ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า Valentine ปีนี้ ชั้นจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาด 4 * 8 อยู่ได้ทั้งวัน
ทั้งๆ ที่ปีนี้ ชั้นก็พูดไม่ได้ว่าโสดสนิทเหมือนปีก่อนๆ ที่ผ่านมา
แต่แค่ความเข้าใจผิดครั้งนั้น ซึ่งชั้นเองก็ไม่เคยคิดแม้แต่น้อย
ว่าจะบานปลายใหญ่โตถึงขั้นนี้ได้

ชั้นพยายาม พยายามจะทำให้เธอเข้าใจ
แต่สุดท้ายเธอก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
ปิดตัว หนีชั้นไป ไม่รับฟังเหตุผลใดๆ

เธอรู้มั๊ยว่าชั้นเหนื่อยจัง เหนื่อยกับการที่เธอไม่ยอมฟัง
โหมดป้องกันตัวเองของเธอมันทำชั้นล้าเหลือเกิน รู้มั๊ย
หลายครั้ง ที่ชั้นจำใจทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบ (เธอคิดว่าชั้นอยากทำหรือ)
แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น ชั้นจะมีโอกาสได้แก้ไขความเข้าใจผิดเหล่านั้นมั๊ย

เธอเคยบอกชั้นว่า มีอะไรก็พูด ก็บอกกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันแก้
แต่ทุกครั้ง เธอรู้ไหม เธอจะปิดตัวเอง แล้วทิ้งชั้นไว้ลำพัง

ชั้นร้องให้ทั้งๆ ที่ไม่อยาก เพราะชั้นรู้ว่ายังไงเธอก็คงไม่สนใจ
ชั้นจำได้ทุกถ้อยคำที่เธอใช้ แม้ว่าชั้นจะลบมันทันทีที่อ่านจบ
น่าแปลก ที่เราต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ที่จะท่องหนังสือเตรียมสอบ
แต่กับเหตุการณ์นั้น แม้ว่าชั้นจะอ่านอย่างไม่ตั้งใจนัก
แปลกที่การอ่านข้อความตัวกระจ้อยผ่านมือถือทั้งน้ำตา  ทำให้เราจำข้อความเหล่านั้นได้ขึ้นใจ

จนถึงตอนนี้ ชั้นยังคงยืนยันคำพูดเดิม "เธอจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตชั้น"
ยังคงยืนยันที่จะรอ แม้ว่าจะไม่มีทางเลยที่เธอจะกลับมาก็ตาม
และชั้นเอง ก็คงไม่กล้าขอร้องให้เธอกลับมาเช่นกัน
เพราะเธอเอ่ยคำหนึ่งคำที่ทั้งชีวิต เธอคือคนเดียวที่ชั้นไม่เคยคิดว่าจะพูดมันออกมา

ถามว่าโกรธมั๊ย  ไม่เลย ชั้นยังนึกไม่ออกว่าเคยโกรธเธอบ้างมั๊ยตั้งแต่คบกันมา
แต่ตอนนั้นเสียใจจนพูดไม่ออก เสียใจจนลืมความตั้งใจทั้งหมดที่มี
ความตั้งใจที่จะทนฟังคำพูดเหล่านั้น ความตั้งใจที่จะนั่งรอจนเธอยอมออกมาพูดกับชั้นดีๆ
ความตั้งใจที่จะเป็นคนง้อไม่ว่าใครจะผิด หรือจะถูก
คำๆ นั้น ชั้นไม่รู้ว่าเธอพูดมันได้ยังไง

ตอนนี้ ตอนที่ไม่มีเธอข้างๆ เหมือนเมื่อก่อน
ถามว่ารู้สึกยังไง ก็คงตอบได้ว่า ก็โอเค ได้ทำอะไรต่อมิอะไรให้ตัวเองบ้าง
ได้นอนอ่านหนังสือ   ฟังเพลงดังๆ    ตื่นสายๆ เหมือนเมื่อก่อน ตอนที่เธอยังไม่เข้ามาในชีวิตชั้น
แต่กลับเหงาอยากบอกไม่ถูก ไม่น่าเชื่อ ชีวิตชั้นที่ชินกับการอยู่คนเดียวแบบสุขีสุดๆ จะมีโหมดแบบนี้ได้

โหมดที่นั่งอยู่เฉยๆ แล้วน้ำตาไหล
โหมดที่เรียกว่าเป็นอาการระยะสุดท้าย คือ ถึงขั้นฟังเพลง "หยุด" แล้วน้ำตาไหลเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเล้ย ให้ตายเหอะ
โหมดที่จะว่าไปก็ดีเหมือนกันเพราะทำให้ 2 วันที่ผ่านมากินข้าวได้ไม่เกิน 10 คำ  ผอมไวจริงๆ 555 (ขอย้ำว่าไม่ใช่มื้อละ 10 คำ แต่เป็น 2 วัน 10 คำ)

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ชั้นไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
เหมือนเธอจะหายโกรธ และรอให้ชั้นเป็นคนเริ่มง้อก่อนรึเปล่า
ถึงส่งข้อความเหล่านั้นมา 

2 วันมานี้ ชั้นแทบไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เอาแต่คอยฟังเสียงประตูว่ามีคนมาเคาะไหม
3-4 วันก่อนที่เดินไปทำงาน ก็เอาแต่มองหารถ Jazz   ด้วยหวังว่าจะเป็นเธอ

ไม่รู้พรุ่งนี้ ชีวิตชั้นจะเป็นยังไง
รู้แต่ว่า ตอนนี้ ถ้าแค่เธอจะยอมโทรมาหาฉัน พร้อมกับขอโทษชั้นสักคำ
ชีวิตคงจะดีขึ้นมากมายเลยล่ะ 

 ชั้นรักเธอเสมอนะ

<

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 24 มีนาคม 2552 10:56:18 น.		3 comments
Counter : 269 Pageviews.
Share Tweet