โดนไล่ออกจากงาน ครั้งแรกในชีวิต
เมื่อวาน หวานพึ่งกลับจากแบงค์ พึ่งไปสะสางค่าใช้จ่ายปลายเดือนของบริษัท
สมองกำลังคิดอยู่ว่า จะต้องไปทำใบเสร็จ ให้พี่เซลล์
ตอนนั้น หวานก็เลยเอาสมุดบัญชีไปคืนอาม่า
แ้ล้วอาม่าก็บอกหวานว่า ... เธอทำงานไม่ดีอย่างใจฉัน ฉันจ่ายเงินเดือนให้เธอ แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ
หวานก็บอกว่า ..หนูทำอะไรผิดค่ะ
อาม่าก็เงียบไปพักหนึ่ง แล้วบอกว่า บ้านเธอไกลมาก ทำงานไม่สะดวก ฉันจะจ่ายเงินเดือนให้เธอเท่าที่เธอขอตลอดไป ก็ให้ไม่ได้ ไม่งั้นฉันจะมองหน้าคนทำก่อนเธอยังไง แล้วฉันก็อยากได้คนที่เก่งบัญชีมากกว่านี้ ทำอะไรก็รู้ปั๊บ
หวานก็เลยบอกว่า .. ค่ะ มันทำอะไรไม่รู้ปั๊บหรอกค่ะ หนูไม่เคยทำงานสายทัวร์มาก่อน แล้วหนูพึ่งทำงานได้เดือนนิดๆ เอง พยายามศึกษางานไป
อาม่าบอก ก็นั่นแหละ ทดลองทำงาน .. ไม่ดี ก็ต้องให้ออกไป
หลังจากนั้น อาม่าก็เดินออกจากห้องไป หวานเองก็เดินไปที่โต๊ะ โทรหาแม่
คือ ..
ชีวิตหวานก็มีแค่นี้แหละ ก็คือถ้ามีอะไร ก็โทรไปบอกแม่ ถ้าแม่รู้เรื่อง แค่นั้น
พอแม่รู้เรื่อง แม่ก็บอกแค่นี้นะ แล้วก็วางหู
หวานก็เรียกพี่บัญชีอีกคนมา เขาก็รู้เรื่องแล้ว จากนั้นหวานก็แยกกองเอกสารให้พี่เขา เคลียร์เงินสดย่อย คืนกุญแจ แล้วก็ไปไหว้อาม่ากับเจ้านาย กลับบ้านตอนหกโมงกว่า
ความจริงแล้ว หวานได้เข้ามาทำงานที่นี้ ก็เพราะ พนักงานบัญชีคนเก่า เขาลาออกไป แต่ตอนนี้ เขาขอกลับมาทำ เจ้านายก็เลยต้องเลือกพนักงานบัญชีคนเก่า เพราะคนเก่ารู้งานมากกว่า ส่วนหวานไม่ค่อยรู้อะไร (หนึ่งเดือนจะไปรู้อะไร ... ยิ่งคนละสายงานด้วย)
ลึกๆ ไป หวานเองก็รู้สึกอึดอัดใจ กับงานที่ไม่เป็นระบบ
มันทำให้ หวานอึดอัดใจอยู่ตลอด จนคิดอยากจะลาออก แต่ก็ไม่กล้า
พอมาตอนนี้ เขาไล่หวานออก หวานก็เลยเฉยๆ
วันนั้นเป็นวันแรก ที่หวานนั่งรถเมล์กลับบ้าน ปกตินั่งแต่รถไฟฟ้า ถึงบ้านประมาณทุ่มครึ่ง หวานก็บอกพ่อ บอกแม่ หลังจากนั้น หวานก็เข้านอนตอนสามทุ่มครึ่ง ... หลับธรรมดา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตลอดวัน หวานก็นั่งสมาธิ นั่งไปแป๊บๆ ก็หลุด เพราะเราไม่มีสมาธิ ตะกี้หวานก็พึ่งดูหนังจบ เรื่องfool's gold แล้วขึ้นมาเขียนบล๊อก
หวานไม่ได้โทษใคร แล้วไม่ได้โทษตัวเอง เพราะหวานก็เข้าใจตัวเองอยู่ ว่าอะไรมันเป็นอย่างไง
สนใจแต่สิ่งที่เราทำได้ ดีกว่า ได้เท่าไหร่ มันก็เท่านั้น
แต่คิดซ่ะว่าเป็นโอกาสดี ที่จะได้เริ่มต้นใหม่
ทำงานด้านที่ไม่ตรง..(หรือไม่ชอบ) ทำไป..ซักวันก็ต้องอึดอัด
ไม่ออกวันนี้ก็ต้องออกวันหน้า ...
ใครจะไปรู้ งานใหม่...อาจจะไฉไลกว่าเดิมนะ
โชคดีครับ.
ปล. นับว่าเจ้าของ Blog มองโลกด้วยความเป็นจริง
คาราวะ...