ชิวิตน้อยๆ ของกุ๊กคนนี้

ก่อนอื่นต้องบอก คำว่า สวัสดีก่อนครับ วันนี้เป็นแรกของผมเลยนะเนี่ย ที่ลุกขึ้นมาอยากจะทำอะไรแบบนี้บ้าง เคยได้แต่รับความสุขจากคนอื่นมาตั้งเยอะ ทั้งเก็บเกี่ยวข้อมูล หาความรู้ต่างๆในเวป วันนี้แหละขอพื้นที่ว่างๆให้ผมได้แบ่งปันความรู้กับผู้ที่สนใจในเรื่องอาหารเท่าที่ผมได้รับมาจากรอบๆตัวแล้วนำมาถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือแก่คนที่สนใจในเรื่องเดียวกัน หรือ ผู้ที่ผ่านเข้ามาชม
.....ขอเล่าประวัติย่อๆ ซักหน่อยแล้วกันนะครับ.....
ผมเป็นคน ตจว นั่นก็คือ ราชบุรีถิ่นกำเนิดนั่นเอง ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นแม่ทำกับข้าวให้ทานแล้วก็คอยสังเกตุแม่ทำมาอยู่ตลอด แรกก็โดนแม่ว่าบ้าง ยังเด็กอยู่เลยอย่าพึ่งมาเกะกะแถวนี้ เดี๋ยวมีดบาดบ้างแระ เดี๋ยวน้ำร้อนลวกบ้าง นั่นก็น้ำมันออกไปก่อน แต่ก็นะด้วยความอยากรู้นิหว่าก็แอบเนียนๆ ทำเป็นเดินวนๆเข้าไป ก็ทำแบบนี้มาเรื่อยๆ ก็เรียนรู้จากแม่นี่แระ บางครั้งก้มีแอบทำด้วยวันไหนถ้าอยู่บ้านคนเดียวรึ ฮ่าๆๆ รีบจัดการทันที ที่บ้านมีเตาถ่านครับ เอ๊ะเปิดตู้เย็นซักหน่อยมีหมูด้วยแฮะ เอามาหั่นซะหน่อยใส่น้ำปลา ซีอิ้ว น้ำตาลทราย หมักเข้าๆกันมาห่อใบตอง แล้วไปย่างบนเตาถ่าน โอ้ยอรอยจิงๆ กลัวก็กลัวนะว่าถ้าแม่มาเห็นล่ะก็ ฮึ่มๆๆๆ แต่ก็รอดไปซะทุกครั้ง ตั้งแต่นั้นก็ค่อยๆทำมาเรื่อยๆ ติดสอยห้อยตามแม่ด้วยอย่างว่านะเป็นคนต่างจังหวัดเวลาจะมีงานบุญ หรือ งานแต่ง บวช งานใดก็ตาม ก็ต้องมีการเลี้ยงอาหารกันเป็นแน่และที่แน่ๆแม่ผมจะต้องไปช่วยในครัวเสมอไปผมจะคอยดูเค้าทำกัน ว่าทำอะไรบ้าง อันไหนพอช่วยได้ก็ช่วย อันไหนยังทำไม่ได้ก็จำๆๆ แล้วก้แอบกลับมาทำที่บ้านอีก นิสัยไม่ดี ฮ่าๆๆ จนวันนึงถึงเวลาที่จะต้องเรียนมหาลัยซักที ก็เอาว่ะเลือกอย่างที่เราชอบ ก็เรียนด้านอาหารมันนี่แระ เชื่อมั้ยว่าตอนเรียนนะบางอย่างมันมีอะไรที่ขัดแย้งกันจริงๆ เช่นอาจารย์เอาสูตรมาให้ทำ ทุกกลุ่มก็ทำตามสูตรกันเป๊ะๆๆ แต่พอตอนชิมเนี่ยซิ อาจารย์บอกว่า กลุ่มนู้นเค็มบ้าง กลุ่มนั้นหวานไป ไอ้เราก็นึกในใจว่ามันก็ทำตามสูตรที่อาจารย์ให้มานั่นแระ แล้วไหนมาชิมแล้วบอกว่าไม่อร่อย อิอิ แต่ผมคนนึงแระที่บางครั้งขัดแย้งกับการสอนว่าชีวิตจริงๆใครจะมานั่งตวงกันว่าเนี่ย น้ำปลา 1 ช้อน น้ำตาล เท่านั้นเท่านี้ แต่ก็เอาแระเข้าใจเนอะเค้าก็ต้องสอนให้ได้มาตรฐาน ..ผมชอบเรียนทำอาหารที่สุดเลย พอวันไหนที่จะมีเรียนทำอาหารนะวันนั้นเหมือนเป็นวันของเราจิงๆๆ ...... พอถึงปี4 ก็ต้องเริ่มฝึกงานกันแล้ว ผมก็ส่งเรื่องไปที่โรงแรมแชงกรี-ลาที่เดียวเลยครับ ลุ้นนะครับว่าจะได้ฝึกที่นี่รึเปล่า แต่แล้วก็เป็นโอกาสที่ดีของเรา เข้าไปฝึกถึง4เดือนเชียวได้เก็บเกี่ยวความรู้มาเยอะพอสมควรเลยครับ ....แระแล้วก็จบออกมาจนได้ เอ๊ะลืมบอกว่าจบจากที่ไหน พูดด้วยความภาคภูมิใจเลยว่า จบจากสวนดุสิตครับ วันนึงก็ต้องเริ่มทำงานกันแล้วซิเนี่ย ก็ไปรับจ๊อบที่โรงแรมแชงกรี-ลาบ้าง แต่ก็ไม่นานนะที่หางานทำ ไปได้งานแถวสุขุมวิท เป็น โรงแรม แต่ก็ทำได้ไม่นานหรอก เห็นแล้วมันไม่ใช่จิงๆ แค่เรื่องความสะอาดก็ไม่ผ่านแล้วเราพุดไรไปก้ไม่ได้มาก เด็กใหม่ด้วยตอนนั้นพึ่งจะ 21 เอง ทำได้ซักพักก็ลองหาหาที่ใหม่ ก็ได้ไปทำในครัวของ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ตอนนั้นดีใจมาก ตื่นเต้นด้วย วแต่วันแรกก็เจอดีซะเลย กับพวกเก๋าเกมส์อยากลองวิชากับเรา ชิชะ อิอิ เข้าครัวกันตอนตีห้า ผู้ช่วยก้เอาเลยบอกว่าน้องต๊ะวันนี้พี่ปล่อยให้ทำเลยนะ อยากได้ไรบอกพี่ เอาละว่ะงานนี้ เพราะว่าทำทีจะต้องเป็นของปริมาณที่มาก เพราะจะต้องทำไปขายในห้องอาหารของ รพ เอาก็เอารวบรวมวิชาทั้งหมดที่มีทำไป แต่ก็มีแบบว่า เฮ่อ จะอร่อยมั้ยเนี่ยกลัวเหมือนกัน จะมีใครคอมเพลน ลงมาอะเปล่า แต่ก็ผ่านไปได้ เหนื่อยจังทำงานที่นี่ แต่ก็สนุกครับ ได้ทั้งเพื่อน ที้งพี่ วันนึงทำอาหารเกือบ30 อย่าง ปริมาณก็แบบที่เค้าขายกันนะครับทำเยอะเป็นหม้อใหญ่ๆ ส่วนผัดต่างก็ทะทะใบบัว ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันเพราะทำเกือบคนเดียวทั้งหมด ทั้งหั่นผัก เตรียมของ ปรุงเอง แถมบางทียังขึ้นไปที่ห้องอาหารไปยืนขายเป็นพ่อค้าวะด้วย เค้าเรียกว่า เผยโฉมพ่อครัวที่น่ารักแก่ผู้มาทาน เอิ๊กๆ แระแล้วก็มาถึงวันนึงที่อยากจะออกมาหาฝันของตัวเอง เอาล่ะอยากเปิดร้านซะแล้ว เก็บเงินได้นิดหน่อย รวมกับขอยืมที่บ้านมาด้วย แต่ทุกคนก็ไม่ค่อยเห็นด้วยซักเท่าไหร่ แต่ก็อย่างว่านะไอ้เรามันคนหัวดื้อ ลงทุนไปหมดตัวเลย ทำไปได้ซักพักก็รู้ว่าสงสัยจะต้องปิดกิจการแน่ๆ เพราะความใจร้อนของเรา ทั้งการเลือกที่ทางทำเล คิดดีแล้วนะเนี่ย ว่ามันน่าจะดี ร้านติดป้ายรถเมล์ รถวิ่งผ่านเยอะมาก แต่ไหน กลับเป็นว่า เป็นป้ายที่ไม่ค่อยจะมีคนลงป้ายนี้เลย แถมรถที่จะจอดก็จอดไม่ได้เพราะเป็นแดงทั้งแถบ เฮ่อน้ำตาซึม ไหนจะลูกจ้าง ไหนจะค่าห้อง สงสานเด็กก็สงสาน บางครั้งมาแอบร้องห้องไห้ว่าทำไมน่ะ........ แระแล้วก็ปิดกิจการลง แต่ก็ไม่นานนักก็ได้งานที่ใหม่ งานนี้แปลกเหมือนกันแฮะทำอาหารให้ผู้บริหาร เหมือนเป็นกุ๊กประจำตัวนั่นแระ ในแต่ละวันเราก็ทำเมนูเอาไว้ วันนี้มื้อนี้ท่านจะทานอะไร เราก็สรรหาไอ้นู่นไอ้นี่มาทำ กลัวท่านจะเบื่อเหมือนกัน เอ๊ะพอก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเบื่อกันพุดไปซะยาวเลย มาถึงตอนนี้ผมก็ทำงานที่ตัวเองรักอีกครั้ง สอนทำอาหารบ้าง รับทำอาหารด้วยเล็กๆน้อยๆไปเรื่อย ก็มีความสุขดี แต่อนาคตเนี่ยยังมีแอบฝันไว้เหมือนกันนะครับเนี่ยว่าอยากจะทำหนังสืออาหารเป็นของตัวเองอยากตื่นตอนเช้าขึ้นมาแล้วเห็นหนังสือของตัวเองอยู่ในห้องครัวครับ มันก็เป็นฝันที่คิดเอาไว้ครับ แต่ยังไงก็ยืนยันกับตัวเองว่าทั้งชีวิตจะขออยู่กับอาหารที่ตัวเองทำ ไปจนตาย
....วันที่เขียน พุธที่ 19 สิงหาคม พศ.2552......
--- วันนี้ห้องผมยังไม่สมบูรณ์ซะทีเดียว งัยต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ---

Create Date : 19 สิงหาคม 2552		9 comments
Last Update : 21 สิงหาคม 2552 17:52:58 น.
Counter : 867 Pageviews.
Share Tweet