Bloggang.com : Tesss : บทที่ 6 The Biggest Loser ในที่สุด ... - 12 วันเดิมพันรัก (The 12 Plus! Loving me)

บทที่ 6 The Biggest Loser ในที่สุด ... - 12 วันเดิมพันรัก (The 12 Plus! Loving me)

บทที่ 6
The Biggest Loser ในที่สุด ...

“พี่เต้ ก่อนกินข้าว มาชั่งน้ำหนักเลย เอ่อ..ครั้งแรกพี่ชั่งได้เท่าไหร่นะ เดี๋ยวผมขอดูเรคคอร์ดเก่าก่อน” เปี๊ยกหยิบสมุดบันทึก น้ำหนักตัวของชายหนุ่มที่ลงไว้เป็นระยะๆ มาเดือนกว่าๆ

เปี๊ยกทำเป็นตารางการลดน้ำหนักของเต้เอาไว้อย่างละเอียดทุกอาทิตย์

“ครั้งแรก พี่เต้ชั่งไว้ แปดสิบเก้า กิโลฯ ไหนพี่ลองชั่งอีกทีซิ” เปี๊ยกเอาจริงเอาจัง ดูเป็นการเป็นงาน ไม่มีท่าทีว่าจะขี้เล่นเหมือนเดิม

ชายหนุ่มพยักหน้า ค่อยๆ ก้าวเท้าขึ้นสู่เครื่องชั่งดิจิตอลที่บอกตัวเลขละเอียดยิบ แม้กระทั่งเป็นกรัม

“เดี๋ยวๆ..!! พี่เต้ พี่อย่าลืมเอาอะไรๆ ในตัวพี่ออกให้หมดก่อน นาฬิกา สร้อยคอ กระเป๋าสตางค์ ปากกา แล้วก็โทรศัพท์มือถือของพี่ด้วย รวมๆ แล้วน้ำหนักมันเป็นกิโลฯเลยนะ”

เต้ต้องลงมาจากเครื่องชั่งจัดแจงเอาข้าวของในตัวออกจนหมด

“ถอดออกหมดแล้วก็ชั่งได้เลยพี่”

“ยังไม่หมดว่ะเปี๊ยก” เต้อมยิ้มตอบเปี๊ยก

“เอ้า! ถอดเลยพี่ อะไรล่ะ“ เปี๊ยกขมวดคิ้วเร่งชายหนุ่ม เพราะใจร้อนอยากจะรู้ผลเร็วๆ

“ถอดไม่ได้ว่ะเปี๊ยก และคงไม่ถอดด้วย”

“ฮ้า..ไม่ถอดอะไรพี่เต้” เปี๊ยกชักสงสัย

“ไม่-ถอด-ใจ..!! ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เต้ลอยหน้าลอยตาใส่เจ้าเปี๊ยก

“ว้าวว...!! พี่เต้มีมุขกับเขาด้วย ก-รัก ก-รัก ก-รัก ผมนึกว่ากางเกงในซะอีก หุ-หุ-หุ”

จุติพงษ์ค่อยๆ ก้าวเท้าขึ้นเครื่องชั่งอีกครั้งอย่างช้าๆ ทีละข้าง จนหัวใจแทบจะหยุดเต้น เจ้าเปี๊ยกนั่งลงมองไปที่จอเครื่อง ตาไม่กะพริบ

“พี่เต้อยู่นิ่งๆ อย่าเพิ่งกระดุกกระดิก..!!“

ชั่วอึดใจ ตัวเลขก็วิ่งก็มาหยุดที่.......??!!

“เท่าไหร่วะเปี๊ยก...เท่าไหร่..!!??” เต้ใจร้อน ถามเปี๊ยกอย่างลุกลน

“เจ็ดสิบหกจุดศูนย์ห้า พี่เต้..!!..เจ็ดสิบหกกิโลฯ” เปี๊ยกอ่านมาตรวัดของเครื่องชั่ง

“เจ็ดสิบหกเลยเหรอเปี๊ยก ดีจัง” เต้ก้าวเท้าลงจากเครื่องชั่งด้วยความโล่งใจ ชายหนุ่มลดน้ำหนักลงไปได้ ถึง 13 กิโลกรัม จาก 89 กิโลฯ เหลือ 76 กิโลฯ ภายในเดือนครึ่ง

“โอ้..!! เราทำได้พี่เต้ แค่เดือนกว่าๆ พี่ลดลงไปตั้งสิบกว่าโล สูตรโบราณของพี่เต้เจ๋งจริงๆ เลย ปลากับผัก-ผักกับปลา” เจ้าเปี๊ยกนึกในใจ ว่าเขาน่าจะเอาไปเขียนตำราขายคงจะดัง

“ก็เป็นเพราะเปี๊ยกด้วยที่ดูแลพี่เป็นอย่างดี พี่ต้องยกความดีนี้ให้แกเลย ยกเว้นเรื่องอาหารสารพัดที่แกเอามา ฮ่าๆ..!!” สองหนุ่มพากันหัวเราะพร้อมๆ กันเมื่อนึกถึงอาหารพิเศษๆ ทั้งหลายของเปี๊ยก

“เออ..!! พี่เต้ สายของผมสืบมาว่า ไอ้ –่าบอย มันก็ลดลงได้เยอะนะ สิบกว่าโลฯ เหมือนกัน แต่เพราะมันลงทุนไปเข้าคอร์สแพงๆ ผมว่าเราน่าจะเอาน้ำหนัก ของพี่ออกอีกสักนิดนะพี่ เพื่อความชัวร์ “ เปี๊ยกเสนอแนะ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ

แสงแดดช่วงอาหารมื้อกลางวันอันร้อนระอุ ทำให้เต้กับเปี๊ยกต้องรีบจ้ำเดินเข้าตัวอาคารของบริษัทฯ ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ สองหนุ่มเดินคุยกันมา ผ่านหน้าเจ้าบอยและเจ้าติ่ง ซึ่งกำลังนั่งทำหน้ายียวนอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง เต้กับเปี๊ยกหันมามองหน้ากัน แล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เมื่อนึกถึงตอนที่เจ้าเปี๊ยกทำแสบไว้ในลิฟต์ แล้วไอ้บอยกับไอ้ติ่งมัน........

“กร๊ากกก...!! ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..พี่เต้”

“เออว่ะ..!!! เหอะ เหอะ เหอะ ขำไม่หาย เลยว่ะเปี๊ยก..!! สองหนุ่มเดินลิ่วเข้าลิฟต์ไป ไม่ทันได้มองเจ้าบอยกับเจ้าติ่งซึ่งยิ้มเยาะหัวเราะตามหลังมา

“เออ เดี๋ยวพวกมึงก็รู้ ไอ้พี่เต้ ไอ้ –่า เปี๊ยก” บอยสบถออกมาอย่างสะใจ แล้วหันไปแสยะยิ้มกับเจ้าติ่งที่ทำหน้าเหมือนสมุนดาวร้ายในหนังไทย

โต๊ะทำงานของจุติพงษ์ติดกับโต๊ะของทรงธรรม หรือเจ้าเปี๊ยกเพื่อนรัก มีเคาน์เตอร์เล็กๆ อยู่ด้านข้าง มักอุดมไปด้วย ขนม นม เนย เช่นทุกๆ วัน เพราะเต้กับเปี๊ยก อยู่แผนกไอที เฮลพ์เดสก์คอยดูแลยูสเซอร์ทุกๆ คนในบริษัทฯที่มีปัญหากับเครื่องคอมพิวเตอร์ของตัวเอง ซึ่งมักจะเรียกสองหนุ่มไปแก้ไข ทั้งคู่มักทำด้วยความเต็มใจ ยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นกันเอง ไม่เคยปริปากบ่น ไม่ว่าปัญหาจุกจิกเล็กน้อย หรือใหญ่น้อยแค่ไหน

ทั้งสองจึงเป็นที่รักของเพื่อนพนักงาน โดยเฉพาะสาวๆ ในบริษัทฯ ซึ่งต่างก็เอาอกเอาใจ แวะเวียนหาซื้อขนม ผลไม้มาวางไว้บนเคาน์เตอร์ของสองหนุ่มไม่ได้ขาด บางวันก็เป็น เค้กชีสอร่อยๆ ลูกชิ้นปิ้ง หมูปิ้ง บางวันก็เป็นไก่ทอดเจ๊ร้านดังกับข้าวเหนียว

ผลไม้รถเข็นไม่ต้องพูดถึง แตงโม ส้มโอ ฝรั่ง สับปะรดมีให้เต้และเปี๊ยกกินไปทั้งวัน จนบางทีมากเกินจนต้องทยอยแบ่งให้แม่บ้านและร.ป.ภ.ไปช่วยกันกิน

แต่สองหนุ่มจะไม่ค่อยรู้หรอกว่า สาวๆ คนไหน หรือใครเอาขนมมาวางไว้ ถ้าไม่มีอีเมลมาบอก...ว่า

ลูกชิ้นอร่อยไหมคะ พี่เต้ พี่เปี๊ยก......นุ้ยเอง

ทานไก่ทอดแล้วยังคะ....................อุ๋ย

ก๋วยเตี๋ยวลุยสวนสำหรับ 2 หนุ่ม......น้องอุ้ม

แวะซื้อหมูปิ้งมาฝากค่ะพี่เต้...........แพรค่ะ

แตงโม+สับปะรด..........................น๊อตเองจ้า

กูลีโก๊ะออกใหม่ครับพี่........................ปีครับ

และวันนี้ก็เช่นเคย...

“พี่เต้..!! ผมว่านะ จริงๆ แล้ว เราไม่ต้องลงไปหาข้าวกินยังได้เลยนะพี่ กินแต่ขนมของพวกสาวๆ แค่นี้ก็อิ่มจะแย่แล้ว ดูซิพี่ เต็มโต๊ะไปหมด” เจ้าเปี๊ยกกระหยิ่มที่เห็นขนมกองอยู่ตรงหน้ามหาศาล

“แต่พี่ว่าจริงๆ แล้วบอกพวกเธอไม่ต้องซื้อมาฝากก็ได้ เกรงใจน่ะเปี๊ยก เรื่องงานน่ะ มันหน้าที่ของเราอยู่แล้ว” เต้แย้งขึ้นมา ทำให้เปี๊ยกทำหน้าละห้อย

“แหม..!!พี่เต้ ก็เขาเต็มใจซื้อมาฝาก พี่ก็อย่าไปขัดศรัทธาเขาหน่อยเลย” เจ้าเปี๊ยกพูดเพราะความตะกละ กลัวว่าบอกไปแล้ววันหน้าจะไม่มีใครซื้อขนมมาให้กินเหมือนเช่นทุกวันนี้

“ดูซิพี่ วันนี้มีมาใหม่ เป็นกาแฟอุบลภัณฑ์ ซะด้วย สองแก้วเย็นๆ ผมกำลังร้อนๆ กระหายน้ำพอดี ช่างรู้ใจกันจริ๊งง..!! พวกสาวๆ อย่างนี้ต้องรักซะหน่อยแล้ว...ใครน้าเอามาให้” เจ้าเปี๊ยกทำเป็นปากดี แต่ไม่รอช้า หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูดทันที โดยไม่ลืมหยิบอีกแก้วส่งให้ชายหนุ่ม

“เปี๊ยกเอ้ย เขาเรียก อูบองแปง (Au Bon Pain) วุ๊ย ไม่ใช่อุบลภัณฑ์ สังฆภัณฑ์ อะไรของแก” เต้ส่ายหัวกับความเฉิ่มของเปี๊ยก

“อ้าวเหรอพี่เต้...เขาอ่านว่า อู-บอง-แปง เหรอ..!! อูบองแปง.. ก็ อูบองแปง. ก็กาแฟแพงๆ แบบนี้ผมไม่เคยกินกับเขาสักทีเลยพี่” เปี๊ยกพูดไปดูดไปอย่างมีความสุขที่ได้กินกาแฟชื่อดัง

สองวายร้าย บอยกับติ่งนั่งมองนาฬิกาที่ฝาผนังอย่างยิ้มเยาะ

“ชั่วโมงนึงแล้วพี่บอย..!! ป่านนี้มันคงออกฤทธิ์แล้วผมว่า” ติ่งซุบซิบๆ อะไรสักอย่างกับเจ้าบอย แต่ไม่มีใครรู้

“เออว่ะ เอ็งแอบย่องไปดูพวกมันหน่อยซิ” เจ้าบอยพยักเพยิดกับไอ้ติ่งลูกน้องคู่ใจ

ณ. ห้องน้ำชาย ของบริษัทฯ

“ฟูด..!!?? ฟาดด..!!?? ปู้ด..!!?? ปาด..!!?? &@#$%^*”

“พี่เต้ผมไม่ไหวแล้ว นี่เข้าไปห้ารอบแล้ว” เจ้าเปี๊ยกถึงกับเสียงแหบ แทบคลานออกมาจากห้องน้ำ

“พี่-ก็-เหมือน-กัน-เปี๊ยก จะ-เป็น-ลม-อยู่-แล้ว รอบ-ที่หก-แล้ว มัน-ยัง-ไม่-ยอม-หยุด-เลย” ชายหนุ่มหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ครวญครางไม่แพ้เจ้าเปี๊ยกที่เดินสะโหลสะเหลออกมาเจอกันที่เคาน์เตอร์ในห้องน้ำ

“โอ้..พี่เต้ ผมนึกว่าผมเป็นคนเดียวนะ พี่ก็เป็นเหมือนกัน ผมว่ามันต้องไม่ธรรมดาแล้วพี่..!!??” เปี๊ยกนึกเอะใจ

“เปี๊ยก ตอนกลางวันเราไปกินอะไรกันมาวะ ถึงได้ท้องเสียขนาดนี้ แล้วมาเสียพร้อมๆ กันอีก”

“อือ..!!?? มื้อกลางวัน เราก็สั่งเกาเหลาร้อนๆ มากินกันนี่พี่เต้ ไม่น่าจะมีอะไร “ เปี๊ยกพยายามนึก

“ไอ้เปี๊ยก...ไอ้เปี๊ยก..!!?? เราโดนวางยาแน่เลย ก็ไอ้กาแฟอุบลภัณฑ์ ของแกน่ะ ใครเอามาวาง” ชายหนุ่มนึกขึ้นมาได้

“ใช่เลย..!! พี่เต้ ผมก็ว่ามันรสแปลกๆ แต่แรกแล้ว ละไอ้สองตัวที่เราเดินผ่านตอนกลางวัน มันยิ้มเยาะกวนตีน เรายังไงไม่รู้ เป็นพวกมันแน่ๆ เลยพี่เต้” เปี๊ยกนึกออก แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

“พี่เต้..!! ผมไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวมา โอ่ย..โอ่ย..!!” เปี๊ยกพลุบกลับเข้าห้องน้ำไปอีกรอบ

“อู้..!! เปี๊ยก พี่ –พี่ก็เหมือนกันว่ะ อู้..!!” ชายหนุ่มซึ่งปวดท้องไม่แพ้เพื่อน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอีกคน

“ฟูด..!!?? ฟาดด..!!?? ปู้ด..!!?? ปาด..!!?? &@#$%^*”

“ฮ่า ฮ่า..!! พี่บอย พวกมันเสร็จเรา วิ่งเข้าไปอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงแล้ว นี่มันยังไม่ออกกันมาเลย” ติ่งคาบข่าวกลับมารายงานให้ลูกพี่

“สมน้ำหน้าพวกมัน เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับบอย ก็ต้องเป็นแบบนี้ล่ะ จริงไหมวะไอ้ติ่ง กูไม่เสียแรง ลงทุนซื้อกาแฟแพงๆ ให้พวกมันแ-กกัน” บอยได้ที สบถอย่างสะใจ

“ใช่ๆ พี่บอย สมน้ำหน้าพวกมัน บังอาจมาเล่นกับลูกพี่ผม สะใจจริงๆ แถมพรุ่งนี้ เช้าวันตัดสินชิงชนะเลิศอีกด้วย พวกมันคงเดี้ยง มาทำงานไม่ไหวแน่ โดนไปสะขนาดนั้น” ไอ้ติ่งพยักเพยิดไปทางไอ้บอย ก่อนพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผมน่ะใส่จนหมดขวดเลยพี่บอยไอ้สลอดนี่ ฮ่า ฮ่า..!! แล้วผู้ชนะ แข่งลดน้ำหนักคราวนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่พี่บอย งานนี้ยิงนกนัดเดียว ได้นกสองตัวเลยพี่บอย”

“แน่นอนไอ้ติ่ง ถึงยังไงไอ้พี่เต้มันก็แพ้กูอยู่ดี เพราะเท่าที่กูรู้มา มันลดได้แค่สิบสามกิโลฯ“ เจ้าบอยอดคุยโว

“ใช่เลย พี่บอย ก็พี่ลดได้ สิบสี่กิโลฯ มากกว่ามัน ตั้งหนึ่งกิโล ยังไงแค่วันเดียวมันคงลดน้ำหนักลงมาไม่ทันเราแน่ พี่บอยต้องชนะมันอยู่แล้ว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เหอ เหอ เหอ..!!” ทั้งสองหัวเราะเสียงดังอย่างน่าหมั่นใส้

ในที่สุด...เวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง ณ ห้องมัลติเพอร์โพส ห้องประชุมอเนกประสงค์ ซึ่งบางวันอาจ กลายเป็นที่เล่นปิงปอง หรือในบางวันก็เป็นที่เล่นโยคะของพนักงานสาวๆ ที่ต้องการออกกำลังกาย

แต่วันนี้ ทุกคนมารวมกันแต่เช้า ตรงเครื่องชั่งน้ำหนักที่เอามาตั้งไว้กลางห้อง แอนนี่เจ้านายฝรั่งผู้พูด ภาษาไทยได้คล่อง เพราะอยู่เมืองไทยมาหลายปี แต่ก็ยังเป็นสำเนียงฝรั่งๆ อยู่ดี

เธอเดินถือกระดานบันทึกรายชื่อผู้ร่วมการแข่งขัน รายการเดอะบิ๊กเกสลูสเซ่อร์

“ซา-หวัด-ดี-ค่ะ-ทุกๆ โคน สบายดีไหม..!!?? ทุกโคนคงทราบกันดีแล้วนะ ว่าวันนี้เป็นวันตัดสิน ชิงชนะเลิศของผู้ที่ลดน้ำหนักได้มากที่สุด หรือเดอะ..!! บิ๊กเกสลูสเซ่อร์ ” แอนนี่พูดเสียงดังฟังชัดโดยไม่ต้องใช้ไมโครโฟน

“เอาล่ะ..!! ฉันขอเปิดการแข่งขัน ณ บัดนี้ ขอให้ผู้ที่มีรายชื่อในการแข่งขันทั้งหมดก้าวออกมาข้างหน้า เพื่อชั่งน้ำหนักกันครั้งสุดท้าย”

หนุ่มท้วมทั้งหลายซึ่งเวลานี้ เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี หลังจากที่แต่ละคนพยายามออกกำลังกาย คุมอาหาร ส่วนใหญ่ทุกคนมีความตั้งใจที่จะลดน้ำหนักอย่างจริงจัง

แต่ก็มีบางคน...

“เฮ้..!!?? คุณ..อ่า...คุณสำส่อน” แอนนี่พยายามสะกดชื่อผู้ร่วมแข่งขันรายหนึ่ง หลังจากที่เขาได้ขึ้นไปชั่งน้ำหนัก

“อือ..!! ผมชื่อ สามศร ครับ เจ้านาย ไม่ใช่..สำส่อน” เจ้าตัวคนชื่อสามศรรู้สึกอายที่โดนเรียกชื่อเพี้ยนไป จนทำให้พนักงานทั้งหมดพากันหัวเราะลั่นแต่เช้า

น้องอุ้มเลขานุการสาวต้องป้องปากกระซิบบอกกับเจ้านายแอนนี่ ว่าชื่อไหนมันแปลว่าอะไร ถ้าเจ้านายอ่านออกเสียงผิด ความหมายก็จะเปลี่ยนไปไกลลิบ แอนนี่รับทราบ และกลั้นหัวเราะแทบแย่

“อ่า..!! ขอโทษค่ะ คุณ...คุณซามซอน...ใช่ไหมคะ” แอนนี่พยายามออกเสียงให้ชัดที่สุดแล้วแต่ก็ยังเพี้ยนเป็นเกาหลีอยู่ดี

“ครั้งแรกที่คุณชั่งไว้หกสิบเก้ากิโลกรัม ฉันไม่เข้าใจเลยว่า หลังจากหนึ่งเดือนกับอีกซิบห้าวัน มาวันนี้ คุณกลับชั่งได้เจ็ดสิบห้ากิโลกรัม อือ..มันกลับขึ้นมาหกกิโลฯนะคุณซามซอน นี่มันแข่งลดน้ำหนักนะคะ ไม่ใช้แข่งเพิ่มน้ำหนัก

“เออ..!! คือว่า...คือว่า...พอตกดึกๆ แล้วผมจะนอนไม่ค่อยหลับครับเจ้านาย ท้องมันจะร้องตลอด เลย ผมเลยต้องหาอะไรๆ ให้มันกินน่ะครับ มันถึงจะหยุดร้อง แล้วผมถึงจะหลับได้” คุณสามศรอธิบายให้เจ้านายฟัง

“อือ ม่ายดี ม่ายดีเลย เอาล่ะๆ คนต่อไป....” แอนนี่ส่ายหน้า กับคนที่ไม่ตั้งใจจะลดน้ำหนักเลย แต่กลับกลายเป็นเพิ่มน้ำหนักแทน

เวลาผ่านไป จนมาถึงตาของเจ้าบอยขึ้นไปชั่งบ้าง โดยมีเจ้าติ่งสมุนคู่ใจเชียร์อยู่ข้างๆ

“คุณบอยครั้งแรกชั่งไว้ อือ..?? แปดสิบเก้าจุดศูนย์ห้ากิโลกรัม” แอนนี่ดูสมุดบันทึกอีกครั้ง แล้วหันมาดูตัวเลขใหม่ที่จอเครื่องชั่ง

“วันนี้ชั่งได้.....ว้าว..!! เจ็ดสิบห้ากิโลฯ เก่งจริงๆ ..ลดไปได้ตั้ง..อือ..?? สิบสี่กิโลฯ เก่งมากเลยคุณบอย” แอนนี่อดชมเจ้าบอยไม่ได้ที่ลดน้ำหนักลงมาได้เยอะมาก เขาดูซูบลงไปผิดหูผิดตา จนสาวๆ หลายคนทัก

“เย้..!! พี่บอยเจ๋งจริงๆ “ เจ้าติ่งร้องตะโกนอยู่ไม่ไกล

บอยลงมาจากเครื่องชั่งอย่างผยอง เขาทำหน้าเหมือนหมาดีใจ นึกกระหยิ่มที่ตัวเองลดน้ำหนักลงได้มากกว่าใครๆ ที่ชั่งมา เขาจะเป็นผู้ชนะการแข่งขันในวันนี้อย่างแน่นอน และคู่ปรับคนสำคัญอย่างไอ้พี่เต้ มันคงมาไม่ได้ เพราะอะไร มีเขากับเจ้าติ่งเท่านั้นที่รู้ดี

แอนนี่ซึ่งคร่ำเคร่งอยู่กับการคำนวณน้ำหนัก จากรายชื่อของผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด โดยใช้โน้ตบุ๊ก คอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุด ตัวเล็กจิ๋ว ซึ่งสาวอุ้ม เลขาฯคนเก่งหอบลงมาจากชั้นบนให้เจ้านายได้ใช้งาน พร้อมกับช่วยตรวจทานอยู่ข้างๆ

สักพักใหญ่ เวลาที่ทุกคนตั้งใจรอ แอนนี่ก็หยิบกระดาษรายชื่อขึ้นมา อ่านน้ำหนักของแต่ละคน พร้อมกับอธิบายสูตรการคำนวณน้ำหนักของการแข่งขันในครั้งนี้ให้ทุกคนเข้าใจว่า

การคำนวณน้ำหนักนั้น วัดเป็นเปอร์เซ็นต์ จากน้ำหนักของตัวเองตอนที่ชั่งครั้งแรกกับครั้งสุดท้าย เพราะผู้แข่งขันแต่ละคนรูปร่างและน้ำหนักไม่เท่ากัน

“ทุกคนคะ..!! เราได้ชื่อผู้ที่ลดน้ำหนักได้มากที่สุดแล้วค่ะ เป็นคุณ ...แต่..!! แต..!! แต้..!! เป็นคุณบอยค่ะ..คุณบอยจากแผนกบัญชี”

สิ้นเสียงประกาศ ก็มีเสียงฮือฮาจากพนักงานที่มุงอยู่ดังระงม...

“คุณบอยลดน้ำหนักจากแปดสิบเก้า ลงมาอยู่ที่ เจ็ดสิบสี่กิโลกรัม ลดได้ถึงสิบสี่กิโลฯ คิดเป็นเปอร์เซ็นต์จากผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด เท่ากับ สิบสองเปอร์เซนต์ค่ะ !! “

“เย้..!!..เย้..!!” บอยกับติ่งตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความดีใจ เสียงฮือฮาเมื่อครู่ กลายเป็นเสียงเจี้ยวจ้าววิจารณ์กันจนฟังไม่ได้ศัพท์

แอนนี่โบกมือขอให้ทุกคนเงียบเสียงลง

“ถ้าไม่มีใครคัดค้าน กับผลการแข่งขัน ในครั้งนี้ ซึ่งจะไปติดโชว์ไว้ที่บอร์ด” แอนนี่มองไปที่ทุกคน ชั่วอึดใจ

“ดิฉันขอประกาศว่า ผู้ชนะคือ .......!!”

Create Date : 22 มกราคม 2553

Last Update : 25 มกราคม 2553 21:27:41 น.

2 comments

Counter : 777 Pageviews.

โดย: นนนี่มาแล้ว

วันที่: 22 มกราคม 2553 เวลา:11:51:39 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

มาลงชื่ออ่านครับ

สีของตัวหนังสืออ่านยากจังเลยครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง

) วันที่: 22 มกราคม 2553 เวลา:23:13:05 น.