Bloggang.com : taman : - มนุษย์แม่..ขี้บ่น

- มนุษย์แม่..ขี้บ่น

เคยมั้ยเวลาอยากห้ามใครไม่ให้ทำโน่น ทำนี่ ทำนั่น ถ้าพูดกับคนวัยใกล้กัน เด็กวัยพูดรู้เรื่อง คงไม่ลำบากในการห้าม

แต่จะว่าไปอิผู้ใหญ่บางคน เห็นป้ายห้ามเลี้ยว มันยังขับเลี้ยวไปหน้าด้านๆ เลยเนอะ ^^!

แล้วนับประสาอะไรกับเด็กวัยไม่ถึงสองขวบ!!

เช่นเดียวกันกับมนุษย์แม่บ้านนี้ ที่ต้องหาวิธีในการห้ามปรามลูกไม่ให้เล่นในสิ่งที่เราคิดว่าไม่ปลอดภัยในชีวิตเค้าและเรา

ดังนั้นจึงกางตำรา ประกอบกับคำสอนของแม่รุ่นพี่ (คือคนที่เคยมีลูกมาก่อน) ว่าเวลาจะห้ามลูก ไม่ควรพูดคำว่า ไม่ อย่า หยุด หรือคำห้ามปรามใดๆ เอิ่ม...แล้วตรูควรทำอย่างไรดี???

คิดว่ามนุษย์แม่หลายคนก็คงจะเจออารมณ์แบบเดียวกันนี้

ถ้าลูกจะเอานิ้วแหย่ปลั๊กไฟ (เพื่อทดสอบว่าตัวเองมีไฟมั้ย?) หลายๆคนก็พูดว่า อย่าแหย่นะ กี๊ดดดดด อย่านะ ชั้นบอกว่าอย่าทำ

ซึ่ง ไม่เว้นแม้แต่อิแม่บ้านนี้ เคยมาแล้ววี๊ดว้ายกระตู้ฮู้ แล้วไง ลูกไม่ได้หยุด แถมสนุกสนาน อยากลองดี ประดุจว่าถ้าตรูเอานิ้วแหย่รู้นี้ได้

มนุษย์แม่จะเต้นเร่าๆ ได้ มานคงคิดว่าสนุกมากกก =_=!

จากประสบการณ์ตรงเรื่องห้ามปรามสมัยก่อนจะเป็นเช่นนี้...

จิณณะ : กำลังสาละวน สนใจกับปลั๊กไฟมาก (เพื่อความปลอดภัยเราจึงติดตัวกันเอาไว้แล้ว)

แม่ : จิณณะ อย่านะ

จิณณะ : หาได้สนใจกับเสียงมนุษย์แม่..ยังคงจะเล่น

แม่ : ไม่ได้นะ หยุดนะ

จิณณะ : ไม่สนใจราวกับว่าโลกนี้มีตรูอยู่คนเดียว =*=

สุดท้ายก็มีน้ำตาเพราะอิแม่อุ้มออกมาจากบริเวณนั้น..เธอก็จะไม่ปลื้ม และชิงชังนังมนุษย์แม่

แต่ตอนนี้มนุษย์แม่บ้านนี้เริ่มฉลาดขึ้น (เหรอ?) ได้คิดค้นคำใหม่ในการห้ามลูกสำเร็จแล้ว เย้ๆ ;)
เรื่องมีอยู่ว่า...วันนึงมีเด็กพยายามปีนโซฟา เพื่อจะเล่นหน้าต่างมุ้งลวด (แบบบานเลื่อน ไปมา)

จิณณะ : กำลังตะเกียกตะกายปีนโซฟา ประดุจว่าตัวเองเป็น ซุนหงอคง เพื่อจะทำลายหน้าต่าง

แม่ : เห็นดังนั้น อยากตะโกนสุดเสียงว่า อย่ามาพังบ้านตรูน้าาา (กรุณาทำเสียงเอคโค่จะได้อารมณ์มาก) แต่ต้องสงบนิ่ง ดูเชิงก่อน

จิณณะ : ปีนป่ายอย่างเมามัน ...ชาตินี้ตรูเกิดมาเพื่อปีน (จริงๆคงงงว่าทำไมมนุษย์แม่ไม่ห้ามฟระ?)

แม่ : จิณณะ "ถ้า" จิณณะ ตกลงมามันจะเจ็บมากนะ แล้วมุ้งลวดบาดมือเลือดก็ไหล เราต้องเสียเลือดมากแค่ไหนกว่าแม่จะต้องขับรถพาไปหาหมอ กว่าจะได้คิวทำแผล มือต้องเน่าแล้วแน่ๆเลย..ระหว่างนั้นอิแม่ก็พล่ามไป บลาบลา

จิณณะ : เลิกปีน ตั้งแต่แม่บอกว่าเลือดไหลแระ ลงมานั่งอ่านหนังสือดีๆ หรือไม่ก็ไปหาของเล่นอย่างอื่น

บทสรุปจากเหตุการณ์ด้านบน...เห็นมั้ยว่าไม่ได้ห้ามเลยไม่มีคำว่า ไม่ อย่า หยุด แต่เปลี่ยนเป็น"ถ้า" แล้วตามด้วยเหตุผล (ง่ายคือหาวิธีเบี่ยงเบนให้ไปสนใจอย่างอื่น)

จริงๆลูกไม่รู้หรอกว่าแม่ยกเหตุผลไรมาอ้างอิง..แต่คงรู้ว่ามนุษย์แม่เริ่มบ่น ร่ายยาว ซึ่งไม่รู้เรื่อง ตรูเล่นอย่างอื่นก็ได้

เพราะถ้ายังเล่นแบบนี้อยู่ มนุษย์แม่มันไม่หยุดพล่ามแน่ๆ 555 ในใจคงคิดว่ามนุษย์แม่บ่นไรฟระ?

หลังๆพอลูกเล่นอะไรที่คิดว่าอิแม่ห้ามแน่ๆ จะหันมองซ้าย แลขวาว่ามีรังสีอำมหิตอยู่ใกล้ๆป่าว ถ้าไม่มีก็เสร็จโจร!!

แต่ถ้าหันมาเห็นอิแม่เพียงแวบเดียวก็จะหยุดการกระทำ เพราะคงกลัวมนุษย์แม่ร่ายยาวเป็นแน่แท้ 555

โบราณเค้าว่ายิ่งห้ามยิ่งยุ..นี่มันจริงนักเชียว!!