Group Blog
All Blog
|
ฤดูฝน ผมเหงา เธอเปลี่ยว ตอนที่2 ฤดูฝน ผมเหงา เธอเปลี่ยว คืนนั้นทำให้ผมรู้ความจริงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคุณมิน คุณมินรักพี่ต่อข้างเดียวมาตั้งแต่ม.ต้น แต่คุณมินรู้ดีว่าพี่ต่อนั้นจะไม่มีวันรักผู้หญิงแบบเธอได้ จึงเก็บความนัยไว้ฝ่ายเดียว ในคำจำกัดความของคำว่าเพื่อนจนผ่านมาได้ 10กว่าปี แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่พี่ต่อแต่งงาน พี่ต่อแต่งงานกับที่ปรึกษากฎหมายคนหนึ่ง คุณมินรู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะในขณะนั้นเธอเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เธอหวังว่าเจ้าสาวคงจะหนีไปกลางงานแต่ง หรือ งานเลี้ยงล่มไม่เป็นท่า แต่แล้วงานแต่งงานก็จัดได้สมบูรณ์แบบที่สุด เธอจึงได้แต่เก็บความเสียใจไว้เงียบๆ และในคืนนั้น สามีของเธอก็ขอเธอแต่งงาน ทำให้เธอตกลงรับแต่งงานในทันที ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ว่าการแต่งงานไม่ได้เกิดจากความรักสองฝ่าย แต่เกิดจากความอยากเอาชนะที่เธออยากจะให้เขาเจ็บปวดเสียใจเหมือนเธอบ้าง แต่สุดท้ายแล้ว............ คนที่เจ็ดปวดที่สุดก็คือเธอเอง ชีวิตของเธอที่เหลือจึงไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป นอกจากการรอคอยว่าพี่ต่อจะเลิกกับภรรยา แต่มันก็เหมือนการรอคอยที่ไม่วันสิ้นสุด ถึงแม้พี่ต่อและภรรยาจะทำแต่งาน แต่หนึ่งเดือนต่อมาภรรยาของพี่ต่อก็ท้อง และไม่นาน น้องหมูหวานก็ออกมาลืมตาดูโลก คุณมินหลงหมูหวานมากเพราะว่าหน้าตาเหมือนพี่ต่อยังกับแกะ คุณมินจึงมาหาหมูหวานไม่ขาด ซึ่งพอดีที่ภรรยาพี่ต่อได้เลื่อนตำแหน่ง ทำให้ภรรยาของพี่ต่อไม่มีเวลามากขึ้นกว่าเดิม ทำให้คุณมินได้สิทธิ์เป็นพี่เลี้ยงหมูหวานเต็มที่ คุณมินนั้นรักหมูหวานกับพี่ต่อก็จริง แต่ก็แอบซ่อนความเกลียดชังไว้ภายในทุกครั้งที่แม่มารับหมูหวานกลับบ้าน คุณมินเองก็ตกที่นั่งลำบากในการไม่มีเวลาของสามีเช่นกัน เธอทำอาหารเช้าให้สามียามเช้า เดือนหนึ่งสามีของเธอจะกลับบ้านแค่สองสามวัน และทุกครั้งก็จะเอางานกลับมาทุกครั้ง ถึงเงินทองนั้นเธอมีใช้ไม่ขาดมือ แต่ความสุขของเธอกลับมีไม่กี่อย่าง การได้เขียนหนังสือซึ่งเป็นอาชีพที่เธอรัก สอนเด็กๆว่ายน้ำที่สโมสร และ เฝ้ารอพี่ต่อมารับหมูหวานกลับบ้านไปในตอนเย็น คุณมินเล่าจบออกมาด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ผมสงสารเธอจับใจ จากคำพูดที่เธอเล่าให้ผมฟัง ผมเชื่อว่าสิ่งเธอพูดเป็นความจริงทุกประการ และผมจึงเสนอเป็นเพื่อนเธออีกคนให้เธอคลายทุกข์พ้นเศร้า ความเหงา ทำให้ ผมกับคุณมิน เราสองคนมาพบกัน ผมกลับมาที่บริษัทพร้อมกับบทสัมภาษณ์ที่หวังว่าพี่แมวจะพอใจ ระหว่างที่ผมรอให้พี่แมวพิจารณา ผมจึงลองใส่ชื่อเธอเข้าไปในอินเตอร์เน็ต มีงานเขียนและบทวิจารณ์นับร้อยของเธอหลุดออกมา และพบบล็อกเล็กๆ ที่มีชื่อเธออยู่ เธอคงเขียนบล็อกด้วย ผมคลิกเข้าไปอ่าน มันเป็นข้อความสั้นๆ ที่เธอเขียนไว้ว่า ฉันมีผู้ชายที่ฉันรัก ฉันมีผู้ชายที่แต่งงานด้วย ฉันคงมีความสุขมากกว่านี้ เพียงแต่สองคนนี้ เป็นคนเดียวกัน แล้วผมรักผู้หญิงคนนี้ไป อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ภายในคืนแรกที่กรุงเทพเริ่มมีฝนตก ผมจึงยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่ต่อ ผมต้องพูดอะไรสักอย่างให้พี่ต่อรู้ และรู้สึกถึงจิตใจคุณมินว่าเจ็บปวดแค่ไหน ผมรอจนสายว่าง และทันทีที่พี่ต่อมารับ ผมมีอย่างต้องพูดกับพี่ต่อ พี่ต่อครับ หมูหวานเรียนที่ไหน ผมคิดถึงหมูหวาน ผมมาทันตอนที่หมูหวานตื่นจากนอนกลางวัน ทันทีที่หมูหวานตื่นนอน คุณมินก็มารับหมูหวานไปล้างหน้าทาแป้ง หาของว่างอร่อยกินคู่กับนม ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่นที่กินแต่นมอย่างเดียว หมูหวานดูดนมกล่อง นอนหนุนตักคุณมินดูการ์ตูนที่ร.ร.จัดให้อย่างมีความสุข ผมลองไปดูหน้าหมูหวานใกล้ๆ หมูหวานหน้าตาเหมือนกับพี่ต่อไม่มีผิด มิน่าคุณมินถึงได้หลงรักนักหนา หลังจากที่การ์ตูนจบ คุณมินก็พาหมูหวานขึ้นขี่หลังพาขับรถไปสโมสร พาไปว่ายน้ำ เธอมินใส่บิกินนี่สีชมพูเข้ม ซึ่งดูมิดชิดกว่าเมื่อวานเล็กน้อย เพราะมีกระโปรงซ้อนทับอีกชั้นหนึ่ง แต่ผมก็ชอบนะ ผมนั่งดูคุณมินพาหมูหวานว่ายน้ำ จนห้าโมงกว่าๆ ใกล้เวลาเดียวกับเมื่อวาน พี่ต่อก็มารับหมูหวานกลับบ้าน คุณมินบอกพี่ต่อว่า พี่แอน(ภรรยาของพี่ต่อ)โทรมามาเมื่อตอนเที่ยงว่าคืนนี้อาจมีเลี้ยงสังสรรค์อาจจะกลับดึก คุณมินจึงเตรียมอาหารเย็นไว้ให้แล้ว ผมจึงรู้ความจริงอีกอย่างว่า นอกจากคุณมินเป็นพี่เลี้ยงให้กับหมูหวานแล้ว เธอยังแม่ครัวคนเก่งประจำบ้านอีกด้วย พี่ต่อบอกผมว่า ตอนแรกคุณมินทำอาหารไม่เก่ง แต่ช่วงหลังๆ พัฒนาฝีมือขึ้นมาก จนพี่ต่อต้องแอบดีใจทุกครั้งที่ภรรยากลับบ้านดึก เพราะคุณมินมักจะทำได้อร่อยถูกปาก และ มักจะมีจานโปรดของเขาเสมอ พี่ต่อชวนผมร่วมทานอาหารค่ำด้วยกันอีกสักมื้อ ผมได้แต่คิดในใจจะไม่มีจานโปรดของพี่ต่อได้อย่างไร ในเมื่อเธอเต็มใจทำขนาดนั้น คืนนั้นผม พี่ต่อ คุณมินคุยกันอย่างออกรส คุณมินเล่าเรื่องพี่ต่อสมัยตอนวัยรุ่นมาเล่าให้ผมฟัง ว่าตอนเด็กพี่ต่อเป็นเด็กเรียนมาก เรียนได้เกรด4ทุกวิชา แต่ก็หัวดื้อมาก จนทำให้อ.ปวดหัวมากเช่นกัน พี่ต่อจึงเสริมต่อว่า คุณมินเอง ตอนนั้นสิวผดเต็มหน้า หัวฟู ใส่แว่น ทั้งที่ก็หน้าตาน่ารัก แต่ชอบทำคิดทึกทักเอาเองว่าตัวเองหน้าตาหน้าเกลียดไปเอง ไม่ช้าหมูหวานก็ร้องที่จะกลับบ้าน พี่ต่อจึงลาคุณมินกลับบ้าน ผมอาสาจะช่วยล้างจาน แต่คุณมินปฏิเสธ ก่อนจะกลับ คุณมินไม่ลืมที่หอมแก้มหมูหวานเหมือนทุกครั้ง ท่าทีแบบนั้น ถ้าเป็นเป็นพี่ต่อ ผมคงรู้สึกไปแล้ว ว่าผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่เหมาะที่จะเป็นแม่ของหมูหวาน ไม่ใช่ผู้หญิงบ้างานคนนั้น ผมเดินกลับออกไปพร้อมกับพี่ต่อ ผมนั่งอยู่ในรถ และพยายามที่จะขับกลับบ้าน แต่สุดท้ายแล้วผมก็ขับรถกลับมาที่เดิม มาหน้าบ้านคุณมิน มันยังไม่ค่ำมาก ในคืนนั้น ลมพัดไอฝนมาปะทะกับกระจกผม เป็นจุดประปราย สาเหตุที่ผมไม่กล้าเข้าไปเพราะ มีรถแปลกหน้าคันหนึ่งจอดอยู่ในบ้านของคุณมิน ผมเห็นคุณมินกำลังก้มๆเงย ๆดูดฝุ่นในรถคันนั้นอยู่ สามีเธอกลับบ้านมาแล้ว รถนั่นคงเป็นของสามีเธอ หลังจากที่เธอดูดฝุ่นเสร็จแล้ว สามีก็เดินเข้ามาสวมกอดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าคุณมินจะร้องขอไม่ให้เขาไป แต่ก็รั้งไว้ไม่อยู่ คุณมินกอดสามีอีกครั้ง ก่อนจะรับกระเป๋าไปวางในรถ เขาขับรถออกไปช้า โบกมืออยู่สองสามครั้ง และขับรถออกไป แล้วคุณมินก็นั่งลง ตรงนั้นเอง เป็นโชคดีของผม ที่คุณมินไม่ได้สังเกตเห็นรถผมที่จอดอยู่ตรงข้ามหน้าบ้านเธอ ผมเห็นเธอนั่งอยู่นาน ถึงแม้ว่าผมอยู่ไกลพอสมควร แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอคงเหงาและเปล่าเปลี่ยวขนาดไหน ผมอยากเดินเข้าไปกอดร่างอันบอบบางของเธอให้อบอุ่น อยากให้เธอจูบอีกครั้งเหมือนคืนนี้ หวังให้เธออบอุ่นขึ้น อยากให้เธอยืมไหล่ให้พักพิงหลังจากที่พี่ต่อและสามีเธอจากไป ...........ไม่ช้าลมก็พัดเมฆฝนเข้ามา ได้สำเร็จ พอฝนเริ่มตก ผมถึงได้เห็นว่าเธอนั้นร้องไห้ เพราะเธอยกมือขึ้น เพื่อปาดน้ำตา ก่อนที่เดินกลับเข้าในบ้านไป ในที่สุดก็เหลือแค่ผมคนเดียว ผมพยายามรวบรวมสติ เพราะตอนนั้นมีความคิดเข้ามาในหัวผมมากมาย ตอนขับรถออกไปฝ่ากับสายฝน ผมอยากให้พี่ต่อเลิกกับภรรยา ผมกำลังอยากให้คุณมินสมหวัง ผมอยากให้คุณมินเลิกกับสามี ผมอยากให้หมูหวานมีแม่ เป็นคุณมิน .................. และความคิดหนึ่งที่เสียงดังกว่าความคิดอื่น ผมอยากเป็นคนรักของคุณมิน
|
หวานใจนายโหด
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] 
Friends Blog
Link MY VIP Friend    |
||||||||||||
