คิดถึงสมัยเป็นเฟรชชี่จัง คิดถึงตอนเป็นพี่ด้วย อยากย้อนเวลากลับไปจัง แง้ว ว่าแต่ว่ารับปริญญาเดือนหน้ารุ่นน้องเราหรือเปล่าน้า

รับน้องบางอย่าง เราก็เเอบรับไม่ได้-*-

เฮ้อ..สี่ปีผ่านไปไวเกินคาด ยังนึกถึงตอนตัวเองโดนรับน้องอยุ่เลย มาวันนี้เรากำลังจะกลายเป็นพี่บัณฑิตให้น้องบูมไปซะเเล้ว

แวะมาขอบคุณที่เข้าไปอ่านนิยายนะคะ ไว้มีรูปเล่มแล้วจะมาบอกกันค่ะ ตอนนี้ยังรีไรท์กับทางกองบรรณาธิการอยู่

เห็นมีบล็อกเกี่ยวกับรับน้อง อึม นานาจิตตังนะคะ เราผ่านระบบที่เรียกว่ายึดรุ่นพี่กับรุ่นน้องเหนียวแน่นมาก มีการรับน้องในมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้โหดร้ายแบบพวกอาชีวะ แต่ก็ไม่ได้สบายๆ เช่นต้องวิ่งรอบมหาวิทยาลัย หรือต้องเต้นท่าบ้าๆ บอๆ ร้องเพลงเชืยร์กันจนคอแหบ


บางอย่างเราว่าเข้าท่า เช่นร้องเพลงเชียร์ หากไม่มีรับร้อง พวกเราคงร้องไม่เป็น แต่บางอย่าง ก็อย่าลืมว่ารุ่นพี่อายุห่างจากพวกเราแค่ไม่กี่ปี วุฒิภาวะการคิดยังเด็กมาก เพื่อนเราคนนึง ต้องติดโรคเกี่ยวกับตับไปตลอดชีวิต เพราะดันไปกินน้ำไม่สะอาดจากประชุมเชียร์ ตรงนี้เราก็ไม่เห็นมีรุ่นพี่คนไหนกล้าออกมารับผิดชอบเหมือนกัน อีกคนต้องเข้าห้อง ICU กลางดึก เพราะโดนรุ่นพี่บังคับให้วิ่งรอบสนามจนหัวใจแทบหยุดเต้น (พอดีเขาไม่รู้ตัวว่าเขาเป็นโรคหัวใจค่ะ)

เลยคิดว่าการรับน้องมันเหมือนดาบสองคมนะ จบกิจกรรมพวกเราก็ย้ายออกไปจากกลุ่มคณะแล้ว ส่วนมากไปอยู่ห้องชมรมมากกว่า แอบเห็นด้วยกับความคิดเห็นด้านบน บางอย่างก็ดี แต่ก็มีที่แย่ๆ เยอะเหมือนกัน ต้องระวังตัวเองด้วย เพราะเกิดอะไรไป รุ่นพี่ก็ไม่ได้อยู่ช่วยเราได้อ่ะค่ะ

ชอบการเล่นคำจัง ~ รับน้องรัก รักรับน้อง น้องรับรัก ~

เราชอบรับน้องเมเจอร์มากกว่าอันนั้นได้สนิทและรักกันจริงๆ รู้ประเพณีต่างๆของเมเจอร์ที่ถ่ายทอดกันมา ส่วนใหญ่เน้นว๊าก น่ากลัว แต่เป็นอะไรที่น่าจดจำ แต่รับน้องคณะ รู้สึกเฉยๆนะ เป็นแนวสนุกๆ ฮาๆ ซะมากกว่า ส่วนรับน้องมหาลัย ( มช ) เป็นอะไรที่ดีเกินบรรยาย " รับน้องขึ้นดอย ( สุเทพ ) " พิธีการจริงจัง ขลัง เหนื่อย (ที่สุดในชีวิต ) แต่ผลที่ได้มันคุ้มค่า อยู่ในความทรงจำศิษย์เก่าทุกคน

การรับน้องของแต่ละสถาบัน แล้วแต่นะว่าประเพณี หรือวิธีการแบบไหน... แต่พวกที่เน้น เสี่ยง วัดใจรุ่นน้องนี่ไม่ไหวจริงๆ

แวะมาขอบคุณที่เข้าไปทักทายนะคะ

อ่านแล้วนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเรียนเลยค่ะ