Bloggang.com : หวานเย็นผสมโซดา : วันที่...ฉันก็รีบ

วันที่...ฉันก็รีบ

6 โมงเช้าของวัน
ฉันลืมตาตื่นขึ้นด้วยความตกใจ

หลังจากระลึกได้ว่าเวลานั้นล่วงเลยจากที่ตั้งใจไว้ว่า ' ต้องตื่น '
6 โมงเช้า อาจไม่เช้าสำหรับใครอื่น
แต่... สำหรับฉันซึ่งมักตื่นสายเป็นกิจวัตร
คงเป็นเวลาที่เช้าอยู่มากเลยทีเดียว
แม้ว่าความเป็นจริงฉันควรจะตื่นลืมตาก่อนเวลานี้ถึงหนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ก็ตาม

ฉันรีบดีดตัวออกจากผ้าห่มผืนเดิม
ผืนที่ไม่หนาจนทำให้เหงื่อชุ่มเมื่อยามห่ม
และไม่บางจนเกินไปสำหรับจะต้านทานความเหน็บหนาว
ใช้เวลาในการจัดการตัวเองไม่นานนัก
ฉันก็พร้อมออกเดินทาง

ฉันเปิดประตูบ้านหลังเก่าซึ่งได้อาศัยซุกหัวนอนในคืนค่ำ
แล้วเดินย่ำเท้าตรงไปยังที่หมายแรกของวัน
ท่าจอดรถตู้สายเดิมที่คุ้นชิน
คงยังเช้าเกินไปจึงไม่มีวี่แววรถตู้ประจำทางที่ฉันต้องใช้บริการ
ไม่เป็นไร... ฉันบอกตัวเองเช่นนั้น
พลางเหลียวมองบรรดาเพื่อนร่วมทางในเช้านี้
ใบหน้าที่แสนคุ้นตาไม่มาปรากฏให้เห็นเลยจนนิดเดียว
ก็...ฉันออกจากบ้านเช้าเหลือเกินนี่นะ
จาก 9 โมงเช้าของวัน เปลี่ยนเป็นยังไม่ทันจะ 7 โมงเช้าเลยด้วยซ้ำ
เพื่อนร่วมทางในวันนี้จึงมีไม่มากนัก นับหนึ่งไม่ถึงห้าเสียด้วยซ้ำ
แอบหวังไว้ในใจว่าคงไม่ต้องรอนานนัก
เนื่องจากวันนี้ฉันมีนัดหมายครั้งสำคัญรออยู่ยังปลายทาง
หากเป็นเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา
ฉันคงไม่ร้อนรนกระวนกระวายมากมายเท่าที่เป็น
หากวันนี้...ต่างจากทุกวัน

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง
เพื่อนร่วมทางเริ่มหนาตาขึ้น
ยังคงไร้วี่แวว...พาหนะที่รอคอย
หาก...ไม่นานนักรถตู้คันหนึ่งก็แล่นมาจอดเทียบ
ใครต่อใครพากันแย่งชิงเพื่อจับจองที่นั่งภายใน
ไม่มีใครสักคนสนใจว่า...ใครมาก่อน... มาหลัง
ฉันไม่แปลกใจเลย... เมื่อต่างคนต่างรีบร้อนในชั่วโมงเร่งด่วนนี้
ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เสียสละให้คนอื่นได้ออกเดินทางไปก่อนล่วงหน้า
ไม่เป็นไร...คันหลังก็ได้นี่นา ฉันยังพอมีเวลา
รถตู้คันแรกยังไม่ทันเคลื่อนที่จากไป
อีกคันก็แวะมาจอดต่อท้าย
ฉันคงต้องรีบแล้วล่ะ
เพราะดูท่ารถตู้จะขาดคิวเสียแล้ว สำหรับเช้าวันนี้
หากคนอื่น ๆ ก็คงรีบไม่ต่างกัน
ที่นั่งจึงไม่พอสำหรับคนที่รออยู่ก่อน

ถึงคราวที่ฉันต้องกระวนกระวายใจแล้วสิ
ฉันพลาดอีกจนได้... ทำอย่างไรดีล่ะ
เวลางวดเข้ามาทุกทีแล้ว หากคันต่อไปมาไม่ถึงล่ะ
ฉันจะไปทันไหมนะ
คิดแล้วก็น่าโมโหนัก

ฉันไม่ควรนิ่งนอนใจแต่แรก
ฉันมีธุระสำคัญ... ต้องไปให้ทันเวลา
หากสายไปนิด ช้าไปหน่อยจะทันไหมก็ไม่รู้
ความหงุดหงิดเริ่มมาเยือน

ฉันก็รีบ...
ฉันก็ต้องทำเวลา...
ฉันรออยู่ก่อน ทำไมต้องรอต่อไปอีกล่ะ
แต่... ถึงอย่างไรก็ยังต้องรอนี่นะ

เกือบหนึ่งชั่วโมงของการรอคอย
ฉันกังวลว่า... อาจจะไม่ทันเวลา
กระสับกระส่าย... กระวนกระวาย... ไม่สบายใจเลย
กว่าจะถึงที่หมาย.... หัวใจฉันก็คล้ายมีไฟลน
ทันเวลา... หรือไม่ทัน
ถ้าไม่ทัน... โอกาสในการแก้ตัวสำหรับฉันนั้นยังมีอยู่ไหม ?

รถติด...
เหตุผลของการไม่ตรงต่อเวลา... ไม่ใช่ข้ออ้างอย่างที่ใครกล่าวหา
ใช่ว่าฉันไม่เผื่อเวลาในการเดินทางเสียหน่อย
เผื่อเวลาไว้แล้ว หากน้อยเกินไป
เมื่อใครต่อใครต่างพากันเร่งรีบ
จะทันไหมนะ...
คำถามที่ผุดขึ้นในใจตลอดเวลาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ทัน... ไม่ทัน...

ทันจนได้...
และแล้วก็ทันเวลา
ไม่เร็วเกินไป.... ไม่สายเกินไป....
ตรงเวลาพอดิบพอดี...

รอดไปได้สำหรับวันนี้...
วันที่...ฉันก็รีบ...