ผ่านไป 2 ปี...ที่ห่างหายไปจากการเขียน blog วันนี้ อยากกลับมาทำสิ่งนี้อีกครั้ง เพราะมีบางอย่างที่อยากพูด...แต่พูดไม่ได้อยากบอก....แต่ไม่กล้าบอกอยากให้มีความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนเก็บไว้เตือนใจเพราะบางเหตุการณ์ดีดี ที่น่าจดจำมันอาจจะถูกลบเลือน..ด้วยเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำ แต่เรากลับจำมันได้ดีเผื่อว่าถ้าวันนึงเราย้อนกลับมาอ่านเรื่องราวใน blog อีกครั้งเรื่องที่เราร้องไห้ ฟูมฟาย จะเป็นจะตายในวันที่ผ่านมา..เราอาจจะคิดว่า...เห้อ ที่จริงมันก็แค่เรื่องนิดเดียวนี่เองมอง.. จงมองตัวเอง จากความคิดของตัวเอง..นั่นแหละจะรู้ว่าตัวเองเป็นอย่างไร
เรื่องที่เราร้องไห้ ฟูมฟาย จะเป็นจะตายในวันที่ผ่านมา..
เราอาจจะคิดว่า...เห้อ ที่จริงมันก็แค่เรื่องนิดเดียวนี่เอง
ถูกต้องที่ซู้ดดดด เห็นด้วยมากที่สุดด