เป็นอีกวันของการทำงานกับชีวิตเดิมๆ
อากาศในรถตู้กำลังเย็นสบาย
จนคิดว่าจะนั่งหลับตาตามลมหายใจออก เข้า สักระยะ
ระหว่างรถกำลังเล่นไปสถานีรถไฟฟ้าอยู่นั้น

เรารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง
กำลังคืบคลานช้าๆ มาตามแขนข้างซ้าย
พร้อมด้วยเสียงประกอบเข้าจังหวะ "ปูไต่ ปูไต่ "
ภาพที่เราเห็นขณะกำลังลืมตานั้น
เป็นเด็กชายอายุราวๆ 4-5 ขวบ
กำลังตั้งหน้าตั้งตาไล่นิ้วเล็กๆ
ไปมาตามแขนด้านซ้ายของเราอย่างสนุกสนาน

ข้างๆ เด็กชายตัวน้อย เป็นผู้หญิงวัยกลางคน
กำลังดึงมือเด็กชายอีกคน วัยน่าจะใกล้เคียงกับเด็กชาย
ที่นั่งข้างๆ เรา แต่คงจะมีอายุมากกว่าเล็กน้อย
แค่เด็กคนเดียวไม่พอ นี่มีถึง 2
เธอจึงดูวุ่นวายกับการดูแลเด็กชายอีกคน
ที่กำลังซุกซนทำท่าจะปีนป่ายไปทางด้านหน้าคนขับ

เวลานี้เราทำได้แค่ยิ้มฝืนๆ ในสถานที่แคบๆ แบบนี้
ถ้าเราสบัดแขนออกจะดูใจร้ายไปหรือป่าวนะ ?
ลองดูสักระยะ
เด็กชายตัวน้อยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดปูไต่เสียที
หรือเราจะเล่นปูไต่กับน้องเค้าเสียด้วยเลย
แต่เพราะใจมันรู้สึกไม่ชอบใจเสียแล้ว

เราเห็นจิตใจที่หงุดหงิด รำคาญใจ
แต่ก็ยังไม่ดับทันทีที่ไปเห็นสภาวะในขณะนั้น
เราเลยตัดสินใจหลับตา ทำเป็นไม่สนใจเด็กชายตัวน้อย
เพื่อให้เค้าเข้าใจว่าเราจะหลับแล้วนะ
พี่จะหลับแล้วนะน้องงงง....

เช้าวันนั้นช่างเป็นการเดินทางที่ยาวนานนน
ในความคิดของเราเหลือเกิน
ยิ่งเราอยากให้ถึงสถานีรถไฟฟ้าเร็วแค่ไหน
เราก็ยิ่งไม่เห็นอาการหลงไปทางความคิดมากเท่านั้น

เอาเป็นว่าเราไม่หายจากความรู้สึกอึดอัด
ความรู้สึกทางใจสลับไปมาเวลานั้นคือ หงุดหงิด รำคาญใจ
มีกิเลสแทรกโทสะด้วย คือ อยากลงจากรถเร็วๆ
อยากให้น้องเค้าหยุดปูไต่เสียที
แล้วเราก็ไม่มีปัญญาไปนึกว่าเด็กชายตัวน้อย
เป็นเพียงวัตถุก้อนธาตุ ที่ไม่มีผลอะไรกับเราเสียด้วยซิ

เราคงทำใจให้รักเด็กๆ เหมือนนางงามทั่วๆ ไปไม่ได้
เพราะเชื้อในสมองมันบอกเราว่า.....ฉันไม่ได้ร๊ากกเด็ก
ยิ่งเด็กซนมากเท่าไหร่ ใจเราก็ยิ่งต่อต้าน
เด็กชายที่กำลังซุกซนอยู่ตรงหน้ามากเท่านั้น

รถตู้แล่นมาถึงที่หมายปลายทางสมใจเราเสียที
หมดทุกข์หมดโศกเสียทีเรา....
จริงๆ น่าจะพูดว่าหมดทุกข์หมดโทสะเสียทีซิเราT-T

ช่วงที่เดินแยกทางกับเด็กชายตัวน้อยได้สำเร็จแล้ว
ในขณะที่เดินนั้นเราเห็นความโปร่งโล่งเบาสบายใจ
ไม่รู้สึกอึดอัดใจอีกแล้ว
เห็นความทุกข์เป็นเพียงสิ่งที่ผ่านพ้นไป
ไม่ได้รู้สึกปรุงแต่งจิตให้นึกถึงการกระทำของเด็กชาย

อีกทั้งใจก็รู้สึกว่าการไม่ได้ดิ้นรนสร้างภาพ
เพื่อให้คนอื่นมองว่าเรารักเด็กก็ดีเหมือนกัน
จะเป็นการเหนื่อยถึงสองทาง
ถ้าต้องสร้างหน้าสวยใสยิ้มว่ารักเด็กหนึ่ง
ทำจิตใจให้ดีงามไม่คิดอะไรเลยสอง
ก็ในเมื่อใจไม่ได้รู้สึกนิยมชมชอบเด็กแสนซนแบบนั้น

การเห็นโทสะจึงไม่ใช่เรื่องแปลก หรือเป็นสิ่งเลวร้ายอะไร
แล้วเราก็เห็นว่าจิตไม่ได้แทรกแซงความโกรธ
ขณะที่เห็นในเวลานั้น

ความโกรธจึงเป็นเพียงสภาวะบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงได้เท่านั้น
เกิดได้เสมอหากมีเหตุที่ทำให้เราโกรธ
ดับได้เสมอเช่นกันหากเหตุของความโกรธนั้นดับลง

เราสุขใจกับความรู้สึกที่ปรากฎตรงหน้าเวลานี้
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านั้น
เราเพิ่งจะเห็นโทสะอย่างเด่นชัดในใจ
ความสุขที่กำลังปรากฎอยู่ตรงหน้า
ก็ใช่ว่าจะอยู่ได้ยืนยาวให้เราหลงสุขใจอีกเช่นเดียวกัน

ภาพที่เราเห็นเวลานี้คือ....
เจ้าเด็กปูไต่ ที่เพิ่งพรากจากกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
กำลังเดินตรงมานั่งข้างๆ เรา
โดยไม่ได้นัดหมายบนรถไฟฟ้าขบวนเดียวกัน

จริง จริง ด้วยหล่ะ!!

“อะไร ๆ ก็ล้วนไม่เที่ยง
ความสุข หรือความทุกข์ ผ่านมาแล้วก็ผ่านพ้นไป”

Create Date : 27 สิงหาคม 2551
Last Update : 31 กรกฎาคม 2556 11:32:00 น.		3 comments
Counter : 365 Pageviews.
Share Tweet