บทเริ่มต้นของคนรู้จัก

เรื่องราวระหว่างฉันกับเขาเริ่มต้นขึ้นในมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งของโลกกว้าง ครั้งแรกที่ได้พบกัน เขาพยายามชวนฉันคุยและคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการซักถามเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของฉัน ฉันเลือกที่จะตอบในบางคำถามที่คิดว่าเขาควรจะรู้ และเงียบในอีกบางคำถามที่คิดว่าไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่เขาจะต้องรู้ แต่ส่วนใหญ่คำตอบที่เขาจะได้รับคือการเงียบ ก็แค่ “ คนรู้จัก ”จะเอาอะไรกันมากมาย ขนาดคนที่ได้ชื่อว่า “ เพื่อน ” ยังไม่สามารถรู้ทุกซอกทุกมุมในชีวิตของฉันได้ หากฉันไม่ยินยอมเปิดเผยมัน ฉันกำลังสร้างกำแพงกับคนตรงหน้าเหมือน ๆ กับที่เคยทำกับใครอีกหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต รอยยิ้มหวาน ๆ กับท่าทางเงียบ ๆ เฉย ๆ นั่นคือสิ่งที่เขาได้เห็น แต่ใครเลยจะรู้ว่าในฐานะ “ คนรู้จักคนใหม่ ” เขากลับกลายเป็นคนที่ฉันต้องหันหน้าไปขอคำปรึกษาอย่างไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงได้ เพราะความหวังสุดท้ายของความยุ่งยากตรงหน้าที่ก่อตัวขึ้นคือ “ เขา ” คนนี้นี่เอง หลังจากนั้นไม่นานชีวิตที่เรียบง่ายของฉันกลับดำเนินไปในทางตรงกันข้าม เมื่อปัญหามากมายเริ่มประเดประดังเข้ามาในวันที่หันหน้าไปไม่เห็นใคร หยาดน้ำใส ๆ เริ่มไหลริน ใครคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า และเมื่อฉันแหงนเงยขึ้นสบตาก็พบว่าเป็นเขานั่นเอง...คนที่ยื่นมือเข้ามาคอยช่วยเหลือ...ปัดกวาดหัวใจที่รกเรื้อสิ้นหวัง เปรียบเสมือนความอบอุ่นจากก้านไม้ขีดไฟ...ของนักเดินทาง ที่แม้จะมีอยู่เพียงน้อยนิด แต่ก็ทำให้ชีวิตที่มืดมนได้ค้นพบแสงสว่าง...แสงสว่างของหัวใจที่จวนเจียนสิ้นหวังและศรัทธา เป็นดั่งหลักให้พักพิงในวันที่แสนหวั่นล้า แต่ช่วงเวลาที่เปรียบเสมือนความมั่นคงปลอดภัยนั้นไม่สามารถดำเนินต่อไปได้นานนัก

และแล้ว...ก็ถึงวันที่ความผูกพันระหว่างฉันกับเขาต้องสั่นไหว เมื่อเขาทวงถามถึงความรู้สึกลึก ๆ ที่ฉันมี เขาเป็นใครในความผูกพัน ยืนอยู่ตรงไหนในหัวใจที่แสนเย็นชา ไม่มีคำพูดใด ๆ จากปากฉัน...มีเพียงความเงียบงันจนน่าใจหาย ยิ่งถูกคาดคั้นก็ยิ่งหวั่นไหว ฉันตอบได้แค่เพียง “ ฉันไม่รู้ ” ไม่รู้จริง ๆ เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเลยสักครั้งที่ฉันจะถามใจตัวเองว่ารู้สึกเช่นไร แม้กระทั่งในเวลานี้...เวลาที่ใครคนหนึ่งซึ่งเคยได้ชื่อว่า “ คนรู้จัก ” มาทวงทักไถ่ถาม และความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัด “ เขา ” คนที่เคยสงบนิ่งเริ่มร้อนรนและโวยวาย ท้ายที่สุดก็หันหลังเดินจากไป สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่มอง...มองดูเขาเดินจากไปเท่านั้นเอง จากวันนั้นฉันก็ไม่ได้พบกับเขาอีกเลย

จนกระทั่งวันหนึ่ง...เขาก็กลับมา ฉันเองอยากเข้าไปทัก...แต่...อะไรบางอย่างที่ติดค้างในความรู้สึกทำให้ต้องเงียบ เขาเองก็คงเช่นกัน แล้วคนที่เคยห่างเหินก็เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ พร้อมกับเอ่ยคำทักทายทำลายความเงียบงันของบรรยากาศในช่วงเวลานั้นลง ฉันยิ้มให้เขาเป็นการตอบรับ เจ้าความเงียบเริ่มกลับมาเยือนอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายหลบหน้าด้วยการหันหลังเดินจากมาเสียเอง เพราะเพิ่งเข้าใจในวันนี้เองว่า ภายใต้รอยยิ้มที่ใครต่อใครได้พบเห็น อีกทั้งท่าทางเงียบ ๆ เฉย ๆ นั้น ลึกลงไปในหัวใจแสนเปราะบาง หวาดหวั่นกับการเผชิญหน้ากับความเป็นจริง...ความเป็นจริงที่ว่าในวันที่เขาจากไปหัวใจนั้นร้าวรานลึกเพียงใด หากเขาคงไม่รับรู้ในความรู้สึกที่ฉันมี จึงพยายามตามมาเพื่อร้องขอให้กลับไปเป็นเช่นวันก่อนอีกครั้ง...กลับไปเป็นคนรู้จักเช่นวันเก่า ฉันคงไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธในความหวังดีที่เขามีให้ จึงได้แต่ยอมรับในเงื่อนไขที่เขาเป็นผู้เสนอ หากสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องการคือเวลา...เวลาสำหรับการเยียวยารักษาหัวใจบาง ๆ ที่บอบช้ำให้หายดี ฉันฝืนยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะถอยหลังเดินจากมา...ถอยมาตั้งหลักรักษาหัวใจให้แข็งแกร่งดังเดิม แล้วพรุ่งนี้ฉันจะกลับไป...กลับไปทำหน้าที่ “ คนรู้จัก ” ของเขาอีกครั้ง

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2548		3 comments
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2548 16:47:08 น.
Counter : 417 Pageviews.
Share Tweet