ฉันนี่แหละSinglemom บทที่ 10 อ่อนไหว(2)

บทที่ 10 อ่อนไหว (ตอนที่ 2)

“พี่ไม่ได้ชอบแอน พี่คิดว่ามุ่ยก็คงรู้” พี่ธัญญ์พูดเสียงเรียบ “ถ้ามุ่ยกังวลเรื่องนี้
พี่คิดว่าพี่พอจะจัดการให้ได้ พี่ก็ไม่อยากให้ใครเข้าใจพี่ผิดเหมือนกัน
หวังว่ามุ่ยคงชอบดอกไม้นะครับ ขับรถกลับบ้านดีๆนะ ”
แล้วพี่ธัญญ์ก็หันหลังเดินตรงไปที่รถ

อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ด แมนซะ ฉันอดใจเต้นตึกตักไม่ได้ ถึงแม้ความหล่อพี่ทะเลจะกินขาด แต่ในเวลาที่สติฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้
ท่าทางเด็ดขาดของพี่ธัญญ์ก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะ

คืนนั้นฉันอดโทรไปเล่าให้พี่ซิมฟังไม่ได้

“ป่านนี้ไม่รู้ไปตัดสัมพันธ์กับยายแอนนี่
ให้ต้องร้องไห้ตาปูดตาบวมแล้วรึยัง” ฉันเสริมหลังจากเล่าจบ

“อุ๊ย มีแต่พระเอกน่ะจะใจอ่อนกับสาวๆ
นี่พี่ธัญญ์เค้าเป็นพระรองก็ต้องแมนกว่า เป็นธรรมดา”
พี่ซิมสนับสนุน

“ตอนพี่ธัญญ์ทำสายตามุ่งมั่นแล้วมองมาทางมุ่ยนะ
เท่ห์มากเลยพี่ซิม ถ้าไม่นับทรงผมแปลกไปหน่อย ”

“นี่ ฉันเลือกแบบให้นะยะ
สงสัยพี่แกยังเซ็ทไม่เป็น”

“มุ่ยจะไปกินข้าวกับพี่ธัญญ์อีกดีป่ะ”

“ถ้าไม่กลัวแอนมันโดดทับก็ลองดู” พี่ซิมตอบเสียงเรื่อยๆ “ มุ่ย
ฉันว่าความลับไม่มีในโลกหรอก ถ้าแกอยากคบพี่ธัญญ์จริง แกต้องสารภาพความจริงซะ
ถ้าเค้ารับได้ แกก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วชาตินี้ ใจคอจะปิดบังไปตลอดชีวิตแต่งงาน
แล้วให้เค้าเลี้ยงลูกคนอื่นเรอะ”

“อุ๊ย พูดให้เครียดอีกแล้ว
คนเค้าโทรมาเม้าท์เล่นๆ” ฉันเริ่มหงุดหงิด

“ออ ไม่ต้องรีบๆ แค่ท้องเอง
ใจเย็นๆค่อยๆคิดก็ได้ มีเวลาถมเถไป
ลองไปกินข้าวศึกษานิสัยใจคอกันดูซักปีก่อนก็ได้นะ ชั้นว่า ”
พี่ซิมทำเสียงประชดแล้วตัดบทซะดื้อๆ “วางละ จะไปตะไบเล็บ”

ฮึ่ม!!!

คืนนั้นความฝันฉันเปลี่ยนเป็นเห็นตัวเองใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวสวย
ลูกไม้ฝรั่งเศสตัดเค้กสูงท่วมเพดานห้อง ใครเป็นคนคิดนะว่าแต่งงานต้องตัดเค้ก
ถือมีดยาวเท่าดาบซามูไร ไม่เข้ากันเลยกับงานแต่ง ฉันว่านะ

ใกล้เที่ยงวันต่อมาฉันยังคงนั่งสรุปเอกสารอยู่บนโต๊ะ
แอนนี่ยังคงนั่งเมินฉัน ทำตัวแข็งเป็นสฟิงค์เฝ้าหลุมตุตันคาเมนเหมือนเดิม
หล่อนจ้องมองเวลา คงกะว่าเที่ยงละจะได้พุ่งไปหาพี่ธัญญ์แต่ท่ามกลางความคาดไม่ถึงของทุกคนในแผนก
อยู่ๆพี่ธัญญก็เดินเข้ามา หุ่นสูงโดดเด่นเห็นมาแต่ไกล
ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของหลายๆคน คงนึกว่า โอ้โห
เดี๋ยวนี้พี่ธัญญ์มารับแอนนี่ไปกินข้าวเองเลยวุ้ย ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก

มีแต่ฉันที่เริ่มรู้สึกถึงสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล
รีบรวบข้าวของกะจะแอบชิ่งไปก่อน แอนนี่ถึงกับตะลึงที่พี่ธัญญ์มาหาเอง ทำตาโตเหมือนเห็นหิมะตกกลางกรุงเทพตอนเที่ยงวัน
เอามือแตะผม และดึงเสื้อผ้าให้เข้าที่ บ่นพึมพำว่ายังไม่ได้เติมลิปสติก
แต่ไม่ต้องงงกันนาน เพราะพอพี่ธัญญ์ถึงโต๊ะของฉันกับแอนนี่ ก็พูดว่า

“พี่มารับมุ่ยไปกินข้าว”
เสียงเบาๆของพี่ธัญญ์คงดังทั่วถึงทุกคนในแผนกเพราะต่างคนต่างตั้งใจฟังกันหูผึ่ง
แม้มือจะทำเป็นเก็บของ ปิดคอม ดูงาน

ซวยแล้ว
ฉันคิด “มุ่ยเสร็จงานรึยังครับ” พี่ธัญญ์ถามย้ำ

“ยัง เอ๊ยเกือบ เอ๊ยเสร็จแล้วค่ะ” ฉันถึงกับตอบไปไม่ถูกไปชั่วขณะ ตอนที่พี่ธัญญ์จ้องตาฉัน สุดท้ายก็เค้นคำพูดออกมาได้
“มุ่ยหิว หิวพอดี แอนนี่ไปด้วยกันสิ”

ฉันรีบไปคว้าแขนแอนมาดื้อๆ ทำเอาหล่อนทำหน้าไม่ถูก
เพราะไม่ได้พูดกันมาหลายวัน อยู่ๆก็ทำเหมือนซี้กันซะแบบนั้น

โธ่
ก็ฉันมีเพื่อนคนอื่นที่ไหนล่ะในแผนก แล้วฉันก็ยังโทรจิกพี่ซิมให้มาร่วมขบวนด้วย
ทุกลักทุเลเป็นอันมาก กว่าเที่ยงนั้นจะผ่านไปได้

ฉันแอบเหลือบมองสีหน้าพี่ธัญญ์ระหว่าง”พวกเรา”ทานข้าวกัน พี่ธัญญ์ก็ยังคงยิ้มสดใส แถมบรรยากาศดูดีมากกว่าฉันนั่งกับเขาสองคนอีก
เพราะพี่ซิมคอยเล่าเรื่องฮาๆแม้แต่แอนนี่ที่ทำหน้าตูมเป็นดอกบัววิคตอเรียก็ยังอดขำไม่ได้

ฉันรู้ว่าพี่ธัญญ์คงอยากจะมาทานข้าวกับฉันสองคน
แต่พอคนอื่นมาด้วยเขาก็ไม่ทำท่าหงุดหงิดผิดหวัง แถมดูเฮฮาดีเสียอีก
เป็นพี่ทะเลนะโดนขัดใจแบบนี้เปิดกลับบ้านไปแล้ว

ฉันชักกลัวว่าในช่วงเวลาที่หวั่นไหวแบบนี้
ฉันจะคว้าพี่ธัญญ์ไว้เป็นที่พึ่งเข้าจริงๆ แล้วก็ต้องเสียใจทีหลัง
ฉันคิดและตัดสินใจแล้วว่า จะทำงานกว่าจะทำไม่ได้ แล้วค่อยลาออกไปเงียบๆ

เย็นวันนั้นฉันย่องออกจากแผนกรีบกลับบ้านก่อนเจอพี่ธัญญ์อีก
พอถึงรถฉันก็ชักจะเพลียๆแถมเวียนหัว เพราะรีบปั่นงานมากไปหน่อย
สตาร์ทรถได้ภาพข้างหน้าก้โคลงเคลงเกินกว่าที่ฉันจะขับออกไปไหว
ฉันเลยซบหน้ากับพวงมาลัย รู้สึกหมดแรงละท้อใจขึ้นมากะทันหัน
อยากจะหยิบโทรศัพท์โทรหาพี่ซิมก็ไม่อาจจะก้มลงไปหยิบ กลัวว่าพอหันไปมา
ฉันจะอ้วกใส่รถตัวเองเอาได้ ฉันซบหน้าอยู่นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนได้ยินเสียงเคาะกระจก
ฉันเงยหน้าช้าๆ เหลือบไปมอง พี่ธัญญ์อีกแล้ว

“พี่เห็นมุ่ยซบอยู่นานแล้ว ไม่อยากกวนใจหรอก
แต่เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

เอ่อ เป็นท้องค่ะ อยากตอบไปแบบนั้นจังเลย

“เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ”
ฉันฝืนยิ้ม

“อืม พี่ไปส่งไหม”
พี่ธัญญ์บอกเรียบๆ”อย่าปฏิเสธเลย พี่รู้มุ่ยไม่อยากไปกับพี่
แต่ให้ถือว่าเป็นการช่วยเหลือกัน ถึงเป็นคนอื่นในบริษัทพี่ก็จะช่วยเหมือนกัน”

ฉันหยุดคิดนิดเดียวก่อนพยักหน้า
อยากพักเกินกว่าจะเล่นตัว พี่ธัญกลับไปที่รถ ขับมาจอดหน้ารถฉัน แล้วเปิดประตูให้ฉันลง
ประครองฉันอย่างสุภาพ แถมถือกระเป๋ามาให้ถึงรถ

“เรื่องรถมุ่ย เดี๋ยวพี่จัดการให้
มุ่ยอยู่ที่ไหน” ฉันบอกที่อยู่ไป
ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรงแต่สบายใจในรถพี่ธัญญ์

ฉันรู้สึกตัวอีกที งงไปพักนึุง
ก่อนจะนึกได้ว่าพี่ธัญญมาส่ง ฉันยังคงนอนอยู่ในรถพี่ธัญญ์
รถกำลังเลี้ยวเข้าคอนโดของฉัน พี่ธัญญ์เหลือบมามองฉันอย่างห่วงใย ฉันรีบหลับตา
แล้วแอบมองเสี้ยวหน้าจริงจังด้านข้างของเขาเออ เนอะ
ฉันไม่เคยมองเค้าใกล้ๆแบบนี้เลย แม้แต่ตอนไปกินข้าวกัน ฉันก็ไม่มองเค้าตรงๆ ดูจะเป็นห่วงฉันมาก ปลื้มแฮะ

ฉันขยับตัวนั่ง พี่ธัญญ์หันมามอง “อยากไปหาหมอไหม”

ไปหาหมอกับพี่น่ะเหรอ สิ่งสุดท้ายเลยล่ะ
ที่ฉันอยากทำ “ไม่ค่ะ พอดีช่วงนี้งานเยอะไปหน่อย มุ่ยนอนน้อยเท่านั้นเอง
ขอบคุณพี่ธัญญ์มากค่ะที่มาส่ง มุ่ยดีขึ้นแล้วค่ะ”
ฉันหยิบกระเป๋าเตรียมลง พี่ธัญญ์ไม่ทักท้วง แต่บอกว่า

“พี่มีเบอร์มุ่ยแล้ว
พี่จะโทรถามอาการอีกทีตอนค่ำๆนะ”

“ค่ะ” ฉันไม่พยายามมองหน้าอ่อนโยนนั้นอีก
รีบเดินผ่านล็อบบี้ไปขึ้นลิฟท์

ฉันหยิบกุญแจมาไขประตูห้อง
แล้วก็พบว่าห้องไม่ได้ล็อค มีเสียงการเคลื่อนไหวข้างในห้อง

ฉันลังเลที่จะเปิดประตูเข้าไป
มีคนเดียวที่มีกุญแจห้องนี้ คือ พี่ทะเล ฉันไม่คิดว่าจะเป็นโจร
(อันที่จริงในกรณีนี้เป็นขโมยยังดีซะกว่า) ฉันไม่รู้เลยว่า ฉันควรจะดีใจไหม
หรือทำสีหน้ายังไง ถ้าคนในห้องคือพี่ทะเลจริงๆ ในที่สุดพอเริ่มเมื่อย
ฉันก็สูดหายใจเปิดประตูเข้าไป

คนในห้องหันมาหาฉัน
ฉันยกมือไหว้โดยอัตโนมัติ พี่คลื่น พี่สาวของพี่ทะเล ฉันบอกไม่ถูกแฮะ
ว่าผิดหวังหรือ โล่งอก พี่คลื่นรับไหว้ แล้วยิ้มออกมา ท่าทางสดใสร่าเริงเกินเหตุเหมือนเป็นเชียร์ลีดเดอร์เก่า

“สวัสดีจ้ะ หนูมุ่ย”
ว่าพลางเดินมารวบมือฉันไว้ “ไม่ได้เจอกันนานเลย”
พี่คลื่นปรายตามองหน้าท้องฉันอย่างรวดเร็วอย่างประเมินสถานการณ์ด้วยมาดไม่รู้ไม่ชี้

ฉันเคยเจอพี่คลื่นก็แค่หนเดียวเท่านั้น
แต่ก็จำได้แม่น แกเป็นสาวใหญ่หน้าสวยวัยสี่สิบกว่า แต่ยังพริ้งเหมือนเพิ่งเบญจเพศมาเมื่อวันก่อน
คิ้วโก่งเรียวเป็นเอกลักษณ์ไม่รู้เพราะช่างสักเผลอสักสูงไปหน่อย
หรือว่าดึงหน้ามากไปจนคิ้วชี้ขึ้นหน้าผากอยู่ตลอดเวลา

ฉันค่อยๆดึงมืออกจากกรงเล็บ เอ๊ย
มือของพี่คลื่น นั่งลงตรงหน้าพี่คลื่นอย่างสงบเสงี่ยม นึกเดาว่า
พี่ทะเลให้มาช่วยเก็บของละมั้ง นึกแล้วรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ถึงหน้าจะเชิด
แต่ก็แอบกลัวสิ่งที่ต้องเผชิญข้างหน้าเพียงลำพังเหมือนกัน
ฉันมองหน้าพี่คลื่นเป็นเชิงถาม

“ทะเลให้พี่มาคุยกับมุ่ย”

ฉันพยักหน้า แล้วเราก็เงียบ
ฉันอยากจะพูดทำลายความเงียบก็พูดไม่ออก จะพยักหน้าอีกทีก็จะตลก “เรื่องอะไรคะ” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจถามออกไป

พี่คลื่นทำหน้าเหมือนโล่งใจที่ฉันเป็นคนถามออกมาก่อน

“เรื่องแต่งงานจ้ะ”
พี่คลื่นทำเสียงเหมือนพิธีกรรายการเกมส์โชว์ ที่ประกาศว่าฉันได้รางวัลใหญ่
แต่หน้าไม่ไปด้วย เสียงดีใจแต่หน้าเหมือนเพิ่งโดนบังคับให้กินยาหม้อ

“ใครแต่งงานคะ”
ฉันถามออกไปอัตโนมัติเหมือนคนไม่มีสติ ก็จะเป็นใครไปได้ล่ะ โอย
ในที่สุดฉันก็ได้ยินคำนี้เหรอเนี่ย

“แหมมม”พี่คลื่นลากเสียงยาวเกินจำเป็น
“ก็ทะเลให้พี่มาคุยกับมุ่ยเรื่องแต่งงานไง
ให้พี่มาถามว่าจะให้คุณแม่พี่ไปคุยกับทางผู้ใหญ่ของมุ่ยวันไหน” แล้วพี่คลื่นก็ทำท่าเห็นอกเห็นใจ “ก็ ทะเลน่ะ
เค้าเครียดมากเลยนะจ๊ะ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะต้องจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด
วันนี้ทะเลช่วยคุณแม่คุมช่าง เค้าต่อเติมบ้านใหม่ให้ มุ่ยไปอยู่จะได้ไม่อึดอัด
เห็นทะเลบอกว่ามุ่ยมีคุณน้าอยู่เชียงใหม่คนเดียว ก็ยังไงโทรปรึกษาคุณน้านะ
แล้วโทรบอกทะเล” พี่คลื่นพูดจบก็ทำท่าโล่งอก
เหมือนได้เสร็จสิ้นภารกิจยากลำบาก แล้วก็ไม่เสียเวลาอยู่ต่อ
คว้ากระเป๋าใบหรูขึ้นพาดไหล่ แตะหลังมือฉันอย่างอ่อนโยนเกินเหตุชวนขนลุกแล้วเอ่ยลา

“พี่ไปก่อนนะจ๊ะ แล้วไว้เจอกันอีก
ดูแลตัวเองดีๆล่ะ อย่าทำงานหนักมาก”
พูดพลางขยิบตาอย่างมีเลศนัย แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

ฉันนั่งนิ่งอยู่คนเดียว
ใจนึงก็นึกโล่งอก เฮ้อ รอดแล้ว ฉันไม่ต้องท้องโย้เร่หาพ่ออีกแล้ว
อีกใจก็ยังหวนนึกถึงเรื่องราวที่พี่ทะเลทำไว้ ทั้งมีคนอื่น
และปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวตั้งหลายวัน ฟาดฟันกับยายอ้วนแอนนี่
ไล่จับผู้ชายที่ฉันไม่ได้นึกชอบเพื่อความอยู่รอด แล้วถ้าฉันแต่งงานไป
วันดีคืนดีพี่ทะเลเกิดทำเรื่องพวกนี้ขึ้นมาอีกล่ะ ฉันจะทำยังไงดี

Create Date : 13 พฤษภาคม 2553		4 comments
Last Update : 13 พฤษภาคม 2553 14:20:17 น.
Counter : 203 Pageviews.
Share Tweet