โชว์กวาดถนน ทินา แปล

“สัปดาห์ทำความสะอาดแห่งชาติเริ่มวันนี้ครับท่าน” เลขาฯจ้าวบอก “และข้าราชการระดับสูงทั่วประเทศก็จะออกไปร่วมกันกวาดถนนด้วย นี่คือรายชื่อผู้ร่วมงานจากเขตของเรา ซึ่งต่างเป็นผู้บริหารระดับสูงและคนมีชื่อเสียงทั้งนั้น เราเพิ่งจัดทำรายชื่อเสร็จจึงนำมาให้ท่านตรวจดูครับ”

ชายผู้นี้มีท่าทางไม่ต่างจากบรรดาเลขานุการของข้าราชการระดับสูงคนอื่นๆ ทั้งเสื้อแบบเหมาเก่าๆที่รีดจนกลีบโง้งซึ่งติดกระดุมถึงคอปกอย่างทหาร ผิวสีซีด และแว่นเรียบๆ ท่วงท่าอันนุ่มนวลและนอบน้อม รวมถึงน้ำเสียงที่รื่นหู ปกปิดความทะเยอทะยานและเจ้าเล่ห์ภายในไว้อย่างมิดชิด

นายกเทศมนตรีก้มลงตรวจสอบกระดาษตรงหน้าอย่างถ้วนถี่ ราวกับว่ารายนามทั้งแปดสิบนี้คือบุคคลที่ได้รับอนุญาตให้เดินทางออกนอกประเทศได้ เขาเหลือบตาขึ้นมองเพดานขาวเบื้องบนอย่างครุ่นคิดเป็นระยะๆ

“ทำไมถึงไม่มีคนจากสมาพันธ์สตรีเลยล่ะ” เขาถาม

เลขาฯจ้าวนิ่งไปครู่หนึ่ง “ไม่มีจริงๆด้วยครับท่าน! เราใส่รายชื่อหัวหน้าของทุกหน่วยงานในเมือง ตั้งแต่คณะกรรมการกีฬา คณะกรรมการเยาวชน สมาพันธ์สหพันธ์การค้า สมาพันธ์ผู้ทำงานในวงการศิลปะและวรรณกรรม กระทั่งศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงจากมหาวิทยาลัย แต่กลับลืมสมาพันธ์สตรีไปได้”

“ผู้หญิงเป็นเสาหลักของสังคมนะคุณ เราจะขาดตัวแทนจากฝ่ายสตรีไปได้อย่างไร” นายกเทศมนตรีกล่าวด้วยน้ำเสียงพออกพอใจ มากกว่าจะติเตียน มีเพียงคนระดับผู้นำเท่านั้นที่คิดได้ถ้วนถี่ขนาดนี้ ความเป็นผู้นำที่แท้ตัดสินกันที่ตรงนี้เอง

เหตุการณ์นี้เตือนให้เลขาฯจ้าวนึกถึงเมื่อครั้งที่นายกเทศมนตรีทักว่าในรายการอาหารต้อนรับแขกต่างชาตินั้นไม่มีอาหารจานปลาอยู่เลย

"ใส่ชื่อคนจากสมาพันธ์สตรีเข้าไปสองคน อย่าลืมดูให้แน่ใจด้วยว่าคนที่มาน่ะเป็นคนในตำแหน่งสูงหรือไม่ก็เป็นตัวแทนที่เหมาะสมหรือไม่ เอาเป็น ‘ผู้นำธงแดงแห่งเหล่าสตรีทำงานนานาชาติ’ ‘ครอบครัวของผู้สละชีพเพื่อชาติ’ หรือ ‘คนงานตัวอย่าง’ ก็ได้" นายกเทศมนตรีส่งรายชื่อที่ยังไม่สมบูรณ์คืนให้เลขาฯด้วยทีท่าของครูที่ส่งการบ้านซึ่งไม่เรียบร้อยคืนนักเรียน

“ครับท่าน ผมจะรีบไปจัดการตามที่ท่านสั่ง เราควรมีรายชื่อสมบูรณ์เก็บไว้เผื่อจะมีงานเช่นนี้มาอีก และผมก็ต้องรีบติดต่อทุกคนด้วย งานกวาดถนนจะมีขึ้นตอนบ่ายสองที่จัตุรัสกลาง ท่านไปได้ไหมครับ”

“ต้องได้อยู่แล้ว ในฐานะที่ผมเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองนี้ ผมก็ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้ชาวเมืองสิ”

“รถจะมารับท่านที่หน้าประตูตอนบ่ายโมงครึ่งนะครับ แล้วผมจะไปกับท่านด้วย”

“ก็ตามใจ” นายกเทศมนตรีตอบอย่างขอไปทีพลางเกาหน้าผากและมองไปทางอื่น เลขาฯจ้าวรีบออกไปจากห้อง

เมื่อเวลาบ่ายโมงครึ่งมาถึง รถลิมูซีนก็มารับท่านนายกเทศมนตรีไปยังจตุรัส บรรดา ข้าราชการ พ่อค้า นักเรียน แม่บ้าน และคนชรา ต่างพากันออกมากวาดถนนจนเกิดเป็นฝุ่นฟุ้งไปทั่ว ทำให้เลขาฯจ้าวต้องรีบไขกระจกขึ้น ภายในรถนั้นมีเพียงกลิ่นจางๆของหนังและน้ำมัน

รถเข้าจอดเทียบลิมูซีนหลากสีที่มาถึงจัตุรัสก่อนแล้ว ส่วนเหล่าข้าราชการระดับสูงก็พากันมายืนเข้าแถวรอรับนายกเทศมนตรี โดยมีตำรวจในเครื่องแบบที่ใครบางคนจัดมายืนอารักขาอยู่รอบด้าน

เลขาฯจ้าวปรี่ลงจากรถเพื่อเปิดประตูให้เข้านาย ขบวนต้อนรับก้าวเข้ามาทักทายท่านนายกเทศมนตรีด้วยีรอยยิ้ม ทุกคนรู้จักเขาดีและต่างหวังว่าตัวเองจะได้เป็นคนแรกที่เขาจับมือด้วย

“สวัสดีครับ-- ดีจริงที่ได้พบคุณ -- สวัสดีครับ” นายกเทศมนตรีกล่าวทักทายซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลางจับมือกับทุกคนจนครบ

ตำรวจสูงอายุผู้หนึ่งเดินนำตำรวจหนุ่มสองคนเข็นรถที่เต็มไปด้วยไม้กวาดไม้ไผ่ด้ามใหญ่เข้ามา ตำรวจคนที่อายุมากกว่าเลือกไม้กวาดด้ามเล็กที่ดูดีที่สุดออกมายื่นให้นายกเทศมนตรีอย่างนอบน้อม เมื่อนักกวาดถนนผู้ทรงเกียรติได้รับไม้กวาดกันครบแล้ว นายทหารสวมปลอกแขนสีแดงผู้หนึ่งก็เดินนำทั้งหมดไปยังกลางจตุรัส โดยมีนายกเทศมนตรีเป็นหัวหน้าขบวน

คนมากมายออกจากที่ทำงานมาเพื่อกวาดจัตุรัสขนาดยักษ์ ภาพขบวนถือไม้กวาดอันตระการตาซึ่งมีนายทหารเดินนำหน้า ตำรวจอารักขา และช่างภาพที่ถ่ายรูปกันไม่หยุด ทำให้พวกเขารู้ว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่ธรรมดาจึงกรูกันเข้าไปมุงดู การที่นายกเทศมนตรีลงมากวาดถนนด้วยตัวเองเป็นเรื่องอัศจรรย์โดยแท้ เลขาฯจ้าวคิด เขาแอบภูมิใจเงียบๆที่ได้เดินเคียงข้างไปกับนายกเทศมนตรีผู้พาดไม้กวาดไว้บนไหล่

“ถึงแล้วครับ” นายทหารบอกเมื่อขบวนไปถึงจุดที่กำหนดไว้

เหล่าผู้ทรงเกียรติทั้งแปดสิบสองเริ่มลงมือกวาดถนน

ฝูงชนซึ่งถูกตำรวจกันออกไปให้ห่างพากันพึมพำอย่างตื่นเต้น

“ดูสิ เขาอยู่ตรงนั้นไง”

“คนไหนน่ะ คนชุดดำรึ”

“ไม่ใช่ คนอ้วนๆหัวล้านๆ ชุดน้ำเงินต่างหาก”

“หยุดวิจารณ์ได้แล้ว!” ตำรวจตะคอก

จัตุรัสนั้นใหญ่เสียจนไม่มีใครรู้ว่าจะกวาดไปทางใดดี ถึงพื้นคอนกรีตจะสะอาดดีอยู่แล้ว ทุกคนก็ยังพยายามกวาดฝุ่นเล็กฝุ่นน้อยเท่าที่มีด้วยไม้กวาดด้ามใหญ่ในมือ ขยะชิ้นที่เด่นสุดเห็นจะเป็นห่อไอศกรีมที่ทำให้ทุกคนไล่ตามราวกับเด็กน้อยไล่จับแมลงปอ

คณะช่างภาพห้อมล้อมนายกเทศมนตรีไม่ห่าง บางคนคุกเข่าลงถ่ายภาพจากมุมต่ำ ในขณะที่บางคนวิ่งไปวิ่งมาเพื่อถ่ายรูปให้ครบทุกด้าน แสงสีเงินวูบวาบรอบตัวท่านนายกเทศมนตรีไม่หยุดราวกับสายฟ้าที่แล่บแปลบปลาบยามฟ้าคะนอง จู่ๆชายที่สวมหมวกบังแดด และแบกกล้องวีดิโอก็เดินเข้าไปหาเลขาฯ จ้าว

“ผมมาจากสถานีโทรทัศน์ครับ” เขาแนะนำตัว “คุณช่วยบอกให้พวกเขายืนเรียงหน้ากระดานหน่อยได้ไหมครับ ภาพจะได้ออกมาสวยๆ”

เลขาฯจ้าวเข้าไปปรึกษานายกเทศมนตรีและได้รับคำตอบตกลง เหล่าผู้ทรงเกียรติยืนเรียงกันเป็นแถวยาว แล้วแกว่งไม้กวาดไปมาโดยไม่สนแม้แต่น้อยว่ามีฝุ่นผงอยู่บนพื้นหรือไม่
ช่างกล้องกำลังจะถ่ายภาพแต่แล้วก็หยุดมือ และเดินเข้าไปหานายกเทศมนตรี

“ขอโทษด้วยครับท่าน” เขากล่าว “แต่ผมต้องขอให้ท่านช่วยหันกลับไปอีกด้านหนึ่ง เพราะท่านกำลังหันหลังให้ดวงอาทิตย์ และผมก็อยากจะขอให้ช่วยกลับแถวด้วย เพื่อที่ท่านจะได้อยู่หน้าสุด”

“ก็ได้” ท่านนายกเทศมนตรีตอบตกลง จากนั้นจึงนำขบวนทั้งหมดอ้อมกลับหลังราวกับคนเชิดสิงโตอย่างทุลักทุเล เมื่อเข้าที่แล้ว ทั้งหมดก็ลงมือกวาดถนนอีกครั้ง

เมื่อพอใจแล้ว ช่างกล้องก็วิ่งไปยืนอยู่หน้าแถว เขาเสยปีกหมวกขึ้น จากนั้นจึงจับกล้องไปที่นายกเทศมนตรี “เอาล่ะครับ” เขาบอกทันทีที่กล้องติด “แกว่งไม้กวาดพร้อมกันเลย ออกแรงกันหน่อย ครับ อย่างนั้นล่ะ! เงยหน้าด้วยครับ ท่าน ค้างไว้นิดหนึ่ง นั่นล่ะ อย่างนั้น!”

เขาหยุดกล้อง จับมือกับนายกเทศมนตรี และกล่าวขอบคุณที่ท่านสละเวลาช่วยช่างภาพธรรมดาๆให้ทำงานสำเร็จได้ด้วยดี

“วันนี้พอแค่นี้เถอะ” นายทหารพูดกับเลขาฯจ้าว ก่อนจะหันไปหานายกเทศมนตรี “ภารกิจของท่านสำเร็จด้วยดีครับ” เขาชม

“ดีแล้ว ขอบคุณมากครับที่สละเวลามาช่วยเรา” นายกเทศมนตรีตอบตามธรรมเนียม จากนั้นจึงยิ้มและจับมือกับเขาอีกครั้ง

นักข่าวกลุ่มหนึ่งวิ่งมาหานายกเทศมนตรี “ท่านอยากจะกล่าวอะไรกับประชาชนบ้างไหมครับ” นักข่าวร่างผอมสูงปากกล้าถาม

“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ” ท่านนายกเทศมนตรีนิ่งไปครู่หนึ่ง “แค่ทุกคนควรจะร่วมมือกันทำความสะอาดเมืองของเราเท่านั้น”

บรรดานักข่าวพากันจดคำพูดอันมีค่ายิ่งของเขาลงในสมุด

ตำรวจเข็นรถกลับมารับไม้กวาดคืนจากทุกคน โดยเลขาฯจ้าวเป็นคนรับไม้กวาดจากนายกเทศมนตรีไปคืน

นายกเทศมนตรีจับมือกับทุกคนอีกครั้งก่อนกลับ

“สวัสดีครับ ขอบคุณมาก – สวัสดีครับ ขอบคุณมาก – สวัสดีครับ ขอบคุณมาก ---”

คนอื่นๆรอจนกระทั่งท่านนากยกเทศมนตรีขึ้นรถเรียบร้อยแล้วจึงแยกย้ายกันไปขึ้นรถของตน

รถของนายกเทศมนตรีไปส่งเขาที่บ้านซึ่งคนใช้ส่วนตัวได้เตรียมน้ำอาบ สบู่หอม และผ้าขนหนูใหม่ๆไว้เรียบร้อยแล้ว เขาอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ และออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผิวสีชมพูกุหลาบและเสื้อผ้าชุดใหม่ ทิ้งคราบไคลและความเหนื่อยอ่อนไว้เบื้องหลัง

ทันทีที่เขาก้าวลงบันได หลานชายของเขาก็ปรี่เข้ามาฉุดเขาไปยังห้องนั่งเล่น

“ดูสิครับคุณปู่ คุณปู่ได้ออกที.วี. ด้วย!”

ภาพตัวเองยืนกวาดถนนราวกับนักแสดงอยู่บนจอเบื้องหน้าทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีและตบไหล่หลานชายเบาๆ
“ไม่มีอะไรน่าดูหรอกหลาน เราไปทานข้าวเย็นกันดีกว่า”