Bloggang.com : แบนศรี แอนด์ เดอะไวกิ้ง : @Norge : ^^นาง(เกือบ)งาม ควบหลายตำแหน่ง!^^

@Norge : ^^นาง(เกือบ)งาม ควบหลายตำแหน่ง!^^

หายไปนาวมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หายไปจนเกือบจำทางเข้าบ้านไม่ได้
ไม่ได้หายไปเพราะติดเฟซบุีค หรือหนีหนี้
แต่หายไป เพราะเริ่มต้นบทบาทใหม่กับชีวิตใหม่ในนอร์เวย์ อีกครั้ง
กลับมางวดนี้ควบหลายตำแหน่ง...

ทั้งเป็นผีบ้านผีเรือน อ๊ายยย ไม่ใช่ แม่บ้านแม่เรือน
ฝีมือทำอาหารพัฒนาไกลมาก อาหารทำเป็นหลายอย่าง และเริ่มอร่อยแล้ว
แต่ปัญหาที่ตามมาก็คือ ต้องเดินทางถ่อไปซื้อกับข้าวไกลขึ้น
เพราะปกติทำอาหาร(กึ่งสำเร็จ)ฝรั่ง แค่ไปร้านใกล้บ้าน
โยนเข้าเวฟแป๊บเดียวก็พร้อมรับประทาน แต่พอเริ่มทำอาหารไทยและเทศเป็น
ก็กลายเป็นว่าต้องหาต้องซื้อวัตถุดิบสดๆ มาประกอบอาหารเอง
เดินกันหน้ามัน หัวกระเจิงเลยทีเดียว
งานบ้านก็ไม่ได้ขาดตกบกพร่อง รู้จักวางแผนแล้ว
ไม่มั่วๆ เบลอๆ ทำไม่ทัน หมกนั่นนี่ไว้แบบเมื่อก่อน
จนกลายเป็นว่า วันๆ ในหัวคิดวนเวียนไปมาว่าจะทำอะไรบ้างในหนึ่งอาทิตย์
พูดได้ว่าคิดล่วงหน้ากันเป็นวัน อาทิตย์ และเดือนเลยทีเดียว
โดยเฉพาะวางแผนกับเมนูอาหารของแต่ละวัน

ทั้งเป็นนักเรียน...นักเรียนภาคค่ำ หรือพาร์ทไทม์เราไม่สนด้วยนะ
ต้องนักเรียนเต็มเวลา เป็นแม่บ้านแม่เรือนเต็มเวลาไม่พอ
ยังจะหาเรื่องให้สมองทำงานหนัก เรียนต่ออีก
แล้วเรียนภาษาไทย ภาษาเกิดปกติก็ยากอยู่แล้ว
นี่ยังไปกระแดะเรียนเป็นภาษาอังกฤษ และควบนอร์วิเจียนอีกต่างหาก
เรียน เครียด กิน...กิน เครียด เรียน...กิน กิน กิน แทบทุกวัน
น้ำหนักขึ้นไวมาก อยู่มาสองปีน้ำหนักไม่ขึ้น พอเปิดเทอมสองเดือน
น้ำหนักขึ้นไวทันตา มาสี่กิโลกรัมแล้ว เลยต้องกลับไปปั่นจักรยาน
ซึ่งจักรยานนี่ก้ซื้อมาไว้เป็นที่แขวนผ้าอยู่หลายเดือน
พึ่งได้ฤกษ์มาใช้ออกกำลังกายจริงๆ จังๆ ก็ตอนนี้
มองในแง่ดีก็ถือว่า ดีมาก เพราะอุปกรณ์ออกกำลังกาย ก็ควรใช้ให้ถูกสิจริงไหม
ตอนนี้ก็เลยได้ใช้ได้ถูกหน้าที่ ไม่เอาไว้ตากผ้า แขวนผ้าอีกต่อไปแล้ว

ทั้งทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันหลังเลิกเรียน
อันนี้งานไม่ต้องใช้สมอง ใช้แต่แรงกาย และแรงเงิน อิอิ
อยากทำงานดีๆ ให้ตรงกับวุฒิ แต่เขาบอก ภาษายังไม่เป๊ะ
เอางานเบๆ เบีๆ ไปก่อนแล้วกันนะ ได้ไม่เป็นไร ไม่เลือกงาน
ขอให้มีเงินดูแลตัวเอง เรียนหนังสือ และแด๊ดแด๋บ้างพอแล้ว
แม้เงินไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่ก็จำเป็นในการดำรงชีพอยู่ดี

และที่ขาดไม่ได้อันสุดท้าย นัก(อยาก)เขียน
อันนี้ยังดีหน่อย นานๆ ทำที ปีละครั้ง
ให้พอแฟนๆ หายคิดถึง หรือจะหายหน้ากันไปหมดแล้วก็ไม่รู้
เพราะหายไปนานจัด เล่มสุดท้ายที่ออกก็เกือบสองปีแล้ว
ต้องกลับมาเริ่มต้นรู้จักการ "เขียน" นิยายใหม่
ภาษา สำนวน และการดำเนินเรื่อง เข้าไหเกือบหมด
เพราะแทบไม่ได้ใช้ภาษาไทยในการดำรงชีวิตประจำวันเลย
ใช้แค่สื่อสารพูดคุยกับที่บ้านเท่านั้น แต่ภาษาเขียนนั้นแทบเลือนลาง
แล้วยังต้องกลับมาเริ่มโปรโมท ทำความรู้จักกับวงการหนังสือใหม่อีก

ถามว่าเหนื่อยไหม...เหนื่อยชิหรอยเลยล่ะ
แต่ถามว่าท้อไหม...เป็นบ้างบางครั้ง
แล้วถามว่าจะถอยไหม...ไม่มีทางถอย

"คนเราเมื่อเดินหน้าแล้ว อย่าหันหลัง หรือถอยหลังกลับ"

ไม่ว่าหนทางจะลำบากลำบน และต้องทนสู้สักเพียงไหน
ขอเพียงแค่มีแรงใจ แล้วแรงกายจะตามมาเอง