จิ้นคุณพี กับน้องก้อง เวอร์ชั่น ไปเที่ยวสวนสาธารณะ

สายวันหนึ่ง ก้องวิ่งออกมาจากบ้าน วันนี้เค้ากับพีนัดกันไปปิคนิคที่สวนสาธารณะกัน ก้องรีบใส่รองเท้า ชะเง้อมองเห็นรถ lexus จอดรออยู่หน้าบ้าน รีบวิ่งไปหา เห็นพียืนพิงรถรออยู่ ก้อยิ้มออกมา

ก้อง: “พี รอนานมั้ย ขอโทดนะ พอดีแม่ชวนคุยนิดหน่อย”

พี: ได้ยินเสียงก้องก้อยิ้มทันที “ก้อง...ไม่นานหรอก ผมรอได้ นานแค่ไหนก้อจะรอ”

ก้อง: ได้ยินก้อยิ้มเขิน “บ้า..น้ำเน่า”

พี: หัวเราะหึหึ วิ่งไปเปิดประตูให้ก้อง “เชิญเลยคร้าบบบบ” แล้ววิ่งไปเปิดประตูฝั่งคนขับ พร้อมนั่งหลังพวงมาลัย “เราไปกันเลยนะ”

พีขับรถไปเรื่อยๆ จนถึงที่หมาย สวนสาธารณะแทบไม่มีคน ทั้งสองปูเสื่อนั่งปิคนิคกันจนบ่าย เมื่ออิ่มแล้วจึงพากันเดินเล่น

ก้อง: เดินไปเรื่อยๆ สูดอากาศสดชื่น เค้ารู้สึกดีที่ได้ออกมานอกเมืองบ้าง สูดอากาศบริสุทธิ์ วันนี้เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

พี: เห็นก้องเดินอย่างสบายอารมณ์ เลยลดความเร็ว ให้ช้ากว่าก้อง เพื่อจะได้จ้องมองก้องตลอดเวลาได้ เค้าไม่สนใจวิวทิวทัศน์อะไรทั้งนั้น เมื่อก้องคือสิ่งที่สวยงามที่สุดในชีวิตเค้า เค้าอยากมองคนๆ นี้ไปตลอดชีวิต มองก้องไปเรื่อยๆ แอบเห็นมือก้องที่แกว่งอยู่ ทนไม่ไหว อยากจับมือ จึงเอามือตัวเองเข้าไปจับหมับ แล้วก้อสอดประสานนิ้วทั้งห้าไว้ด้วยกันอย่างเนียนๆ ไม่ยอมมองหน้าก้อง

ก้อง: ตกใจที่พีเอามือเข้ามาสอดไว้กับมือเค้า มองหน้าพีที่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก้ออมยิ้มเล็กน้อย ถามแบบล้อๆ “อะไรของคุณเนี่ย”

พี: “ก้อ...” ยิ้มแก้เก้อ “ทำไมล่ะ ไม่เห็นแปลกเลย ก้อเราเป็นแฟนกันนี่ ทำไมจะจับมือไม่ได้ จริงมั้ย” หันไปสบตาส่งยิ้มละลายใจให้

ก้อง: เขินที่ได้ยินคำว่าแฟน มองซ้ายขวา “บ้าเหรอคุณ พูดเสียงดัง เดี๋ยวใครก้อได้ยิน” แต่ก้อแอบยิ้ม กระชับมือให้แน่น แล้วเดินต่อ

ทั้งคู่เดินไปจนถึงบึงกว้างใหญ่ แล้วก้อหยุดที่ริมบึง สูดอากาศ บึงรายล้อมไปด้วยทุ่งหญ้า และดอกไม้ เป็นภาพที่สวยงาม

ก้อง: “สวยจิงๆ เลยนะพี”

พี: “อื้ม....” มองวิวรอบๆ ยกมือชี้ไป “ก้องดูนั่นสิ เค้ามีเรือให้พายด้วย ไปเล่นกันดีกว่า เดี๋ยวผมพายให้”

ก้อง: ใจจริงอยากไป แต่ก้อแอบกลัว “จะดีเหรอ ผมกลัวนะ ผมว่ายน้ำไม่แข็งอ่ะ”

พี: “ไม่เปนไรหรอกน่า ผมบอกแล้วว่าผมจะพายให้ ไม่ตกน้ำหรอกคุณ ไปกันเถอะนะ” ว่าแล้วพีก้องดึงก้องไปที่เรือ ส่งก้องลงเรือก่อน แล้วตัวเองก้อปีนตามไปปลดเชือก แล้วหยิบไม้พายมาพาย

พายไปได้ถึงกลางน้ำ อากาศดีมาก แดดไม่แรง ทั้งคู่รู้สึกดี พีหยุดพาย แล้วปล่อยให้เรือแล่นตามน้ำไปเรื่อยๆ

พี: รู้สึกอยากใกล้ชิดก้องมากขึ้น ถือโอกาสที่ก้องชมวิวอยู่ ค่อยๆเอนตัวลงไปนอนบนตักก้องที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “เฮ้ออ...สบายจัง”

ก้อง: ตกใจเล็กน้อย มองซ้ายขวา “คุณนี่ทำไรอ่ะ ไม่เอานะ เดี๋ยวใครก้อมาเห็นหรอก ลุกขึ้นนะ” พูดไปพลางจะผลักหัวพีขึ้น

พี: ไม่ยอมลุก “ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ลุก ก้อผมสบายนี่นา” ยื้อตัวไม่ยอมลุกขึ้น

ก้อง: “ลุก.....สิ” พยายามผลักพีลุกสุดแรง ด้วยความเขินว่ากลัวคนอื่นจะเห็น

พี: “ไม่...ลุก” ยื้อสุดแรงเพราะอยากนอนตักก้องต่ออีก บรรยากาศกำลังดี

เรือเริ่มโคลงเคลงจากการยื้อของทั้งสองคน ยื้อไปมาพีที่นอนอยู่เริ่มเสียหลักเทน้ำหนักมาข้างนึงทำให้เรือเอียง ก้องที่กลัวตกน้ำอยู่แล้ว แทนทีจะจับฝั่งตรงข้ามเพื่อถ่วงน้ำหนัก กลับโผเข้าหาพีอย่างเต็มแรง เพราะกลัวเรือที่โคลงเคลง ทำให้เรือเอียงจนจนถึงขีดสุด แล้วเรือก้อคว่ำลง ทั้งคู่ตกลงไปในน้ำ

ก้อง: ตกใจ มือตะเกียกตะกาย เพราะตัวเองว่ายน้ำไม่แข็ง ประกอบกลัวอยู่แล้ว ที่เคยว่ายได้บ้างเลยลืมไปหมดเลย สำลักน้ำยกใหญ่ “พี...พี...”

พี: ตกลงมา ยังตั้งสติได้อยู่ ตามหาก้องก่อนสิ่งอื่นใด “ก้อง ก้อง คุณอยู่ไหน” พอเหนก้องตะกายน้ำอยู่ห่างไปเล็กน้อย รีบว่ายเข้าไปช่วย จับตัวก้องได้ เอาแขนก้องพาดคอตัวเองไว้ “ก้อง ไม่เปนไรนะ ผมจับคุณได้แล้ว...ไม่เปนไรแล้ว...คุณปลอดภัยแล้ว”

ก้อง: หยุดดิ้นทันที เมื่อพีเข้ามาช่วย สำลักน้ำเล็กน้อย “พี...อย่าปล่อยผมนะ ผมกลัว”

พี: “ไม่เปนไรนะก้อง...ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณเป็นอะไรไปเด็ดขาด” ก้องที่หน้ายังตกใจอยู่พยักหน้ามั่นใจ ว่าแล้วพีก้อค่อยๆ ลากก้องเข้าฝั่งที่ใกล้ที่สุด เพราะเรือไม่สามารถพลิกกลับได้แล้ว เมื่อมาถึงฝั่งใกล้ที่สุด พีก้อดันตัวก้องขึ้นฝั่ง

เมื่อขึ้นฝั่งได้ก้องก้อนอนแผ่ เพราะตกใจและเหนื่อย พีที่ว่ายน้ำเหนื่อยก้อเหนื่อยมาแทนที่จะห่วงตัวเอง ก้อห่วงก้องก่อน

พี: นั่งคุกเข่าลงข้างก้อง จับไหล่ก้องสองข้าง “ก้อง ก้อง คุณไม่เปนไรนะ” พูดไปหอบไป

ก้อง: หอบเล็กน้อย แต่เพิ่งนึกได้ ลืมตาขึ้นมา ลุกขึ้นนั่ง หันไปหาพี “พี คุณเปนไรรึป่าวอ่ะ จับแขนพีสองข้าง คุณไม่เปนไรใช่มั้ย”

พี: ยิ้มที่เห็นก้องตกใจและเป็นห่วงเค้า จับแขนก้องกลับ “ก้อง ผมไม่เปนไร ผมขอโทษนะที่ทำให้เรือคว่ำ คุณคงตกใจแย่”

ก้อง: “ไม่เปนไรหรอก เพราผมดื้อเองด้วยแหละ” ส่ายหน้า จ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาเป็นห่วงสื่อความหมาย

จ้องกันอยู่นาน ส่งสายตาหวานซึ้ง พีหักใจได้ หันหน้ากลับมาก่อน ก้องหันออกตาม

ก้อง: หันกลับไปได้ไม่นาน ก็จามสองทีติดกัน มองไปที่เสื้อตัวเอง วันนี้เค้าใส่เสื้อสีขาวมา เสื้อที่เปียกน้ำบางแนบเนื้อ ตกใจ เอามือมากอดอกปิดไว้

พี: ได้ยินก้องจาม หันไปมองเห็นก้องกอดอกเหมือนหนาว เหลือบไปเห็นเสื้อขาวที่ก้องใส่อยู่เปียกจนบาง หน้าแดงเล็กน้อย รีบหักห้ามใจหันหลับมา แล้วรีบถอดเสื้อเจ๊กเก๊ตของตัวเอง เอาไปคลุมไหล่ไว้ให้ก้อง

ก้อง: รู้สึกถึงเสื้อที่คลุมไหล่ อมยิ้ม หันไปมองหน้าพีอย่างขอบคุณ เอาแขนสอดเข้าไปในแขนเสื้อ กระชับเสื้อให้ห่มตัว สูดกลิ่นของพีจากเสื้อเต็มปอด หันไปมองพีที่เหลือเสื้อยืดสีเทาตัวบางตัวเดียว เปียกโชกแนบเนื้อตัวพีอยู่ หน้าแดงเล็กน้อยรีบหันกลับ

พี: ไม่ได้สังเกตตัวเองมัวแต่ห่วงก้อง งงว่าก้องเป็นอะไรทำไมหน้าแดง “ก้อง...เป็นอะไรรึป่าว คุณมีไข้เหรอ หน้าแดงมากเลย” จับไหล่ก้องสองข้าง เอามือจับหน้าผากก้อง พร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้

ก้อง: ก้องหน้าแดงยิ่งขึ้นที่พียื่นหน้ามาใกล้ แล้วอามือสัมผัสหน้าฝากเค้า มือพีช่างอบอุ่นเหลือเกิน นี่พีไม่รู้เลยหรือไงนะ ว่าที่เค้าหน้าแดงไม่ใช่ไม่สบาย แต่เป็นเพราะอยู่ใกล้ชิดกับพีมากไปต่างหาก “ผมไม่ได้เป็นอะไรพี” รู้ว่าพีเข้าใจผิด และซึ้งในความเป็นห่วงที่พีมีให้

พี: ยอมเอามือออกจากหน้าผาก แต่ยังไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่ เลยคิดว่าปล่อยไว้อย่างนี้นานๆ เดี๋ยวก้องจะไม่สบายแน่ ชวนกลับ “ไปเถอะก้อง เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวคุณจะไม่สบาย” ทำท่าจะพยุงก้องลุกขึ้น

ก้อง: ว่าจะลุกขึ้นตามแรงของพี แต่เกิดเสียหลักเล็กน้อยเพราะลุกเร็วเลยมึนหัว เลยเซล้มไปทางพี “โอ้ยย”

พี: เอามือรับก้องโดยอัตโนมัติ ก้องเลยเซมาอยู่ในอ้อมกอดของพีพอดี “ก้อง!!!”

ก้องอยู่ในอ้อมกอดของพี เงยหน้าขึ้นมา สบตากันอย่างหวานซึ้ง หน้าใกล้กันแค่คืบ แล้วเหมือนหน้าจะชิดเข้าหากันมากขึ้นอีกด้วยแรงดึงดูดที่ทั้งคู่มีให้กัน ทั้งคู่เกือบห้ามใจไม่ได้ แต่ก้องกลับจามออกมาซะก่อน “ฮัดเช้ย....” ทั้งคู่เลยรู้สึกตัว

พี: “ดูสิ คุณจะไม่สบายและ ปะ ไปทำตัวให้อุ่นก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นหนักกว่านี้”

ก้อง: จับแขนพีเพื่อพยุงตัวยืนตัวตรง “อืม”

เมื่อยืนกันแล้วพีทำท่าจะเดินนำ แต่ก้องยังคงซึ้งกับความห่วงใยของพีอยู่ จึงเอื้อมมือไปคว้ามือของพีมาจับประสานนิ้วทั้งห้าไว้ด้วยกันอีกครั้ง เหมือนเป็นการแสดงความขอบคุณ

พี: รู้สึกถึงการกระทำของก้อง มองมือที่ก้องจับไว้ อมยิ้ม แล้วกระชับมือไว้ให้แน่นยิ่งขึ้น หันไปมองหน้าก้องด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ

ก้อง: เขินที่เป็นฝ่ายเริ่มจับมือพีก่อน จึงหลบตา เอาหัวเอนพิงกับไหล่พีไว้ เพื่อไม่ให้พีมองหน้าเค้าได้ แล้วก้อเดินกันไปทั้งอย่างงั้น
--------------------------------------------------

Create Date : 21 ธันวาคม 2552 Last Update : 24 ธันวาคม 2552 16:00:31 น. Counter : 489 Pageviews.		5 comments
Share Tweet