จิ้นต่อจากละคร หลังจาก ผมหิววววๆๆ

จิ้นแก้เศร้า ละครวันนี้

หลังจากที่พีหิ้วก้องมาจากครัวที่ก้องหน้ามืด พีช่วยพยุงก้องไปพักในห้องรับแขกก่อน

พี: “ก้อง คุณเป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย ไปหาหมอเถอะนะ” พีวางก้องลงที่โซฟาแล้วนั่งลงข้างๆ อย่างเป็นห่วง

ก้อง: “พี ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่เปนไร แค่หน้ามืด ไม่ต้องไปหาหมอหรอก พักนิดเดียวก้อหาย”

พี: “งั้น ผมพาคุณขึ้นห้องนอนมั้ย คุณจะได้หลับตาพักซักหน่อย นะ”

ก้อง: “อืม ก้อดีเหมือนกัน เดี๋ยวพักสายตารอพี่ตุ่มทำอาหารหน่อยก้อดี”

พีได้ยิมก้อรีบพยุงก้องขึ้นไปที่ห้องนอน พอถึงเตียงได้ก้อวางก้องลงเอนหลังที่เตียง

พี: “คุณพักผ่อนหน่อยนะ พักสายตาซักพักคงดีขึ้น”

ก้อง: “อืม” ลงนอนที่เตียงแล้วหลับตา “พี คุณอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะ”

พี: เห็นก้องหน้าเครียด อยากให้ก้องยิ้ม จึงนั่งลงข้างตัวก้อง พร้อมกับเอามือสองข้างเท้าลงสองข้างตัวของก้อง ล๊อคตัวก้องไว้ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “ให้อยู่น่ะได้ แต่ไม่อยู่เป็นเพื่อนได้มั้ย ขออยู่เป็นแฟนละกัน” พูดจบก้อยิ้มชวนละลาย

ก้อง: ได้ยินก้อรีบลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ “ฮึ้ยส์ คุณนี่ทำเป็นเล่นไปได้ เดี๋ยวคนก้อได้ยินหรอก”

พี: “จะมีใครได้ยิน คนที่อยู่บ้านคนเดียวคือพี่ตุ่ม แล้วพี่ตุ่มก้อทำกับข้าวอยู่ข้างล่าง” พูดจบก้อยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องเพิ่มขึ้นอีกนิด

ก้อง: เริ่มใจเต้นกับการยื่นหน้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ของพี “คุณ นี่คุณจะทำอะไรอ่ะ”

พี: “ก้อเปล่านี่ ผมก้อแค่เป็นห่วง เห็นคุณหน้ามืด เลยจะมาดูใกล้ๆ ว่าคุณเปนอะไรมากรึเปล่า” ว่าแล้วก้อจ้องหน้าก้อง ส่งสายตาหวานให้

ก้อง: “ผมไม่เปนไรหรอกคุณ ไม่ต้องจ้องกันขนานนี้ก้อได้”

พี: “ไม่ได้หรอกคุณ ถึงคุณจะพูดอย่างงั้นแต่ผมก้อไม่วางใจนะ ให้ผมดูหน่อยสิ” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนหน้าผากชนกัน “มีไข้รึเปล่า”

ก้อง: ตกใจที่พี่เอาหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจพี่รดที่ใบหน้า ริมฝีปากห่างกันไม่ถึง 2 นิ้ว ใจก้องเต้นโครมคราม

พี: “อืม ไม่มีไข้นี่นา” ถอยหน้าออกมาเล็กน้อย “แต่ก้อยังไม่สบายอยู่ ผมรู้และ งั้นเดี๋ยวผมป้อนยาให้ดีกว่านะ” ว่าแล้วก้อค่อยๆ เอียงริมฝีปากเข้าไปใกล้ริมฝีปากก้อง แล้วค่อยๆ ประทับริมฝีปากอย่างแผ่วเบา นุ่มนวล

ก้อง: ตอนแรกนึกว่าพีพูดจิงว่าจะไปเอายา แต่เหนพียื่นหน้าเข้ามาใกล้ ก้อรู้ จึงรับสัมผัสด้วยริมฝีปากอย่างแผ่วเบาตอบ

พี: เมื่อรู้สึกถึงการตอบสนองของก้อง ก้อยิ้ม ค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากไล้ไปที่พวงแก้มของก้อง แล้วเลื่อนขึ้นไปที่เปลือกตา หน้าผาก ประทับริมฝีปากที่หน้าผากของก้อง แล้วเลื่อนมาที่เปลือกตาและพวงแก้มอีกข้าง ก่อนที่จะมาหยุดประทับริมฝีปากกับริมฝีปากของก้องอีกทีอย่างแผ่วเบา

ก้อง: รู้สึกถึงลมหายใจ และริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของพีไล้ไปตามใบหน้า ใจเต้นแรง แต่มีความสุข เมื่อริมฝีปากมาบรรจบกันอีกครั้งก้องก้อตอบรับอย่างแผ่วเบาไปเหมือนครั้งแรก

พี: เมื่อถอยหน้าออกมา จ้องตาก้องอย่างหวานซึ้ง “เห็นมั้ย ยาเค้าดีนะ ไม่ขมเลยด้วย ออกจะหวานหอม ใช่มั้ยล่ะ”

ก้อง: เขิน “บ้า ยาอะไรของคุณน่ะ”

พี: อมยิ้ม มองก้องอย่างเอ็นดู

สักพักมีเสียงพี่ตุ่มะโกนเรียก “น้องก้อง น้องพีคะ อาหารเสร็จแล้วค่ะ” ทั้งคู่เลยต้องจำใจลุกจากเตียง

----------------------------

Create Date : 30 ธันวาคม 2552 Last Update : 13 มกราคม 2553 20:02:19 น. Counter : 1868 Pageviews.		9 comments
Share Tweet