Bloggang.com : เต่าญี่ปุ่น : ♥♥☆☆โดน TAG BLOG　จนได้☆☆♥♥

♥♥☆☆โดน TAG BLOG　จนได้☆☆♥♥

โอ้ยโยะโย......เพิ่งเปิดบล๊อคได้แค่ 2-3 เดือนเอง นึกว่ารอดตัวแล้วละน้า ว่าคงไม่โดน Tag แบบคนอื่น ๆ เค้า เพราะเราสู้อุตส่าห์ไม่แวะกลับไปเยี่ยมเยียนเพื่อนบ้านที่แวะเข้ามาเที่ยวบ้านเรา ก็เพราะความกลัว เจ้าTag...เนี่ยละ แต่ก้อ โดน tag (แบบงงๆ) จนได้....จากคุณพี (kokophiz) กระชิก ๆ อือๆๆๆๆๆ

เกิดคำถามในใจขึ้นมาทันที “มันคืออะไรเนี่ย.... Tag ? ??” (เห็นผ่านตาแว๊บ ๆ ที่หน้าบล๊อครวม....แต่ก็ไม่เคยสนใจจะคลิ๊กเข้าไปอ่านกะเค้าซะกะที) ทำไงดีละ??.... ก็ต้องตามไปหาอ่านก่อนจิ....ไม่งั้น....ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงนะ ไชโย...เจอแย้ว.....ขอก๊อบเอามาแปะไว้หน่อยเพื่อเป็นที่ระลึกว่า “Bloｇ Tag คืออะไร?” ขอขอบคุณเจ้าของข้อความไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

“Blog Tag”.... คือการที่ จขบ ที่ได้รับ Tag จะต้องเล่าเรื่อง (ความลับ) ของตัวเอง 5 ข้อ แล้วส่งต่อให้เพื่อนอีก 5 คน มันก็คือ บล็อกลูกโซ่ หรือการแปะโป้งกันดีๆ นี่เอง ผู้เริ่มคนแรกคือ Jeff Pulver เขาเรียกมันว่า “Blog-Tag : A Game for a Virtual Cocktail Party” แหม...ตอนนี้...มันกลายเป็นโรคฮิตติดอันดับ ระบาดขยายวงมาให้บล็อกเกอร์เมืองไทยให้ได้ร่วมค็อกเทลปาร์ตี้เสมือนจริงกันแล้ว (แหมอยากรู้จังว่า....บล็อกเกอร์ชาวไทย คนแรกที่เริ่มเล่นคือใคร....จะเอากล่อง....ไปให้

)

อืมมมมม....อ๋อ...มันเป็นอย่างนี้เนี่ยเอง ....เพื่อความร่วมสมัยกะเค้าสักหน่อย (อิอิ...จะได้ไม่ตกรุ่น)...งั้นก็...ขอสนองมิตรภาพจากคุณพี (kokophiz) เค้าเสียหน่อย...อิอิ ต้องขอโทษด้วยที่เขียนนำมาลงช้ามาก.....เพราะไม่ค่อยมีเวลา ช่วงที่ผ่านมาทั้งงานราษฯ งานหลวงยุ่งหัวฟู อีกอย่างก็ต้องพยายามขุดคุยความทรงจำ (ความลับ) ออกมาแถลง อุ๊ย...คุณพระช่วย... ความลับของอิฉานจะต้องมาเปิดเผยเสียวันนี้ซะแล้ว

มาดูความลับที่ต่อไปมันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว 5 ข้อดีกว่า....((โอมเพี้ยง

.....อย่าให้ผู้ที่เกี่ยวข้องมาอ่านเจอเชียวนะ หัวอิฉานแตกแน่ ๆ

))

ความลับที่ 1...... ชื่อเล่น

ที่จริงเราไม่มีชื่อเล่นจริง ๆ กะเค้าหรอก ที่บ้านเค้าก็เรียกชื่อพยางค์หน้าของชื่อจริง....มาได้ชื่อเล่นที่ใช้อยู่ทุกวันนี้....ตั้งแต่ชั้นอนุบาล...ชื่อนี้คุณครูเป็นคนประทานให้ค่ะ...สาเหตุมาจากความเชื่องช้า (แบบสุด ๆ ) แบบว่า...ครูให้นอนกลางวันเพื่อน ๆ คนอื่นเค้าหลับกันไปหมดแล้ว เรายังนอนมองท้องฟ้าดูเฆมเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อย ๆ (ก็มันแปลกดีนะ..) พอเราเริ่มเคลิ้มหลับก็ถึงเวลาที่ครูจะปลุกให้ทุกคนตื่นกัน เพื่อน ๆ เค้าก็ตื่นเก็บที่นอนไปล้างหน้าแปรงฟันเตรียมกินของว่างตอนบ่าย กว่าเราจะงัวเงียตื่นแล้วพยายามรีบทำทุกอย่างให้เสร็จ เพื่อนเค้าก็กินกันไปเกือบหมดแล้ว เป็นอย่างงี้...แทบทุกวัน คุณครูคงหมั่นไส้เต็มทน...เลยเรียกเราว่า “ยัยเต่า”....ทั้งต่อหน้าและลับหลัง...เพื่อนฝูงก็พลอยเรียกตามกันหมด... ตั้งแต่อนุบาลจนจบป.7...หือๆๆๆๆ เราก็กัดฟันทนนะ คิดว่า...เดี๋ยวย้ายโรงเรียนก็พ้นแล้ว แหม...โชคดีแค่ มศ.1-3 เท่านั้น พอไปเรียนต่อชั้น มศ.4 หน่อยแน่...ดันไปเจอเพื่อนที่เรียนอนุบาล-ประถมมาด้วยกัน ดันเอามาเรียกเสียนิ...เพื่อนคนอื่น ๆ ที่ไม่รู้ความจริง (จะให้เราไปแถลงก็ไม่กล้า) เค้าก็เรียกตามจนเราเริ่มชินจนเราก็คิดเหมาเอาว่าเป็นชื่อเราไปเสียแล้ว....ทุกวันนี้...เพื่อน ๆ เค้าก็ได้แต่พูดกันว่า...ชื่อเล่นของเธอนะ ไม่เห็นสมตัวเธอเลยนะ (ก็ทุกวันนี้เราเป็นคนปรู๊ดปร๊าดทำอะไรรวดเร็ว ติดจะซุ่มซ่ามเสียด้วย....สงสัยเป็นเพราะว่าเก็บกดจากวัยเด็ก....อิอิ

)

ความลับที่ 2.....ขอแกล้งคืนหน่อยเถอะ

ตอนเป็นเด็ก (ไม่เกิน ป.2-3) ติดเหาจากเพื่อนที่โรงเรียนมา เป็นเรื่องคอขาดบาดตายมาก ๆ ทุกคนให้บ้านพร้อมใจกันทำให้เราเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจ....ไม่มีใครยอม (เอาหัว) เข้าใกล้ โดนตัดผมสั้น (ซึ่งที่จริงก็สั้นอยู่แล้วน๊า) เอาน้ำมันก๊าดหมักผมเพื่อฆ่าเหา (ยังจำความเหม็นได้ติดจมูก) เอาหวีสเนียดมาหวีเอาไข่เหาออกจากเส้นผม เรียกว่าถ้าเค้ามีเวลาว่างกันนะ “ทุกคนในบ้านจะช่วยกันรุมหัวเรา” เราก็อยากจะแกล้งคืนบ้างละซิ ยิ่งพี่สาวลูกป้าเค้าอายุมากกว่าเรา 10 กว่าปี คนนี้...เป็นเป้าหมายแรก...อิอิ เพราะว่าเวลาสอนการบ้านให้เรา ...สอนเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจโดนหยิกเป็นประจำ พี่เค้าเป็นคนที่รักความสะอาดมาก ๆ เราก็แอบย่องเข้าไปในห้องเค้าตอนเค้าไม่เห็น เอาหวีของเค้านั้นแระ มาหวีหัวเรา พร้อมกับนึกในใจว่า...เพี้ยง ให้ติดเหาจากเราทีเถอะ

ความลับที่ 3...... ขอโทษด้วยนะค๊า

สมัยตอนเรียน มศ. 1 -3 เราเรียนโรงเรียนสตรีล้วน....แถมแก๊งค์เรานะ ขอบอก....สุดเซียนเชียวละ มีอยู่ประมาณ 10 กว่าคน ไว้ผมทรงเดียวกันหมดทั้งแก๊งค์ อาจารย์จะเรียก “ แก๊งค์หน้าม้า” โรงเรียนเราอยู่กลางซอยระหว่าง ถนนสุขุมวิทกับถนนพระราม 4 ((ส่วนใหญ่เราจะกลับทางถนนสุขุมวิท) เส้นทางเดินกลับบ้านจากโรงเรียนสามารถทะลุออกได้หลายซอย เวลากลับบ้านก็จะเดินกลับกันเป็นขบวน เปลี่ยนทางออกกันไปเรื่อย ๆ แล้วแต่อารมณ์ บ้านเดี่ยวแถวนั้น มีเนื้อที่กว้าง ต้นไม้ร่มรื่น พวกเราก็เดินกันไปคุยกันจ๊อไม่หยุดปาก...เอ๊ะ...ชักไม่สะใจวัยสะรุ่นแล้วละ ((จำไม่ได้แล้วว่าใครเป็นต้นคิด)).....ก็เริ่มลงมือกดกริ่ง ไล่ตามบ้านเค้ากัน คิดกันเสร็จสรรพว่า.....กว่าจะมีใครเดินออกมามาเปิดประตูพวกเราคงวิ่งเผ่นหนีไปไกลแล้วละนะ....อิอิ แต่ก็มีบางครั้งนะ ที่ยังไม่ทันหนี จ๊ะเอ๋เข้าพอดี...ก็ตีหน้าเศร้าสรดกัน......บอกว่าเห็นดอกไม้ริมรั้วสวย...อยากเอาไปจัดพานวันไหว้ครู (หาเหตุผลแก้ตัวกันไปเรื่อย ๆ แหะๆๆๆ...เอาตัวรอดก่อน) แต่ไม่กล้าเด็ดเองโดยพลการ เลยกดกริ่งเพื่อขออนุญาตก่อนนะคะ...

เคยคิดอยู่ว่า...คงมีแต่พวกเราละมั้ง???...ที่เล่นบ้า ๆ อย่างงี้ แต่ไม่ยังกะใช่.......จุดใต้ตำตอ...เรียนจบจนไปทำงาน มีเพื่อนรุ่นพี่ที่บ้านเค้าอยู่แถวนั้น...เค้าเอามาบ่นให้ฟัง เราก็เลยถามว่า "เป็นบ่อยหรือคะ?" พี่เค้าบอกว่า...."เป็นแทบทุกปีที่โรงเรียนเปิดเทอมใหม่ ๆ เลยละ อ๊ายพวกเด็กมือไม่อยู่สุข ชอบมากดกริ่ง

"

ไม่กล้าบอกพี่เค้าหรอกว่า....หนูก็เคยทำเหมือนาน...ขอโทษด้วยนะค๊า

ความลับที่ 4.....เก็บ(ซ่อน) เก่ง

เอ...ความจำทำไมมันเริ่มสั้นขึ้นหนอ แนะๆๆๆๆ...เพื่อน ๆ อย่างเพิ่งคิดไกลไปว่าเราแก่น้า....((แค่สาวน้อยลดน้อยลงไปบ้างหน่อยเท่านั้นเอง

))

เรื่องมีอยู่ว่า......ลูกชายที่ร๊าก เป็นเด็กที่ไม่ค่อยชอบเก็บของให้เป็นระเบียบ ยิ่งของเล่นด้วยแล้วนะ เล่นเสร็จก็กองทิ้งไว้เกลื่อนบ้าน ให้แม่ตามเก็บให้ ทั้งเบื่อ+เหนื่อย กลายสภาพเป็นนางยักษ์ ส่งเสียงว๊ากให้เก็บอยู่เป็นประจำ บ่อยครั้งเข้าชักไม่ไหวแล้วละซิ (ฟิวส์ขาด) คว้าถุงขยะได้ ก็จัดการกวาดลงใส่ถุง จับทิ้งใส่ถังขยะ (ในบ้าน...เพื่อรอวันทิ้งจริงอีกครั้ง) ให้เค้าเห็นกันชัด ๆ เลย ((เจ้าตัวดีก็ร้องโหยหวน เสียงลั่นเชียวละค่ะ)) พอเค้าเผลอเราก็แอบไปเก็บ เอามาซ่อนไว้ก่อน แหม...จะให้ทิ้งจริง ๆ ก็เสียดายเหมือนกันนิ

((งกเหมือนกันค่ะ...)) ทำตัวดีเมื่อไหร่ ก็จะคืนให้เค้าไป จนเค้าเริ่มรู้แล้วเหมือนกันว่า....ไม่ได้ทิ้งจริง

แต่มีอยู่อย่างหนึ่ง (เกสม์บอย DS+ซอฟท์) ทุกวันนี้...เอาไปเก็บซ่อนที่ไหน ตัวเองก็จำไม่ได้เสียแล้วละ พยายามคิดและหาอยู่เหมือนกันนะ แต่ยังไม่เจอเลยค้า เจ้าตัวเล็ก...ก็เริ่มบ่นตะแง๊ว ๆ ขออันใหม่ซะแล้วซิ

ทำไงดีละ???

ความลับที่ 5.... ฉลาดแกมโกง 　

สร้อยคอ (ทอง) ของคุณสามี ที่เค้าใส่มานานเป็น 10 ปีแล้วมั้ง เกิดชำรุดขึ้นมา พอดีเป็นช่วงที่เราจะกลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยพอดี เค้าเลยฝากให้เราเอาไปเปลี่ยนเส้นใหม่ให้เค้าด้วย (เจ้าตัวไม่ได้ไปด้วยหรอกค่ะ) ความขี้เกียจจะไปร้านทองเอง เราก็ฝากพี่สาวให้เค้าช่วยเอาไปเปลี่ยนให้ ((คู่สะใภ้ของพี่สาวเค้ามีร้านทองค่ะ))

โห...สร้อยหนัก 4 บาท เอาไปให้ตีราคาเปลี่ยน น้ำหนักหายไปตั้งเยอะ...ดูเหมือนจะเหลือแค่ 3 บาทกว่า ๆ เท่านั้นเอง พี่เราเค้าก็ถามว่าจะเอาอย่างไร ถ้าจะเอาเส้นขนาดเดิมที่หนัก 4 บาท ต้องเพิ่มเงินอีกหลายพันบาทเหมือนกันนะ แต่ถ้าเอาเส้นเล็กหน่อย (น้ำหนัก 3 บาท) ก็จะเหลือเงินคืนมาประมาณ 2-3 พันบาท (ความฉลาดแกมโกง+งกนิด ๆ ของตัวเอง...อิอิ เรื่องอะไรฉานจะต้องจ่ายเงินเพิ่มละ) ตัดสินใจฉับพลัน...บอกพี่สาวว่า...ให้ทางร้านช่วยหาเส้นขนาด 3 บาท แต่เอาแบบที่ดูเส้นใหญ่หน่อย (ดูแล้วใกล้เคียงเส้นเดิม) ก็แล้วกัน แหะๆๆๆๆ.... เหลือตังค์ไว้ซื้อของ+กินอีกด้วยซิ

จุ๊ ๆๆๆ...เพื่อน ๆ อย่ามาบอกคนที่บ้านนะคะ

ทุกวันนี้...เจ้าตัวเค้ายังไม่รู้หรอกว่า..สร้อยคอเส้นที่เค้าใส่อยู่นั้น...น้ำหนักจริง ๆ เท่าไหร่???

ขอขอบคุณ...ท่านเจ้าของภาพทั้งหมด....ที่ได้หยิบยืมนำมาประกอบเพื่อเพิ่มสีสรรของความลับทุกข้อที่นำมาแฉ....ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

ขอจบความลับ ( 5 ข้อ) ของเราไว้แค่นี้ก่อนละ....พอเริ่มคิดและเขียน ความจริงมันมีมากกว่านี้ แต่เอาพอหอมปากหอมคอไม่อยากประจานตัวเองมากไปกว่านี้แล้ว...ชักอายแล้วซิ..... อิอิ

ปัญหาครือว่า.....ถ้าใครโดนเราแปะโป้ง ก็อย่าโกรธกานนะ

มั่นใจว่าหลายคนคงเจอ Tag กันไปแล้ว แต่คงต้องขอรบกวนรับการ "Tag" .....จากเราอีกสักครั้ง แล้วจะตามไปส่งเทียบเชิญ เคาะประตูถึงหน้าบ้านของแต่ละท่านผู้โชคดีทุกท่าน ตามลำดับต่อไปนะคะ

1. เพื่อนบ้านเรือนเคียง คุณปู... LonelyLily

2. น้องสาวคนสวย.....น้องปาย....วศะมนต์

3. คุณหมูหยองทอด

4. คุณลยา.... white fox

5. คุณ oreocream

ขอพระอภัย....ท่านผู้โชคดีข้างต้นด้วยนะคะ

เสร็จเสียที จะได้มีเวลาไปหาอะไรอร่อย ๆ มาฝากกันอีกจ้า

โพสและแก้ไขข้อความเสร็จเมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2550 14:19:22 น.

***ขอปิดการให้ Comment ในกระทู้นี้...

ถ้าเพื่อน ๆ ท่านใดมีความประสงค์ อยากเพิ่มเติม , ติ ชม หรือมีคำถามใด ๆ กรุณาแวะไปฝากข้อความไว้ได้ที่นี่ค่ะ

Guest Book

ขอบคุณที่แวะมาอ่าน , เยี่ยมเยียน และขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะคะ

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 25 สิงหาคม 2552 6:08:42 น.

16 comments

Counter : 1422 Pageviews.

ว่าจะเข้ามาบอกว่าอัพบล็อกและทำตาม
หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายแล้ว

แต่คุณเต่าญี่ปุ่นก็เข้าไปอ่านเรียบร้อยแล้วเช่นกัน

เอ่อ เงินจากค่าสร้อยสนใจจะเลี้ยงข้าวน้องนัทมั้ยคะ

(เอ๊
หรือสงสัยว่าจะหมดซะแว้ว

)

แซวเล่นนะคะ

โดย: white fox (ลยา

) วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:14:07:58 น.

ขอบคุณ...ที่แวะมาส่งข่าวค่ะ

สำหรับ...เงินค่าสร้อยนั้น...แหะๆๆๆๆ หมดไปตั้งแต่วันแรกที่ได้รับมาแล้วละค๊า

ถ้าได้กลับไปเมืองไทย ก็ยินดีที่จะไปเลี้ยงข้าวให้นะคะ

โดย: เต่าญี่ปุ่น

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:6:41:07 น.

โอ้...รอมาน๊าน นานเลยนะคะเนี่ย แต่ได้อ่านครบละ แหมวีรกรรมตอนเด็กเนี่ย เร้าใจดีจริง แล้วมะไหร่จะอัพของอร่อยๆ จากญี่ปุ่นมั่งละคะ พี ละช๊อบชอบ อาหารญี่ปุ่นเนี่ย เดี๋ยวมาดูใหม่นะคะ คิดถึงค่ะ

โดย: kokophiz

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:9:58:18 น.

สวัสดีค่า เพิ่งเข้ามาครั้งแรก
ยินดีที่ได้รุจักนะงับ
ขอแอดพี่นะค้า...

โดย: คุโรซากิ

วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:33:13 น.

แวะมาทักทายค่ะ
ขอบคุณที่ไป comment ที่บล๊อกนะคะ

และมาชวนไป comment TAG ชิงตุ๊กตาหมีกับกระเป๋าควิลท์ ค่ะ

โดย: ป้าแอน (Teak Water

) วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:08:42 น.

555555555 ชอบข้อที่เปลี่ยนทองจังเลยค่ะ อันนี้เค้าเรียกว่าใช้ สโลแกนเดียวกะเจ๊หลี เลยค่ะ คือ ขอผัวก็เหมือนของเมีย ของเมียก็เหมือนของเมีย ใช่ไม๊คะ (ใช้ภาษาชาวบ้านเหลือเกิ๊น)

โดย: กิน ๆ เที่ยว ๆ

วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:11:54 น.

โดย: Omiya

วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:09:27 น.

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังนะคะ ขอให้ทุกวันเป็นวันแห่งความรักนะคะ
ฮามากเลยเรื่องเหาอ่ะ
ตอนเด็กๆๆก็เป็นคะ แบบว่า พ่อติดเลยอ่ะเพราะแกชอบมาบีบตัวเหาเรา แกเลยติดไปด้วยฮ่าๆๆๆๆ

ที่ฮาที่สุดก็เอาดีเอสลูกไปซ่อนอ่ะ ฮิๆๆๆๆๆ เป็นไงล๊าๆๆๆๆลูกอยากได้ใหม่เลย ฮ่าๆๆ อวยพรให้นึกออกไวๆๆนะคะว่าเอาไปซ่อนที่ไหนจะได้ไม่ต้องซื้อใหม่ฮ่าๆๆ ขำมากเลยค่ะอันนี้อ่ะ

โดย: แม่บ้านณ.โตเกียว

วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:7:01:23 น.

ขอบคุณนะคะที่ไปแสดงความยินดีกับนัท
แล้วจะรออ่านบล็อกอีกนะจ๊ะ

โดย: white fox (ลยา

) วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:13:08:55 น.

หุหุ มาเม้นต่อนัทเยย

ขอบคุณมากๆที่แวะเข้าไปแสดงความยินดีนะคะ

ตอนนี้ก็รอเทรนอยู่ หาที่เรียนภาษา
ท่าทางจะเหนื่อยมากกก

โดย: LittleRabbit-CU

วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:19:11 น.

อ่า ... นู๋โดน tag

ตอนแรกก็งงนะคะว่า tag คืออะไร เห็นฮิตกันจัง ตอนนี้รู้ซึ่งแล้วค่ะ

เรื่องชื่อเล่นน่ารักดีนะคะ

โดย: หมูหยองทอด

วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:03:53 น.

คุณพี....ต้องขอโทษด้วย...ที่ดองเอาไว้จนขึ้นเกลือ...อิอิ

การที่จะเอาความลับมาประจาน ยากกว่า..ลงมือทำอาหารเขียนสูตรมาโพสเสียอีกค้า

คุณคุโรซากิ...ด้วยความยินดีค่ะ แล้วจะแวะไปเที่ยวบล๊อคของน้องบ้างจ้า

ป้าแอน...ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ อย่างงี้...รอช้าไม่ได้แย้ว..ต้องรีบไปล่ารางวัลซะหน่อย

เจ๊หลี....อย่าส่งเสียงดังจ้า...ขืนเจ้าตัวรู้เข้า เดี๋ยวโดนทวง...อิอิ

คุณ Omiya....คนบ้านไม่ใกล้ไม่ไกล คงมีโอกาสเดินสะดุดกันบ้างหรอก

คุณ แม่บ้านณ.โตเกียว....ตอนนี้...ก็พยายามประวิงประเวลาไว้อยู่ เผื่อเจ้าตัวดีเค้าจะเลิกเล่น จะได้ไม่ต้องเสียตังค์

คุณนัท... white fox....ว่าง ๆ ก็แวะมาเยี่ยมเยียนกันบ่อย ๆ นะค๊า

คุณ LittleRabbit-CU....จะคอยตามอ่านเรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้เจอตอนเทรนนะคะ

น้องหมู....รบกวนเวลาอ่านหนังสือหรือเปล่าจ้า....ขอโทษจริง ๆ

เสร็จเมื่อไหร่ส่งข่าวด้วย จะตามไปอ่านจ้า

โดย: เต่าญี่ปุ่น

วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:15:12:32 น.

ขอบคุณพี่เต่าญี่ปุ่นค่ะที่เข้าไปเยี่ยมบล็อก

ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้นะคะ

เอาไว้จะเข้ามาดูสูตรอาหารบ่อยๆ ค่ะ

โดย: Pattylala

วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:33:08 น.

แวะมาเยี่ยมตอนดึกๆของอังกิดคะ ฮ่าๆๆๆ ชอบเรื่องอันสุดท้ายอะคะฮาดี แม้เข้าใจนะคะดีละเดี๋ยวเอาไปทำบ้างดีก่า กร๊าาาาาาาา วันนี้หยุดอ่านหนังสือหนึ่งวัน พักสมองเลยแวบมาเยี่ยมคะ ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจที่ให้ คิดถึงเสมอๆนะคะ

โดย: bagarbu

วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:6:49:06 น.

ชะอุ๋ย... ยังไม่ได้อัพบล็อกเหรอจ๊ะ
รักษาสุขภาพด้วยจ้ะ

โดย: white fox (ลยา

) วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:50:21 น.

ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนจ้า...ที่แวะมาเยี่ยมอ่าน

จุ๊ๆๆๆ...ห้ามเอาความลับของเราไปเปิดเผยน้า...อิอิ

โดย: เต่าญี่ปุ่น

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:5:54:40 น.