SweetieKate's Fiction blog
|
||||||||||||||
P-Kong Fic: Sweet Sickness อืม...ทำไมวันนี้มันขาดๆ อะไรก็ไม่รู้นะ ก้องเดินออกจากห้องกายภาพบำบัด...ในมือถือชาร์ตคนไข้... ทำไมวันนี้เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง...เราลืมอะไรรึไง ก้องยังคงเดินคิดจนมาถึงเคาน์เตอร์...มือเรียวก็เอื้อมหยิบชาร์ตคนไข้เก็บไว้บนชั้น.... ขณะที่มือเคลื่อนไหวดวงตายังกลับครุ่นคิดเหม่อลอย... ก็ไม่ได้ลืมอะไรนี่นา...แต่ทำไมมันโหวงๆ ชอบกลนะ เดินจนไปถึงห้องพักพนักงาน...ก้องเดินไปเปิดล๊อคเกอร์ของตัวเอง...ยังคงคิดไม่ตก... มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าเพื่อที่จะเช็คการโทรเข้าออกตามปกติ...แต่หน้าจอโทรศัพท์ไม่บ่งบอกว่ามีสายที่ไม่ได้รับหรือแม้แต่ข้อความใดๆ... ความรู้สึกโหวงเหวงน่าใจหายแว้บเข้ามาที่อกข้างซ้ายอีกครั้ง... วันนี้โทรศัพท์ไม่ดังเลยทั้งวัน...ไม่มีข้อความ...ไม่มีเลยซักอันเดียว... แปลก...แปลกจริงๆ...ปกติพีต้องโทรเข้ามาไม่ต่ำกว่าวันละสามครั้ง...ข้อความอีกวันละอย่างน้อยสองครั้ง... แต่วันนี้...เงียบ... จน... ...เหงา.... ทำไมกันนะ.... พีทำอะไรอยู่...ทำไมไม่โทรหาเค้าเลยทั้งวัน... ก้องตัดสินใจไม่รอช้า...กดโทรศัพท์ถึงคนที่อยู่ในความคิดทันที... สัญญาณเรียกดังขึ้นตามปกติ...ครั้งที่หนึ่ง....ครั้งที่สอง...สาม...สี่............สิบ..... ท่านกำลังเข้าสู่ระบบฝากข้อความของหมายเลข... ก้องกดตัดสายทันที... ทำไมพีไม่รับโทรศัพท์นะ...ปกติจะได้ยินแต่เสียงใสๆ เหมือนรอโทรศัพท์เค้าอยู่ตลอดเวลาเลยนี่นา ความรู้สึกกังวลใจแปลกๆ เริ่มเข้ามาในอก...ทั้งเหงา...ทั้งห่วง...ทั้ง....คิด...ถึง... เมื่อเช้าก็ไม่ได้เจอกัน...เพราะว่าก้องต้องเข้าเวรช่วงเช้าตรู่...แล้วด้วยเมื่อคืนพีกลับบ้านดึกมาก...ก้องเลยอาสานั่งแท๊กซี่มาทำงานเองเพราะอยากให้พีพักผ่อนอีกสักหน่อย... หรือว่าพีเป็นอะไรไปรึเปล่าน้า....เมื่อคืนก็ไม่ได้คุยกันเลย.. ก้องทนไม่ไหว....กดโทรศัพท์อีกครั้งด้วยความเป็นห่วง... ท่านกำลังเข้าสู่ระบบฝากข้อความของหมายเลข.... เสียงคอมพิวเตอร์ปลายสายบอกออกมาอีกครั้ง ก้องมองนาฬิกา...บ่ายสามกว่าแล้ว...พีอยู่ไหนกันนะ ก้องตัดสินใจโทรเข้าออฟฟิศของพี...ได้รับคำตอบจากเลขาบอกว่าวันนี้พีไม่ได้มาทำงาน... เมื่อวางสาย...ก้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและขอตัวกลับบ้านทันที... กลับถึงห้องได้...ก้องตรงเข้าไปในห้องนอน...เห็นร่างของพีนอนหลับอยู่บนเตียง ทั้งโล่งใจ...และทั้งตกใจ...ก้องพุ่งตรงไปหาร่างนั้นทันที... ร่างของพีกำลังหลับสนิท...ก้องเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก...อุณหภูมิสูงแทบลวกฝ่ามือ... พี...พี...คุณได้ยินผมมั้ย ก้องพยายามปลุกพีให้รู้สึกตัว ร่างบนเตียงค่อยๆ ขยับเปลือกตา อือ...ก้อง... พี...คุณไข้ขึ้นสูงมากเลย...คุณต้องไปโรงพยาบาลนะ...ลุกไหวมั้ย ก้องค่อยๆ ประคองร่างของคนบนเตียงให้ลุกขึ้นนั่ง...ร่างของพีโงนเงนไร้เรี่ยวแรง... อือ...หนาว.... ร่างของพีสั่นสะท้าน ก้องรีบลุกขึ้นไปหยิบเสื้อหนาวมาใส่ให้...พร้อมประคองกอดคนรัก... ไม่เป็นไรนะพี...อุ่นขึ้นมั้ย มือสองข้างถูขึ้นลงที่ข้างตัวพีเพื่อให้ความอบอุ่น ร่างอ่อนแรงไม่ตอบเพียงแต่หลับตาซบหน้าลงบนอกคนรักเท่านั้น... ก้องประคองร่างไร้เรี่ยวแรงของพีไปขึ้นรถแท็กซี่และตรงไป รพ. ทันที . . . พีถูกแอดมิดเข้า รพ. ...ด้วยการวินิจฉัยจากหมอว่าเป็นไข้หวัดใหญ่...เหตุเนื่องมาจากการโหมงานหนัก พักผ่อนน้อยร่างกายจึงได้รับเชื้อไวรัสเข้ามาอย่างง่ายดาย.... ก้องยืนคุยกับหมอเจ้าของไข้ภายในห้องพักคนไข้...พีนอนหลับสลึมสลืออยู่บนเตียง... เมื่อหมอเดินออกไปจากห้อง...ก้องทิ้งร่างลงเก้าอี้ข้างเตียง...จ้องมองดูร่างอ่อนระโหยของคนรัก...สายน้ำเกลือระโยงระยางข้างเตียง... นิ้วมือเรียวยกขึ้นประคองมืออ่อนแรงมากุมไว้...ความเป็นห่วงจับใจสะท้อนออกมาในดวงตาหวาน... พีรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง...ดวงตาคมค่อยๆ กระพริบลืมขึ้น...เห็นใบหน้าหวานได้ก็ยิ้มออกมาบางๆ... ก้อง... น้ำตาปริ่มดวงตาหวานทันทีที่ได้ยินเสียงคนรัก... พี...คุณไม่เป็นอะไรแล้วนะ...เดี๋ยวนอนพักไม่กี่วันก็หาย... ก้องพูดเหมือนปลอบใจตัวเองไปด้วย ริมฝีปากยิ้มอ่อนโยนให้คนรัก อืม...เดี๋ยวผมก็หายก้อง...คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ใบหน้าหวานพยักหน้ารับ...พอจะยิ้มออกบ้าง... ร่างคนป่วยเห็นความเป็นห่วงจับใจในดวงตา...จึงเขยิบร่างของตนให้เหลือที่ว่างบนเตียงแล้วเอื้อมมืออีกข้างมาตบข้างเตียง... ก้อง...มานั่งตรงนี้หน่อยมา ก้องขยับเคลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างว่าง่าย...หันหน้าเข้าหาพี... มือเข้มเอื้อมหาใบหน้าคนรัก...ใบหน้าหวานยื่นเข้ามาใกล้หามือที่เอื้อมออกมา... ก้อง...ผมไม่เป็นไรแล้วนะ...คุณยังตกใจอยู่รึเปล่า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอบอุ่นจากมือที่กอบกุมใบหน้า...หรือเพราะเสียงกระซิบที่อ่อนโยน...หรือเพราะว่าพีรู้โดยที่เค้าไม่ต้องบอก...ว่าเค้ากลัว...เค้าตกใจมากขนาดไหน...ที่เห็นพีเป็นหนักขนาดนี้... คงจะเป็นเพราะทุกอย่างรวมกัน...น้ำใสๆ จึงไหลออกเป็นทางจากหางตาหวานทันที... มืออุ่นปาดเช็ดน้ำตาหวาน...แล้วดึงร่างของคนรักเข้ามาไว้ในอ้อมกอดทันที... ร่างของก้องเอนลงไปซบอกพีอย่างง่ายดาย...แขนสองข้างจับร่างคนป่วยไว้แน่น...น้ำตายังคงไหลเป็นทางไม่หยุด.... สองมืออุ่นยังคงปลอบประโลมร่างในอ้อมกอด...ลูบหัวลูบหลังอย่างอ่อนโยน... พีค่อยๆ ประคองร่างก้องให้ถอยออกมา...ตาสบตาส่งความรักความเป็นห่วงหากันและกัน... นิ้วมือปาดหยดน้ำตาออกจากหน้าหวานอีกครั้ง... ผมไม่เป็นไรแล้วนะก้อง...เดี๋ยวก็หาย...ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะครับคนดี พี...คุณห้ามเป็นอะไรไปนะ เสียงหวานๆ อ้อนเหมือนเด็กๆ ไม่มีผิด พียิ้มให้กับความน่ารักไม่มีวันหมดของคนรัก...เอื้อมมือสองข้างสวมกอดเอวคนน่ารัก...แล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก้อง... ผมจะเป็นไรได้ไงล่ะก้อง...ถ้าผมไม่อยู่เดี๋ยวคุณก็ไปมีแฟนใหม่อ่ะสิ...ผมไม่ยอมหรอก ก้องเริ่มยิ้มออกจากการล้อเล่นของพี บ้า...พี...คิดได้ไงเนี่ย ไม่ต้องห่วงนะก้อง...คุณจะต้องอยู่กับผมไปอีกนานเลยล่ะ...ผมไม่ให้คุณไปอยู่กับคนอื่นได้หรอก ใครว่าผมอยากอยู่กับคนอื่นกัน... ก้องหลบตา...กระซิบตอบงุบงิบ พียิ้มดีใจกับคำพูดของก้อง... แล้วโดยไม่รู้ตัวร่างของก้องโดนดึงเข้ามาใกล้ร่างของคนนอนเอนอยู่ทันที... รู้สึกตัวอีกที...แก้มนุ่มก็โดนจมูกโด่งกดฝังลงแน่น...ก้องโดนขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ >////< พี!!! ใบหน้าหวานแดงก่ำ...ดันตัวถอยออกมาจากอกคนป่วย...แต่ก็โดนแขนสองข้างล๊อคไว้ไม่ให้ห่างไปได้เท่าไหร่นัก... นี่ขนาดแรงคนป่วยนะเนี่ย เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอก...นี่มัน รพ. นะคุณ ก้องเริ่มออกอาการเหวี่ยง...แก้มแดงระเรื่อ ไม่เป็นไรหรอกน่าก้อง...หมอเพิ่งออกไปเอง...ไม่มีใครมาหรอก พูดจบไม่ทันขาดคำพีก็รั้งร่างก้องเข้าไปใกล้อีกครั้ง....แล้วกดจมูกเข้าแก้มนุ่มอีกข้างทันที....>//////< คุณนี่!!!! ก้องผลักตัวออกมาอีกครั้ง...ใบหน้าแดงไปถึงใบหู...แต่ริมฝีปากขยับเหมือนเป็นรอยยิ้มบางๆ พียิ้มหวานให้กับอาการของก้อง...ส่งสายตาหวานซึ้งมองคนรักในอ้อมกอด แล้วจู่ๆ ก็ส่งเสียงกระซิบแสนหวานออกมา... รักนะ...ก้อง ก้องหยุดชะงัก...ใจเริ่มเต้นแรง...หันไปมองสบตาพี.... สายตาพีสื่อความรักออกมาเต็มเปี่ยม... ผมรักคุณนะ...ผมจะไม่มีวันไปไหน...ผมจะอยู่กับคุณ..คุณคนเดียวที่ผมอยากอยู่ด้วย...ไปตลอดชีวิต... ใจของก้องพองโต...เต็มเปี่ยมด้วยความรักที่พีส่งมาให้...ก้องส่งยิ้มให้พี... มือเรียวถูกยกขึ้นประคองใบหน้าคมเข้ม... ผมก็อยากอยู่กับคุณคนเดียวไปตลอดชีวิต...เหมือนกันนะพี มือเข้มยกขึ้นมากุมมือขาวที่ประคองใบหน้าของเค้าอยู่...แล้วประทับริมฝีปากลงบนนิ้วมือเรียวนั้น... ก้องรับรู้ถึงสัมผัสบ่งบอกสารภาพความรักออกมาเต็มเปี่ยม... รักนะ...พี เสียงหวานถูกส่งออกมาตอบความรู้สึกเช่นกัน แล้วใบหน้าหวานๆ ก็ค่อยเคลื่อนเข้าไปหาใบหน้าคม.... ริมฝีปากนุ่มแตะประทับลงบนริมฝีปากเรียวบางอย่างนุ่มนวล..... --------------------------- จบตอน -------------------------------------
ตอนนี้หวานแบบอบอุ่นมากกกกกก คุณพีก็น่ารักเกิ๊น ขนาดตัวเองป่วยยังต้องปลอบน้องก้องอีก
ชอบที่คุณเกดบอกว่า การแต่งฟิคเหมือนเป็นการพักผ่อนอย่างนึง เพราะจริงๆแล้วกลัวว่าคุณเกดจะเครียดที่ต้องมาแต่งฟิคให้แฟนๆอ่าน ขอบคุณนะคะ โดย: หนึ่งในสาวก IP: 223.204.157.55 วันที่: 4 มิถุนายน 2554 เวลา:23:41:51 น.
คนอ่านที่ผ่านเรื่องเครียดมา ได้เจอความหวานเข้าไปแบบนี้
มันทำให้ลั้ลลาขึ้นเยอะเลย @ คุณพี :จะไม่สบายได้ยังไงถ้าไม่เล่นอาบน้ำซะตั้งนาน แล้วก็บอกว่าตัวเองหิ้วปีกน้องก้อง แต่ไหงกลับป่วยซะเองอิอิ โดย: sngg IP: 58.9.182.89 วันที่: 5 มิถุนายน 2554 เวลา:6:39:10 น.
แหมๆๆๆ!!!!!!!
คุณพีคะคราวที่แล้วสงสัยติดภารกิจในห้องน้ำนานไปหน่อย ไข้หวัดเลยรับประทาน55555555++++++++ แต่เค้าสองคนก็หวานกันตลอดเลยนะขนาดในรพ.ยังไม่เว้นเลยอ่ะ คนอ่านเบาหวานขึ้นแล้วค่ะเล่นหวานกันตล๊อดตล๊อด..... ตอนหน้าขอแบบน้องก้องป่วยแล้วคุณพีคอยเฝ้าไข้บ้างนะคะ เอาแบบหวานๆมดตอมบล๊อคเลยนะคะ โดย: Keamdeang1@smile IP: 58.9.135.89 วันที่: 6 มิถุนายน 2554 เวลา:22:49:34 น.
คู่นี้ เค้าหวานกันตลอด 24 ชั่วโมงเลยเนาะ อ่านแล้ว ลั๊น!ลา! ตลอดเลย แบบว่า อิจฉาน่ะ อยากมีเหมือนคนคู่นี้ จัง อิๆๆ ^_____^".
โดย: lek^lek. IP: 223.206.22.143 วันที่: 6 มิถุนายน 2554 เวลา:23:05:07 น.
หวานจนมดขึ้นหน้าจอคอม 5555 คุณพี นี่ ขนาดป่วย ให้น้ำเกลือยังมีแรงกอดก้องนะ นั่งกอดไม่ได้ นอนกอกก็ยังดี อิอิ
รอตอน(nc) ต่อไป เอิ๊กๆๆๆๆ เป็นกำลังใจเล็กๆให้นะคะน้องเกด ขอบคุณสำหรับฟิคหวานๆค่ะ โดย: pinchadee IP: 125.24.116.244 วันที่: 7 มิถุนายน 2554 เวลา:22:49:11 น.
อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยยยย แต่ขอแบบว่าก้องอยู่คอนโดคนเดียว แล้วไฟดับ แอร์ก็ดับ ก้องร้อนเลยใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นรอพี แล้วเผลอหลับไปได้ไหมค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
โดย: คนแอบอ่านฟิค IP: 180.183.138.32 วันที่: 8 มิถุนายน 2554 เวลา:21:57:19 น.
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ห่วงใย ซึ้งจังเลย พี่เกด อิอิ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณมากค่ะ โดย: someone IP: 202.44.7.80 วันที่: 15 มิถุนายน 2554 เวลา:20:26:55 น.
เข้ามากด LIKE ค่ะ
โดย: aumaum IP: 58.9.15.251 วันที่: 16 มิถุนายน 2554 เวลา:1:54:13 น.
|
StayOnYourSide
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
จิงๆ ยอมรับว่าคิดมุกไม่ออกมากๆ ช่วงนี้ไม่รู้จะไปหวานกันที่ไหนยังไงดี
ที่แล่นๆ รู้สึกจะมีแต่ NC อย่างเดียว กร๊ากกกกกกกกกกกก
ช่วงนี้ยุ่งมากๆๆๆๆ มีแต่เรื่องเครียดๆๆ ด้วยอ่ะค่ะ ปวดหัวบ่อยมากกก แต่การแต่งฟิคนี่เหมือนเป็นการพักผ่อนอย่างนึงเหมือนกันนะคะ ^^
ตอนที่แต่งนี้ยอมรับว่าไม่มีพลอตจิงๆ อาศัยแต่งแล้วมันลื่นไปทางไหนก็ปล่อยให้ไปอ่ะค่ะ เหะเหะ ถ้าอ่านไม่หนุกก็ขออภัยนะค้าบบบบบ
ยังไงก็เมนท์กันด้วยนะฮับ ^__^