Bloggang.com : ป๋อหลาง : จดหมายที่ไม่มีวันส่งถึง

จดหมายที่ไม่มีวันส่งถึง

21 กันยายน 2008

...

เราออกเดินทางกันตอนตีห้า

เราทั้งซอยที่เคยเป็นเพื่อนกันมา

เราขาดการติดต่อกันไปนาน และมันไม่น่าจะต้องกลับมาติดต่อกันเพราะเรื่องเศร้าอย่างนี้เลย

รถตู้มุ่งหน้าสู่ตะวันออก

อากาศในรถตู้เย็นยะเยียบ ด้วยว่าพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นพ้นขอบฟ้า

ยามราตรีก่อนรุ่งสางของกรุงเทพดูเงียบเหงาเหลือเกิน โดยเฉพาะเช้าวันอาทิตย์แบบนี้

เราแวะพักกันกลางทางที่มอเตอร์เวย์ ไม่แตกต่างจากการเดินทางสู่ตะวันออกปกติของฉัน เพียงแต่คร้งนี้ ฉันสั่งกาแฟสตาร์บั๊กโดยปราศจากรอยยิ้ม และเป็นครั้งแรกที่ฉันดื่มกาแฟร้อน เพราะฉันคิดว่ามันอาจจะช่วยลดความรู้สึกเหว่ว้าเคว้งคว้าง ทั้งในหัวใจ ในรถตู้ กระทั่งในช่องท้องของฉันเอง ฉันรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

เราถึงตราดกันตอนราวสิบโมงเช้า

ทันทีที่ฉันถึงวัดไผ่ล้อม จังหวัดตราด ฉันก็ชะเง้อหาแก้วทันที

ฉันอยากรู้เหลือเกินว่า ช่วงที่เราห่างกันไป แก้วเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงไหน

แล้วฉันก็ได้รับคำตอบ ภาพแก้วนั่งอยู่หน้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เบิ้มที่อังกฤษ รอยยิ้มแก้วไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย แก้วยังคงดูมีชีวิตชีวา

ฉันได้พบกับก้อย พี่สาวของแก้วที่อายุห่างกันแค่ปีเดียว ก้อยดูนิ่งสงบแต่อิดโรย แม้ฉันอยากจะเข้าสวมกอด ให้กำลังใจอย่างที่เพื่อนคนหนึ่งจะพึงกระทำ แต่ช่องว่างบางอย่างและเวลาที่ผ่านเลย รวมถึงความเศร้าที่ดิ่งลึกของก้อย ผลักไสความตั้งใจของฉันออกมาให้เหลือในรูปของการบีบมือก้อยเท่านั้น

เพื่อนฝูงอันมากมายและแฟนของแก้ว ได้ทำสไลด์รูปแก้วประกอบเพลงขึ้นฉายที่จอภาพในงานศพแก้ว ฉันนั่งนิ่งสนิทดูภาพเหล่านั้นเพื่อย้อนความทรงจำที่เด่นชัดอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว ให้กระจ่างมากขึ้นจนราวกับว่าแก้วไม่ได้นอนอยู่ในหีบศพตรงหน้าฉัน และกำลังกระโดดโลดเต้นด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเป็นสุข

หลังจากเผาจริงแล้ว ฉันยังไม่อาจทำใจยอมรับได้ แม้แดดและอากาศยามบ่ายสองจะร้อนแผดเผาสักเพียงใด แต่สิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้ในขณะนั้น คือยืนจ้องมองกลุ่มควันสีขาวขุ่นพวยพุ่งออกจากปล่องสู่ท้องฟ้าอย่างอ้อยอิ่ง ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของก้อยและญาติ ๆ ฉันไม่ได้หลั่งน้ำตาแบบที่ออกมาจากก้นบึ้งจิตใจอย่างวันนี้มานานเพียงใดแล้วไม่รู้

เราแวะไปเยี่ยมคุณยาย และพ่อแม่แก้ว รวมทั้งก้อยที่บ้านใกล้ ๆ วัด

ฉันไม่อาจลืมเลือนภาพตรงนั้นได้เลย คุณแม่ของแก้วได้แต่คร่ำครวญหาลูกสาวที่อายุเท่ากับฉัน "เค้าเผาแก้วไปแล้ว"

ส่วนคุณพ่อของแก้วหยิบเอาตุ๊กตารูปลิงที่เป็นกล่องดนตรีในตัว มาไขเปิดเสียงเพลงกล่อมเด็ก และวางมันเอาไว้หน้ารูปหน้าศพของแก้วที่เชิญมาไว้ในบ้าน คุณพ่อนั่งนิ่งดูรูปลูกสาวผู้วายชนม์ทั้งที่อายุยังน้อยอยู่เนิ่นนาน ส่วนฉันก็ไม่อาจหยุดยั้งน้ำตาแห่งความอาลัยเอาไว้ได้

เสียงเพลงกล่อมเด็กที่เคยฟังดูอบอุ่นละมุนหู ช่างเงียบเหงา อ้างว้าง เมื่อมันถูกเปิดออกอีกครั้งในวันที่เจ้าของของมันได้หลับลงอย่างไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

ฉันคิดถึงแก้วเหลือเกิน และรู้สึกเสียใจมากจริง ๆ ที่ไม่ได้ติดต่อกันในช่วงสุดท้ายของชีวิตแก้ว

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ฉันได้รับบทเรียนว่า อย่ารีรอที่จะทำอะไรที่เป็นสิ่งดี ๆ เวลานั้นไม่เคยหยุดเดิน และวันสุดท้ายของทุกคนก็ไม่เคยประนีประนอมให้เราเลย ต่างพากันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เพียงแต่เรามักไม่เคยใส่ใจและต้องได้รับผลแห่งความเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรที่อยากจะทำก่อนที่จะเวลาสุดท้ายได้เข้ามาประชิดตัวแล้ว
In life I know, there's a lot of grief.
But your "love" is my relief.

ข้อความจาก Fwd Mail

Create Date : 29 พฤษภาคม 2552

Last Update : 30 พฤษภาคม 2552 8:52:00 น.

1 comments

Counter : 246 Pageviews.

...........

โดย: สะเทือนใจ IP: 125.24.226.16 วันที่: 30 กรกฎาคม 2552 เวลา:23:28:45 น.