Bloggang.com : Kontonnum : ดินแดนพุทธภูมิ 1 ( 2 พ.ค. 2550 )

ดินแดนพุทธภูมิ 1 ( 2 พ.ค. 2550 )

ครั้งหนึ่งในชีวิตของความเป็นชาวพุทธ
ที่ได้มีโอกาสมาสู่ดินแดนพุทธภูมิ ได้มาทำบุญ เจริญสมาธิภาวนาตามพุทธสังเวชนียสถาน 4 ตำบล
ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ นับว่าเป็นโชคลาภ เป็นบุญเป็นกุศล เป็นมงคลแก่ชีวิตอย่างมากมาย
ในการณ์นี้ ขอเผื่อแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลกับเพื่อนพ้องน้องพี่ทุกๆคนด้วยจ๊ะ

นำคณะโดย ท่านเจ้าคุณพระเมธีธรรมลังการ

แล้วเจ้านี่ก็พาเราสู่เมือง กัลกัตตา ประเทศอินเดีย เวลา 10.30 น.
(เวลาของอินเดีย ช้ากว่าไทย ประมาณ 1.30 น.)

นั่งรถอีกประมาณ 12 ชั่วโมง สู่พุทธคยา
ชมบรรยากาศสองข้างทาง
จริงๆแล้ว ถ้าเป็นเมืองไทย จะไม่ใช้เวลานานขนาดนั้น
เพียงแต่ว่าที่อินเดีย ถนนไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ประกอบกับ ขับเร็วไม่ได้ เนื่องจากคนเยอะ วัว ควาย แพะ เยอะ
แต่อุบัติเหตุไม่ค่อยจะเกิดขึ้นสักเท่าไหร่ ถึงจะมีก็ไม่รุนแรงเหมือนเมืองไทย

หลากหลายทางวัฒนธรรม
เป็นดินแดนที่ถือว่าบริสุทธิ์และน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก
คงความเป็นโบราณกับความทันสมัยเข้าไว้ด้วยกัน
เส้นทางที่เคยใช้กันเมื่อสมัย 2500 ปี ณ ปัจจุบันก็ยังคงใช้เส้นทางเดิม
เพียงเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพ และกาลเวลา
มีรถรา วิ่งบนถนน แทนการเดินท้าวเปล่า และล้อเกวียน

นิสัยใจคอ เพียงรอยยิ้ม และคำทักทาย “นมัสเต” หรือ ยกมือไหว้ กล่าว “สวัสดี”
คุณก็จะรับรอยยิ้มที่แสนจะจริงใจ
แต่เพราะความหิวโหย และยากจน ซึ่งถูกบีบคั้นมาแต่เดิม
การแบ่งชนชั้นวรรณะ ทำให้เกิดการชกชิงข้าวของกันบ้างเป็นธรรมดา
แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ทำให้เสน่ห์ของอินเดีย หมดไป

ทุกครั้งที่รู้สึกขัดแย้ง
เรียกร้องหาความสะดวกสบาย ความหรูหรา
ก็จะมีคำเตือนสติเราเสมอว่า “ที่นี่อินเดีย”
แล้วเราก็จะอยู่ในภาวะที่สงบลง
ยอมรับความสถานการณ์นั้นได้อย่างมีสติและปัญญา

วัฒนธรรมดั่งเดิมของคนอินเดียนั้น
ผู้ชายเท่านั้นที่จะออกไปทำงานนอกบ้าน
ผู้หญิงมีหน้าที่เลี้ยงลูก ทำงานบ้าน รอสามีกลับบ้าน
ในเวลากลางวัน ตามร้านค้า ตลาด และทั่วๆไป จึงเห็นแต่ผู้ชายเป็นส่วนใหญ่
นอกจากเวลาเช้า และเวลาเย็นๆเท่านั้น จะเห็นพวกเธอออกมานอกบ้านกัน
ส่าหรี พวกเธอสวยจัง…

BABAJEE HOTEL
เป็นเหมือนร้านอาหารตามข้างทาง
สำหรับผู้เดินทางผ่านไปมา
คนอินเดียนิยมแวะพัก เพื่อนั่งจิบจ๋าย (ชานม)
เป็นวัฒนธรรมของคนอังกฤษที่สั่งสมกันมา
บางที่จะมีเตียง จัดวางเรียงราย สำหรับผู้ต้องการเอนหลังพักผ่อน

ห้องน้ำในอินเดีย หายากมาก
ยากกว่าการหาพงหญ้ารกๆ เพื่อปิดบังอำพราง
ใหม่ๆทำใจลำบาก วิ่งให้ห่างจากรถไปหลายร้อยเมตร
หลายวันเข้าชักชิน หนีไม่ไกลจากล้อรถสักเท่าไหร่ หุหุ