Bloggang.com : เจ้าทานตะวัน : ความคิดถึงไม่เคยรอเวลาว่าง

ความคิดถึงไม่เคยรอเวลาว่าง

เมื่อคืนมีนนอนก่อนสองทุ่มครึ่ง
ที่บอกแบบนี้เพราะงงตัวเองเหมือนกัน
เหมือนเป็นปรากฏการณ์แปลกๆของตัวเอง
เพราะทุกทีจะนอน ประมาณเกือบสามทุ่มกว่าๆ
เต็มที่ก็สี่ทุ่มกว่า

ก่อนหน้านั้นคุยโทรศัพท์กับพี่ชาย
ยังร่าเริงๆอยู่ แล้วก็ง่วงกระทันหันแบบ
ง่วงหนักหนัก แล้วบอกท่านว่า
พี่..มีนง่วงอ่ะ อีกคนที่ถือโทรศัพท์
อยู่ไกล ขำมีนว่า เฮ้ย นี่มันยังหัวค่ำอยู่เลย
ตอบว่า นั่นน่ะดิ ทำไมมหาง่วงเลยอ่ะเนี่ย

ท่านวางโทรศัพท์แบบขำขำน้อง เพราะเวลามีนง่วง
มีนจะงัวเงียคุย เหมือนเคยบอกว่า ง่วงแล้วจะงง
แล้วจะไม่คุย ไอ้ที่ใครเคยเห็นว่าฉลาด
ในบัดดลก็จะดูโง่ เพราะไม่รับมุข และอืออย่างเดียว

แล้วมีนนอนจริงๆ ด้วย นอนแบบตื่นเช้ามา
งง ตัวเอง อาจจะเพราะคืนก่อนโน้น มีนนอนดึก
ดึกในแบบบอกพี่ว่า มัวแต่สนุกกับเรื่องราว
ที่เล่าต่อไปให้เพื่อนอีกคน..และหาเรื่องเล่นกัน
พอวันนี้ แววสนุกก็จางๆ เปลี่ยนเป็นแวว เบื่อแระ
ไม่อยากเล่น แถมง่วงอีก เลยนอนแต่วัน

เคยเขียนอีเมล์บอกคนอีกด้านว่ามีนยังจำได้ว่า
เมื่อก่อนมีนเคยคุยกับพี่ข้ามคืนด้วยน่ะ
ยังเขียนเปรยๆ ว่า พี่ เมื่อก่อนเราหาไร
มาคุยกันอ่ะ ๕๕ เพราะคนเราจะคุยอะไร
ข้ามคืนกันได้บ่อยๆ และทำไมไม่ง่วงแบบ
ตอนนี้ และแปลกว่าการใช้ชีวิตของมีน
ในปีก่อน กับปีนี้ ในเรื่องช่วงของการพักผ่อน
ต่างกันแบบลิบมาก เพราะเมื่อก่อน ยังคง
อัพไดอารี่ช่วงเที่ยงคืนสม่ำเสมอตลอดมา

รอยต่อของความเปลี่ยนแปลงเป็นช่วงเดือนนี้ของปีที่แล้ว
รู้สึกเหมือนว่าตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ มีนนอนหัวค่ำ
เพื่อตื่นเช้าไปทำงาน..แตกต่างสิ้นเชิงทั้งเรื่องงาน
และเรื่องพักผ่อน สุดท้ายปรับเปลี่ยนตัวเองได้
ในที่สุดอีกต่างหาก..ต้องวงเล็บ ไชโยไหมเนี่ย

มีนมีคำตอบสำหรับคนนอนไม่หลับช่วงหัวค่ำว่า
เพราะเราเปลี่ยนชีวิตตัวเองด้วยการนอนเวลาอื่นจนชิน
จนคิดว่าเราผิดปกติ ที่ช่วงเวลานั้นมานั่งทำตาแป๋ว
และคิดว่า หากเราจะเขียนเรื่องเล่าให้ใครคนพิเศษฟัง
ต้องอาศัยช่วงเวลาเหล่านั้น..คือทั้งเงียบ ทั้งเหงา
ทั้งเหมือนไม่ง่วงเขียน จึงจะออกมาดี

จริงๆ มันไม่ใช่หรอก ยัดเยียดความเคยชินแปลกๆ
ให้ร่างกาย จนมันไม่แปลกไปต่างหาก ร่างกายก็รับ
คำสั่งแบบนั้น ก็เล่นนอนเวลาอื่นแล้วหัวค่ำจะง่วงได้ไง

สังเกตเหอะมีคำตอบทุกคนว่า..เพราะไปนอนในเวลา
ที่ไม่ควรนอน..ลองไม่ยอมนอนในเวลาที่ไม่ใช่หัวค่ำ
สักวันสองวันสิ ไม่ถึงเวลาที่ตั้งไว้ไม่นอน พอง่วงก็หา
อะไรทำ...ปรับสักวันสองวันก็นอนตอนหัวค่ำได้แล้ว
ง่วงเวลาอื่น ลองฝืนไม่นอนดูสิค่ะ ไม่ถึงเวลาที่ตั้งใจ
ไม่นอน..มีนว่าไม่นานหรอกเห็นนาฬิกาสามทุ่ม
จะวูบไปแบบไม่ตั้งใจ ๕๕๕

และจะเขียนอะไรหาใครสักคน
เมื่อไหร่ก็เขียนได้ ไม่ต้องรอบรรยากาศ ขอแค่ให้ได้มีเวลา
ที่นอกเหนือไปจากไม่ได้คิดเรื่องงานเหอะ ^^
บางทีคิดเรื่องงานอยู่ เรื่องของคนอีกด้านมาทำให้งง
ไปได้เฉยๆ ๕๕๕๕

เพราะความคิดถึง ไม่เคยรอเวลาว่างๆ หรือรอว่า
ต้องนั่งอยู่ตรงไหน ช่วงไหน ไม่เว้นแค่ช่วงดึกๆนั่นหรอก
เวลาไหนก็คิดถึงและเขียนได้ตลอดมา :)แค่นึกถึงกัน
ดูมีนดิ..วันนี้เหมือนไม่มีไรจะเขียน ยังเล่ายาวมาได้
แบบไม่เกรงใจใครเลย..

และเช่นกันว่า ทุกครั้งที่ได้อ่านตัวหนังสือ
แค่ไม่กี่บรรทัดของคนอีกด้าน ที่บอกมีนว่า
เพราะได้อ่านจากตรงนี้ไปก่อน..คล้ายๆกับอ่านแล้ว
เลยมีสมนาคุณ ทำให้อ่านได้เกือบทุกวันไปด้วย
แบบไม่มีอิดออด

กับมีนแล้ว...แค่ได้อ่านเรื่องเล่าตอนเช้าๆ แบบนั้น
มีนก็ยิ้มออกมาได้..แบบไม่ทราบจะขอบคุณอะไรดี
ที่ทำให้มีนได้พบใครคนนั้น..
ได้นั่งอ่านและรับความรู้สึกดีดี
ที่อีกคนส่งผ่านมาด้วยความหวังดีถึงมีนทุกวัน

วันนี้วันศุกร์แล้ว เป็นวันสุดท้ายของการทำงานสัปดาห์นี้
สำหรับมีน...แต่สำหรับคนอีกด้าน..ก็คงยังเป็นวัน
เรียกขานและทำงานต่อไปเรื่อยๆ แบบมีนเคยชิน
รักษาสุขภาพน่ะคะ ขอให้สดใส และสนุกสนานกับงาน
ที่พี่รับผิดชอบ....มีนเป็นกำลังใจให้เสมอ ^^

เกเร อารมณ์ดี
4 พ.ย. 2548 เวลา 05:25 น.

Create Date : 12 ธันวาคม 2548

Last Update : 12 ธันวาคม 2548 23:42:59 น.

0 comments

Counter : 245 Pageviews.