|
|
สุดท้ายของการกระทำของไอ้กร๊วกตนหนึ่ง
ร้านเหล้าฝูงคนโซระรวยไหล
โซความรัก อัดความชังก้นกากใจ
จิบคำหนึ่งเพื่อลื่นไหลคำระบาย
ตะวันรอนแสงคราพลบ เงาเลือนหลง
เงาเลือนหายวับวายลงต่อกาลผ่าน
ต่อกาลเยาว์ น้ำค้างชื่น
ห้วงหนใจเคยฉ่ำยะเยือกหนาว
ป่าเคยไหว ใบเคยร่ม รักเคยห้อม
ห่มให้อุ่น แม้หนาวเรื้อจะยาวนาน
ชายโซรัก น้ำเมาเอิบซ่านสมอง
เงอะงะเปิดประตูสู่ถนนค่ำ
เขาจะไปที่ไหนดี
เขาแสวงหาสวรรค์วิมานกระไรหนามากี่ปี
บัดนี้เขาหยุดแสวงหา เบื่อหน่ายต่อวันคืน
เขาแสวงหาผู้คนที่ไม่ถูกเงินครอบงำ
บัดนี้เขาถูกมันครอบงำเอง
บัดนี้เขาคือไอ้บ้าที่ไม่รู้ตัวตน
สายลมไม่กระซิบความรักผ่านมา
เขาจำเป็นต้องอ๊วก...เพราะความเมา
เขาสามารถอ๊วก...ใส่หน้าคนแทบทุกคน ยกเว้น
ยกเว้น กวีที่แท้หรือผู้มีหัวใจของกวี ผู้เห็นความงาม
เขาเห็นทั้งความงามและความน่าขยะแขยง ดังนั้น
เขาเป็นเพียงผู้พร่ำบ่น เขาอ๊วกขย้อนสุดท้าย
กอบกวาดอ๊วก...ครึ่งของกองนั้น
ละเลงในหน้าตน
-ธารเมฆ-
นสพ.กรุงเทพธุรกิจจุดประกายวรรณกรรม วันที่ 10 พฤศจิกายน
| Create Date : 14 พฤศจิกายน 2550 |
| Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2554 11:34:07 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 305 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สงขลา Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
