มีนเขียนเวบเพจหาพี่น่ะคะ ถ้าแวะมาอ่านบล็อก
แล้วเราไม่ได้พบกัน ในช่วงที่คิดว่าจะพบ
ก็แวะอ่านเวบเพจที่มีนเขียนหา

ถ้าถามว่าทำไมมีนเขียนอาจจะเพราะ
ถึงช่วงที่เราพบกัน ..จะเขียนว่า
อีกแล้วดีไหม..มีนจำได้ว่าช่วงนี้
เพียงแต่มีนเลือกวันที่ ๕ เป็นวันที่จำได้เพราะ
มีนจำได้ว่าวันนั้นมีนรู้สึกว่าพี่เป็นพี่คนดีจริงๆ
คุยกับมีนตั้งแต่เช้าถึงเย็น มีพักทานข้าวเป็นระยะๆ
และถามมีนเมื่อค่ำมืดว่า เราคุยกันพอไหมสำหรับวันนี้
มีนถามพี่ว่าถ้าตอบว่าไม่พอ พี่บอกมีนว่า
เวลามีนนอนหลับมีนจะปวดตาเพราะจ้องจอคอมมากไป
แต่พี่ก็อยู่คุยกับมีนต่อ

วันนั้นมีนจำแม่นว่า เริ่มต้นวันด้วยภาษาแบบเดิม
และพี่ถามมีนอีกครั้งว่ามีนอายุเท่าไหร่ บ่นหลายครั้ง
ว่ามีนมีภาษาซนๆ และแสบ มีนไม่ได้ไม่ยอมรับหรอก
ว่ามีนกวนและป่วน เพราะมีนก็ทำแบบนี้จนใครใคร
เลิกคุยไปหลายคน จนเพื่อนๆ ที่เล่นด้วยกันระอาใจ
อยากให้มีนมีคนคุยด้วยนานนาน แล้วเป็นไง
ในวันที่มีนคุยกับพี่จนเลิกคุยกับเพื่อน พวกนั้นก็เดือดร้อน
ยิ่งกว่าตอนมันคุยกันเป็นคู่เป็นคู่แล้วมีนสั่งให้ลากมีน
เข้าไปคุย ให้วงแตกไปทุกหน แต่เป็นการเดือดร้อน
ในแบบขำขำ ว่าไม่นาน พี่ก็คงหายไป

พี่ไม่ได้หายไปจากมีน สองปีนี้เรายังคุยกันในภาษาสนุก
เพียงแต่ไม่ได้เป็นภาษาโวยวายแบบแรกแรกที่เจอ
เรายังมีเรื่องราวฮาๆ และเสียงหัวเราะเรื่อยๆ เมื่อพบกัน
บางหนพี่มาในช่วงเวลาที่มีนแย่
พอพี่ทราบว่ามีนมีเรื่องอะไรมักมีความเห็น
ที่ทำให้มีนรู้สึกดี พยายามส่งลิงค์โน้นนี้มา
ให้มีนเลิกคิดเรื่องเหล่านั้น พี่หันเหความสนใจมีน
ไปหาเรื่องอื่นๆ ให้พ้นจากเรื่องเครียดๆที่เกิดขึ้นของมีน
พี่ทำสำเร็จเสมอเลย ได้ผลกับมีนเสมอ


มีนจำได้ว่าใหม่ๆ มีนติดพี่ในแบบพี่บอกมีนว่า
เด็กเห่อของใหม่ คงเห่อพี่แบบนี้ได้ไม่นาน
พี่รู้ไรม่ะ สองปีแระ มีนยังไม่เลิกเห่อพี่เลย
ถ้าเห่อ ของพี่ไม่ใช่อาการแพ้ผงซักฟอก
แต่เป็นการเห่อ แบบยังอยากคุยกับพี่เหมือนเดิม
มีนก็ไม่เคยเลิกเห่อพี่ มีแต่พี่จะเลิกเห่อมีน


แม้เวลาของเราไม่คล้ายเดิมและอาจจะไม่มีทาง
คล้ายเดิมไปด้วย เพราะดูแล้วห่างไกลความจริง
การนั่งคุยกันข้ามวันข้ามคืน ยิ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อีก
และมีนก็ไม่ได้อยากให้เกิดขึ้น พี่มีงานที่มากกว่า
มีนจะคิด ทำงานมากกว่ามีนจะนึก
แต่ทุกครั้งที่พบเห็นหรือทราบ มีนรู้ว่าพี่เหนื่อย
เพราะบางงานไม่ใช่เวลาทำงานของทั่วไป
และถึงแม้จะเป็นงานที่อยู่ท่ามกลางเรื่องราวสนุกสนาน
หรือเป็นงานที่พี่ถนัด ชอบทำและสนุกที่จะทำ...
แต่มีนเชื่อว่าเมื่อมันบ่อยไป ความสนุกที่เคยทำ
และชอบที่จะทำ ก็อาจทำให้พี่รู้สึกเหนื่อยได้เหมือนกัน

พี่ไม่ค่อยบ่นกับมีนว่าเหนื่อย
แต่บางครั้งที่พูดและมีคำว่าใจต่อมาด้วย
พี่เหนื่อยใจ มีนไม่กล้าถามว่ามีนจะช่วยแบบไหนดี
หรือบางทีมีนกลัวคุยไปคุยมาพี่จะเหนื่อยหนักกว่าเดิม
มีนเงียบแบบนั้นในบางครั้ง จนพี่คงทราบจึงบอกต่อว่า
พี่ถึงหาทางมาคุยกับเราไง เท่านี้มีนก็ยิ้ม
ไม่ใช่ยิ้มเพราะพี่มาคุยกับมีนแค่นั้น
เพียงแต่ยิ้มดีใจที่อย่างน้อยน้องคนไกลแบบมีน
ก็ยังทำให้พี่ยิ้มได้ ถึงแม้เราอยู่ไกลกันและบางหน
มีนรู้สึกตนว่ามีนไม่เคยทำอะไรให้พี่ได้เลย
แต่พี่มักจะบอกว่ามีนทำได้ แค่อัพไดอารี่
เขียนอีเมล์หาพี่ และได้คุยกัน ทักพี่เวลาเห็นพี่
แต่บางทีมีนเคยงอแง เขียนไม่ได้ เขียนไม่ออก
เขียนไม่ถูก มีนต้องเจอพี่ก่อนสิ บางหนเหมือนข้อ
ต่อรองแต่พี่รู้ไหม มีนไม่ได้ต่อรอง
มีนไม่ได้เป็นคนเขียนอะไรได้แบบมืออาชีพ
ที่แค่ตั้งใจจะเขียนก็เขียนออกมา

ที่ผ่านมา สิ่งที่ทำให้มีนเขียนได้เยอะแยะ
และมากขนาดนี้ ก็มีแต่พี่คนเดียว
ให้มีนไปเขียนอะไรยากยากกว่านี้ที่คนอื่น
บอกเขียนไม่ได้มีนทำให้ได้ทั้งหมดเพราะพวกนั้น
แค่ใช้สมอง กับต้นทุนการเรียนรู้ที่มีนมี
แต่สิ่งที่มีนเขียนหาพี่ มีนใช้หัวใจเขียนถึงเสมอ
เวลาใจมันไม่ยอมเขียนด้วย มือมีนจะพิมพ์ได้อย่างไร

พี่รู้ไหม ทำไง มีนจะเขียนได้บ่อยๆ
และเยอะแบบวันนี้ ๆ มีนเขียนทั้งที่ยังไม่ได้เจอพี่
ด้วยซ้ำไป..มีนไม่ได้คุยกับพี่ ตั้งสามวันแล้ว...
อยู่ดีดีมีนก็อยากเขียนถึงพี่ช่วงเย็น
อย่างที่บอก เขียนเวบเพจหา และมาเขียนบล็อกนี้
อาจจะเพราะมีนอ่านเรื่องเก่า อาจจะเพราะมีนนึกถึง
ความพยายามในการมาทิ้งข้อความในไดอารี่ของพี่
ทุกวัน แม้จะดูว่าวันนี้ยุ่งมากกว่าปกติ
เท่านี้พี่ก็ทำให้มีนยิ้มได้ พี่ยังมีตัวหนังสือ
ทิ้งไว้ให้มีนรู้สึกดีใจ แม้ไม่ใช่สัญญา
หรืออาจไม่ได้พบกัน แต่มีนก็ยิ้มได้ที่พี่บอกว่า
จะพยายามหาเวลามาคุยด้วยให้ได้

เขียนมาถึงบรรทัดนี้พี่รู้อะไรไหม .
..........มีนเห็นพี่มาแล้ว..........
แล้วเดี๋ยวมีนกลับมาหาแปะกับเพลงประกอบน่ะคะ :)

20.20 น

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2548
Last Update : 3 ธันวาคม 2548 18:57:56 น.		1 comments
Counter : 523 Pageviews.
Share Tweet