เป็นเวลาร่วมศตวรรษที่บันทึกลับเกี่ยวกับพฤติกรรม “เซกส์วิปริต” ของเพนกวินถูกบันทึกไว้โดยนักชีววิทยาในทีมสำรวจขั้วโลกของ “กัปตันสก็อตต์” ซึ่งเชื่อว่าทีมสำรวจ “ช็อก” กับพฤติกรรมที่พบและไม่เผยแพร่สิ่งที่ได้บันทึกไว้ จนกระทั่งปัจจุบันเราได้เข้าใจเหตุผลทางชีววิทยาของพฤติกรรมดังกล่าวแล้ว จึงมีการเปิดเผยบันทึกดังกล่าว 

       
       พิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยา (Natural History Museum) ในลอนดอน อังกฤษ ได้เผยบันทึกของ ดร.จอร์จ มัวร์เรย์ เลวิก (George Murray Levick) นักชีววิทยาในทีมสำรวจขั้วโลกของกัปตันสก็อตต์ (Captain Scott) เมื่อศตวรรษที่แล้ว ซึ่งบีบีซีนิวส์ระบุว่าเขาได้บันทึกรายละเอียดเกี่ยวกับพฤติกรรมของเพนกวิน รวมถึงการร่วมเพศแบบวิตถาร ที่ทำให้ทีมสำรวจถึงขั้น “อึ้ง” และไม่เผยแพร่เรื่องนี้
       
       ดร.เลวิกเป็นนักชีววิทยาไฟแรงและเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในคณะสำรวจเทอร์รา โนวา (Terra Nova) ของกัปตันสก็อตต์ซึ่งมุ่งสู่ขั้วโลกใต้เมื่อปี 1919 และเขายังเป็นผู้บุกเบิกในการศึกษานกเพนกวิน โดยเป็นคนแรกที่อยู่สังเกตการณ์ตลอดฤดูผสมพันธุ์ของเพนกวินภายในกลุ่มประชากรเพนกวินที่แหลมเคปอาแดร์ (Cape Adare) ของทวีปแอนตาร์กติกา
       
       รายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตของอะเดเลียเพนกวิน (adelie penguin) ถูก ดร.เลวิกบันทึกไว้หลากหลายประเด็น แต่บางอย่างก็หนักเกินไปสำนึกของการเป็นแพทย์ดีในตัวเขา อย่างไรก็ดี ตอนนี้นักวิทยาศาสตร์เข้าใจเหตุผลทางชีววิทยาถึงพฤติกรรมของเพนกวินที่ เขาระบุว่าเป็นเรื่อง “ผิดศีลธรรมแล้ว” รายงานที่ถูกเก็บไว้จึงถูกนำมาเผยแพร่แก่สาธารณะ
       
       เขารู้สึก “อึ้ง” ในสิ่งที่เขาเขียนอธิบายไว้ว่าเป็นพฤติกรรมทางเพศที่ผิดศีลธรรมของเพนกวิน “อันธพาล” ตัวผู้ที่ผสมพันธุ์กับตัวเมียที่ตายแล้ว ด้วยความทุกข์ใจอย่างหนักเขาได้บันทึกเรื่องราวอันขัดจริยธรรมนี้เป็นภาษากรีกในสมุดบันทึกของตัวเอง และเมื่อกลับถึงอังกฤษ เขาพยายามจะตีพิมพ์รายงานเกี่ยวกับธรรมชาติวิทยาของเพนกวินอะเดเลียทุกเรื่อง แต่ ดักลาส รัสเซลล์ (Douglas Russell) ภัณฑรักษ์ผู้เชี่ยวชาญเรื่องไข่และรังนกของพิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยา ระบุว่าเรื่องดังกล่าวหนักเกินไปสำหรับในยุคนั้น
       
       “เขาได้ส่งรายงานพิเศษและเอกสารประกอบเกี่ยวกับพฤติกรรมทางเพศของเพนกวินอะเดเลีย ซึ่งในโลกของปราชญ์ยุคหลังพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด (post-Edwardian era) นั้น เห็นว่าเป็นเรื่องลำบากใจที่จะพิมพ์เผยแพร่” มร.รัสเซลล์ให้ความเห็นแก่ทางบีบีซีนิวส์ ดังนั้น ในภาคของพฤติกรรมทางเพศจึงไม่ถูกเผยแพร่อย่างเป็นทางการร่วมกับเนื้อหาส่วนอื่นๆ หากแต่ ซิดนีย์ ฮาร์เมอร์ ( Sidney Harmer) ผู้เก็บรักษาด้านสัตววิทยาของพิพิธภัณฑ์ตัดสินใจว่า ควรส่งต่อสำเนา 100 ฉบับของภาพรายงานให้แก่กลุ่มนักวิทยาศาสตร์ที่คู่ควร
       
       อย่างไรก็ดี มร.รัสเซลล์กล่าวว่า นักวิทยาศาสตร์เหล่านั้นยังไม่มีองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่จะอธิบายข้อมูลของ ดร.เลวิกซึ่งปัจจุบันเราอธิบายถึงพฤติกรรมดังกล่าวที่พบในคนว่า เป็นอาการ “เนโครฟิเลีย” (necrophilia) หรือการชอบมีเพศสัมพันธ์กับศพ ซึ่งสำหรับเพนกวินนั้นตัวผู้จะเล็งเห็นตำแหน่งที่พวกมันจะมีปฏิบัติการทางเพศได้ แต่ไม่อาจแยกแยะระหว่างตัวเมียที่รอผสมพันธุ์อยู่ในกลุ่มประชากรกับร่างของเพศเมียที่เสียชีวิตมาหลายปีแต่ปรากฏอยู่ในบริเวณเดียวกัน
       
       สำเนา 100ฉบับจากเอกสารของ ดร.เลวิกเหลืออยู่เพียง 2 ฉบับ ซึ่ง มร.รัสเซลล์และคณะได้นำไปตีพิมพ์ลงวารสารโพลาร์เรคอร์ด (Polar Record) โดยเขาระบุว่าเจอเอกสารนี้โดยบังเอิญแทรกอยู่ในเอกสารของ จอร์จ มัวร์เรย์ เลวิก ขณะกำลังเคลื่อนย้ายเอกสาร และพบตัวหนังสือกำกับว่าเป็นเอกสารเกี่ยวกับพฤติกรรมทางเพศของเพนกวินอะเดเลีย แต่ห้ามเผยแพร่ ซึ่งในรายงานนั้นเต็มไปด้วยความรุนแรงทางเพศ การล่วงละเมิดทางกาย และการร่วมเพศแบบไม่สืบทายาท ซึ่งรวมถึงพฤติกรรมการร่วมเพศเดียวกันที่น่าตื่นตาตื่นใจ
       
       ทั้งนี้ บันทึกที่เขียนด้วยรายมือของ ดร.เลวิกถูกนำไปจัดเป็นครั้งแรกที่พิพิธภัณฑ์ธรรมาติวิทยา ซึ่ง มร.รัสเซลล์ คาดหวังว่า นิทรรศการดังกล่าวจะแสดงให้มนุษย์ผู้ปรารถนาจะเข้าใจเพนกวินในแบบที่เพนกวินเป็นจริงๆ และกล่าวถึงผู้บันทึกเรื่องราวดังกล่าวว่า ดร.เลวิกนั้นอึ้งสนิทกับสิ่งที่พบ ซึ่งเป็นการตกหลุมพรางเหมือนคนจำนวนมากที่มองเพนกวินเป็นสัตว์สองเท้าและดูคล้ายกับมนุษย์ตัวเล็ก ทั้งที่ความจริงเพนกวินก็คือเพนกวิน และเป็นเพียงนกชนิดหนึ่งเท่านั้น