จากที่ก่อนหน้านี้คุณหมอได้สั่งเจาะชิ้นเนื้อที่ตับของคุณพ่อไปตรวจ และผลจากการตรวจไม่พบว่าเป็นเซลมะเร็ง คุณหมอได้ให้ยามาทานตามอาการไปก่อน และยังไม่ได้ทำการรักษาอะไร และบอกทิ้งท้ายว่าอาจจะเป็นมะเร็ง แต่เจาะไม่เจอเซลมะเร็ง และคุณหมอได้นัดทำอุลตร้าซาวด์อีกครั้ง ซึ่งนัดทำวันที่ 25 พ.ย. แต่คุณพ่อก็มีอาการทรุดลงไปอีก ไม่มีเรี่ยวแรง จึงได้นำคุณพ่อไปร.พ.เอกชนอีกครั้ง เมื่อวันที่ 28 ต.ค.ที่ผ่านมานี้ admit 1 คืน ทีแรกน้องสาวบอกว่าไปให้น้ำเกลือซักขวดคงไม่เท่าไหร่หรอก เพราะเคยไปนอนให้น้ำเกลือแบบไม่ได้นอนค้างคืนขวดละ 1 พันบาท ตอนนั้นน้องบอกว่าไปให้น้ำเกลือตอนแพ้ท้องลูก ก็ 10 ปีมา จขบ.ก็บอก แน่ใจเหรอว่าราคาประมาณนี้ น้องสาวบอกไม่น่าจะแพงมาก ปรากฎว่าไปก็ช่วงสายๆแล้วของวันที่ 27 ต.ค. พบคุณหมอท่านเดิม ก็เจาะเลือดไปตรวจเหมือนเดิม แล้วก็พบว่าเลือดจางอีกเหมือนเดิม ก็เลยต้องให้เลือดและน้ำเกลืออีกเหมือนเดิม สรุปว่าทุกอย่างเหมือนเดิมเลยค่ะ แต่เนื่องจากคุณหมอจะออกเวรประมาณบ่าย 4 โมงเย็น ก็เลยอยากให้คุณพ่อนอนพักซัก 1 คืนบอกว่าคุณพ่ออ่อนเพลียมาก ไม่งั้นก็ให้มาใหม่ตอนเช้าอีกวันจะได้ไม่ต้องค้างคืน แต่คุณพ่อบอกว่าไม่ไหวแล้ว ขอนอน ก็เลยต้อง admit อีกในวันนั้น สรุปก็ค่าใช้จ่ายงวดนี้หมดไปอีก 7 พันกว่าบาทต่อ 1 วัน จากที่น้องสาวบอกไม่เท่าไหร่หรอก หึหึ มันจะได้เร้อ ตอนที่น้องสาวบอกก็ยังคิดอยู่ในใจว่าคงไม่อยู่หรอก น่าจะประมาณเกือบหมื่นเหมือนคราวที่แล้วแหล่ะ ก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้เลย ถ้าคุณพ่อเบิกจ่ายตรงไม่ได้นี่ก็แย่เอาการเหมือนกันค่ะ เพราะที่บ้านนอกจากพี่ชายแล้วก็ค่อนข้างแย่พอสมควร จขบ.เองก็ไม่มีรายได้แล้ว เพราะตกงานมา 3 ปี น้องสาวขายของที่จตุจักร รายได้ก็ยังไม่แน่นอน ยังเอาตัวรอดไม่ได้ เหลือพี่ชายคนเดียวที่เป็นหลักของที่บ้านตอนนี้ และคุณพ่อซึ่งเป็นข้าราชการบำนาญ ถ้านอนร.พ.เอกชนก็เบิกได้แค่ 30% เท่านั้น เสียดายที่ฉุกเฉินไม่รับ ล่าสุดก็ถามคุณหมอว่า ถ้าระหว่างนี้คุณพ่อมีอาการอ่อนเพลียอีกจะทำยังไง เพราะมาฉุกเฉินก็ไม่รับ คุณหมอบอกให้มาที่อายุรกรรมทั่วไป ถ้ามาในวันที่คุณหมอไม่ได้ลงตรวจ แล้วให้แพทย์วินิจฉัยว่าสมควรให้เลือดและน้ำเกลือหรือไม่ แต่ถ้าไม่ได้นอนร.พ.ก็น่าจะได้ คุณหมอว่างั้น

หลังจากคุณพ่อออกจากร.พ.ในวันที่ 28 ต.ค. คุณพ่อดูอาการดีขึ้นมาก มีเรี่ยวแรงเดินได้ดีขึ้น ยังไปนั่งดูแปงแปงเล่นได้ที่หน้าบ้าน พอวันรุ่งเช้าอีกวัน จขบ.ก็แปลกใจว่าทำไมทั้งน้องสาวและคุณพ่อตื่นสายวันนี้ ไม่เห็นมีใครลงมา แต่ก็คิดในแง่ดีว่าอาจจะเพลียๆกันจากที่ไปนอนร.พ.กันมา ก็เลยไม่ได้ขึ้นไปดู ตั้งแต่คุณพ่อป่วย จขบ.กับน้องสาวต้องผลัดกันมานอนเป็นเพื่อนคุณพ่อกันค่ะ น้องสาวจะรับหน้าที่ในวันธรรมดา ส่วนจขบ.เองก็จะรับช่วงในวันหยุด ศุกร์-อาทิตย์ สรุปแล้วในเช้าวันนั้น ทั้งคุณพ่อและน้องสาว มีอาการหน้ามืดทั้งคู่ แต่จขบ.ไม่ทราบเลย เพราะไปซักผ้า เตรียมอาหาร ทำอะไรอยู่ข้างล่างตั้งแต่เช้า ปรากฎว่า ซักพักคุณพ่อลงมาข้างล่าง ก็คงจะพยายามลงมา เพราะไม่มีใครอยู่ข้างบน คุณพ่อบอกว่าน้องสาวไม่สบายหน้ามืดอยู่ข้างบน ส่วนพ่อก็หน้ามืดเหมือนกัน ให้น้องสาวช่วยดึงขึ้นมานั่ง แล้วคงพยายามลงมาข้างล่าง ซักพักน้องสาวลงมาบอกว่ามึนหัว หน้ามืดมาก มีอาการคลื่นไส้อาเจียนด้วย วันนั้นจขบ.เองก็เลยค่อนข้างยุ่ง รับภาระทั้งงานบ้าน ดูแลคนป่วยอีก 2 คนและน้องแปงแปงด้วยซึ่งยังไม่เปิดร.ร. จนมาช่วงเย็นๆ น้องสาวไม่ไหวอาเจียนอีก หมดเรี่ยวแรงก็เลยไปร.พ. คุณหมอ(คนเดิมอีกครั้ง ซึ่งเพิ่งรักษาคุณพ่อเมื่อวานนี้เอง) เลยให้นอน admit เพื่อดูอาการและให้น้ำเกลือ สรุปคุณหมอบอกว่าเป็นอาการของคนอ่อนเพลีย พักผ่อนน้อย และอาจจะมีอาการของน้ำในหูไม่เท่ากัน ซึ่งน้องสาวบอกว่าไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่ติดๆกันมา 2-3 คืน คืนวันที่ 29 ต.ค.จขบ.ก็เลยต้องรับหน้าที่ดูแลทั้งคุณพ่อและน้องแปงแปง วิ่งรอก 2 ห้อง พอดีคุณซะมีไม่ได้กลับมานอนที่บ้านค่ะ คืนนั้นจขบ.ก็เลยตัดสินใจนอนกับคุณพ่อค่ะ และปล่อยให้น้องแปงแปงนอนคนเดียว คิดว่าคุณพ่ออาการหนักกว่า ช่วยตัวเองไม่ได้ ในขณะที่น้องแปงแปงยังแข็งแรงดี อย่างมากก็ตกเตียง ไม่ก็ร้องหิวนมกลางดึก หรือตื่นขึ้นมากลางดึกไม่เจอแม่ก็คงจะร้องให้แม่ได้ยินเอง แต่จขบ.นอนไม่ค่อยหลับค่ะ คืนนั้น เพราะว่าห่วงทั้งคุณพ่อและลูก นอนกับคุณพ่อก็นอนหลับแบบพะวงห่วงลูกด้วย ก็ลุกมาดูลูกบ่อย แต่ก็ใช้วิธีดักไม่ให้น้องแปงแปงร้องกลางดึก โดยให้กินนมก่อนที่จะหิว เดี๋ยวแม่จะไม่ได้ยิน ก็เลยกะเวลาตามปกติที่น้องจะหิวกลางคืน น้องจะกินหลังเที่ยงคืน 2 รอบ หรืออาจจะรอบเดียว คืนนี้ก็เลยให้กินไป 2 รอบเลย โชคดีว่าคืนนี้ฝนไม่ตก ไม่งั้นก็ต้องมานอนกับน้องเพราะน้องแปงแปงจะสะดุ้งตื่นทุกทีเวลาได้ยินเสียงฟ้าร้องตอนกลางคืน โผมากอดหาแม่ทุกครั้ง รุ่งเช้ามาอีกวัน ปรากฎว่าจขบ.มีอาการคล้ายน้องสาวค่ะ คือคล้ายจะหน้ามืด แต่ยังไม่มาก ถึงขนาดน้องสาว และสายๆก็มีอาการคลื่นไส้ผะอืดผะอม แต่ก็ยังไม่ขนาดอาเจียน สายๆน้องสาวโทรมาบอกว่า เล่าอาการของคุณพ่อให้คุณหมอฟัง คุณหมอบอกว่าวันอาทิตย์จะมีหมอมะเร็งจากสถาบันมะเร็งมาตรวจ ถ้าอยากปรึกษาก็ให้ไปถ่ายเอาประวัติจากร.พ.เดิมมาให้คุณหมอดู ก็เลยคุยกับคุณพ่อว่าอยากให้ลองเปลี่ยนร.พ.ดู คุณพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร จขบ.ก็เลยโทรไปสอบถามที่ร.พ.ว่าสามารถขอถ่ายประวัติไปได้หรือไม่ เจ้าหน้าที่บอกว่าได้ ให้ไปกรอกเอกสารที่ชั้นล่าง แต่ต้องให้คุณหมออนุญาตก่อนถึงจะนำประวัติไปถ่ายได้ จขบ.ก็เลยบอกน้องสาวว่าวันนี้ต้องรีบไปติดต่อก่อนจะเที่ยง ฝ่ายน้องสาวเองคุณหมอก็ยังอยากให้นอนพักให้น้ำเกลือหมด เพราะกลับบ้านก็ไม่มีเรี่ยวแรง แต่ที่บ้านก็ไม่มีใคร มีคุณพ่อคนเดียว กับน้องแปงแปงและหลาน นั่งรอน้องสาวพักใหญ่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับ (น้องสาวรอเคลมประกัน ซึ่งจะช้ามากๆเป็นชั่วโมง-2 ชั่วโมงก็มี) จขบ.ก็เลยตัดสินใจเอาน้องแปงแปงไปร.พ.ด้วย ซึ่งตอนนั้นยังนึกว่าจะเป็นยังไงน้อ ไม่รู้ชะตากรรมเลย ปกติแล้วน้องแปงแปงไปร.พ.จะซนมาก จะวิ่งไปโน่นไปนี่ตลอด ตามจับกันไม่ไหว เหนื่อยมากๆเลย เคยไปกับน้องสาวและหลานชาย ก็ผลัดกันดูไม่ไหวกันเลย เพราะน้องแปงแปงเวลาได้ออกข้างนอกที จะวิ่งไปทั่วไล่จับกันไม่ทันเลย ชอบขึ้นลงบันไดเลื่อน ให้แม่จูงขึ้นบันได้เลื่อน 30-40 รอบได้ จนแม่ขาลาก ก้าวขาไม่ออกเลย พ่อน้องแปงแปงเคยพาจขบ.เองไปร.พ.ตอนไปฉุกเฉินทีนึง ก็บอกจับไม่ไหว วิ่งไปทั่วร.พ.เลย บ่นกระปอดกระแปด เราก็นึกในใจว่ารู้ซะมั่ง ว่าเหนื่อยแค่ไหน วิ่งไล่จับลูกเนี่ย เวลาพาลูกไปร.พ.ทีไร จขบ.จะบ่นให้คุณซะมีฟังว่าเหนื่อยมาก ไม่ค่อยอยากพาไปร.พ.รัฐบาล เพราะกว่าจะได้ตรวจนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะได้ตรวจ เด็กเล็กๆเค้าก็ไม่มีความอดทน อยู่เฉยก็ไม่ได้วิ่งซนไปตามประสา แต่ถ้าไปเอกชนนี่แป๊บเดียวก็ได้ตรวจแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร สรุปแล้ววันนั้น น้องแปงแปงก็ไม่ค่อยออกฤทธิ์เท่าไหร่ ระหว่างนั่งรถแท๊กซี่แม่ก็พูดไปตลอดทางเลยว่าอย่าซนนะ วันนี้แม่ไปทำธุระให้ตา อย่าวิ่งหนีแม่นะ แม่เหนื่อย ก็ดูเค้าจะฟัง ไม่รู้ว่ารู้เรื่องหรือไม่รู้ แต่ระหว่างไปทำธุระที่ห้องเวชระเบียน น้องก็อยู่รอบๆตัวแม่ ไม่ได้วิ่งเล่นไกล หรือขึ้นไปรอประวัติที่ห้องมะเร็งวิทยา น้องก็จะวิ่งเล่นไกลไปหลายแผนกเหมือนกัน คือแผนกจะติดๆกัน ก็พอมองได้ทั่วเวลาน้องวิ่ง ดีกว่าลากแม่ไปขึ้น-ลงบันได้เลื่อน วิ่งไปก็ส่งเสียงดังไปทั้งชั้น เรียกว่าเป็นดาวเด่นไปเลยแหล่ะวันนั้น แม่ก็ปล่อยเค้าวิ่งเล่นไป วันนั้นไปเสียเวลาตรงแผนกเวชระเบียนครึ่งชั่วโมง ไอ้เราก็รออยู่ที่แผนก จนรอไม่ไหวเลยลงมาตามที่ชั้นล่าง ปรากฎว่าพอเห็นหน้าเรา เจ้าหน้าที่ก็จำจขบ.ได้ บอกว่าเนี่ยประวัติอยู่ที่นี่ แต่วันนี้ไม่มีตรวจที่แผนกมะเร็งวิทยา จขบ.ก็บอกว่า ก็รู้ว่าไม่มีตรวจแต่ว่าโทรมาคุยกับเจ้าหน้าที่ที่แผนกแล้วว่ามาขอประวัติได้ แล้วบอกให้มากรอกเอกสารก่อนที่เวชระเบียน ถึงได้มา ตอนนั้นก็ชักโมโหขึ้นเสียงไปเหมือนกัน คือตอนที่เรากรอกเอกสารก็บอกว่ามาขอประวัติ เจ้าหน้าที่คนนี้ก็ถามทีแล้วและบอกว่าวันนี้ไม่มีตรวจ จขบ.ก็บอกว่ารู้แล้วว่าไม่มี ไม่ได้มาตรวจ แต่จะมาขอถ่ายประวัติ โทรมาคุยก่อนหน้านี้แล้ว ถึงได้มาร.พ. เออ แล้วยังไม่เอาประวัติขึ้นไปให้ ทั้งที่ตอนนั้นมัน 11.30 น.แล้ว มาถึงร.พ.ก่อน 11 โมงหน่อยๆ ไอ้เราก็กลัวว่าจะไม่ทันคุณหมอพักเที่ยงด้วย ต้องให้ไปโวยถึงได้ให้ประวัติมา วิ่งขึ้นไปที่แผนก พยาบาลซักถามว่ามาขอประวัติไปทำไม ก็เลยเล่าให้ฟัง พยาบาลบอกว่าคุณหมอก็ติดทำวิจัย ไม่อยากไปรบกวนให้รอสักพักนึง แล้วบอกว่าต้องให้คุณหมออนุญาตเซ็นต์ยินยอมให้เอาเอกสารไปถ่ายก่อนถึงจะเอาประวัติไปได้ แต่ก็ไม่ได้ให้ทั้งหมดนะ ตอนนั้นก็ยังคิดในใจเหมือนกันว่าจะบอกหมอว่าไงดี เอาประวัติไปให้หมอที่ร.พ.อื่นดู แล้วพยาบาลบอกอีกว่าคนไข้ไม่ไหวทำไมไม่พามาหาหมอก่อน ไม่จำเป็นต้องรอมาตามนัด ถ้าอาการแย่ก็ต้องมา ที่หมอนัดไว้ดูอาการ 2 เดือน คือในลักษณะที่คนไข้ปกติดี ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าทรุดลงก็มาพบคุณหมอได้เลย แล้วถามจขบ.ว่าให้พาคนไข้มาใหม่เลยวันจันทร์ดีมั้ย จะได้ทำนัดให้ จขบ.ก็เลยตัดสินใจทำนัดใหม่เลย ก็เลยโทรมาบอกที่บ้านว่าเปลี่ยนเป็นพามาพบหมอวันจันทร์นะ น้องสาวก็บอกว่าแล้วแต่จขบ.ตัดสินใจ คุณพ่อเองก็ไม่อยากเปลี่ยนร.พ.แต่แรก บอกว่าเหมือนไปเริ่มต้นใหม่ แต่ที่นี่มีประวัติการรักษาหมดแล้ว

พอวันจันทร์ที่ 2 พ.ย.หลังจากจขบ.ไปส่งน้องแปงแปงที่ร.ร.แล้ว (ร.ร.เปิดเทอมแล้ววันแรก) ก็เลยตามไปสมทบกับน้องสาวที่ร.พ. โชคดีหน่อยที่คนไข้ไม่เยอะ ตอนไปถึงร.พ.น้องสาวบอกว่ารอหมออยู่หน้าห้องแล้ว หลังจากพบคุณหมอๆเลยสั่งให้เลือดอีก 2 ถุง แล้วจขบ.ก็เลยถามคุณหมอว่า ถ้าจะเลื่อนทำอุลตร้าซาวด์ให้เร็วขึ้นกว่านี้ได้ไหม เพราะนัดทำตั้งวันที่ 25 พ.ย. และคุณพ่ออาการแย่มากในระหว่างนี้จะทำยังไง เพราะเิพิ่งจะพบคุณหมอมายังไม่ถึง 2 อาทิตย์เลยก็ไม่มีแรงอีกแล้วนี่เพิ่งต้นเดือนเอง คุณหมอเลยบอกให้ลองไปถามคลีนิคพิเศษดู จขบ.ก็เลยแยกกับน้องสาว (อ้อ น้องสาวก็ยังมีอาการหน้ามืด ยังไม่หายดีค่ะ) ไปติดต่อเรื่องทำอุลตร้าซาวด์ ก็บอกว่าอยากได้วันที่เร็วที่สุด คนไข้อาการแย่มากเลย ปรากฎว่าเจ้าหน้าที่บอกเอาวันนี้เลยมั้ย จขบ.เองตอนนั้นนึกในใจ หา! ทำไมมันง่ายขนาดนี้ บทจะได้ก็ได้ทำวันนี้เลย เป็นงงค่ะกับระบบราชการ แต่ก็ดีใจ รีบขึ้นไปบอกน้องสาวกับพ่อ ตอนนั้นพยาบาลเจาะเลือดพ่อไปแล้ว รอไปเบิกเลือดมาให้ ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 11 โมงแล้ว จขบ.ก็เลยไปทานข้าว น้องสาวรอกับคุณพ่อ หลังจากนั้นจขบ.ขอแยกตัวกลับบ้าน เพราะต้องไปรับน้องแปงแปงอีก บ่าย 2 โมงครึ่ง ออกมาจากร.พ.ก็เกือบบ่ายโมงครึ่งแล้ว ถึงบ้านได้ไม่ถึง 10 นาที น้องสาวโทรมาบอกว่าป่านนี้ยังไม่ได้เลือดเลย ถามพยาบาลๆบอกว่ารอเลือดอยู ยังไม่โทรมาบอก จากที่จขบ.ไปติดต่อขอเลื่อนนัด ซึ่งตอนนั้นคุณพ่อโดนเจาะเลือดไปเบิกเลือดแล้ว จนกระทั่งจขบกลับถึงบ้าน ประมาณ 2 ชั่วโมงยังไม่ได้ให้เลือด สุดยอดเลยค่ะ โมโหเลยน้องสาวบ่นกระปอดกระแปด เลยบอกให้น้องสาวไปตามที่ธนาคารเลือดแล้วก็ไปแจ้งที่อุลตร้าซาวด์ด้วยว่า เวลานัดไม่ทัน 4 โมงได้มั้ย เพราะว่าป่านนี้ยังไม่ได้ให้เลือดเลย ซักพักน้องสาวโทรมาบอกว่า ลงไปที่ธนาคารเลือด เจ้าหน้าที่นั่งกันเต็มห้องแล้วก็มีกล่องเลือดวางอยู่ (นั่งเม้าท์กันค่ะ) แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวให้เจ้าหน้าที่ที่แผนกลงมารับ น้องสาวก็เลยขึ้นมา ซักพักก็เห็นพยาบาลโทรลงไปถามว่า ได้เลือดรึยัง น้องก็งงเพราะที่ธนาคารเลือดบอก รอให้เจ้าหน้าที่ลงมารับเลือด แต่แม่คุณขาเม้าท์ทั้งหลายไม่ได้โทรมาแจ้งข้างบนว่าเลือดได้แล้วให้ลงไปรับ สุดยอดจริงๆกับระบบของร.พ.รัฐบาล คนไข้ก็ป่วยจะแย่อยู่แล้ว ทำงานกันอย่างนี้เนี่ยนะ เบิกทีใช้เวลา 2 ชั่วโมง มันไปเอาเลือดถึงไหนไม่รู้ นอกร.พ.รึไงถึงได้นานขนาดนี้ แล้วมันจะทันกับเวลานัดอุลตร้าซาวด์มั้ย น้องสาวบอกว่าที่แผนกอุลตร้าซาวด์บอกให้เข็นเอาคนไข้มาทั้งๆที่ให้เลือดนี่แหล่ะ หัวหน้าพยาบาลข้างบนบอกให้ถอดออกก่อนง่ายกว่า ซาวด์แล้วค่อยมาให้เลือดใหม่ ซักพักมีพยาบาลอีกคนมาที่ให้ประจำบอกว่า ถอดสายให้เลือดออกได้ยังไง แป๊บเดียวก็เชื้อโรคเข้าแล้ว เป็นงงซิ หัวหน้าพยาบาลไม่รู้เรื่องรึไง รึไม่สนใจคนไข้ ได้เป็นหัวหน้าได้ไงเนี่ย แล้วพยาบาลที่บอกว่าถอดสายให้เลือดไม่ได้ก็จัดการโทรเลื่อนนัดให้เรียบร้อยเป็นวันอังคาร

พอมาซาวด์วันอังคาร คุณหมอที่ทำซาวด์ให้ก็บอกว่าได้ผลเลย เราเองก็อยากรู้ผลเร็วๆจะได้รีบรักษา แต่คุณหมอบอกให้ไปถามหมอเจ้าของไข้เอง คือหมอเจ้าของไข้บอกว่า ถามหมอที่ทำซาวด์ให้ได้เลย แต่หมอที่ทำซาวด์ไม่ยอมบอกค่ะ ให้ไปถามหมอเอาเอง ก็เลยลองขึ้นไปหาหมอ จริงๆวันนั้นหมอไม่ได้ลงตรวจ ถือผลไปเพียวๆเลย พอดีเจอคุณหมอๆก็เลยอ่านผลให้ แต่แบบตอนนั้นยังไม่ได้ OPD.การ์ดจากเวชระเบียนเลย คุณหมอบอก ตอนนั้นขนาดเท่าไหร่ น้องสาวบอก ประมาณ 1 ซม. ตอนนั้นจขบ.ยังคิดว่าไม่น่าจะใช่ จำได้ว่าตอนที่ไปนัดเจาะชิ้นเนื้อ เจ้าหน้าที่บอกว่าขนาดประมาณ 2 ซม.กว่าๆ ไม่รู้น้องสาวไปจำมาจากไหน แต่ก็ไม่แน่ใจ เพราะไม่ได้มากับคุณพ่อทุกครั้ง คุณหมอบอกว่าตอนนี้ขนาดเป็น 3 ซม.แล้ว ก็เลยถามว่าเป็นระยะไหน คุณหมอบอกระยะที่ 4 ลามจากปอดลงไปตับ ก็ยังงงๆ เพราะเ็อกซเรย์ล่าสุด หมอยังบอกว่าปอด สมอง ไขกระดูกปกติอยู่เลย ทำไมกลายเป็นลามจากปอดไปตับได้ แต่ก็พูดไม่ออก เงียบกันหมดเลยค่ะ ตอนนั้นคุณพ่อก็เข้ามานั่งฟังในห้องด้วย พูดไม่ออกกันเลย คือไม่คิดว่าจะขนาดระยะที่ 4 แต่จะรักษายังไง คุณหมอบอกว่าขอดูประวัติก่อน ยังบอกไม่ได้ ก็เลยต้องนั่งรอประวัติกัน หลังจากประวัติขึ้นมาแล้ว ก็กลับไปคุยกับคุณหมออีกครั้ง ปรากฎว่าซักพักคุณหมอว่า ใครบอกว่าขนาด 1 ซม. (ตอนนั้นหมอหันไปมองหน้าน้องสาวๆ บอก อ้าว ไม่ใช่เหรอคะ) จากที่ดูประวัติเก่า เป็นมาตั้งแต่ปี 47 ตอนนี้ก็ยังขนาดเท่าเดิมอยู่ เอ้า ดูซิน้องสาว ไปจำมาจากไหนไม่รู้ เล่นเอาช็อคไปตามๆกันเลย หมอบอกว่าลบข้อมูลเมื่อกี้ไปเลยนะ ทำหมอสับสน หมอก็ไปจำของใครมาไม่รู้ สรุปคือขนาดยังเท่าเดิม แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่มีทางเลือกให้ คือ ผ่าตัดออกมาดูเลยว่าเป็นอะไร ถ้าเป็นเซลมะเร็งก็ผ่าออกมาเลยจบ แต่ก็เสี่ยงมาก เพราะมีโอกาสเสียชีวิตในห้องผ่าตัดได้เลย เพราะคนไข้อายุมากแล้ว ถ้าอายุประมาณ 50 หมอแนะนำให้ผ่า หรือไม่ก็ให้คีโม แต่ต้องหลังจากรู้ผลก่อนว่าเป็น อีกอย่างคืออยู่กับมันไปนี่แหล่ะ ปีหน้าค่อยมาดูอีกทีว่ามันจะโตกว่านี้มั้ยสังเกตุอาการไปเรื่อยๆ ทีนี้วิธีแรกตัดไปเพราะเสี่ยงเกินไป แต่ถ้าเคสที่ 3 จะรอดูปีหน้าก็นานเกินไป เลยบอกจะทำไงที่จะรู้ผล หมอบอกงั้นเจาะใหม่เอามั้ย ก็เลยตกลง คุณพ่อก็เอา หมอสั่งเจาะใหม่ แต่ปรากฎว่าไปหาหมอที่จะทำนัดเจาะ มาตรวจอุลตร้าซาวด์ให้อีกที บอกว่าไม่เห็นเนื้องอกจะให้เจาะยังไง ก็มีคอมเม้นท์ไปหาหมอเจ้าของไข้อีกว่าแนะนำให้ทำ MRI หมอเจ้าของไข้ก็งง เอ้า แล้วคราวที่แล้วเจาะมาได้ไง เลยบอก เค้าบอกว่าเจาะไม่ได้ ไม่เจอก้อน ไม่รู้ทำไงเค้าไม่เจาะให้ งั้นไปทำ MRI ก่อนแล้วกัน ถ้าผล MRI มีก้อน ก็ให้เค้าเจาะใหม่ แต่ถ้าไม่มีก็จบ รอดูอาการไป

เหนื่อยค่ะบอกตรงๆ คือไม่รู้ว่าทำไมมันหายากหาเย็นขนาดนี้ไม่รู้มะเร็งเนี่ย แล้วก็เป็นอะไรไม่รู้ หาสาเหตุไม่เจอก็รักษา็ไม่ได้ ร่างกายก็ทรุดลงทุกวัน ตอนนี้ก็ต้องรอไปทำ MRI อีกทีก็สิ้นเดือนพ.ย.เลย อันนี้คิวยาวมาก ขนาดคลีนิคพิเศษแล้ว ตอนนี้จขบ.หาสมุนไพรฮว่านง็อกมาให้คุณพ่อกินไปก่อนค่ะ พอดีไปเจอตอนที่ไป search หาข้อมูลเรื่องมะเร็งตับ แล้วเจอเวปนี้ เลยเข้าไปอ่านข้อมูล พบว่าส่วนใหญ่คนเป็นมะเร็งกันเยอะค่ะที่ทานสมุนไพรตัวนี้ และส่วนใหญ่เป็นมะเร็งตับเยอะพอสมควรค่ะ ก็เลยสนใจตัดสินใจซื้อมาให้คุณพ่อกิน ตอนนี้ก็กินมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว ตอนที่ให้คุณพ่อทานครั้งแรกจำได้ว่าเป็นตอนเย็น ตอนนั้นคุณพ่อบ่นปวดหลัง ปวดเมื่อยตามตัวไปหมด ตอนเช้ามา คุณพ่อบอกว่าปวดน้อยลงไปกว่าเดิม ไอ้เราก็เอ๊ะ มาจากไหน ดีขึ้นเองหรือจากยาสมุนไพรฮว่านง็อกที่เพิ่งจะกินไปได้ 3 เม็ด ก็ยังไม่แน่ใจค่ะ แต่ตอนนี้ก็ยังโอเคอยู่ยังไม่ทรุดลงกว่าเดิม จากเมื่อวันจันทร์ที่ให้เลือดไป คงต้องรอดูอาทิตย์หน้าว่าจะเป็นอย่างไรค่ะ แต่ก็ดูเดินไปไหนได้ดีขึ้นค่ะตอนนี้ ไม่แน่ใจว่ามาจากการให้เลือดหรือจากยาสมุนไพรฮว่านง็อก

สุดท้ายขอขอบคุณกรอบสวยๆจากน้องกุ้ง KungGuenter และขอบคุณมากมายสำหรับความห่วงใยจากเพื่อนๆน้องๆที่มีมาให้ตลอดค่ะ สัญญากับตัวเองว่าจะพยายามทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด ดูแลพ่อให้ดีที่สุดค่ะ อะไรที่ว่าดีก็คงจะหามาให้คุณพ่อค่ะ เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง