ประจานตัวเอง ตอน : กลางพารากอน
ไม่อยากจะบอกเลยว่า ช่วงนี้จิตตก ขั้นรุนแรง ถึงร้ายแรง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเครียดเรื่องอะไรกันแน่ เพื่อน งาน ที่บ้าน หรือ ตัวเอง
ในที่สุดมันก็ระเบิด กลางพารากอน เมื่อวานใช้โทรศัพท์เป็นอาวุธคู่กาย โทร. หาเพื่อนที่มหา'ลัยหลังตัดสินใจว่า ไม่สามารถเดินทางกลับบ้านได้ในขณะนั้น คุยไปคุยมา ก็กลายเป็นว่า นั่งร้องไห้อยู่ตรงชั้นสอง ของพารากอน ไม่ได้ร้องแบบโวยวาย แต่แค่ไม่มีใครเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ด้วยแค่นั้นเอง ถามว่า ตอนนั้นอายไม๊ ... อายสิคะ ร้องไห้ต่อหน้าสาธารณชน แต่ฟีลตอนนั้นคือ ไม่สนแล้วว่าใครจะมอง ขอตรูระบายหน่อยเหอะ มองไปก็เท่านั้น ไม่ได้เดินพารากอนทุกวันนี่หว่า.....
นี่ถ้าตอนนี้อยู่ที่มหา'ลัยนะ นู๋จะเดินอยู่บนหอ เดินไปเรื่อยๆ รู้ตัวว่าไปอยู่ห้องใครที่รู้จัก ก็เคาะประตูเข้าไปนั่งคุยกะมัน อย่างน้อย ... ก็มีคนที่ให้ยิ้มได้ ให้หัวเราะได้
ความรู้สึกตอนนี้คือ เหมือนอยู่คนเดียว ไม่รู้จะหันไปทางไหนดี พักไม่ได้ เดินต่อไปไม่ได้ หันหลังกลับก็ไม่ได้ มองไปรอบตัวก็เหมือนไม่มีใครเลย ตอนร้องไห้บอกตรงๆ ว่าอยากกอดเพื่อนที่คุยอยู่ด้วยมากเลย เพิ่งรู้ว่าเพื่อนอยู่ห่างกันก็ตอนนี้หล่ะ เพราะปกติอยู่หอ แค่เดินไปห้องข้างๆ แล้วกอดมัน ยืนร้องไห้ด้วยกัน เดินเข้าไปตอนไหนก็ได้ ออนไลน์ 24 ชั่วโมง
เฮ้อออออ อดทนไว้ อดทนไว้ อีกไม่กี่วันจะได้กลับไปเจอเพื่อนๆ แล้ว อดทนไว้ นะนู๋แนน
Create Date : 20 มกราคม 2552 |
|
4 comments |
Last Update : 20 มกราคม 2552 10:39:32 น. |
Counter : 635 Pageviews. |
|
|
|