|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
 |
|
|
"พิฉวน หรือหมัดผ่า" ของมวยสิ่งอี้ |
|
"พิฉวน หรือหมัดผ่า" ของมวยสิ่งอี้
ตามที่ข้าพเจ้าได้รู้เรียนมา
โดยเชา หมัดทศพืช
30 ตุลาคม 2558
.
ท่าพิฉวนเป็นท่าแรกของมวยสิ่งอี้ทุกสาย
เป็นหนึ่งในสามแม่ท่าที่สำคัญ
คือ "พิ" "จวน" และ "เปิง"
(อีกสองท่า คือ "เผ้า" กับ "เหิง"
เกิดขึ้นภายหลัง เพื่อให้ครบตามหลักอู่สิง
หรือหลักห้าธาตุ (ไม่ขออธิบาย))
.
พิฉวนสังกัดธาตุทอง
แสดงสัญลักษณ์ขวาน
การเคลื่นไหวขึ้น และตกลง
สัมพันธ์อวัยวะภายใน คือ ปอด
อวัยวะภายนอก คือ สบักซ้ายและขวา
รูปมือแผ่ออกอันเป็นการเผยการคว้าจับ
อย่างกรงเล็บอินทรี อกห่อ ศอกจม
ข้อมือตั้ง แสดงหกประสานภายนอกช่วงบน
คือ เอวส่งไปไหล่ ไหล่ส่งไปศอก ศอกส่งไปมือ
(หกประสานภายในไม่ขออธิบาย
เพราะยังไม่ใช่สาระสำคัญในตอนนี้)
.
การสำแดงท่าพิฉวน ต้องมี "ยิงจวอ"
(鹰捉; Yīng zhuō)
หรือท่าคว้าจับอย่างนกอินทรี
.
ท่ายิงจวอเป็นท่าฝึกที่เน้นในหลักการสี่คำ
คือ "ฉิ(ยก) - จวน (ทะลวงขึ้น)
- ลั่ว (ตก) - ฟาน (พลิกกลับ)
อย่างการโจมตีของนกอินทรี
และการ "หด และยืด"
หรือ สู - จ่าน
โดยสำแดงพลัง (จิ้ง) จากศูนย์กลางลำตัว
.
ฉิ คือการยกจากเส้นกลางลำตัว
ดุจยกแขนผ่านอากาศหนาทึบ
.
จวน คือการยิงแขนท่อนหน้าออกไป
สู่เส้นกลางลำตัวระดับกึ่งกลางอก
ในลักษณะหมัดง่ายขึ้นสู่ระดับหน้า
และห่างจากระดับหน้าหนึ่งช่วงแขน
เวลาตีแขนขึ้นต้อง ตีจมูก
กล่าวคือ เมื่อยิงหมัดขึ้นจนสุดและหยุด
หมัดจะรีคอยด์กลับมาเหมือนตีจมูกตัวเอง
อุปมาเหมือนน้ำพุที่มีแรงดันสูงจากพื้น
แล้วถูกแรงโน้มถ่วงโลกดึงกลับมา
.
เมื่อแขนยืดออกไปแล้วก่อให้เกิดการบิดกลับ
ของท่อนแขนบนและล่าง เรียกว่า ลั่ว และ ฟาน
คือ ตกและพลิกกลับ กระบวนการนี้เกิดขึ้นอย่าง
ต่อเนื่องกันเป็นวงจรสามารถป้องกันการโจมตีใบหน้า
และลำตัวได้อย่างมีประสิทธิภาพ เป็นการป้องกัน
แบบพื้นฐานที่สำคัญที่สุดอันนำไปสู่ท่าชั้นสูงอื่นๆ
.
เมื่อถึงกระบวนการนี้
มือล่างจะเคลื่อนขึ้นในลักษณะเดียวกัน
ในลักษณะจ้วน หรือทะลวงขึ้น
แขนเสียดสีแขนจนกระทั่งมือทั้งสองไปพบกัน
กล่าวคือ มือหนึ่งทะลวงขึ้น อีกมือหนึ่งกดลง
มือหน้าจะพลิกกลับ มือหลังจะคว่ำ
(ในลักษณะถูกัน) เมื่อถึงตอนนี้จะเป็นการดึงมือกลับ
และตีมือออก ตรงจุดนี้ ปรมาจารย์ หยวนเตา
อธิบายว่า ออกแรงตีมือเดียวเหมือนฉีกผ้าไหม
.
กล่าวคือ มือหนึ่งโจมตีออก มือหนึ่งดึงเข้า
กระบวนการนี้จึงจะครบวงจร ฉี ลั่ว จวน ฟาน
การตีจะเหมือนการยกขึ้นและตกลงอย่างขวาน
มือล่างจะกลับสู่สะดือในลักษณะเกี่ยวเกาะ
.
การก้าวเท้าต้องสัมพันธ์ต้องสัมพันธ์กับการตี
จึงจะตีได้หนัก เป้าที่ตีคือร่างกายช่วงบน
ผู้ฝึกมวยสิ่งอี้ระดับอาจารย์ในอดีต
สามารถตีดึงและตีคู่ต่อสู้ที่ใบหน้า
และศีรษะจนคอหัก
หรือตบลงที่หน้าอกหัวใจฉีกขาด
หรือตบลงที่ไหปลาร้า หรือแขนจนหัก
ซึ่งกระบวนการนี้จะขาดฉีลั่วจ้วนฟ่านไม่ได้เลย
.
สาระสำคัญอีกประการหนึ่งของมวยสิ่งอี้ในท่าพิ
และทุกท่าคือ ตีแล้วต้องหยุด หมายถึง
ตีแล้วต้องไม่ถลำตัว มือต้องรักษาระดับ
เท้า เข่า เอว สะโพก ลำตัว
ต้องอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง
จึงจะเรียกว่าหยุด
เมื่อพลังเข้าที่จึงทำท่าซ้ำต่อไป
แบบนี้จึงจะเรียกว่ามวยสิ่งอี้อย่างแท้จริง
.
ท่าพิเป็นท่าที่สำคัญ
ปรมาจารย์ยุคก่อนหลายท่าน
ฝึกท่านี้ท่าเดียวเป็นเวลาสามปี
ก่อนที่จะได้รับอนุญาตฝึกท่าอื่น
ปัจจุบันบางสายก็คงเป็นเช่นนั้น
แม้แต่ผู้ฝึกระดับสูงเองก็ตาม
การฝึกประจำวัน หรือการฝึกพลัง (จีเปิ่นกง)
ท่าพิก็เป็นท่าที่ฝึกประจำ
และมันสามารถแสดงได้ว่า ใครมีฝีมือ หรือไม่ใช่
.
- จบ
ภาพประกอบ ปรมาจารย์ซุนลู่ถัง
แห่งมวยสิ่งอี้ตระกูลซุน แสดงท่าอู่สิง
หรือหมัดห้าธาตุ ได้แก่ พิ จวน เปิง เผ้า เหิง
| Create Date : 01 พฤศจิกายน 2558 |
| Last Update : 1 พฤศจิกายน 2558 12:13:57 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 770 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
