Chapter1.

สวัสดีครับ นี่คือเรื่องราวของผม มันเป็นเรื่องราวที่ผมจะจำไปจนตราบชั่วชีวิต  ว่าครั้งหนึ่งผมเคยได้มีความรักที่แท้จริงจากใครคนหนึ่ง ซึ่งคนนั้นคือ “นัท” 

ผมชื่อ “โอบ” ครับ ชีวิตปกติของผมก็เดิมๆซ้ำๆ ไม่ได้หวือหวาเหมือนเพื่อนๆในรุ่นเดียวกัน  ครอบครัวของผมเป็นข้าราชการที่มีหน้าที่รับผิดชอบมากมาย ผมเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสได้อยู่กันพร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก เหมือนครอบครัวอื่นๆ

เป็นประจำในทุกๆเช้า ที่นอกเหนือจากเสียงนาฬิกาปลุก ก็คือ เสียงเคาะประตูหน้าห้องของผม พร้อมกับเสียงของแม่ผมที่จะตะโกนบอกกับผมว่า  “โอบเงินแม่วางไว้หน้าทีวีนะลูก พ่อกับแม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดแล้ว”  พอสิ้นเสียงนั้น  โลกทั้งโลกก็เข้าสู้โหมดของความเงียบเหงาเหมือนปกติทุกวัน  ห้องที่โล่งและว่างเปล่า แสงอ่อนอุ่นๆจากดวงอาทิตย์  ค่อยๆสาดส่องผ่านผ้าม่านสีฟ้าน้ำทะเลอ่อนเข้ามาในห้องของผม ผมนอนมองมันสักครู่ก่อนจะลุกขึ้นมา แล้วเดินลงไปชั้นล่าง  และเมื่อผมเดินลงมาไม่ทันจะถึงบันไดขั้นสุดท้าย  เสียงรถที่เคลื่อนตัวออกจากโรงจอดรถหน้าบ้าน แล้วหายไปพร้อมๆกับเสียงนั้น เป็นภาพที่ผมเห็นมันจนชินตา

ผมเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะวางทีวีที่มีเงินจำนวนหนึ่งวางอยู่  ผมกวาดสายตาไปรอบบ้านที่ไร้ผู้คน ข้าวของเครื่องใช้วางเป็นปกติ ที่โต๊ะอาหาร มีฝาชีวางครอบอาหารวางทิ้งไว้อยู่อย่างนั้น วันแล้ววันเล่า อันที่จริงผมก็ชินกับสิ่งนี้นะครับ แต่อย่างว่าละครับใครจะชินกับการอยู่คนเดียวได้เสมอไปจริงไหมล่ะครับ  ผมหยิบแผ่นเกมส์สุดโปรดของผมขึ้นมาใส่เครื่อง

Ps4อยู่แบบนั้นจนครึ่งค่อนวัน มันเป็นวันหยุดที่แสนจะน่าเบื่อมากๆ สำหรับผม จริง ๆ ผมก็พอมีเพื่อนกับเขาอยู่บ้างนะครับแต่เหมือนว่าผมกับเพื่อนจะคุยกันคนละภาษา ผมเลยเก็บตัวอยู่บ้านดีกว่า ขี้เกียจออกไปขับรถตากแดดให้ตัวดำเปล่าเหมือนเพื่อนๆของผม  อ้อ ผมลืมบอกไปผมเป็นผิวขาวครับหน้าตาก็ดีระดับหนึ่ง อันที่จริงผมก็ห่วงหล่อนะสิครับ 

“โอบ วันนี้เราไปตามนัดไม่ได้นะ เราต้องไปเรียนพิเศษอ่ะขอโทษนะ ไว้วันหลังนะ”  เสียงข้อความจากโปรแกรมแชทดังขึ้นผมละสายตาจากจอทีวีแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู  มันคือข้อความจากคนที่ทำให้ผมยิ้มได้และไม่เหงากับการใช้ชีวิตคนเดียวอันแสนน่าเบื่อของผม แต่วันนี้เธอกลับส่งข้อความที่ผมไม่อยากอ่านมันเลย  ผมโยนมือถือของผมไปแล้วมุ่งมั่นกับการเอาชนะสัตว์ประหลาดในทีวีต่อไปด้วยความผิดหวัง

เวลาล่วงเลยมาจนบ่ายคล้อย ผมมองออกไปที่หน้าต่าง แสงจากด้วงอาทิตย์เริ่มจะกลายเป็นสีส้ม นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมนั่งจดจ่ออยู่หน้าทีวีเพื่อเอาชนะเจ้าสัตว์ประหลาดด่านแล้วด่านเล่า จนมีเสียงดังจากกริ่งหน้าบ้านผมเลยลุกขึ้นไปดู

“หวัดดี”  ผู้ชายผิวขาว รูปร่างสมส่วน จะว่าหุ่นดีเลยก็ว่าได้ ยืนยิ้มให้ผมทันทีที่ผมเปิดประตูออกไป ในมือถือถุงข้าวของพะรุงพะรัง “พี่เพียว” ลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ผมยืนทำหน้างงสักครู่ก่อนจะทบทวนความจำได้ว่า คือ”พี่เพียว”เพราะเราไม่ได้เจอกันมาสักระยะหนึ่งแล้วตั้งแต่ผมจบ ป.6 แล้วย้ายมาเรียนในเมือง

“เข้ามาก่อนสิพี่ ลมอะไรหอบมาอ่ะ” ผมถามพลางช่วยถือของแล้วเดินนำไปที่ห้องครัว

“ก็แม่แกนั่นแหละ โทรไปหาพี่บอกจะไปต่างจังหวัด3-4วัน ให้มาอยู่เป็นเพื่อนแกกลัวแกจะเหงา”  ผมยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ก่อนที่พี่เพียวจะพูดต่อ คงเพราะเห็นผมเงียบไปมั้ง

“ม่ะ...วันนี้จะแสดงฝีมือให้ชิม ดูสิตู้เย็นมีอะไรเหลือบ้าง เออแล้วนี่แกกินอะไรยัง หิวมั้ย ถ้าหิวรอแปปนะ

“นิดนึงครับ” ผมยิ้มเล็กๆ ทำหน้าอ้อนๆ เผื่อวันนี้ผมจะได้กินของอร่อย  นี่ผมไม่ได้เห็นแก่ของกินใช่ม่ะ อ่าๆๆๆ

“งั้นแกขึ้นไปอาบน้ำรอไป เดี๋ยวพี่ทำให้กิน” ผมนี่รีบยิ้มรับเลย  ผมจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดนอน ทาแป้งจนตัวนี่หอมฟุ้งคลุ้งบ้านไปหมด แล้วเดินลงมาที่ห้องครัวเห็นพี่เพียวกำลังง่วนกับการทำอาหารจนหน้ามันไปหมด ผมว่าผมอาบน้ำนานแล้วนะ แต่ก็ไม่นานพอที่พี่เพียวจะเตรียมอาหารเสร็จ ผมเลยเปลี่ยนไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

“ขอโทษนะ ที่ให้รอ”

“โห...ทำไมเยอะจังพี่เพียว” ผมตื่นเต้นกับอาหารที่ทยอยวางลงตรงหน้า มีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น วันนี้ลาภปากผมล่ะ แต่ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่านั่นอีกเรื่อง อย่างน้อยๆคืนนี้ผมก็ไม่ต้องกินข้าวคนเดียว

“กินให้หมดล่ะ”

“ถามว่าพอหรือเปล่าดีกว่าพี่”

“ถ้าไม่พอ ยังมีอีกในหม้อทำไว้ตั้งเยอะ เผื่อพรุ่งนี้ด้วย”

หลังจากที่ผมกับพี่เพียวกินข้าวเย็น  พูดคุยเรื่องสรรเพเหระกันอิ่มหนำสำราญเป็นที่เรียบร้อย เวลาก็ล่วงเลยมาจนดึก พี่พียวจัดแจงเก็บของบนโต๊ะอาหารโดยมีผมนั่งมองให้กำลังใจอยู่ข้างๆ อันที่จริงผมขี้เกียจครับ ฮ่าๆๆ อย่าว่าผมนะครับ ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ใช้ชีวิตคนเดียวมานาน พอมีคนมาคอยบริการก็ต้องปล่อยให้เขาทำไปอย่างเต็มที่เดียวเสียน้ำใจเปล่าๆจริงไหมครับ ^_____^ 

พอพี่เพียวเก็บของล้างจานเสร็จสรรพ ผมก็พาพี่เพียวขึ้นมาที่ห้องนอนครับ คืนนี้พี่เพียวนอนห้องผม เหตุผลง่ายๆคือผมไม่อยากนอนคนเดียว เจ๋งใช่ไหมล่ะครับเหตุผลของผม พอพี่เพียวอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็ล้มตัวลงนอนข้างๆผม แล้วเราก็นอนคุยกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน แน่นอนมันมีเรื่องที่ต้องคุยกันใช่ไหมครับ อิอิ 

“โตเป็นหนุ่มหล่อขนาดนี้ มีแฟนยังล่ะแก” พี่เพียวหันมาหาผมพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ผมด้วยความสนใจ

“ของมันแน่อยู่แล้วพี่ จะเหลือหรอ” ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ ยักคิ้ว หงึกๆ

“ทำหน้าเจ้าชู้อีก แสดงว่าหลายคนล่ะสิ” พี่เพียวไม่พูดเปล่าพลางเอากำปั้นทุบหัวผมไป1ที

“โอ๊ย...เจ็บนะพี่”

“โทษๆๆ เออ แล้วเป็นไงน่ารักไหม อยากรู้บอกหน่อย”

“น่ารักสิ”

“แล้วคุยไปถึงไหนละ”  มาถึงตรงนี้ผมไม่ตอบ เงียบไป พี่เพียวคงจับความรู้สึกบางอย่างจากผมได้เลยหันหลังแล้วเอื้อมมือปิดไฟที่หัวเพียง

“เออ นี่ก็ดึกละ นอนกันเหอะ นั่งรถมาทั้งวันเหนื่อยกว่าจะหาบ้านแกเจออีก พรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อนะ” ว่าแล้วพี่เพียวก็ส่งเสียงกรนเบาๆออกมา ดูท่าคงจะเหนื่อยจริงๆ ทิ้งให้ผม นอนเอามือก่ายหน้าผาก หวนคิดถึงความสัมพันธ์ของผมกับเปิ้ลท่ามกลางความสลัวของแสงไฟริมถนนที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา......

เชิญcomment Like share และfollow  Blog ด้วยเด้อ

แจกทิป ให้Blog ด้วยก็ดีจะได้มีกำลังใจเขียนนิยายให้ด่าอีก

เอิ้กกกกกก😂😂😂😂😂