ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด..

โทรศัพท์มือถือทีวางอยู่บนโต๊ะในห้องของคนบางคนส่งเสียงบ่งบอกว่ามี sms ใหม่เข้ามาในเครื่อง

เจ้าของเครื่องยกโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ เฮ้ออ...ส่งโฆษณาอะไรมาให้เสียเวลาลบอีกล่ะเนี่ย

แต่เมื่อเห็นชื่อและเบอร์คนส่งเท่านั้นแหละ เจ้าของเครื่องสะดุ้งสุดตัว...ดีใจสุดขีด

“เฮ้ยยย...น้องก้องส่งเมสเสจมานี่หว่า”

เสียงร้องอย่างดีใจสุดๆ ของภาค...หนุ่มเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์แสนร้าย...ใครน่ารักเข้ามาใกล้ไม่ว่าหญิงชายจะต้องตกเป็นเป้าหมายของเค้าทั้งหมด...

ภาครีบกดเปิดอ่าน อย่างอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ น้องก้องต้องเมสเสจมานัดเดทแน่ๆ เลย ก็ใครล่ะจะทนลูกอ้อนลูกตื้ออย่างเท่ของผมได้

“อยากเจอมาก มาที่คอนโด... ห้อง... ตอนนี้เลยได้มั้ย...จากก้อง”

“โหห...น้องก้องชวนไปคอนโดเลยแบบนี้...ใจถึงเหมือนกันนะเนี่ย...หึ...ดีเหมือนกันไม่ต้องพาไปเที่ยวไปเลี้ยงให้เปลืองเงิน...หึหึหึ”

“น้องก้องครับ...พี่จะรีบไปนะ...รอแป๊ปเดียวครับ...จากภาค” ภาคพูดไปพิมตอบในมือถือไปตามคำพูดตัวเอง

พิมเสร็จไม่รอช้า ลุกไปส่องกระจก เสริมความหล่อเล็กน้อย...แล้วก็คว้ากุญแจรถออกจากห้องไป

ระหว่างที่รถออกตัวอย่างคล่องแคล่วจากที่จอดรถเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ภาครีบกดดู

“รีบมานะครับ...จะรอ...จากก้อง”

“โหยยย...อย่างงี้ต้องรีบซะแร้ว” ว่าแล้วภาคก็รีบเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปทางคอนโดที่ก้องนัดหมายทันที

เมื่อถึงที่หมาย...ภาควิ่งตรงดิ่งไปที่ลิฟต์...ส่งกระจกสะท้อนความหล่ออีกซักหน่อย..โอ้ะ...ฉีดน้ำยาดับกลิ่นปากอีกซักนิด...เค้าเป็นเพลย์บอยมืออาชีพจริงๆ นะเนี่ย

เมื่อถึงหน้าห้อง...ภาคยืนจ้องประตูเพื่อความแน่ใจซักพัก..แล้วค่อยๆ กดออด

ติ๊งงง...ต่อง...

ภาคยืนในท่าที่คิดว่าตัวเองเท่ที่สุด...มือนึงล้วงกระเป๋า...อีกมือเท้าแขนไว้ที่กรอบประตู

เสียงคนเดินอยู่ในห้องบ่งบอกให้รู้ว่ามีคนกำลังเดินมาเปิดประตู

ล๊อคถูกปลด..พร้อมกับลูกบิดที่หมุนประตูโดนเปิดออก

แต่...คนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่...ก้อง

นี่มันใครวะเนี่ย!!!!

เค้าจ้องมองหน้าของคนที่มาเปิดประตูให้ชัดๆ...ผู้ชายคนนี้หน้าคล้ายเค้ามาก...หุ่นก็ไล่ๆกัน...ต่างกันตรงที่...อืมมม...เราหล่อกว่าเท่กว่าหน่อย..

“เอ่อ...นี่ใช่ห้องน้องก้องรึเปล่าครับ”

ภาคกำลังคิดว่าเค้าจำห้องผิด...ผู้ชายตรงหน้าที่ยืนใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ...แหวกท่อนบนพอประมาณ...แต่ก็พอให้รู้ว่าข้างในคงไม่ได้ใส่อะไรไว้อีก

ผู้ชายตรงหน้าคิ้วขมวดเล็กน้อย “อ๋ออออ...คุณนี่เองเหรอ...ภาค”

ภาคตกใจที่ผู้ชายคนนี้รู้จักชื่อเค้า แต่ตามมารยาท เค้ารับคำไปโดยอัตโนมัติ

“ครับ...ผมภาค...ตกลงว่านี่ใช่ห้องน้องก้องรึเปล่า”

“หึ...ใช่สิครับ...คุณ...” ผู้ชายคนนั้นตอบยังไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงอื่นมาขัดจังหวะกลางประโยคนั้น

เสียงดังมาจากในห้อง

“พี...พี...คุณทำอะไรอยู่น่ะ...ทำไมไม่มาซักที”

เฮ้ยยย...นี่มันเสียงน้องก้องนี่หว่า!!!

เอ้ะ...แล้วชื่อพี...พี...นี่มันคุ้นๆ...อ๋ออออ...ชื่อผู้ชายในโทรศัพท์วันนี้ที่เค้ายั่วให้โกรธนี่นา...เฮอะ....เป็นอะไรกับน้องก้องวะเนี่ย...ไอ้พีเอ้ย...แกตั้งใจเรียกชั้นมาเยาะเย้ยใช่มั้ย

“นี่คุณ...คุณเรียกผมมาใช่มั้ย” ภาคเริ่มโมโห

“ใช่...ผมนี่แหละเรียกคุณมา...ให้คุณได้รู้ไปเลยไง...ว่าใคร...เป็นใคร”

“เฮอะ...อย่ามาขู่ผมนะ...กะอีแค่คุณอยู่ในห้องน้องก้องในสภาพนี้...อย่าคิดว่าผมจะยอมแพ้ง่ายๆ”

“หึ...ผมก็ไม่ได้บอกให้คุณยอมแพ้...แล้วนี่ก็ไม่ใช่ห้องของก้อง...แต่เป็นห้องของเรา...ใช่...คุณตกใจอ่ะถูกแล้ว...มันเป็นห้องของผม...ที่ตอนนี้...ก้อง...ย้ายเข้ามาอยู่ถาวรแล้ว”

“แล้วผมกับก้องเราไม่ใช่แค่คู่รัก...เราเป็นคู่ชีวิตกัน...ผมไม่ได้เรียกคุณมาเพื่อให้คุณยอมแพ้หรอกคุณภาค...ผมแค่จะให้คุณมาเห็น...ว่าผม...มีแต้มต่อมากแค่ไหน...แค่กันไม่ให้ก้องรับโทณศัพท์ผมน่ะอย่าคิดนะว่าจะทำอะไรผมได้”

“แล้วถ้าคุณยังไม่เลิกยุ่งกับก้อง...ผมจะทำให้คุณเห็นเอง...ว่าคุณคิดผิดมากแค่ไหน”

หน้าตาและน้ำเสียงที่จริงจังของพี ทำให้ภาคเริ่มใจแป้ว ยืนจ้องตากกันอย่างเงียบเชียบอยู่ได้ไม่นาน เสียงของก้องจากในห้องก็ดังขึ้นอีกรอบ

“พี...พี...ทำไมยังไม่มาอีก...ทำอะไรอยู่...นี่ผมแช่น้ำจนตัวเปื่อยหมดแล้วนะ...ไหนว่าจะมาอาบน้ำด้วยกันไง”

เสียงของก้องทำให้พียิ้มออกอย่างผู้ชนะ มุมปากของพีกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์

พีแกล้งส่งเสียงหวานตอบก้อง

“ไปแล้วครับก้อง...พอดีเจอแมลงสาบน่ะ...ขอกำจัดมันแป๊ปนะ” พีพูดพร้อมกับส่งสายตากวนประสาทให้ภาค

“รีบมานะพี...ไม่งั้นผมไม่รอด้วย”

“คร้าบ..คร้าบ..ไปแล้วคร้าบก้อง”

ภาครู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก นี่เค้าโดนตอกหน้าอย่างจัง...ไม่น่าไปแกล้งเค้าก่อนเลยเรา..ฮึ้ยยสสส์...ไอ้พี...ฝากไว้ก่อนเถอะ...

แล้วภาคก็ตัดสินใจเดินหันหลังกลับไป

“อ้าวคุณ...จะกลับแล้วเหรอ...แล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ...หึหึหึ”

ภาคไม่หันไปมองหน้าคนพูดซะด้วยซ้ำ...คำพูดแฝงความหมายไม่ให้มายุ่งกับก้องอีก..น่าโมโหจริงๆ

ภาคได้ยินเสียงปิดประตู...แล้วยังได้ยินเสียงสดใสแว่วออกมาจากห้องเล็กน้อย...

“ก้องคร้าบบ...แมลงสาบไปและล่ะ...รอผมด้วยน้า...”

ชริ...ไอ้พี... จำไว้เลยนะ -*-

----------------------------- The End -----------------------------