรงบีบกระชับมือใหญ่ไว้มั่น

“ห้าปีครับ ผมจำได้เสมอถึงวันที่จีบคุณวันแรก” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอ่อนโยนมองหญิงสาวที่เขารัก

เพียงพบส่ายหน้าน้อย ๆ ด้วยความเอ็นดู ถึงหล่อนจะรู้จักเขามาเนิ่นนาน แต่สำหรับกล้าพบแล้ว เขาพึ่งรู้จักหล่อนได้เพียงห้าปีเท่านั้น น้อยนัก ... เมื่อเทียบกับเวลาในห้วงแห่งความเจ็บปวดทรมานจากความใจร้ายของหล่อนเอง

“กล้ารักเพียง ... รักพอที่จะยกโทษให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เพียงเคยทำผิดต่อคุณมั้ยค่ะ” เพียงพบเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา ภาพเก่าซ้ำ ๆ ย้ำในรอยคิด

“เพียงไม่เคยทำอะไรผิดต่อผม และถึงแม้จะมีอะไรผิดจริง ผมก็ไม่โกรธ” กล้าพบเลื่อนมือขึ้นมาจับต้นแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่าย ถ่ายทอดกำลังใจให้เจ้าสาว

“รักของผม ... ผมยึดไว้คู่กับคำว่าอภัยเสมอ เรากำลังจะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันนับตั้งแต่วันนี้นะครับ” รอยหวั่นกลัว ไม่แน่ใจ และกลั้นใจรอคอยคำตอบจากคนตรงหน้า ทำให้ชายหนุ่มลงน้ำหนักมืออีกนิด เพื่อให้เพียงพบมั่นใจ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รักของเขา

หญิงสาวยิ้มอย่างยินดีระคนโล่งอก ใจชื้นราวกับน้ำฝนที่เกาะพราวตามเนื้อตัวซึมแทรกเข้าไปถึงกลางดวงใจ คำพูดยืนยันหนักแน่นของกล้าพบช่วยสลัดความรู้สึกผิดที่หล่อนเพียรโทษตัวเองมาโดยตลอด ในที่สุดเขาก็อภัยให้หล่อน นับแต่นี้ต่อไปคงไม่มีสิ่งใดให้กังวล หญิงสาวหันกลับมารวบรวมสมาธิตั้งใจถวายอาหารแด่พระภิกษุสงฆ์จนครบตามจำนวน

ลมฝนแปรเปลี่ยนกรรโชกแรง ฟ้าครวญคร่ำน่าเวทนาพร้อมหยาดน้ำตาเม็ดโตที่ไหลพรากลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง เสียงร้องสะอื้นแผดก้องสะเทือนเลื่อนลั่นราวกับฟ้องผืนดิน ยอดไม้ใหญ่น้อยไหวเอนราบลู่ไปตามแรงพายุกระหน่ำ เศษฝุ่นผง ใบไม้ใบหญ้าปลิวว่อนคละคลุ้งฟุ้งไปมาจนแทบลืมตาไม่ขึ้น กล้าพบฉุดมือของคนเคียงข้างให้รีบวิ่งกลับเข้าตัวอาคาร แต่เพียงถึงนอกชานหญิงสาวก็สะดุ้งสุดตัวด้วยสายอสนีบาตที่ฟาดเปรี้ยงรุนแรงรวดเร็วอย่างไม่ปรานี ร่างเล็กซวนเซผวาเข้าหาอ้อมกอดของชายหนุ่มที่หันกลับมาคว้าร่างคนรักไว้ในวงแขนอย่างตื่นตะลึง

สายเสียแล้ว ...

‘...เพียงพบอีกครั้งดังคำขอ...’

หรือเป็นเพียงแค่พบ ... แค่นั้น ... ในครานี้

น้ำฝนผสมน้ำตาตกต้องกระทบใบหน้าขาวซีดที่แนบอยู่ในอ้อมอก ฟ้าโศกค่อยถอนสะอื้น เมื่อมีตัวแทนร้องคร่ำครวญมาแทนที่ เมฆหมอกทะมึนเบื้องบนสลายคลายตัวอย่างช้า ๆ แต่กลับมารวมตัวกลั่นเป็นหยดน้ำในใจของชายหนุ่ม ทุกข์ท่วมท้นใจจนเอ่อออกมาทางดวงตา

เพียงพบเริ่มหมดแรง สติกำลังจะเลือนลับ แต่สายตายังคงจับจ้องดวงหน้าของชายหนุ่ม จดจำในทุกรายละเอียด ฟ้าช่างใจร้ายนัก กว่าจะมีวันนี้ หล่อนผ่านทุกข์โศกมานานนับกัปกัลป์ กรรมเก่านั้นคงหนักหนาแม้สามภพสามชาติก็ยังไม่สิ้นสุด หากชาติหน้ามีจริงหล่อนก็ยังขอรักคนคนนี้

“หลับเถิดครับ อย่าฝืนเลย ไม่ต้องห่วง ผมรอคุณเสมอ” คำมั่นของชายหนุ่มเปรียบดั่งน้ำทิพย์ปลอบโยนจิตวิญญาณที่กำลังจะลาลับ มืออบอุ่นอ่อนโยนลูบปลายผมเปียกชื้นให้พ้นดวงหน้างามที่ฝืนยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย

“เพียงจะไม่มีวันลืมคุณค่ะ” เสียงแผ่วเบาแทบจะไม่พ้นริมฝีปากที่ถูกประทับด้วยจูบลาอย่างอาลัย ... ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายแห่งรอยสัมผัส ...

*************************************************************************

ดวงตาสวยปรือลงก่อนจะหลับสนิท ความรู้สึกหนักอึ้งเมื่อครู่กลับเบาไร้น้ำหนัก ในที่สุดความตายก็มาเยือนอีกครั้ง เหมือนเป็นเพื่อนที่เคยคุ้น ภาพในภพอดีตย้อนกลับให้เห็นด้วยแรงตั้งมั่นแห่งจิตที่ไม่ยอมให้กาลเวลามาลบเลือน

เพียงรัก หญิงสาวสวยปราดเปรียวที่แสนจะมั่นใจในความสวยและเพียบพร้อมของตนเอง ในชีวิตมีแต่คำว่า ‘ได้’ … ‘เด่น’ … ‘ดัง’ … ไม่เคยแพ้ ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของใคร หว่านรัก หว่านเสน่ห์ตามแต่ใจ เห็นความรักคงมั่นของชายที่ชื่อ กล้ารัก เป็นเพียงของเล่น ทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เคยแม้แต่จะเอาใจเขามาใส่ใจตัว พอใจแค่มีคนมาหลงรักหัวปักหัวปำ เท่านั้นที่ต้องการ … หลอกให้เขารัก แล้วก็ผลักไส ทิ้งไปอย่างไม่แยแส ไม่สนใจว่าชีวิตที่เหลือของคนที่กล้ารักจริงอย่างชายหนุ่มจะเป็นอย่างไร

‘เพียงรักเล่นลวงล่อก็พอใจ’

นั่นคือ เพียงรัก ...

กรรมสนองกรรม สิ่งนี้คงมีจริง ในไม่ช้าหล่อนก็จบชีวิตวัยสาวด้วยโรคมะเร็งที่ไม่กลัวคนเด่นและดังอย่างหล่อน ต้องขอบคุณโรคร้ายที่ทรมานกายอย่างแสนสาหัส แต่กลับช่วยขัดเกลาความรู้สึกนึกคิดให้หญิงสาวรู้จักคุณค่าความเป็นคน ...ยอมเอ่ยปากคำว่า ‘ขอโทษ’ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ คำนี้ไม่เคยมีในพจนานุกรมของเพียงรัก

ด้วยแรงอธิษฐานขอชดใช้ความแล้งน้ำใจที่เคยก่อ เพียงรอ หญิงสาวที่งามพร้อมในคุณความดีในภพต่อมา จึงได้แค่เป็นฝ่ายเฝ้ารอ เพราะกล้ารักซึ่งย่างเข้าสู่วัยชรานั้นมีครอบครัวแล้ว และเจ็บไข้ได้ป่วยไปตามวัย

‘เพียงรอใช้กรรมเวรที่เคยก่อ’

หญิงสาวได้แต่คอยดูแลเอาใจใส่ ช่วยพยาบาลตามกำลังเท่านั้น ครั้งนี้เพียงรอเรียนรู้ที่จะ ‘รัก’ และเป็นฝ่าย ‘ให้’ บ้าง

แม้ในภพปัจจุบัน ผลแห่งความใจร้ายของเพียงรักก็ยังไม่หมด ติดตามมาสนองกับเพียงพบอีกครั้ง

แม้ชาตินี้มิได้สมอารมณ์มาตร
ขอเกิดชาติหน้าใหม่ให้ได้ถนอม
จะเกิดไหนขอให้ร่วมภิรมย์รอม
เสน่ห์น้อมสนิทกันจนวันวาย*

*************************************************************************

อากาศเย็นสบายยามฟ้าสาง พัดพากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกปีปริมรั้วเข้ามาในอาคารขนาดกลางริมชานเมืองให้หญิงสาวซึ่งมาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่ได้ชื่นใจ ไกลออกไปเมฆฝนที่เริ่มตั้งเค้าและแมลงปอที่บินว่อนอยู่เหนือทุ่งโสนข้างคูน้ำกว้างส่งสัญญาณว่าฝนคงใกล้ตกในไม่ช้า กิ่งไม้ใบบางต่างชูช่อรอรับน้ำจากฟ้าอย่างออกหน้าออกตา แม้แต่กอหญ้าก็ยังร่าเริงพริ้วสะบัดตามแรงลม ... ลมหวน ... ที่พัดพาความรักกลับมาอีกครั้ง

“คุณเพียงพอค่ะ เจ้าของบ้านที่คุณจะออกแบบให้มาขอพบค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่ต้อนรับของบริษัทเดินนำหน้าชายหนุ่มตรงมาหาหญิงสาวซึ่งกำลังง่วนกับร่างแบบที่กางเต็มโต๊ะทำงาน

“เพียงพอ ๆ” เสียงหวานใสนั้นกระซิบเรียกอีกครั้งพลางสะกิดเร่งเมื่อไม่เห็นว่าเพื่อนสาวจะมีทีท่าเงยขึ้นจากงานตรงหน้า

“กล้ารัก!” คนถูกสะกิดอุทานอย่างตกใจเมื่อยอมละสายตาจากโต๊ะขึ้นมามองเจ้าของงานชิ้นต่อไป

“ไม่ใช่ครับ”

“กล้าพบ?”

“คุณทักผิดคนแล้วละ ผม ... กล้าพอ ... ครับ” รอยยิ้มทะเล้นนั้นทำเอาเพียงพอยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตาอย่างไม่อายเพื่อนร่วมงาน

“อ้าวคุณ ... เจอหน้ากันครั้งแรกถึงกับร้องไห้เลยเหรอ ดีใจขนาดนั้นเชียว แต่ผมดีใจนะครับที่ได้พบคุณ”

'เพียงรัก' เล่นลวงล่อก็พอใจ
'เพียงรอ' ใช้กรรมเวรที่เคยก่อ
'เพียงพบ' อีกสักครั้งดังคำขอ
'เพียงพอ' รักนี้มีเพียง “รัก”

ในที่สุดหญิงสาวก็ได้พบเขาอีกครั้ง ขอให้คำอธิษฐานของหล่อนเป็นจริงด้วยเถิด แต่รู้สึกว่าชาตินี้เขาจะกะล่อนไม่เบาทีเดียว แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็รัก

ก็เขาน่ารักออกนะ จริงมั้ยคะ?

**********************************************************
(* สุนทรภู่)

ธราธร
จันทร์ ๑๕ มีนาคม ๒๕๔๗

Create Date : 27 พฤษภาคม 2549

Last Update : 27 พฤษภาคม 2549 1:28:41 น.

0 comments

Counter : 231 Pageviews.