จากวันแรกจนปัจจุบัน

เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่ได้มาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ ก่อนมาก็มีคนเตือนเยอะแยะมากว่าการมาอยู่ต่างประเทศไม่ได้สบายเหมือนบ้านเรา แต่ด้วยความที่เบื่องานที่ทำอยู่อย่างสุดๆ ต้องการหาอะไรใหม่ๆเข้ามาในชีวิต ตามประสาวัยรุ่น (ตอนปลายมากๆแล้ว) ก็เลยตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำอยู่แล้วก็บินมาเลย (แต่ที่ทำงานก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ..ดีมั่กๆ)..โดยส่วนตัวเป็นคนชอบเที่ยวก็เลยคิดเอาง่ายๆว่าจะมาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยฝึกภาษาไปด้วยแล้วก็เที่ยวแถมท้ายไปด้วยสักพักแล้วค่อยกลับบ้านเรา..มาถึงอเมริกาครั้งแรกเมื่อกลางเดือนกรกฎาคม..เดินทางคนเดียวแต่ว่ามาอยู่กับญาติที่นี่ซึ่งถือว่าเป็นความโชคดีของเราที่เรามีญาติที่นี่เพราะค่าครองชีพที่นี่สูงมาก โดยเฉพาะค่าที่พัก..ไม่รู้ทำไมถึงได้แพงขนาดนี้..อาทิตย์แรกๆที่มาที่นี่ไม่ได้มีความรู้สึกคิดถึงบ้านเลยเพราะว่ายังตื่นเต้นกับที่ใหม่..ปกติเป็นคนขี้แงสุดๆ..ไปไหนไกลๆไม่ได้..ทุกคนที่บ้านรวมทั้งที่ทำงานเก่าบอกว่า..อย่างเก่งให้เลย..สามเดือน ขี้เกียจจะรีบร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้าน..T_T จริงๆแล้วเค้าทำนายไว้ถูกต้องมากที่จะร้องไห้ขี้มูกโป่งแต่ที่ผิดคือ ไม่ได้บินกลับ..ฮ่าๆๆ..ก็จ่ายค่าเรียนไปตังค์หกเดือน..บินกลับก็ปล่อยเนื้อเข้าปากเสืออเมริกาสิ..เรื่องอารายยอม...ช่วงแรกๆที่มาถึงก็ไปนี่เลย..Statue of Liberty แหมๆๆ..ก็สถานที่แสดงความเป็นอเมริกา นี่เนอะ..เห็นมาเยอะทางทีวี ขอไปดูของจริงหน่อยเหอะ..ตอนไป..ก็ไปกะน้องซึ่งเป็นญาติที่นี่..ไปกันสองคน จ่ายค่าเรือข้ามฟากไป ประมาณ 11.50 USD (มั้งนะ) ไม่มีอะไรเลยจริงๆนอกจากท่านเทพีสุดสวยยืนเด่นเป็นสง่าอยู่เหมือนในทีวีเดี๊ยะเลยอ่ะ..ก็เดินวนไปวนมาแอ๊กท่าถ่ายรูปอยู่สักพักนึง..อากาศวันนั้นเย็นสบาย ทั้งที่อยู่ในช่วงหน้าร้อนของที่นี่..แต่หน้าร้อนที่นี่ก็ร้อนสุดๆเลยจริงๆนะ..ร้อนมั่กๆ..แถมวันที่มาถึงสองวันแรกก็เกิดไฟดับอย่างที่ไม่เคยเกิดมาก่อนที่นิวยอร์ก แถมเป็นแถวที่เราอยู่ซะด้วย.อะไรจะดวงดีขนาดนี้..ไฟดับทั้งคืน ไม่มีไฟฟ้าใช้ บอกใครๆเค้าจะเชื่อไม๊เนี่ย..โอ้ New York ไม่มีไฟฟ้า..ฮ่าๆๆ แต่เป็นไปแล้ว.นอนร้อนอยู่ที่บ้าน บางคนต้องออกมานอนตามสวนสาธารณะเนื่องจากทนร้อนอยู่ใน apartment ไม่ไหวจริงๆ...(ในใจก็คิดนะ..เฮ้อ..ทำไมเราซวยอย่างงี้ก็ไม่รู้) ญาติก็บอกว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มานานมากแล้วนะ..เป็นครั้งแรกในรอบไม่รู้กี่ปีเหมือนกัน หุหุ แบบว่า คนมันแรงมากไปหน่อย...เอาไว้ค่อยมาเล่าใหม่ฉบับหน้าดีกว่า..ต้องค่อยๆนึกย้อนกลับไปเพราะว่าเพิ่งหัดใช้ blog ครั้งแรกก็เขียนไปเรื่อยๆยังมั่วๆอยู่ ตอนนี้นึกไม่ออกแล้ว รู้แต่ว่าจนถึงวันนี้ก็ยังคงร้องไห้ขี้มูกโป่งคิดถึงบ้าน คิดถึงที่ทำงาน คิดถึงเพื่อนๆ อยู่ตลอดเวลา..สงสัยถ้าเค้ารู้คงบอกว่า..."เห็นม๊า..ข้าเตือนเอ็งแล้ว..เอ็งไม่เชื่อข้าเอง" ..แงๆๆๆๆ แต่คิดอีกทีก็เป็นประสบการณ์อีกอย่างสำหรับชีวิตเราตอนเราแก่ๆนะ..ว่าอย่างน้อยก็เคยได้มาใช้ชีวิตในอีกซีกโลกหนึ่ง (เรียกว่าปลอบใจตัวเองไปด้วย)

Create Date : 02 ตุลาคม 2549 Last Update : 2 ตุลาคม 2549 7:48:54 น. Counter : 348 Pageviews.		9 comments
Share Tweet