“ดูลิงนั่นสิคะ เมมซาอิบ น่ารักจริงๆ!” สริตาพูดเหมือนกับฉันยังเป็นเด็กสามขวบที่เกาะชายส่าหรีนางอยู่เลย ดูเหมือนจะไม่มีใครเข้าใจว่าฉันอายุสิบหกปีเต็มแล้ว และอยากจะ ไม่สิ ต้องการจะไปอยู่ที่ลอนดอน ที่ซึ่งฉันจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ใกล้พิพิธภัณฑ์ งานราตรี และชายที่อายุมากกว่าหกขวบแต่น้อยกว่าหกสิบ

“สริตา เจ้าลิงนั่นเป็นหัวขโมยมืออาชีพที่เดี๋ยวก็จะเข้ามาขอเงินเดือนเธอแล้ว” ฉันถอนใจ และเจ้าสัตว์หน้าขนนั่นก็ไต่มาเกาะอยู่บนไหล่ฉันพร้อมยื่นมือแบออกราวกับรู้จังหวะดี “อยากลงหม้อสตูว์วันเกิดไหมล่ะ” ฉันกัดฟันพูดไป เจ้าลิงคำรามฟ่อด แม่ขมวดคิ้วที่ฉันทำตัวไร้มารยาทแล้วโยนเหรียณลงในกระป๋องของเจ้าของเหรียญหนึ่ง เจ้าลิงยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะกระโดดข้ามศีรษะฉันหนีไป

พ่อค้านายหนึ่งยื่นหน้ากากแกะสลักที่มีเขี้ยวแหลมและหูช้างออกมา แม่รับมันมาใส่โดยไม่พูดอะไร “ไหนดูซิแม่อยู่ไหน” แม่ว่า มันเป็นเกมที่เราเล่นกันตั้งแต่ฉันเดินได้ เกมซ่อนหาเพื่อทำให้ฉันยิ้มออก เกมอย่างเด็กๆ

“ก็เห็นแต่แม่นั่นแหละ” ฉันพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ฟันก็เหมือนเดิม หูก็เหมือนเดิม”

แม่ส่งหน้ากากคืนพ่อค้า ฉันสะกิดเอาความทะนงอันเป็นจุดอ่อนของท่านพอดี

“และแม่ก็เห็นว่าอายุสิบหกดูจะไม่เหมาะกับลูกสาวคนนี้เอาเสียเลย” แม่ว่า

“ใช่ค่ะ หนูอายุสิบหกแล้ว สิบหก อายุที่เด็กผู้หญิงดีๆส่วนใหญ่ถูกส่งกลับไปเรียนที่ลอนดอนกันหมดแล้ว”ฉันย้ำคำว่า ดีๆ เป็นพิเศษ ด้วยหวังว่าจะช่วยกระตุ้นเตือนความรู้สึกผิดและตระหนักถึงหน้าที่แม่ที่เหมาะสมได้

“ลูกนี้ดูจะเขียวไปหน่อยนะ ฉันว่า” แม่จ้องมะม่วงไม่วางตา การเลือกผลไม้ของท่านนั้นจริงจังเสมอ

“ไม่เห็นมีใครขังทอมไว้ที่บอมเบย์เลย” ฉันตัดสินใจอ้างพี่ชายเป็นทางออกสุดท้าย “พี่ไปอยู่ลอนดอนตั้งสี่ปีเต็ม!
แถมตอนนี้ก็จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วด้วย”

“ผู้ชายไม่เหมือนกันนี่จ๊ะ”

“ไม่ยุติธรรมเลย หนูจะไม่ได้ออกงานสังคม แล้วก็ต้องกลายเป็นยายแก่ขึ้นคานเลี้ยงแมวร้อยตัวที่เอาแต่ดื่มนมจากชามกระเบื้องเคลือบ” ฉันเริ่มโวยวายแล้ว แม้จะไม่น่าดู แต่ฉันก็ไม่อาจห้ามตัวเองได้

“เข้าใจแล้ว” แม่เอ่ยขึ้นในที่สุด “ลูกอยากจะถูกจูงไปตามห้องจัดเลี้ยงในสังคมลอนดอนราวกับม้าพันธุ์ดีให้คนประเมินว่าจะเป็นแม่พันธุ์ที่ดีได้ไหมงั้นรึ ลูกจะยังคิดว่าลอนดอนน่าหลงใหลนักอยู่หรือเปล่าเมื่อตกเป็นเป้าของคำนินทาโทษฐานที่ละเมิดกฎไปเพียงนิดเดียว ลอนดอนไม่ได้สวยงามอย่างที่จดหมายของคุณย่าลูกว่าไว้หรอกนะ”

“หนูจะรู้ได้ยังไงล่ะ ก็ไม่เคยเห็นมันนี่”

“เจมม่า...” แม่ขึ้นเสียงเป็นเชิงปรามแม้ปากจะยังคงยิ้มให้เหล่าคนอินเดียเช่นเคย ต้องไม่ปล่อยให้พวกนั้นคิดว่าสุภาพสตรีชาวอังกฤษอย่างเราใจคอคับแคบเสียจนมาทะเลาะกันอยู่บนถนน เราคุยกันแต่เรื่องดินฟ้าอากาศเท่านั้น และหากอากาศไม่ดี เราก็แกล้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นเสีย

สริตาหัวเราะอย่างหวั่นๆ “ไม่น่าเชื่อเลยว่าเมมซาอิบจะโตขึ้นเป็นสาวน้อยแล้ว เหมือนว่าเมื่อวานนี้คุณหนูยังอยู่ในเปลอยู่เลย ดูสิ อินทผลัม! ของโปรดของคุณหนู” นางยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่หลุดร่วงไปและรอยยับย่นทุกรอยบนใบหน้านั้น อากาศร้อนเหลือเกิน ทำให้ฉันเกิดอยากจะกรีดร้องแล้ววิ่งหนีไปจากทุกสิ่งและทุกคนที่เคยรู้จัก

“อินทผลัมพวกนั้นต้องเน่าในแน่ๆ เหมือนอินเดียไงล่ะ”

“เจมม่า พอได้แล้ว” ดวงตาสีเขียวสดของแม่จ้องมาที่ฉัน ใครๆก็ว่าดวงตาคู่นั้นทั้งหยั่งลึกและชาญฉลาด ฉันเองก็มีตาโตสองชั้นสีเขียวสดใสเหมือนอย่างท่าน พวกอินเดียว่าดวงตาเช่นเราทำให้พวกเขาอึดอัดและหวาดหวั่นราวกับถูกภูตผีเฝ้ามองอยู่ สริตาก้มลงยิ้ม สองมือสาละวนวุ่นอยู่กับการจัดส่าหรีสีน้ำตาลเข้าที่ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ดูถูกบ้านของหล่อน บ้านของเรา แม้หมู่นี้ฉันจะไม่รู้สึกว่ามันเป็นบ้านแล้วก็ตาม

“คุณหนูไม่อยากไปลอนดอนหรอกค่ะ มันทั้งมืด ทั้งหนาว แล้วก็ไม่มีเนยกีให้ทาขนมปังด้วย คุณหนูต้องไม่ชอบแน่”

รถไฟลั่นหวูดเข้าสถานีใกล้อ่าวซึ่งทอประกายระยิบระยับ บอมเบย์ มันแปลว่าอ่าวที่ดีแต่ตอนนี้ฉันคิดเรื่องดีๆเกี่ยวกับมันไม่ออกเลย ควันกลุ่มหนาลอยขึ้นจากรถไฟจนสัมผัสเมฆดำทะมึน แม่มองมันลอยขึ้นฟ้าไป

“ใช่ ทั้งหนาวทั้งมืด” แม่เอื้อมมือขึ้นแตะลำคอ ไล้นิ้วไปตามสร้อยคอที่สวมอยู่ ซึ่งเป็นเหรียญเงินอันน้อยสลักลายเนตรแห่งการหยั่งรู้เหนือรูปพระจันทร์เสี้ยว แม่ว่ามันเป็นของขวัญจากชาวบ้าน เป็นเครื่องรางนำโชค ฉันไม่เคยเห็นแม่ถอดมันออกเลย

สริตาแตะแขนแม่ไว้ “ได้เวลากลับแล้วเจ้าค่ะ”

แม่ถอนสายตาจากรถไฟขบวนนั้น และปล่อยมือจากสายสร้อย “จ้ะ ไปกันเถอะ เราต้องสนุกกันแน่ที่บ้านมิสซิส ทัลบอท แม่มั่นใจว่าเธอต้องอบเค้กพิเศษสำหรับวันเกิดลูกไว้แล้ว...”

ชายผู้หนึ่งซึ่งโพกศีรษะด้วยผ้าขาวและสวมเสื้อคลุมสำหรับเดินทางตัวหนาสีดำถลามาจากด้านหลังแล้วชนกับแม่โดยแรง

“ต้องขอโทษนับพันครั้งขอรับ คุณผู้หญิง” เขายิ้มแล้วโค้งต่ำเพื่อขออภัยที่เสียมารยาท เผยให้เห็นชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมประหลาดเช่นเดียวกันทางด้านหลัง และเราสองคนก็ประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่ง เขาอายุมากกว่าฉันเล็กน้อย น่าจะประมาณสิบเจ็ด มีผิวสีน้ำตาล ริมฝีปากอวบอิ่ม และขนตาที่งอนยาวที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ฉันรู้ว่าไม่ควรนึกสนใจหนุ่มอินเดีย แต่ก็ไม่มีโอกาสได้เห็นชายหนุ่มมากนัก ทำให้อดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้ เขาเป็นฝ่ายถอนสายตาออกไปหันมองผู้คน

“แกควรจะระวังให้มากกว่านี้” สริตาตะคอกใส่ชายที่อายุมากกว่า แล้วเงื้อมมือตั้งท่าจะตี “หวังว่าแกคงไม่ใช่ขโมยนะ ไม่งั้นโดยลงโทษแน่”

“ไม่ใช่ขอรับ ไม่ใช่ เมมซาอิบ ข้าเพียงแต่เป็นคนซุ่มซ่ามนัก” รอยยิ้มของเขาหายไปพร้อมกับทีท่าร่าเริงอย่างคนปัญญาทึบ ก่อนจะกระซิบกับแม่ด้วยสำเนียงอังกฤษไร้ที่ติว่า “เซอร์ซีใกล้เข้ามาแล้ว”

ประโยคนั้นไม่มีความหมายใดสำหรับฉัน มันเป็นแค่เพียงคำพล่ามที่หัวขโมยสมองไวใช้หลอกล่อเรา ฉันกำลังจะพูดกับแม่อย่างนั้นแต่สีหน้าหวาดกลัวที่เห็นทำให้ฉันต้องตะลึง ดวงตาของแม่เบิกกว้างขณะที่หันซ้ายหันขวามองฝูงชนบนท้องถนนราวกับกำลังหาเด็กหาย

“อะไรคะ มีอะไรหรือคะ” ฉันถาม

ชายสองคนนั้นหายไปในทันใด พวกเขากลืนหายไปกับฝูงชน ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าบนพื้นฝุ่น “ผู้ชายคนนั้นพูดอะไรกับแม่”

เสียงที่แม่ตอบกลับมานั้นแข็งกร้าวราวเหล็กกล้า “ไม่มีอะไรจ้ะ เขาคงเป็นคนเสียสติน่ะ ทุกวันนี้ถนนไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย” ฉันไม่เคยได้ยินแม่พูดแบบนี้มาก่อน เสียงนั้นทั้งกระด้าง ทั้งหวาดกลัว “เจมม่า แม่ว่าแม่ไปหามิสซิสทัลบอทคนเดียวดีกว่า”

“แต่ว่า...แล้วเค้กล่ะคะ” มันฟังดูไร้สาระก็จริงแต่นี่ก็เป็นวันเกิดฉัน และถึงฉันจะไม่อยากใช้เวลาวันนี้ไปกับการนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของมิสซิสทัลบอท ฉันก็ยิ่งไม่อยากนั่งอยู่กับบ้านคนเดียวทั้งวัน เพียงเพราะคนบ้าชุดดำกับพวกทำให้แม่ตกใจ

แม่กระชับผ้าคลุมไหล่แน่นเข้า “เดี๋ยวค่อนทานเค้กกันทีหลังก็ได้...”

“แต่แม่สัญญาแล้ว...”

“จ้ะ แต่นั่นมันก่อนที่...” แม่เงียบไป

“ก่อนอะไรคะ”

“ก่อนที่ลูกจะทำให้แม่อารมณ์เสียน่ะสิ! จริงๆนะเจมม่า ลูกไม่ควรไปเยี่ยมใครด้วยอารมณ์แบบนี้หรอก เดี๋ยวสริตาจะไปส่งที่บ้าน”

“หนูไม่ได้อารมณ์เสียนะ” ฉันเถียง แต่น้ำเสียงไม่ได้เข้ากับคำพูดแม้แต่น้อย

“ไม่เลย!” ดวงตาสีเขียวของแม่จ้องมาที่ฉัน แววตานั้นฉายบางสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันคืออารมณ์โกรธแค้นที่แรงกล้าและน่ากลัวจนแทบหยุดหายใจ ทว่ามันก็จากไปอย่างรวดเร็วพอๆกับที่ปรากฏขึ้น และแม่ก็กลับเป็นแม่อีกครั้ง “ลูกเหนื่อยเกินไปแล้ว กลับไปพักเถอะจ้ะ ไว้คืนนี้เราค่อยฉลองกันแล้วแม่จะให้ดื่มแชมเปญนะ”

แม่จะให้ดื่มแชมเปญนะ นั่นไม่ใช่คำสัญญา เป็นแค่ข้ออ้างในการไล่ฉันไปให้พ้นต่างหาก ครั้งหนึ่งเราเคยทำทุกสิ่งร่วมกัน แต่ตอนนี้ แค่เดินตลาดโดยไม่ทะเลาะกันก็ทำไม่ได้เสียแล้ว ฉันกลายเป็นเรื่องขายหน้า เป็นสิ่งที่น่าผิดหวัง ลูกสาวที่แม่ไม่อยากพาไปไหนด้วย ไม่ว่าจะเป็นลอนดอน หรือบ้านของหญิงแก่ที่ชงชาจืดๆก็ตาม

หวูดรถไฟดังขึ้นอีกครั้งทำให้แม่สะดุ้งสุดตัว

“นี่จ้ะ ให้ใส่สร้อยของแม่ดีไหม เอาสิจ๊ะ ใส่เลย แม่รู้ว่าลูกชอบมันมาก”

ฉันยืนนิ่งปล่อยให้แม่สวมสร้อยคอที่ฉันอยากได้มาตลอด ทว่าตอนนี้กลับถ่วงคอฉันไว้อย่างวัตถุที่ส่องประกายอย่างน่ารังเกียจ มันคือสินบน แม่กวาดตามองตลาดนัดฝุ่นคลุ้งอีกครั้งก่อนที่ดวงตาสีเขียวจะกลับมาหยุดที่ฉัน

“ดูสิ ลูกแม่ช่าง...โตเหลือเกิน” แม่ยกมือที่สวมถุงมือข้างหนึ่งขึ้นกุมแก้มฉันค้างไว้ ราวกับจะจดจำมันไว้ด้วยปลายนิ้ว “เจอกันที่บ้านนะจ๊ะ”

ฉันไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่เอ่อล้นสองเบ้าตา จึงพยายามคิดหาคำพูดที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ทำได้ และโพล่งออกไปกลางตลาดเช่นนั้น

“ต่อให้แม่ไม่กลับบ้านอีกเลยหนูก็ไม่สนหรอก”

อืม อ่านเเล้วเห็นได้เลยว่า คุณทินาชอบเรื่องนี้นัก สำนวนจะออกไปเป็นตะวันตก ก็เเน่หล่ะเเปลมาจากหนังสืออังกฤษ ผมไม่ค่อยได้อ่านฉบับเเปลเป็นไทย นับได้เลย น่าจะ สองเล่มนะ ไม่นับหนังสือนอกเวลาที่บังคับผมเรียน เเต่อ่านที่คุณเเปลเเล้ว ผมรู้สึก รู้สึก รู้สึก เหมือนได้อ่านภาษาอังกฤษไปในตัวเลย เเม้ตัวอักษรเป็นไทย ถ้าทั้งหมดนี่คุณเขียนเอง ไม่ได้เเปลมา ผมจะซื้อไว้เลยครับ

ไว้ ถ้าเเปลเสร็จ ขอจองซื้อเป็นคนเเรกนะครับ จริงๆ น่าจะไปเป็นนักเเปลนวนิยายมืออาชีพเลยนะครับ เชียร์ๆ

คุณทิน่า น่าจะมีวิสัยทัศน์กว้างนะ เท่าที่ผมดู

ขอบคุณนะครับที่เเบ่งปันชั่วโมงผ่อนคลายความตรึงเครียดจากที่ออฟฟิศ อิอิ

เพิ่มเติม หนังสือนอกเวลาที่บังคับให้ผมเรียน ผมก็อ่านไม่เข้าหัวซักเล่มนะ เเต่มะกี้อ่านของคุณมาก็ ยอมรับว่า ชอบครับ

รวมถึงชอบประโยคนี้ด้วย
Literature is a luxury. Fiction is a necessity

เห็นเหมือนกัน

อ๋า มีคนแวะเข้ามาด้วยแฮะ

ง่า แปลแล้วเหมือนอ่านภาษาอังกฤษแสดงว่ายังติดกลิ่นนมกลิ่นเนยสินะคะ ต้องแก้ไข ต้องแก้ไข ^_^

ถ้ามีโอกาสได้แปลเรื่องนี้จริงๆก็คงดี (ฝันเฟื่องอีกแล้ว)
แต่ระหว่างนี้อุดหนุนเรื่องอื่นไปพลางๆก่อนดีไหมคะ ^O^

Literature is a luxury. Fiction is a necessity. ก็มันจริงนี่นา เนอะ เนอะ