อย่าเอาตัวเองเป็นมาตราฐานวัดคนอื่น : โดนเด็กมันแบน : เคว้ง.. โดนไล่ออก
ความชั่วจะทิ้งรอยด่างไว้เสมอ
ตะกี้พึ่งดูหนังชุด "ปมปริศนาคาใจ" ของช่องสาม ก็หนุกดีเหมือนกันนะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ในละแวกบ้านมีก็มีการร่วมก๊วนแม่บ้านกัน 6 คน คล้ายๆ ว่า เพื่อนซี้กันตั้งแต่เด็กด้วย
วันหนึ่ง เพื่อนคนหนึ่ง เกิดฆ่าตัวตายขึ้นมา
พวกแม่บ้านนี้ก็เลย พยายามช่วยกันหา ปมว่าต้นเหตุว่าทำเพื่อนถึงฆ่าตัวตาย
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็เป็นเรื่องเกียวกับปัญหาทั่วๆ ไป และก็ปัญหาครอบครัว นี่แหละ
สามีไม่ทำการบ้าน, ตัวเองคบชู้กะเด็กหนุ่ม, สาวโสดโดนหักหลัง อะไรเทือกนั้น
ใครบอกว่าฝรั่งใจดี จริงใจ นี่ไม่จริงอย่างแรง คนมันก็เหมือนกันทั่วโลกอ่ะแหละ
มีดีร้าย ข่มเหง รังแก เห็นแกตัว เอาแต่ใจ ปะปน กันไป
ค้นดู รู้สึกว่าจะชื่อ "สมาคมแม่บ้านหัวใจเปลี่ยว" เคยฉายทางเคเบิ้ล
ว่ากันด้วยปัญหาในครอบครัวเรา
วันนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกัน สามคน แม่เรากะน้องชาย
เราทำตามอย่างที่คิสบอก คือ ไม่ต้องเถียง พูดอะไรมา ก็ไม่ต้องเถียง
ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะดีขึ้น (มั้ง)
ตะกี้แม่เราถามว่า เราทาโลชั่นก่อนนอนนะ ไม่เหนียวตัวเหรอ?
เราก็อืม. คนเราชอบอะไรไม่เหมือนกันนะ บางคนก็ฉีดน้ำหอมก่อนนอน บางคนก็ทาแป้งก่อนนอน บางคนชอบนอนหมอนสูง บางคนชอบนอนห่มผ้า แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ อย่าเอาตัวเองไปเป็นมาตรฐานวัดคนอื่น
แม่เราก็เงียบ ... สักพักเราก็หลับ แล้วก็สะดุ้งตื่นมาดูหนังนี่แหละ
11 06 04
นี่ฉันตกงานจริงๆ เหรอ?
สรุปว่า งานพิเศษที่เราทำ(ที่เราฝึกงาน) เขาไม่จ้างเราอีกต่อไป เรารู้สึกระคนแปลกๆ นะ ตอนที่ทำงานแรกๆ เราไม่อยากทำเลย อยากจะบอกเจ้านายวันละรายรอบว่าลาออก ตอนนั้นตั้งใจจะพูดว่าลาออก แต่ก็ไม่กล้า แต่พอตอนนี้ เราอยากทำงานให้เขา เขากลับบอกเรา ตอนนี้ งานน้อย ไม่จ้างคนเพิ่ม
ฟังแล้ว มันก็เสียใจนะ รู้สึกเหมือน เราไม่มีค่าอะไรเลย ลองโทรไปหาเพื่อน หางานที่เคยคิดว่าจะไปทำ เพื่อนบอกว่า กูลาออกแล้ว เขาก็เปลี่ยนระบบ ไม่จ้างคนใหม่อีกต่อไป แล้วอีกอย่าง เจ้านายคนนี้ไม่ดีอ่ะ กูก็ไม่ยากให้มึงต้องทนด้วย
หางานใหม่ มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย แค่มองหาตามบอร์ด แต่ว่า มันทำใจไม่ได้ พอเราตั้งใจจะทำงานกับเขาแล้ว เขากลับไม่จ้างเรา
ทั้งๆที่เขาเคยพูด ว่าเขาจ้างเราต่อ แต่พอเวลาจริงๆ มันก็ไม่ใช่
ไม่อยากเสียใจ แต่มันก็รู้สึกไปแล้วอ่ะนะ
ตอนนี้ เราไม่มีน้องอีกต่อไป
วันนี้ปีสาม (ปีเรา) เรียกรุ่นน้องปีสอง มาคุย
มาคุย..เชิงว๊าก.. แรกๆ ก็เถียงกัน สักพัก ก็ดูเหมือนจะจบลงด้วย ถ้า "น้องเทค" เราไม่ต่อเถียงกะพวกเรา
น้องเทคเรา มันพูดบ้าอะไรออกมาก็ไม่รู้ มาเป็นชุดอ่ะ ของเขาแรงจริงๆ
สักพัก เพื่อนเราก็เริ่มร้องไห้ น้องปีสองสักคน ก็ร้องไห้ตาม แล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย
สรุปรวมว่า ปีสาม โดน รุ่นน้องปีสองแบน
เรานั่งกินข้าวเที่ยง ปีสามก็คุยกะปีสองนะ แต่คุยฮาๆ เราก็ไม่สบายใจอ่ะ เราไม่มีน้องรหัส (มี แต่เราไม่รับมันเป็นน้อง ) เรารักน้องเทคเรามากกว่า
สักพัก เราก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นไปเรียก น้องเทคเรามาคุย คุยกันแค่สองคน บอกน้องว่า คุยวันนี้ ขอแค่สองคน สองคนจริงๆ (เพราะถ้าเอ่ยชื่อเราเมื่อไหร่ เราโดนสหบาทาแน่ๆ )
ก็บอกน้องว่า อย่าไปต่อล้อต่อเถียงกะพี่เขาเลยนะ พี่รู้ ว่าหนูพูดอะไรออกไป แต่ว่า เราสงบดีกว่า
แต่พูดไม่ทันจบ เพื่อนเราก็ลากเราไป
ลากไปด่า ถามว่า เราไปบอกน้องแบบนั้นทำไม เราก็ตอบสั้นๆ ก็เราเป็นห่วงน้อง อยากให้ทุกอย่างมันดีขึ้น
เพื่อนเรา บอกว่า ก่อนที่มึงจะเป็นห่วงคนอื่น มึงก็ทำชีวิตมึงให้ดีก่อน ถ้าเขาจะเงียบ ถ้าเขาจะเคารพ มันก็ต้องเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจ ไม่ใช่มึงไปบอกเขา มึงคิดเหรอ ถ้ามันเงียบกันหมด เดียวก็โดนถาม ว่าทำไมถึงเงียบ ถ้ามันบอกว่ามึงสั่ง มึงโดนมันเล่นแน่ๆ
เราก็ช๊อกไปพักหนึ่ง จริงๆ ก็คิดสะระตะแล้ว ความเสี่ยงที่จะโดนด่าสูง แต่คิดว่า ไปบอกมันจะดีกว่า ให้มันสะดุดต่อมความคิดก่อนที่มันจะพูด ว่าพี่มันนะ เป็นห่วงมันขนาดไหน
อันที่จริง วันนี้ มันก็สอนเราให้ค้นพบอะไร หลายๆอย่างเหมือนกัน
เราชอบทำเรื่องง่ายๆ ให้เป็นเรื่องยาก ชอบมีความตั้งใจแปลกๆ แล้วก็ ปลอบใจตัวเองไม่เป็น
มันก็แปลกดีนะ ที่เราพอทำทุกอย่างลงไป ทุกคนก็จะมีแพทเทิ้นในการปลอบใจ
เรื่องโดนไล่ออก ทุกคนก็ลงความเห็นเดียวกัน ว่าดีแล้ว เพราะถ้าบอกว่าไม่ดี เราก็คงเสียใจยิ่งกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรนะ"
เพื่อนเราปลอบเราแบบนี้ ...
"แต่เราทำไปแล้ว" เราตอบ ..
"นั่นแหละ มันไม่เป็นไร" แล้วมันก็ตบบ่าเรา
พอมาคิด มันก็จริง เสียยิ่งกว่าจริง ... มันก็ไม่เป็นไร อย่างที่เขาบอก เริ่มจะนึกไม่ออก ว่ามันเป็นไรตรงไหน
ถ้าหากว่า เรื่องเราบอกน้อง มันหลุดออกไป ถ้าพวกนั้นมาถาม เราก็แค่ตอบตามจริง ว่าที่เราพูดไป เพราะเราอยากให้น้องใจเย็น พูดกันด้วยเหตุผล อย่าเอาแต่อารมณ์
เขาไม่จ้างเราต่อ ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้ทำงานเขียนหนังสือเราต่อให้เสร็จ ไม่งั้น "หางานที่ดีกว่านี้" ทำ
เราเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง
เขาบอกว่าความเจ็บปวด เป็นเหมือนกับการโยนก้อนหินลงในน้ำ เราต้องอดทนเฝ้าดู จนกว่าน้ำจะกระเพื่อมเสร็จ และในท้ายที่สุด มันก็จะจางหายไป
คุณเคยพืชร้องไห้บ้างไหม หายใจเข้าลึกๆ มันจะเจ็บหน่อย เจ็บช้าๆ แล้วจะเริ่มชา ค่อยๆ ทน แล้วไม่ช้า มันจะทนได้ วันนี้ให้เพื่อนยืมตังส์ไปด้วยนะเนี้ย ... เพราะแฟนมันไปติดค่าโทรศัพท์ แต่เป็นชื่อมัน ก็รู้ว่ามันไม่เท่าไหร่หรอก ที่โทรมาทวงหนี้ก็แค่ขู่ แต่สงสารมันอ่ะ (เพื่อนคนที่ด่าเราเรื่องน้องอ่ะแหละ)
เสียไปเหอะ .. ช่างมัน เงินแค่นี้หาใหม่เอาก็ได้ อยู่กะเราไงก็ใช้หมดอยู่ดี
...... ใครมียา ทัมใจ ยาแก้บ้า ยาแก้ใจง่าย แก้โง่ ขายเราบ้างไหมเนี้ย
มียาใจคนจนรับไหมค่ะ อิ อิ สู้ ๆ ๆ นะค่ะ
) วันที่: 11 มิถุนายน 2550 เวลา:20:03:10 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
