ความรักเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน
หวานไปสอบบัญชีมาแล้วล่ะ
มีเลาอ่านครึ่งวัน คิดว่าจะสอบได้ไหมล่ะ..
ก็ไม่ได้.. แต่ไม่รู้จะทำอย่างไงต่อไปดี อ.พัชคนสวยก็ยิ้มๆ แล้วก็ไป
เวลาที่อยากคุยด้วยที่สุด กลับไม่อยากคุยกับเรา
ความรักเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน หวานไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อนเลย คงเพราะหวานเป็นเด็ก ..เด็กที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย เหมือนดังที่เคยเป็นมา ตลอดชีวิตที่หวานเป็นตัวเอง
หวานไม่ชอบเรียนรู้ความรักจากใคร หวานชอบอยู่คนเดียว ชอบหมกมุ่นกับตัวเอง ตอนที่เริ่มเป็นวัยรุ่น หวานก็ไม่เคยเข้าใจ แม้กระทั่งมีแฟนแบบงงๆ ประสาป๊อปปี๊เลิฟ ก็ยังไม่เข้าใจ หรือแม้กระทั่ง เป็นแค่ผู้หญิงที่แอบรักคนนั้นที คนนี้ที ก็ยังไม่มีเห็น รู้สึกอะไร
อาทิตย์ที่ผ่าน อย่างที่เล่าไว้ในบล๊อกที่ผ่านมา...
เพื่อนหวานโดนทิ้งอย่างไม่เหลือเยือใย แม้จะใช้ "สิ่งที่สังคมตีตราว่ามีค่าที่สุดในลูกผู้หญิง" ยังไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้
เพื่อนหวาน เหมือนคนเสียสติ จากที่เคยร่าเริง ก็มีแต่น้ำตา ..เพื่อนเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะพูดไปหมดแล้ว คนที่ปลอบได้ก็พยายามปลอบ .. บอกว่าเพื่อนไม่ผิด ผู้ชายต่างหากที่เลว
ทั้งๆ ที่เพื่อนหวานเองก็เห็นว่ามันเลว
แต่ก็ยัง..ยกมือไหว้อธิฐาน ขอให้เขากลับมา
เพื่อนมองหน้ากันเงียบๆ จนเพื่อนไป ..จึงได้คุยกัน ไม่มีใครอยากให้ผู้ชายคนนี้กลับมา หวานเองก็ยกมือพนม.. ขอให้ไอ้สัตว์ตัวนี้ออกไปชีวิตเพื่อนหวานทีเถอะคะ... ก็ไม่รู้สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเข้าข้างใคร หวานรู้แค่ว่า ฟ้ากำหนดไว้แล้ว จะบุญกรรมทำแต่งอะไรก้แล้วแต่ฟ้าเบื้องบนจะตัดสิน
ขากลับบ้าน หวานนั่งติดเพื่อนคนหนึ่ง ที่ผ่านการหมั้นแล้ว
เขาถามหวานว่า "หวานอยู่ได้อย่างไง โดยไม่มีใครในชีวิต เหงาไหม ที่ตื่นเช้าขึ้นมา แล้วไม่มีใครให้คิดถึง"
หวานก็ยังอารมณ์ดี พูดเล่น "ก็มีนายโหดไง เพื่อนแสนดีของฉัน เอานะ ฉันต้องหลอกเขามาแต่งงานกับฉันจนได้นะแหละ"
"จริงเหรอ? แต่จำได้ว่า แกบอกว่า เขาไม่สนใจแกนิ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าแกรักเขา แกแค่แอบรักเขา.. "
"จริงๆ แล้ว" เราถอนหายใจ มองไปที่อื่น "เขาไม่ใช่คนที่เราคิดถึงหรอก .. เราไม่รู้ด้วยซ้ำ เลิกคิดถึงเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่? กว่าจะรู้ตัวอีกที เขาก็เหมือนคนแปลกหน้า .. ครั้งล่าสุดที่ได้เจอ.. ตกใจกับตัวเองอยู่.. ทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย"
"แกต้องมีคนที่ดูแลแกนะหวาน แกเป็นผู้หญิง ต้องใครสักคนที่ดูแลเรา" เพื่อนอิชั้นโอบไหล่เบาๆ
เราก้หัวเราะ "แกโชคดีนี้ ที่ได้เจอเขาตั้งแต่เกิด.. เจอตั้งแต่ยังสาว"
"อืม.. ก็งี้แหละ .. แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าโชคดีหรอก ก็ใช้เวลาเหมือนกัน"
"เดียวเขาจะนั่งรถต่อนะ รู้สึกว่าสายนี้จะลงบ้านเรา"
เพื่อนหวานคนเนี้ย ได้หมั้นกับชายหนุ่มข้างบ้าน พึ่งคบกันได้ปีกว่าก็หมั้น พอแม่เขาไปบ่นๆ ผู้ชายก็เลยชิงขอหมั้นซ่ะ.. ง่ายเนอะ..
แล้วเพื่อนก็ลงจากรถเมล์ไป เหลือแต่หวานที่กำลังนั่งคิดอะไรคนเดียว หวานรู้ตั้งแต่ ป้ายแรกแล้วว่า มันไม่ได้ไปบ้านแล้วล่ะ แต่หวานก็ยังไม่อยากลง อยากจะนั่งคิดอะไรอีกหน่อย คิดให้ถ้วนถี่..
หวานนั่งรถตั้งพญาไท ไล่ไปสยาม ไปจุฬา ไปเจ้าพระยา แล้วก็วนกลับมาอารีย์ ไป อนุสาวรีย์ ไปดินแดง ขึ้นโทลเวย์ไปหลักสี่ นั่งรถเล่น.. ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง หวานก็ลงจากหลักสี่ นั่งรถกลับมาที่จตุจักร ...
ก็สนุกดีนะ นั่งรถกินลมเล่น ยิ่งตอนขึ้นโทลเวย์ ชมกรุงเทพตอนกลางคืน สวยเหมือนทุ่งดอกไม้หลากสีเลยล่ะ
ความรัก มันเหมือน..เหมือน บทเพลงแสนหวาน ที่เราคิดว่าไพเราะที่สุด แต่ยังแต่งไม่จบ..
อ่าใช่ๆ หวานตอบตัวเองแบบนั้น
ความรักเหมือนเพลงที่แต่งไม่จบ
เช้าวันหนึ่ง.. เพื่อนเราก็คงไม่เคยคิดว่าจะมาพบว่า ตัวเองจะอยู่ในสภาพนี้เหมือนกัน .. วันที่นอกจากที่เขาจะไม่รักเราแล้ว เขาทิ้งเราไป ยังด่าว่า เราเป็นผู้หญิงใจง่าย ทุเรศที่สุด....................
นี้หรือ คือคนที่เราเคยคิดว่าดูแลเราได้ แมร่งไมเหี้ยอย่างนี้ฟร่ะ โอ้ย..เสียเวลา หาผู้ชายดีๆ มาจิกลงท้อง ให้ทุกอย่าง รับไปทุกอย่าง นอกจากไม่เห็นค่าแล้วยังมาด่าซ้ำ..
พึ่งอ่านลำเนาลมของกิ่งฉัตรมา สงสารนางเอกคนดำมาก.. ส่วนอีนางเอกขาว อยากถีบตกคลอง หมั่นไส้มัน สันดานสุดตีนจริงๆ จะใจร้ายอะไรขนาดนั้น 555+ เรื่องมีอยู่ว่า นางเอกดำ ชีเป็นพวกใจดี เรียบร้อย เหมือนเพื่อนอิชั้นที่โดนหลอกแดกเดี๊ยะๆ
วันหนึ่ง ก็เจอผู้ชาย ที่คิดว่าดี ปากหวาน ไปๆ มาๆ สถานการณ์มันก็ทำให้ ต้องมาอยู่กินด้วยกัน เพราะนางเอกคิดว่าพระเอกรัก แต่เปล่าเลย มันแต่เงิน เห็นแก่ความสบาย ..
สุดท้าย เรื่องแดง แม่พระเอกก็เลยมาเอาลูกชายเขากลับ (ซึ่งเข้าทางพระเอกเลย สบ๊าย..สบาย..) อีนางเอกตัวดำก็เลยซวยโคตรๆ ตอนหลังพระเอกทิ้งหนี้ไว้อีก ห้าหมื่นฟรั่งค์ สันดาน....... ชาติชั่วสุดๆ
สุดท้าย คนแต่งยังกรุณา ให้ไปพบรักกะหนุ่มแก่ๆ ฝรั่งเศสคนหนึ่ง ซึ่งก็ยังล้มลุกคลุกคลานกันอยู่ ไม่รู้จะออกหัวหรือออกก้อย คนเขียนก็ไม่ได้บอก ส่วนอีขาว โคตรจะโชคดีแบบน่าหมั่นไส้ได้แต่งงานกะพระเอกแบบไม่ต้องลงทุนอะไรเลย ..
อ่านแล้วสุดๆ อ่ะ แบบ พูดไม่ออก อีคนซวยก็ซวยไม่รู้จะซวยอย่างไง ส่วนคนโชคดี ปากหมา อคติ หยิ่ง คิดว่าตัวเองเลิศ ประเสริฐ แค่ไหนก็ยังโชคดี
แต่ความรัก มันก็เป็นอย่างนี้แหละ.. มันไม่มีอะไรแน่นอนตายตัว
คนที่เหมาะแก่การอยู่คนเดียว ปากร้าย .. ก็ดันได้คู่ แถมยังได้ดีด้วย คนหัวอ่อนแสนอ่อนหวาน กลับโดนหลอกฟันซ่ะอย่างนั้น บางคน เห็นแก่ตัวสุดๆ มีกิ๊กเกลื่อนกลาด กลับได้ดี เจอรักจริง
ใครว่า ความรักนั้นไม่เหมือนละคร ไม่เหมือนนิยาย มันไม่จริงเลย นิยายมันก็เอามาจากเรื่องจริง
ความรักนะ ไม่เหมือนอะไรทั้งนั้นแหละ .... สิ่งที่ดูคล้ายมันที่สุด ก็คือ ความไม่แน่นอน
คุณไม่มีทางรู้หรอกว่า ผู้ชายคนที่คุณคิดว่าได้แค่ใฝ่ฝันถึงนะ สักวันหนึ่ง คุณอาจะได้รักเขาจริงๆ คุณไม่มีทางรู้หรอกว่า จากปากผู้ชายที่คุณรักมาก วันหนึ่ง จะถลกหนังหมา ลายพร้อย ทำความเลวสารพัดตามแต่จะมีบนโลกใบนี้ คุณไม่มีมีทางหรอกรู้ว่า จะไหมสักวัน ได้เจอคนที่พร้อมจะดูแลคุณหรือเปล่า? ในชีวิตอันแสนประหลาดนี้
วันหนึ่ง คุณอาจจะมีคำตอบ ในหัวใจ ว่าคุณจะรักใคร และได้รู้ว่า ใครกันที่คุณจะได้นอนกอดในฝันราตรีใครคือคนที่คุณตื่นมาแล้วคิดถึงใคร?
แต่มันไม่มีคำตอบที่ถูกต้องหรอก .. และดูจะไม่มีวันเสียด้วยสิ
คุณต้องรอ..รอใครสักคน มาช่วยตอบแทนคุณ
ก็..ความรักเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นได้ ใครจะไปรู้