P-Kong FIC: Alone in one night (18+)

ผมกำลังตกอยู่ในสภาวะสับสน....

เวลานี้เป็นเวลาที่ผมควรจะนอนหลับแล้วนะ ผมหันไปมองนาฬิกาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้มันบอกเวลา ตีสองสิบนาทีแล้วครับ

โอ้ยยย...นี่ผมทำอะไรอยู่เนี่ย

ผมพลิกตัวอีกครั้ง คว้าหมอนข้างใบเก่าที่ผมต้องขุดออกมาจากตู้ เข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วก็จัดการกอดแนบแน่นเข้ากับตัว

แต่แทนที่การกอดหมอนข้างจะยิ่งทำให้ผมอบอุ่นขึ้น...ผมกลับยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก...เมื่อหมอนข้างทำให้ผมนึกถึงแขนของใครบางคนที่โอบตอบผมกลับในเวลาเช่นนี้

เฮ้ออออ....นี่ผมจะคิดถึงเค้ามากไปแล้วนะ

ใช่ครับ...ผมนี่แหละ...ก้องบดินทร์...เป็นคนบอกคนรักของผม...พีรวิชญ์...ว่าผมอยู่คนเดียวได้สบายมาก...ให้เค้าไปงานสัมมนาค้างคืนกับที่ทำงานเถอะ...แค่คืนเดียวเอง

แถมยังบอกย้ำด้วยหน้าตาระรื่นก่อนไปด้วยนะครับ...ว่าตอนเค้าไม่อยู่ผมจะยึดเตียงใหญ่คนเดียวคงนอนสบายน่าดู ^^

แล้วดูสภาพผมตอนนี้สิครับ =_=" น่าอนาถที่สุด...

ตอนนี้ผมคิดถึงเค้าแทบบ้าเลยล่ะครับ ตั้งแต่ส่งพีออกจากบ้านไปเมื่อตอนบ่ายแล้ว หันมาก็มองบ้านแล้วทำไมบ้านมันถึงได้ใหญ่เกินกว่าที่จะอยู่คนเดียวมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ จะทำอะไรเดินไปทางไหนมันก็ดูโหวงเหวงยังไงชอบกล

ยิ่งตอนนอนนี่สิครับ ผมเล่นขนตุ๊กตาหมอนข้าง หมอนอิงที่เคยมีมาทุกรูปแบบ กองไว้เต็มเตียง แต่ทำไม๊...ทำไมมันถึงยังรู้สึกว่าเตียงมันกว้างอย่างงี้ล่ะครับ ของพวกนี้ก็เกะกะชะมัดเลย T__T

น้ำตาผมเริ่มคลอ...ผมพยายามใช้นิ้วปาดมันไปให้พ้นทางนี่ผมทำตัวเหมือนเด็กขนาดนี้ได้ยังไง...แต่ผม...ผม...คิดถึงเค้าจริงๆ นะครับ...เรานอนด้วยกันทุกคืนมา 1 ปีเต็มๆ แล้ว มันกลายเป็นความเคยชินที่ผมต้องมีเค้าอยู่ข้างๆ เสมอ...แต่เวลานี้...เค้าไม่อยู่...

น้ำตาเริ่มกลบตาผม...แล้วไหลออกมาเป็นทาง...ผมไม่สนใจเช็ดมันออก ไม่มีความจำเป็นต้องแอบร้อง ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่มีใครเลย...นอกจากผม...คนเดียว

ผมกอดหมอนข้างแน่นขึ้น พร้อมขดตัวในผืนผ้าห่มใหญ่.......
.

.

.

ผมรู้สึกตัวอีกทีเหมือนได้ยินเสียงอะไรแว่วๆ รู้สึกถึงครบน้ำตาบนหน้า...นี่ผมร้องไห้จนหลับไปเหรอเนี่ย...อืมม...หลับไปครึ่งชั่วโมง...ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ

ผมเงี่ยหูฟังอีกที...เงียบ...ไม่มีเสียงอะไร...ท่าทางผมคงจะตกใจตื่นเองล่ะมั้ง...

ผมหลับตาอีกครั้ง....พยายามข่มตาให้หลับ....

จู่ๆ สัมผัสปลายนิ้วที่คุ้นเคย...อบอุ่น...สัมผัสลงที่แก้มผมอย่างแผ่วเบา

สัมผัสนั้นไม่ได้เพียงแค่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นที่ใบหน้าเท่านั้น แต่มันทำให้ผมอบอุ่นไปถึงหัวใจเลยทีเดียวครับ

ผมลืมตาขึ้นทันที และยิ้มออกมาโดยไม่ต้องต้องพยายาม เสียงเรียกชื่อของเค้าหลุดออกจากปากไปก่อนที่ผมจะรู้ตัวเสียอีก “พี!!!”

ผมมองเห็นเงาคนเลือนรางอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องมองซ้ำสองก็รู้ว่านี่คือที่รักของผม เค้ากำลังนั่งจ้องมองผมอยู่ข้างเตียง

โดยไม่ต้องคิด...ผมโถมตัวโผเข้าหาร่างนั้นอย่างสุดตัว...แขนสองข้างโอบรอบคอของพี

“พี...คุณกลับมาแล้ว” ยิ้มมันไม่ยอมหุบไปจากใบหน้าผมเลยครับ

ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนข้างๆ เสียงที่ผมคิดถึง...ผมกระชับกอดแน่นขึ้นให้ร่างของผมแนบกับร่างของเค้า รับไออุ่นจากเค้าให้มากที่สุด

“ผมกลับมาแล้วก้อง...เพราะสังหรณ์ว่าใครน้ากำลังร้องไห้คิดถึงผมรึเปล่า??” พีพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าเค้าจะยียวนแค่ไหน ผมดีใจเหลือเกินที่เค้ากลับมา...ผมคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเค้า

ผมค่อยคลายอ้อมกอดถอยใบหน้ามาจ้องหน้าเค้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา สองมือประคองใบหน้าของพีไว้ เหมือนกับกลัวว่ามันจะหายไปในความมืด...กลัวว่าผมจะฝันไป

“ก้อง...ผมขอโทษนะที่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียว...ผมขอโทษ...ที่ทำให้คุณร้องไห้..” น้ำเสียงของพีกลับมาเป็นน้ำเสียงอบอุ่น ปลอบโยน ทำให้ผมเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริงมากขึ้นหน่อย

ผมพูดไม่ออก...ได้แต่รวบตัวเค้าไว้ในอ้อมกอดผมอีกครั้ง...น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาอีกระลอก

พีกอดผมไว้แนบสนิท ปลอบโยนผมสักพัก แล้วเค้าก็ค่อยจับตัวผมถอยออกมาเพื่อเช็ดน้ำตาของผมออก

“พี...ผม...ผมขอโทษนะ...ที่ทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้...”

“ก้อง...คุณไม่ต้องขอโทษนะ...ผมดีใจ...ที่คุณคิดถึงผม...เหมือนที่ผมคิดถึงคุณ...จนทนไม่ไหว เลยต้องบินกลับไฟล์ทดึกกลับมาก่อนแบบนี้ไง”

ผมยิ้มออก “แล้วคุณบอกที่ทำงานว่าไงล่ะพี กลับมาก่อนแบบนี้ไม่เป็นไรเหรอ”

พีส่งยิ้มเจ้าเสน่ห์กลับมาให้ผม “ผมก็บอกความจริงไปสิ...ว่าผมนอนคนเดียวไม่ได้จริงๆ...ต้องกลับมานอนกับ....คนรัก....ของผม”

ผมรู้สึกว่าเลือดฉีดขึ้นหน้า เมื่อได้ยินคำว่า ‘คนรัก’..... “บ้า!!...คุณบอกเค้าแบบนั้นได้ไง”

“ฮ่าๆๆ...ผมล้อเล่นน่ะก้อง...พอดีงานมันเสร็จพอดีน่ะ...ผมเลยขอเค้าว่าผมจะไม่อยู่ค้างคืนเพราะพรุ่งนี้เช้าผมมีธุระแต่เช้าที่กรุงเทพ”

“อ๋อ...แล้วไปนะพี”

“ว่าแต่....คุณคิดถึงผมมากขนาดไหนเหรอก้อง” พีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาอีกครั้ง

ว่ากันตรงๆ เลยนะครับ ตอนนี้ผมไม่แคร์อีกแล้วว่าเค้าต้องการยั่วให้ผมโกรธ หรือทำให้ผมอายยังไง ตอนนี้ผมดีใจมากๆ ที่เค้ามาอยู่ตรงนี้จนลืมทุกอย่างไปหมดสิ้น ผมคิดถึงคนๆ นี้จนร้องไห้มาแล้ว เพราะฉะนั้นผมจะไม่ทำให้เวลาที่ได้อยู่กับเค้าเสียไปอีกเด็ดขาด

แทนคำตอบของผม...ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนตรงหน้า....แล้วบรรจงจรดริมฝีปากลงไปที่ข้างแก้มของพี...อย่างแผ่วเบา...แล้วค่อยๆ ไล้ริมฝีปากเลื่อนลงมา...สัมผัสลงบนริมฝีปากนุ่มของคนตรงหน้า...แผ่วเบา...

เวลาชั่วครู่ผ่านไป...ผมค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากการตอบสนองของพี แล้วผมก็ยิ้ม...ถึงตาผมยิ้มเจ้าเล่ห์บ้างล่ะ หึหึหึ

“พี...แล้วที่นี้รู้รึยังว่าผมคิดถึงคุณแค่ไหน”

ผมรู้สึกว่าพีอึ้งไปพักนึง และผมก็รู้ว่าเป็นเพราะการรุกของผม....เพราะเอาจริงๆ เลยนะครับ คบกันมาเป็นปี ผมรุกพีนี่นับครั้งได้เลยล่ะครับ

แต่อย่างว่า อย่าดูถูกผู้ชายที่ชื่อพีรวิชญ์นะครับ เค้าสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ตลอดเวลา เค้าอึ้งไปแป๊ปเดียว...แป๊ปเดียวจริงๆ ครับ แล้วเค้าก็ยิ้ม

“อืม...ผมรู้แล้วล่ะก้อง...ว่าแต่...แค่นี้เองเหรอครับ...ยาย...นี่น้อยกว่าที่ตาคิดถึงยายตั้งเยอะน้า...ตาคิดไว้...มากกว่านี้อีก”

“บ้า!!!...พี...ทะลึ่ง” ตอนนี้ผมเริ่มจะสนใจแล้วล่ะครับว่าเค้าทำให้ผมเขินแค่ไหน -///-

“อ้าว..ก้อง..ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ...คุณอ่ะพูดเองนะ...แสดงว่า...คุณก็คิดใช่มั้ย”

ผมโดนอีกแล้วครับ จนมุมจนได้ ผมไม่เคยชนะเค้าเลยสิ ผับผ่า

“ก้องคร้าบบ...ผมอุตสาห์มาไฟลท์ดึกเลยน้า เสร็จงานแล้วก็รีบบึ่งมาเลย..เหนื่อยมากเลยอ่ะคร้าบบบ...คุณจะให้รางวัลผมแค่นี้เหรอ” ถือโอกาสที่ผมอึ้ง ใส่ลูกอ้อนเป็นชุดเลยครับ

ผมไม่ได้พูดอะไร แต่อาการที่ใบหน้าของผมมันขยับเข้าไปใกล้พีมากขึ้นเรื่อยๆ มันคงจะเป็นคำตอบที่ดีสำหรับพีแล้วล่ะครับ

ริมฝีปากของเราเคลื่อนใกล้เข้าหากันอย่างง่ายดาย เมื่อพบสัมผัสที่ค้นหา ริมปากของเราก็ยากที่จะแยกออกจากกันอีก

แขนของผมยกขึ้นโอบรอบคอพีโดยอัตโนมัติ นิ้วมือทั้งห้าของผมเคลื่อนเข้าไปเกาะกำเส้นผมของพี

ผมรู้สึกถึงวงแขนของพีโอบรอบรัดร่างของผม ให้แนบสนิทกับร่างของเค้ามากขึ้น ผมเต็มใจตอบรับสัมผัส พร้อมกับเบียดร่างของผมให้แนบแน่นเข้าไปกับแผ่นอกแข็งแรงตรงหน้า ผมไม่ต้องการให้มีช่องว่างระหว่างเรา

ร่างของพีค่อยๆ โน้มลงมาทับร่างของผม ทำให้ร่างของผมเอนลงไปบนที่นอนโดยอัตโนมัติ ทั้งๆ ที่ริมฝีปากของเรายังคงไม่อาจแยกจากกันได้

สักพักพีค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก...มือของเค้าไล้ไปตามใบหน้าของผม...ใบหน้าของเค้าอยู่ตรงหน้า...สายตาของเค้า...จ้องมองผม..อย่างมีความหมาย...ลึกซึ้ง...

สายตาของพี...ทำให้ผมซาบซึ้ง...เต็มหัวใจ...ว่าเค้ารักผม...คิดถึงผม...เหมือนที่ผมรักและคิดถึงเค้า “พี...ขอบคุณนะ...ที่กลับมา...ผมคิดถึงคุณนะ”

พีตอบกลับด้วยคำพูดที่ทำให้ผมแทบลืมหายใจ.... “ก้อง...ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณนะ...แต่มันเป็นเพราะผม...ไม่อาจอยู่ได้...แม้แต่คืนเดียว...โดยที่ไม่มีคุณ”

คำพูดนั้นทำให้ผมสติหลุด...ผมดึงใบหน้าของพีเข้ามาจุมพิตร้อนแรง...ผมรักเค้ามากเหลือเกิน...และเค้า...เค้าก็รักผมมากมายจนไม่วันสิ้นสุดจริงๆ

เราตอบสนองความรัก...ความโหยหา...ของกันและกัน

มือของผมเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อของพีออกอย่างรวดเร็ว ผมยอมรับว่าผมอยากสัมผัสเค้า...อยากสัมผัสผิวเรียบลื่น...กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนของเค้า...ผมโหยหาเค้า...ผมต้องการเค้า

พีก็รู้สึกไม่ต่างจากผมเช่นกัน มือไม้ของพีชอนไชเข้าไปในเสื้อนอนของผม บีบคลึงบริเวณอกของผมจนผมสติแทบกระเจิง...

“อ้ะ...อื้ม...”

ผมไม่รู้ตัวว่าเสียงของผมหลุดออกไปตอนไหนด้วยซ้ำ แต่ผมไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

ผมดึงเสื้อของพีให้หลุดไปจากตัวเค้า...พร้อมกับที่พีปลดกระดุมเสื้อของผม ผิวแผ่นอกร้อนสัมผัสกันและกัน...ทำให้อารมณ์ของเราสองคนยิ่งทวีความร้อนแรง

พีเอื้อมมือไปดึงกางเกงผมลง...ขณะที่ผมถอดเข็มขัดและดึงกางเกงพีลงเช่นเดียวกัน...รสจูบทวีความร้อนแรง...ลมหายใจของเราหอบถี่...กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ

พีละใบหน้าออกจากผม เลื่อนไถลร่างลงไปที่บริเวณยอดอกของผม...บรรจงจรดริมฝีปากเคล้น

“อื้อ......” มือผมเกาะเกี่ยวที่เส้นผมหยาบของพี

สักพักร่างของพีก็ขึ้นมาอยู่เหนือร่างของผม พร้อมกระซิบเสียงแผ่วเบา... “ก้องครับ...ขอผม..เข้าไป..นะ”

เลือดฉีดขึ้นหน้าผมอีกแล้ว ผมตอบแทบไม่ถูก ได้แต่พยักหน้า พียิ้มให้ผม แล้วก้มลงจูบหน้าผากผมเบาๆ

พีค่อยๆ โน้มตัวเหนือผม ยกต้นขาผมขึ้น เค้ากระซิบอีกครั้ง “ก้อง...ให้เราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันนะ”

สิ้นเสียงของพี...ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บแปลบและเสียวซ่าน...ในขณะที่พีค่อยๆ สอดใส่เข้ามาในตัวผม...

”อ้ะ...อื้ออ...อื้มม”

“อื้มมม...รู้สึกดีจังเลยก้อง” แล้วพีก็ก้มลงมาบดริมฝีปากกับผมอีกครั้ง

มือไม้ของเราสองคนเกี่ยวกระหวัดรอบตัวของกันและกัน พร้อมกับการเคลื่อนไหวที่เป็นจังหวะที่หนักแน่นสอดคล้องกัน

“อ้ะ...อ้ะ...อ๊า....อื้มมมม...พี...อื้อออ”

“ก้อง...อื้อออ....อื้อออ...อา...”

จากจังหวะในตอนแรกที่หนักหน่วงแต่สม่ำเสมอ...ค่อยๆ กลายเป็นเร่งกระชั้น....กระชั้นขึ้น....เสียงเนื้อกระทบกันดังแข่งกับเสียงของเราสองคน

“อา...ก้อง...อืม”

“อื้อออ....อึ่ก....พี”

แล้วเมื่อถึงจุดสูงสุด สติผมหลุดกระเจิง พร้อมกับเสียงสุดท้ายที่เราประสานกันดังขึ้นยาวกว่าครั้งอื่น “อ๊า...............”

ร่างของพีซบลงที่อกของผมทันที....เราสองคนหอบหายใจเป็นจังหวะเดียวกัน

แล้วพีก็ยกใบหน้าขึ้นมาจรดริมฝีปากกับผมอีกครั้ง...ผมตอบรับด้วยความเต็มใจ

“ผมรักคุณนะก้อง....คุณคือเดียวที่ผมจะรัก...ตลอดชีวิต...ผมขาดคุณไม่ได้นะครับ”

ผมยิ้มกว้างที่สุดให้คนรัก “ผมก็รักคุณนะ..พี...ผมขาดคุณไม่ได้เหมือนกันนะครับ”

แล้วผมก็โยนบรรดาของรกเตียงทั้งหลายลงข้างเตียง...แล้วนอนกอดคนที่ผมรักและคิดถึงหลับไปอย่างง่ายดายเลยล่ะครับ

^________^

-------------------------- The end ---------------------------

Create Date : 12 มีนาคม 2554 Last Update : 15 มีนาคม 2554 8:30:03 น. Counter : 1912 Pageviews.		13 comments
Share Tweet