จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ฉากน้องก้องขี้น้อยใจ (3)

เมื่อพีแยกริมฝีปากจากก้อง ลมหายใจทั้งคู่ยังร้อนผ่าวรดใบหน้าซึ่งกันและกัน ก่อนที่เผลอใจไปมากกว่านี้ พีเอ่ยชวนกลับ

พี: ตัดใจถอยหน้าออกห่างลมหายใจหอมหวนของก้อง “กลับกันมั้ย สองทุ่มแล้วเดี๋ยวที่บ้านคุณจะเป็นห่วง”

ก้อง: จิงๆ ก้อรู้สึกว่าต้องกลับ แต่ไม่อยากกลับ เค้าอยากอยู่กับพีสองคนให้นานกว่านี้ แถมที่นี่ก้อสวยซะจนเค้าไม่อยากปล่อยให้เวลานี้ผ่านไปเลย

พี: กำลังจะถอยตัวออกห่าง แล้วจูงมือก้อง จะเดินกลับ

ก้อง: ดึงมือพีที่จับเค้าไว้ “พี....ผม...ยังไม่อยากกลับเลย...ขอยู่ต่อก่อนได้มั้ย...อีกสักนิดก้อยังดี”

พี: ตกใจที่ได้ยินก้องขอให้อยู่ต่อ แต่ก้อดีใจ กระชับมือก้องกลับ “เอ่อ....อืมได้สิ...ถ้าคุณอยากอยู่”

ก้อง: เดินเข้าไปกอดเอวพี เอาหน้าซุกไว้กับอ้อมอกพี “พี...ผม...รักคุณ....ผมไม่อยากให้เวลาของเราผ่านไปเร็วอย่างนี้เลย...เมื่อไหร่ทุกคนจะเข้าเราซะที..เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาได้”

พี: ตอบสนองอ้อมกอดของก้องโดยเอื้อมมือไปกอดเอวก้อไว้ทันที “ก้อง...ไม่เป็นไรนะ...อีกไม่นานหรอก...ทุกคนจะต้องเข้าใจ....เราก้อจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป” ก้มหน้าลงหาก้องส่งสายตาสื่อความหมาย

ก้อง: เงยหน้าขึ้นมาหาพี สบตาหวานซึ้ง ยืดตัวขึ้นเอียงหน้า เพื่อให้ริมฝีปากของเค้าบรรจบกับริมฝีปากของพีอย่างลงตัว คราวนี้เค้าไม่อยากหยุด แขนที่เปลี่ยนเป็นกอดเอวพี เลื่อนขึ้นมาโอบรัดพีแน่นหนา เค้ารักและต้องการคนๆ นี้มากเหลือเกิน มากเกินกว่าที่เค้าจะหักห้ามใจได้

พี: รู้สึกถึงอาการของก้อง รับรู้ถึงแรงปรารถนาที่ก้องมี ตอบรับจุมพิตไปอย่างหนักแน่นเช่นเดียวกัน ความปรารถนาของทั้งคู่รุนแรงมาก หัวใจเต้นโครมคราม เริ่มหายใจหอบ อ้อมแขนกอดรัดกันอย่างแนบแน่น

เป็นจุมพิตที่ยาวนาน และรุนแรง แต่พีรู้สึกตัว เค้าต้องหยุดก่อนที่มันจะสายไปกว่านี้ ค่อยๆ ผ่อนแรงจุมพิตลง และผ่อนแรงกระชับกอดที่แนบแน่น เริ่มจับแขนก้องถอยออก

ก้อง: รู้สึกถึงอาการพี ชะงักอารมณ์ไว้ แต่ใจเต็มไปด้วยความปรารถนาแรงกล้า เค้าไม่อยากหยุดเลย เค้าต้องการคนตรงหน้ามากกว่าใครทั้งสิ้น แต่เมื่อพีจับเค้าถอย เค้าจึงยอมหยุด ถอยออกมา หายใจหอบ เข่าแทบอ่อนเพราะจุมพิตร้อนแรง

พี: หน้าร้อนผ่าวไปหมด หายใจหอบเหมือนกัน ความพยายามในการดับความปรารถนาของเค้าประสบความสำเร็จ ถอนหายใจโล่งอก “ก้อง...ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการคุณนะ...ผมแค่...อยากให้อะไรๆ มันลงตัวกว่านี้...แล้วถึงวันนั้นผมจะกอดคุณ และทำให้คุณมีความสุข...โดยที่คุณไม่ต้องกังวลถึงอะไรอีกเลย” ว่าแล้วก้อดึงก้องเข้ามากอดแนบอกอีกครั้ง

ก้อง: ยิ้มรับคำพูดของพี กอดตอบพีไว้แน่น ใจเริ่มสงบลงแล้ว

พี: กอดกันสักพัก พีก้อคลายกอด แล้วก้อชวนกลับ “คุณอยากกลับรึยัง”

ก้อง: ใจนึงก้อรู้ว่าดึกแล้วนะ แต่ใจนึงก้ออยากทำอะไรอีกซักนิด ดึงมีพีไปทางห้องนอนที่อยู่แยกออกไป “เดี๋ยวนะ ผมยังไม่เหนห้องนอนเลย ขอไปดูหน่อยสิ” เดินจูงมือพีเข้าห้องนอน แล้วเดินลากให้พีไปนั่งลงที่เตียง ตัวเองยืนอยู่

พี: โดนก้องลากก้อเดินตามไปแบบยิ้มๆ ก้องจับให้เค้านั่งลงปลายเตียงก้อนั่งไม่ได้คิดอะไรคิดว่าก้องคงจะเดินดูห้องนอนใหญ่ เตียงอย่างหรู

ก้อง: เดินเข้ามายืนอยู่ตรงกลางขาสองข้างของพี โอบคอพีไว้ด้วยสองแขน

พี: ตกใจเล็กน้อยที่ก้องเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้ เหนก้องยกมือขึ้นมาโอบรอบคอ ก้อตอบรับโดยอัตโนมัติเอามือขึ้นกอดเอวก้องที่ยืนอยู่หน้าเค้า ยิ้มรับ เงยหน้ามองก้อง

ก้อง: “คุณบอกว่าถ้าเมื่อไหร่เรื่องลงตัว..คุณจะทำให้ผมมีความสุขใช่มั้ย...อืม...ผมไม่ค่อยเชื่อเลยอ่ะ...ขอมัดจำไว้ก่อนได้มั้ย” ว่าแล้วก้อเอียงหน้าก้มลง ประทับริมฝีปากกับพีอีกครั้ง พร้อมกับใช้แรงผลักพีให้ล้มตัวลงไปบนที่นอน แล้วตัวเองก้อเอนทับร่างพีไป โดยไม่ได้หยุดจุมพิต

พี: เมื่อก้องเอนหน้ามาจุมพิตก้ออ่อนระทวย ยอมตามแรงก้องที่ผลักให้เค้าเอนตัวลงนอน กอดรัดร่างก้องแน่น ตอบจุมพิตของก้องอย่างหนักแน่นเช่นกัน

ก้อง: จากมือที่กอดคอพีอยู่ก้อค่อยๆ เลื่อนมือมาด้านหน้า ที่แผ่นอกหนาของพี และเลื่อนลงไปเรื่อยจนถึงเอว

พี: รู้สึกถึงมือก้อง หายใจหอบ ขนลุกเกรียว เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

ก้อง: หยุดมือนิ่ง แล้วหยุดจุมพิตกะทันหัน เงยหน้าขึ้นมายิ้มมองพี “อืม..ผมว่า..มัดจำแค่นี้คงพอแหละ...ผมเชื่อคุณและ”

พี: อึ้ง อารมณ์ค้าง อ้าปากค้าง “ห๊า”

ก้อง: ค่อยๆ ขยับตัวลุกมานั่งข้างพีที่ยังนอนค้างอยู่ “อ้าว ก้อผมบอกคุณแล้วไงว่าขอมัดจำ...จำไม่ได้เหรอ”

พี: ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง สะบัดหัว ยังมึนการจู่โจมของก้องอยู่ “...อืม...”

ก้อง: เอื้อมมือไปจับมือพี แล้วดึงพีให้ลุกขึ้น “ปะ ผมอยากกลับบ้านและ”

พี: ยังงงๆ อยู่แต่ก้อลุกเดินตามไปอย่างมึนๆ

-----------------------------------------------------

Create Date : 09 ธันวาคม 2552 Last Update : 3 มกราคม 2553 21:47:14 น. Counter : 542 Pageviews.		11 comments
Share Tweet