Bloggang.com : SimTam138 : โดดเดี่ยวใช่ว่าจะเดียวดาย

โดดเดี่ยวใช่ว่าจะเดียวดาย

คุณเคยไปไหนคนเดียว ไปขออาศัยอยู่กับคนที่ไม่เคยรู้จัก ไปรบกวนขอเขากินข้าว ขอที่ซุกหัวนอน และขอร้องให้พวกเขาช่วยงานของคุณหรือไม่

อาจจะมีใครหลายคนเคยทำเช่นนี้ และคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับเรา และคนที่รู้จักเรา คงคิดว่ามันคงไม่ใช่ทางเลือกที่เราจะทำ

"ทำไมต้องเลือกที่ๆ ลำบาก" "ทำไมต้องทำให้คนอื่นเป็นห่วง" "คิดว่าสนุกนักเหรอ ทำไมไม่เลือกทำที่ใกล้ๆ" และอีกหลายๆ คำถาม จากปากของคนที่รู้จัก รัก และเป็นห่วง

แต่มันเป็นทางเดินที่เราเลือกแล้ว และเราก็คิดว่า มันจะสอนให้เราเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ทำให้เรากล้าเผชิญโลกกว้างมากขึ้น

สาเหตุก็คือ เราต้องทำวิทยานิพนธ์ในพื้นที่ที่เรียกได้ว่า ไกลปืนเที่ยง ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีที่ทำการไปรษณีย์ ไม่มีระบบขนส่งมวลชน ได้สัมผัสชนบทอย่างแท้จริง มันอาจจะเป็นความฝันที่สวยงาม ใช้ชีวิตที่แวดล้อมด้วยธรรมชาติ

แต่ในความเป็นจริง เมื่อมาคิดดูว่า เราต้องไปฝากเนื้อฝากตัวกับชาวบ้านที่ไม่ใช่ญาติพี่น้อง ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จู่ๆ ก็ไปบอกเขาว่า พี่คะ หนูเป็นนักศึกษา จะขอมาอาศัยเพื่อเก็บข้อมูลทำงานวิจัย.... ชาวบ้านเค้าจะรู้สึกอย่างไร จะมีใครยินดีต้อนรับเราหรือไม่ เมื่อนึกถึง เด็กเมือง ที่ต้องไปใช้ชีวิตที่แตกต่างจากวิถีโดยสิ้นเชิง ฮือๆๆ กลัวเหมือนกันนะเนี่ย

และแล้ว ในโลกแห่งความเป็นจริงก็ไม่น่าหวาดกลัวอย่างที่เราคิด การไปขออาศัยอยู่กับชาวบ้านในชุมชนได้รับความช่วยเหลือจากพี่ชายคนหนึ่ง (พี่บ่าว) คอยเป็นสื่อกลางหาบ้านชาวบ้านที่ปลอดภัยให้เราอยู่ เจ้าของบ้านเป็นอสม. (น้าจวบ+น้าแฉ่ง) มีอาชีพหลักคือทำสวนยาง น้าแฉ่งมีอาชีพเสริมคือหาน้ำผึ้งป่า เป็นครอบครัวเล็กๆ ที่ในละแวกบ้านล้วนแต่เป็นญาติพี่น้องกัน

และเราก็ได้พบกับ สังคมที่มีแต่ความอบอุ่น "ชนบท" ดินแดนที่ใครหลายคนพยายามเดินออกมาเพื่อเข้าหาดินแดนที่เจริญในด้านวัตถุ ชุมชนแห่งนี้คือ ชุมชนหมู่ 9 ปาล์มพัฒนา กิ่งอำเภอมะนัง จ.สตูลที่เพิ่งได้ยกระดับเป็นอำเภอเมื่อไม่นานมานี้ ที่ๆซึ่งใครหลายคนอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อ ก็แค่เพียงชุมชนเล็กๆ ชุมชนหนึ่ง

แต่เป็นชุมชนที่เป็นที่ตั้งของแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เราทำวิทยานิพนธ์อยู่ คือ ถ้ำภูผาเพชร และถ้ำเจ็ดคต

วันแรกที่ไปฝากเนื้อฝากตัวกับชาวบ้าน พ่อและแม่ของเราเดินทางไปฝากฝังลูกสาวด้วยตนเอง การต้อนรับอบอุ่นมาก ยังจำอาหารมื้อแรกที่กินได้ดี แกงพะแมว จะบอกว่า มันคือ พญากระรอกผัดเผ็ด ที่จริงเราก็ไม่กล้ากินหรอก แต่ชาวบ้านเค้ากินกันแบบนี้ เราก็ต้องปรับตัว (บางครั้งมีต้มไข่มดแดง ตะกวดผัดเผ็ด น่ากลัวป่าว หึยๆๆ แต่ขอบอก อร่อยเชียว) ผักเหนาะน้ำพริก พ่อกับแม่พูดคุยกับเจ้าของบ้านฝากฝังเราด้วยความเป็นห่วง พอตกเย็น ท่านทั้งสองก็ลากลับ เราสวัสดีท่านพร้อมๆกับน้ำตาคลอ (แฮๆๆๆ ถูกทิ้ง)

ความเศร้าอยู่กับเราได้ไม่นานเพราะเราตั้งใจแล้วว่าต้องเข้มแข็ง ครอบครัวนี้มีเด็กๆ ที่น่ารัก (น้องสาว+น้องเจมส์) ในวันแรกนั้น เด็กๆต้อนรับเราดีมาก พาไปเล่นน้ำที่คลองหลังบ้าน เป็นการเริ่มต้นสานสัมพันธ์ที่ดีทีเดียว

หลวงพี่เจมส์ศักดิ์สิทธิ์มาก เหยียบน้ำได้ด้วย อิอิ

ทุกๆ วันตอนเช้าเราจะมีผู้ช่วยเป็นวัยรุ่นในพื้นที่ (น้องแวว) คอยพาเราไปยังบ้านชาวบ้านซึ่งเป็นกลุ่มตัวอย่างของเรา เป้าของเราคือสัมภาษณ์ให้ได้วันละ 10 ชุด (ทั้งหมด 200 ชุด) พอเสร็จตามเป้าในแต่ละวันก็กลับมาช่วยงานเจ้าของบ้าน ซึ่งก็เป็นงานเล็กๆน้อยๆที่เราพอจะช่วยได้ เราใช้เวลาอยู่ในชุมชนนี้นานเกือบปี แต่ก็แบบไปๆกลับๆ บางครั้งก็ 7 วัน บางครั้งก็ 10 วัน ทำทั้งงานของเรา และร่วมงานกับชุมชน เช่น งานทอดผ้าป่า เราก็ไปทำบัญชีให้กับทางวัด ทำป้ายแนะนำงาน งานวันอสม.ก็ได้แฝงตัวไปร่วมงานกับเค้าด้วย ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอสม. แต่ก็แทรกซึมเข้าไป อิอิ สนุกมากและประทับใจมากเลยล่ะ

เอ เราบ่นอะไรเนี่ย เอาเป็นว่าไปดูรูปในความทรงจำของเราดีกว่า

ท้องฟ้าที่นี่พอแหงนหน้าขึ้นไปก็จะพบสีฟ้าๆ ขาวๆ แซมเขียวๆ สดชื่น !

ที่นี่มีป่าที่เป็นที่อยู่อาศัยของชนเผ่าซาไกกลุ่มหนึ่ง มีประมาณ 30 คน ชาวบ้านเรียกว่า "ไอเฒ่า" แต่เดี๋ยวนี้ไอเฒ่าเค้าพัฒนาแล้ว ใส่รองเท้าผ้าใบ ทาซิตร้าโลชั่น อิอิ เรายังไม่ค่อยได้ทาเลย แบบว่าขี้เกียจอย่างแรง

รูปนี้ ตอนแรกเค้าใส่รองเท้าสลับข้างกันค่ะ เราเลยบอกให้เค้าถอดเปลี่ยน เค้าอายๆ เขินเราใหญ่เลย ซาไกที่เราพบเจอเนี่ยน่ารักมากๆเลย คือเค้าจะซื่อๆ บริสุทธิ์ค่ะ อย่าไปหลอกเค้าเชียวนา อิอิ

น้าเจ้าของบ้านกับเพื่อนๆ กำลังกรองน้ำผึ้งออกจากรวงอยู่ อยู่ที่นี่เราได้กินน้ำผึ้งทุกวันเลย

นี่คือ รังผึ้ง มันจะมีรังผึ้งอ่อนที่สามารถกินได้ด้วย (อย.รับรองความอย่่อย)

เด็กเมืองป่าก็หน้าตาน่ารักนะ จะบอกให้

ขอขอบคุณ น้าจวบ น้าแฉ่ง พี่บ่าว น้าเริง พ่อแก่ แม่แก่ ลุงหมี ป้าเอียด และชาวบ้านชุมชนปาล์มทุกๆคนนะคะ และขอบใจน้องเจมส์ น้องสาว ที่คอยเป็นกำลังใจ ทำให้พี่หายเหงาได้

ขอบคุณ พี่คนนี้ (ตี๋วัฒน์) ที่สละเวลาไปช่วยเราหลายครั้งเหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับคำอธิษฐานดีๆ ที่ท่านadvisorปุ๊กกี้ผู้น่ารักพยายามขอพรจากท่านพระผู้เป็นเจ้าให้ ทำให้การเก็บข้อมูลและกิจกรรมต่างๆ ราบรื่น อีกทั้งทุ่มเทเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใยเราในทุกเรื่องเปรียบเหมือนแม่คนที่ 2 ของเราเลยล่ะ

ขอบคุณ อ.เอ ที่คอยเป็นห่วงเป็นใย ถามใถ่สารทุกข์สุขๆดิบๆ รวมทั้งการให้คำแนะนำและเทคนิคที่ดีในการเก็บข้อมูลฮับ

ขอบคุณ พี่แอ็ม พี่บุษ พี่แอ้ เจี๊ยบ กิ๊ฟ แจ๊ส นก ปอ นุ เบริท์ และ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ
คณะการจัดการสิ่งแวดล้อมทุกคนเลยที่ให้กำลังใจฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆให้ผ่านพ้นไปได้

และสุดท้าย ผู้ที่อยู่เคียงข้างเราเสมอ ท่านพ่อท่านแม่ที่รัก

ขอบคุณทุกๆความช่วยเหลือ ที่ทำให้เรามีวันนี้จ้าาา

Create Date : 17 มิถุนายน 2551

Last Update : 17 มิถุนายน 2551 21:20:24 น.

7 comments

Counter : 3483 Pageviews.

สวัสดีค่ะคุณปลายฟ้า
ห่างหายไปนานเลยนะคะ
อิอิ ยังจำกันได้ไหมไม่รู้

ภูเขาข้างหลังบ้านหลังนั้นคุ้นตาจังเลยค่ะ

มิตภาพดีๆเกิดขึ้นได้เสมอทุกที่ทุกเวลาค่ะหากเราเชื่อมั่น และจริงใจ